Zaufaj mi - Rozdział 6

Hejo :) 
Zapraszam do zapoznania się z rozdziałem numer sześć i dziękuję za komentarze. :D

Philip ledwie co otworzył drzwi nie zdążył się uśmiechnąć, bo wściekły Aaron wpadł do środka, popchnął go i uderzył z pięści w szczękę. Mężczyzna zaskoczony zachwiał się i złapał za bolące miejsce.

– Co jest, kurwa? – pisnął jak dziewczynka.

– Jak śmiałeś dzwonić?! Mówić cokolwiek!

– Ale co?

Ze swojego pokoju wyszedł Joel i przyglądał się całej sytuacji. Postanowił nie interweniować.

– Ty się jeszcze pytasz co?! Ian o wszystkim wie. To on odebrał telefon, a ty nawet nie upewniłeś się z kim rozmawiasz! Wszystko spieprzyłeś! – Miał ochotę go ponownie uderzyć, ale jaki to by miało sens.

– Ale że co? Przeszkodziłem w wygraniu zakładu czy jak? O to się wściekasz? – Podszedł do szafy i otworzył drzwi. Na ich wewnętrznej stronie wisiało lustro, w którym zaczął oglądać szczękę. Nie wątpił, że pojawi się na niej ogromny siniak.

– Pieprzę ten cały zakład! Nie chciałem, aby się dowiedział!

– O czyli jestem ci winien pięć stów. A co? Wkurzył się pewnie co nie?

– Ty nic, do jasnej cholery, nie rozumiesz! – wrzasnął Aaron wciąż nie mogąc się uspokoić. – Nic, a nic. Zraniłem go!

– Mówiłem, że to się źle skończy – burknął Joel, ale żaden z przyjaciół go nie słyszał.

– I o to się, kurwa mać, wściekasz? Po co odbierał? To twój telefon. Nie piekl się, bo co ja mam powiedzieć na moją uszkodzoną buźkę?

– Nie chciałem, aby wiedział.

– I tak wygrałeś, masz go z głowy – prychnął Philip. – Muszę przyłożyć lód. Chociaż przegrana bardziej boli. – Nawet nie spodziewał się tego, że poleci na szafę, a jego twarz zostanie przyciśnięta do jej ściany. – Co…

– Zamknij się – szepnął lodowato Daddario przyciskając mężczyznę do mebla. – Stul dziób zanim ci go bardziej nie uszkodzę. Mam w dupie ten cały zakład. Zatrzymaj kasę. Nie chcę jej. Jest brudna. Chcę Iana i masz wymyślić jak mam go odzyskać. – Odsunął się od niego na odległość kilku kroków.

Philip odwrócił się i spojrzał na Aarona.

– Ty się w nim zabujałeś. Przecież to była tylko zabawa. No, kurwa! To ty miałeś go w sobie rozkochać, a nie się w nim zakochiwać.

– Za późno. Zrozumiałem to za późno. – Usiadł na kanapie i pochylił głowę. Łapiąc się za włosy pociągnął je, by poczuć przez moment inny ból, niż ten który rozdzierał mu pierś. Myślał o tym jak czuje się teraz Ian i wcale mu się to nie podobało. Skrzywdził go i to tak bardzo, że chłopak już nigdy się do niego nie zbliży. Bradshaw to był pierwszy mężczyzna od trzech lat do którego coś poczuł, z którym mógłby być, tymczasem wszystko spieprzył. Zachciało mu się wygrywać jakieś głupie wyzwanie. Mógł myśleć głową, mieć swój własny rozum, a nie działać jak idiota, którym przecież był. Kiedy się dzisiaj kochali, myślał, że cudowniej nie może się czuć. Chciał mieć blisko Iana, dotykać go, całować, rozmawiać z nim. W końcu czuł się szczęśliwy. Nagle z tej całej euforii, która dodawała mu skrzydeł, boleśnie spadł na ziemię. Dostał kopniaka na którego zasłużył. Taka była prawda. Zasłużył na solidną karę. Tylko Ian nie zasłużył na to co się stało.

– A nie mówiłem! – Joel nie wytrzymał. Rzucił paczkę mrożonych warzyw Philipowi. – Mówiłem, że to co robicie to świństwo. Żaden z was nie pomyślał, że może to kogoś zranić. Aaron, gdybyś się w nim nie zakochał, w tej chwili świętowałbyś zwycięstwo i nie pomyślałbyś jak bardzo złamałeś mu serce. Cierp, bo na to zasłużyłeś!

– Wiem o tym! – Poderwał się z kanapy. – Wiem! Zasłużyłem na wszystko co czuję. Ale Bradshaw nie. – Wyjął telefon i ponownie spróbował się dodzwonić do Iana. Bał się o niego. Chciał z nim być, przeprosić na kolanach i błagać o wybaczenie. Może nawet wyznałby mu co czuje, ale chłopak nie uwierzyłby mu. Już mu nie uwierzy, nie zaufa. – Nie odbiera. Co mam zrobić, by go odzyskać? – Popatrzył bezradnie na przyjaciół. Tak się czuł. Niczym mały, nieporadny chłopiec, któremu trzeba pomóc, bo sam nic nie zdziała. Nigdy taki nie był. Prawie nigdy. Zdarzyło się raz i nie chciał wracać do tamtych chwil. W dodatku jeżeli sobie przypomniał tamte emocje wyobrażał sobie jak czuje się Ian. To mu nie pomagało w racjonalnym myśleniu.

– Na pewno na razie nic nie zrobisz – powiedział Joel. – Philip zamknij się.

– Wszyscy mi się każą zamknąć.

– Aaron, na pewno teraz nic nie zrobisz. Musisz poczekać aż on się uspokoi. Ty też. Siadaj. – Joel miał wrażenie, że w tej chwili wśród ich trójki, to on jest tym dorosłym. – Pogadamy.

Aaron kiwnął głową. Z powrotem zajął miejsce na kanapie, ale myślami był daleko stąd. Przy Ianie i żałował, że nie pojechał do niego. Na pewno łatwo odnalazł mieszkanie chłopaka. Powiedział o tym Joelowi.

– To byłby dobry pomysł. Zrozum, on teraz nie chce cię widzieć. Jeżeli nie dasz mu spokoju to cię znienawidzi. Chcesz tego?

– Ale on jest pewnie sam… – Popatrzył na przyjaciela ze łzami w oczach, całkowicie ignorował naburmuszonego Philipa. – Nie mogę znieść tego, że cierpi. Złamałem go. Chciałbym…

– To czego ty byś chciał, jego nie obchodzi. Nie pomożesz mu teraz, bo to ty jesteś sprawcą jego cierpienia. On już ci nie ufa. Cokolwiek byś mu powiedział nie uwierzy w ani jego twoje słowo. Jesteś na jego czarnej liście. Jesteś dupkiem, Aaron. Dupkiem, który jednak nie ma serca z kamienia.

– Ten kamień pękł. – Kamień, który był jego ochroną.

*

Ian długo włóczył się po ulicach Nowego Jorku. Miał gdzieś, że lało, a on przemókł doszczętnie. Deszcz przynajmniej ukrywał łzy, które w żaden sposób nie chciały przestać lecieć. Już się nimi nie przejmował. Niczym się nie przejmował. Było mu wszystko jedno co się dzieje, co się z nim stanie. Czuł się nikim. Czuł się jak ktoś wykorzystany, zniszczony, zgwałcony. Zgwałcono jego uczucia, złamano serce. Zdeptano wszystko. Był jak zepsuta, ożywiona zabawka, którą się pobawiono przez chwilę nie zważając, że ona też może cierpieć.

Nie miał pojęcia jak dotarł do domu. Działał jak na automacie. Ktoś chyba do niego dzwonił, ale nie zważał na to. Mogło mu się to tylko wydawać. Zdjął z siebie wciąż krzywo zapiętą koszulę. Odgarnął włosy z twarzy. Spływała z nich woda, ale tym się też nie przejął. Nie ważne co się działo. Chciał się tylko położyć, mimo że wciąż było widno, bo nastał dopiero wczesny wieczór. Pragnął zniknąć. Schować się pod kołdrą jak robił to będąc małym chłopcem. Brat nastraszył go, że pod łóżkiem siedzą potwory, a on ukrywał się pod przykryciem czując się tam bezpiecznie. Tam nikt go nie mógł skrzywdzić.

Wciąż mokry położył się na łóżku, przykrył kołdrą i zwinął się w kłębek tuląc poduszkę. Z jego piersi wyrwał się szloch. Zacisnął dłonie na poduszce i płakał tak bardzo, jakby chwilę temu stracił wszystko. Dał upust swojemu bólowi kryjąc się bezpiecznie w czterech ścianach swojego mieszkania, nie wierząc, że jutro będzie lepiej. Pragnął, by jutro nigdy nie nadeszło.

*

Pomimo tego, że Joel nie chciał go wypuścić Aaron wrócił do domu. Nie mógł zostać w tamtym mieszkaniu, patrzeć na Philipa, na którym pragnął się wyżyć. Nie tylko mężczyzna był winien całej sytuacji, ale i on sam, ale gdy na niego patrzył nachodziła go ochota na rozerwanie przyjaciela. To on go podpuścił, to on zaczął. I nic nie pomagała w tym myśl, że gdyby nie ten zakład, nigdy nie zbliżyłby się do Iana. Nigdy też by go nie zranił.

Z Joelem długo rozmawiał. Thompson radził mu, aby dał czas Ianowi, ale czuł, że nie będzie potrafił tego zrobić. Ledwie wytrzymywał, by do niego nie pojechać. Starał się też nie dzwonić. Napisał mu tylko wiadomość, że go przeprasza, nie chciał tego, kiedy się z nim kochał to zakład już nie miał znaczenia. Taka była prawda, ale będąc na miejscu Bradshawa nie uwierzyłby w te słowa.

Wszedł do sypialni. Na szafce stała pusta butelka po winie i kieliszki. Na łóżku pościel leżała w takim samym stanie jakby dopiero obaj wstali. Wziął poduszkę i powąchał ją chcąc wyczuć zapach Iana. Wbił w nią paznokcie. Potem ją odrzucił i pomasował się po piersi. Ból wciąż nie ustępował. Czy tak to już ma wyglądać?

Jego telefon zaczął dzwonić. Zostawił go w salonie razem z kluczykami od samochodu. Nie chciało mu się odbierać, ale myśl, że to może dzwoni Ian dodała mu sił i prawie tam pobiegł. Opadł jednak ciężko na kanapę, kiedy na wyświetlaczu ujrzał słowo „mama”. Nie chciał odbierać, ale musiał. Ponieważ ona znów zadzwoni. Zmusił się więc do wzięcia głębokiego oddechu i postarał się mieć wesoły głos.

– Tak mamo?

– Odebrałeś, wreszcie. Słuchaj, przyjedziesz w niedzielę na obiad? Ostatnio nie byłeś. Nie zaglądasz do nas.

– Przepraszam, ale na uczelni jest młyn – skłamał – mam mnóstwo nauki. Raczej nie będzie mnie w niedzielę.

– Ale przecież to jeszcze nie czas na egzaminy.

– Mamo, to ostatni rok i jednak chcę coś wynieść z tych studiów.

– Tak, masz rację – przyznała. – Masz dziwny głos. Coś się stało?

Stało się tak wiele, że gdyby jej o tym powiedział, powiesiłaby go na najbliższym drzewie i dostałby taką reprymendę, że pożałowałby swojego istnienia na ziemi. Jego mama jak chciała potrafiła gryźć.

– Jestem zmęczony. Cały dzień dzisiaj siedziałem nad książkami.

– To odpocznij. Może przyjedziesz dzisiaj do nas. Zostaniesz na noc. Możesz od nas pojechać jutro na zajęcia. Zresztą pamiętam, że w piątki masz wolne. Jutro tata ma malować garaż to mu pomożesz, bo Daniel ma do tego dwie lewe ręce. Więcej farby będzie na nim niż na ścianie.

Nie da rady tam być i ukryć to co czuje. Rodzice od razu rozpoznają, że coś jest nie tak i mama nie da mu żyć, wyciągnie z niego wszystko, a potem będzie katastrofa. Chociaż podobno był dobrym aktorem. Tylko nawet ta zdolność dzisiaj w niczym nie pomoże.

– Muszę się jeszcze dzisiaj uczyć. Ale jeżeli dam radę to przyjadę jutro rano i zostanę na cały dzień. Nic jednak nie obiecuję. – To mu pomoże w tym, aby jutro nie pojawić się w barze, w którym pracował Ian. Chłopak miał jutro popołudniową zmianę, a w sobotę dzień. W ogóle to pojawi się w pracy? Na pewno nic Aarona nie powstrzymałoby, aby tam nie pójść. – Jutro mam zajęcia. Nie miałem ich na poprzednim roku, ale mogę je opuścić. Przyjadę rano i pomogę tacie. W ogóle jeżeli jest coś do roboty to mogę to jutro zrobić. Potrzebuję zajęć fizycznych.

– Uważaj na co się piszesz. To już ci nie przeszkadzam. Ucz się. Tym bardziej, że jutro opuścisz zajęcia. Do widzenia synku.

– Do widzenia. – Rozłączył się zanim ona to zrobiła, bo coraz ciężej przychodziło mu udawanie bycia w dobrym humorze. Rzucił telefon na stolik na którym wciąż stały nieruszone przekąski.

Wstał i wrócił do sypialni. Odsunął jedną z mniejszych szuflad w komodzie, w którym trzymał ważne rzeczy i spojrzał na leżące w niej okulary. Należały do Iana. Oprawka pękła, kiedy upadły. Czy Ian będzie ich potrzebować? Na pewno ma zapasowe. Wziął je do ręki i przesunął po nich palcem. Da się je naprawić?, pomyślał. Nie znał się na tym. Nigdy nie nosił okularów. Chciałby je wsunąć na nos Iana. Ujrzeć jego wesołe oczy. Żal ogarnął go całego, że zabrał z nich tę radość. Położył okulary z powrotem w szufladzie i ją zatrzasnął. Odwrócił się. Wszystko w tym pokoju przypominało mu co się wydarzyło kilka godzin temu. Oddałby wiele za możliwość cofnięcia czasu. Gdyby udało się to zrobić, zachowałby wiedzę, którą ma teraz i wszystko zmienił. Z nikim nie zakładałby się, podszedłby do Iana i zdobył jego serce, a potem postarałby się go nie skrzywdzić.

Położył się na łóżku na boku. Leżał tak długo z otwartymi oczami, nie ruszając się. W jednej chwili całkowicie zabrakło mu energii. Nie miał pojęcia ile tak przeleżał, zanim zasnął zarejestrował tylko, że w pokoju zrobiło się zupełnie ciemno. Tej nocy nie miał spokojnego snu. Nawiedzały go koszmary i chociaż bardzo chciał, nie mógł się ani ich pozbyć, ani się obudzić. Nawet nie tego chciał, bo po obudzeniu trwałby w jeszcze gorszym koszmarze, bo realnym.

*

Udawanie kogoś kto ma dobry humor przychodziło Aaronowi z trudem. Męczył się, ale rodzina nie domyślała się, że coś jest nie tak. Mama tylko dziwnie na niego popatrzyła gdy przyjechał z samego rana. Powiedział jej, że mało spał, bo się uczył i psychikę ma wykończoną. Kłamał jej w żywe oczy. Nie był z tego powodu dumny, ale to było jedyne wyjście. Miał nadzieję, że prawda nigdy nie wyjdzie na wierzch.

– Zjesz coś? – zapytała. – Właśnie skończyliśmy śniadanie, ale coś dla ciebie przyszykuję…

– Nie. Już jadłem. – Nic nie jadł. Próbował, ale nie potrafił niczego przełknąć. Jedynie wypił odrobinę kawy. Było źle jeżeli ulubiony napój mu nie smakował. – Mógłbym zabrać się do pracy. Gdzie tata?

– Pojechał do sklepu, bo czegoś tam zapomniał. Ale dobra, nie będziemy na niego czekać. – Wyjrzała z kuchni i zawołała: – Daniel, złaź na dół!

Aaron już zapomniał jaka głośna potrafi być jego mama. Aż podskoczył kiedy krzyknęła. Jej wołanie szybko przyniosło efekt, bo osiemnastoletni brat pojawił się na parterze. Podali sobie ręce.

– Cześć.

– Cześć. To co tam chciałaś?

– Sądziłeś, że jeżeli masz dzisiaj wolny dzień od szkoły, bo nie miałeś ochoty jechać na wycieczkę ze swoją klasą, to będziesz siedzieć przed komputerem? Masz pomóc Aaronowi w wyniesieniu reszty rzeczy z garażu. Oni będą malować, a ty byś trawnik skosił. Jeszcze jest ciepło, wczoraj był deszcz i trawa rośnie.

– Ale mamo…

– Masz osiemnaście lat, trzeba się brać do pracy, a nie czekać aż ci manna z nieba spadnie.

– Daniel, chodź. – Aaron ruszył ku wyjściu z kuchni. – Znajdę gdzieś jakieś rękawice?

– W garażu w szafce tata ma kilka par – odpowiedziała kobieta. – Nie przebierzesz się? Ubrudzisz się.

– Przywiozłem ubranie na zmianę. To co mam na sobie mogę zabrudzić. Daniel.

– No idę już idę.

Słońce dzisiaj bardzo mocno świeciło ogrzewając ziemię.  Nastała już jesień, a lato nie chciało odejść. Daniel aż zmrużył oczy wychodząc na dwór.

– Ale daje czadu. Wolałbym, aby tak nie raziło.

– Do rana siedziałeś na necie? – Starszy Daddario otworzył drzwi od garażu. Rodzice musieli wczoraj większość rzeczy powynosić, bo w sumie nie zostało wiele do roboty. Tylko trzeba było przenieść szafę z narzędziami na środek pomieszczenia i wynieść kilka mniejszych rzeczy.

– No. Mama jakby wiedziała to by mi dała popalić.

– A jak tam w ogóle w szkole? – zapytał Aaron chcąc odwrócić swoje myśli od tego co go przygnębiało.

– Zależy o co pytasz. Ogólnie jest dobrze. – Daniel wyjął rękawice z szafki. Jedną parę rzucił bratu, drugą sam założył.

– Ale?

– Ale mimo że dopiero rozpoczął się rok szkolny to już mam złe oceny. Co ja poradzę na to, że nie rozumiem wielu rzeczy.

– Przeniesiemy tę szafę na środek – powiedział Aaron stając z boku mebla i przekładając od spodu pasy, by dzięki nim mogli w ogóle podnieść coś tak ciężkiego. – Z jakich przedmiotów idzie ci kiepsko?

– Prawie ze wszystkich. Matma jest najgorsza. Tylko z wychowania fizycznego mam dobre oceny. – Również po swojej stronie Daniel przełoży pasy. – To podnosimy?

– Tak. – Stęknął i podniósł szafę. Poruszając się powoli przenieśli ją na środek, dość dużego pomieszczenia i z ulgą ją postawili. – To najcięższa robota za nami. – Odetchnął. – A ty się lepiej ucz. Rodzice się dowiedzą jakie masz oceny to nie dadzą ci żyć. Nie musisz mieć idealnych, ale takie, aby nie kiblować na drugi rok lub nie chodzić do letniej szkółki.

– Staram się. Ale niczego nie rozumiem. To co teraz? – zapytał Daniel. Zawsze polegał na starszym bracie, słuchał się go i wolał aby to Aaron o wszystkim decydował. On nie był typem przywódcy. Nie chciał rządzić.

– Teraz wyniesiemy te mniejsze rzeczy. – Spojrzał przed ramię brata. – Tata przyjechał.

– Wiesz, że zapisał się do klubu modelarstwa? Wreszcie ma z kim gadać o swoich modelach. A mama nie lepsza. Chodzi na kurs pieczenia ciast. 

Aaron już miał podnieść duże pudło z ukrytymi w nim starociami, kiedy się wyprostował.

– Mama i pieczenie? Przecież ona ma do tego dwie lewe ręce.

– No, boję się, że my staniemy się jej królikami doświadczalnymi.

– To będę przyjeżdżał wtedy kiedy na deser będzie twoje ciasto. Hej, tato – przywitał się Aaron kiedy do garażu wszedł rodzic.

*

Błąkał się po mieszkaniu bez celu. Nakarmił jedynie rybki. Sam nie chciał nic jeść. Nawet kawy sobie odmówił, bo kiedy jej skosztował smakowała jak podeszwa starego buta. W żołądku wciąż go ściskało, ale to było nic w porównaniu z dziurą w piersi, której sprawcą był Aaron Daddario. Odczytał od niego wiadomość, a potem ją skasował. Tak samo zrobił ze wszystkimi połączeniami od niego. Usunął też kontakt i wszystkie esemesy. Nie chciał mieć nic wspólnego z tą szują. Pragnął o nim zapomnieć i nigdy już nie wracać do tego na co miał nadzieję. Żałował, że poszedł z nim do łóżka. Gdyby się trzymał swoich zasad nie cierpiałby teraz. Od razu powinien kopnąć go w cztery litery, a nie mu ulec. Bardzo go bolało to, że został wykorzystany w ten sposób. Naprawdę lepiej zniósłby to, kiedy sprawa postawiona byłaby jasno. Zwykły seks, jednorazowa przygoda, a potem miałby spadać. Tymczasem to co mu zrobiono było jego zdaniem okrutne. Spotkało go to już drugi raz. Po tym jak miał dziewiętnaście lat także stał się obiektem zakładu. Tamten chłopak uwodził go przez miesiąc, aby potem zaciągnąć go do łóżka. Gdy było po wszystkim po prostu wyszedł, a Ian dopiero następnego dnia dowiedział się prawdy. Wtedy poczuł się tak samo jak teraz. Podniósł się jednak z tego i to było łatwiejsze, bo nie zakochał się w tamtym chłopaku. Gdy miłość nie wchodzi w grę to jest łatwiej? Już wiele razy pytał o to sam siebie. Nie znalazł jeszcze na to odpowiedzi. Może ktoś inny by mu jej udzielił, ale wolał aby inni nie wiedzieli o tym co go spotkało.

Spojrzał na zegar. Dochodziło południe. Nie dał rady iść dzisiaj na uczelnię, tak samo nie miał siły, by pojawić się dzisiaj w pracy. Dlatego chwilę później zadzwonił do kuzyna.

– Ian, hej.

– Hej. Chciałbym wziąć sobie dzisiaj wolne. Coś mi wypadło. Nagle. Przepraszam.

– Cholera, nie będzie miał co cię zastąpić. Ale dobra, może zadzwonię po JC. Pobawi się w kelnera. Wspominał, że chciałby coś dorobić. Ma dzisiaj wolne, to raczej przyjedzie. To dzisiaj sobie poradzimy, ale jutro będziesz?

Ian przymknął powieki. Nie wiem co będzie jutro, pomyślał.

*

Malowanie zmęczyło Aarona na tyle, że czuł się dużo lepiej psychicznie. Okazało się, że nałożenie koloru na ściany garażu nie było takie łatwe, bo w kilku miejscach odpadała farba i musiał zdrapać pół ściany, żeby to jakoś wyglądało. Tata zamierzał sam to wszystko zrobić? Zamęczyłby się. Rodzice tylko jeżeli chodziło o malowanie w domu wynajmowali firmę. W mniejszych sprawach nigdy tego nie robili. Dla niego dobrze, bo przynajmniej miał zajęcie, nie myślał za wiele. Nie, żeby całkowicie zapanował nad myślami. Te od czasu do czasu biegły ku Ianowi i Aaron zastanawiał się co teraz chłopak robi, a przede wszystkim jak się czuje.

– To chyba skończyliśmy – powiedział Christopher odkładając pędzel. – Zrobiliśmy kawał dobrej roboty. Ale przyznam, opadłem już z sił.

– To za dużo dla ciebie. Pewnie gdyby mama wczoraj nie zadzwoniła z pytaniem czy wpadnę w niedzielę to byście nie dali mi znać, że potrzebujecie pomocy w malowaniu.

– Wiesz jaka jest mama. Poradzimy sobie sami i tak dalej.

– Ona sądzi, że ma dwadzieścia lat. Trzeba to wszystko umyć – rzekł Aaron. Do jego uszu dolatywał dźwięk kosiarki. Jego brat dobrze sobie radził z trawnikiem, ale martwiło go to, że Danielowi zaczęło iść źle w liceum. Nie miał pojęcia czy osiemnastolatek udzielał się na zajęciach, czy tylko siedział cicho i nic nie robił. On wspominał liceum bardzo dobrze. Nie było ciężko, nauczyciele dużo nie wymagali. Zajęcia bardziej były skierowane na samodzielność myślenia i umiejętności praktyczne niż ogólną teorię. Jeżeli tylko nauczyciel widział zainteresowanie przedmiotem oraz wysiłek włożony w opanowanie wiedzy szło całkiem dobrze. Trzeba było się po prostu starać. Nawet tym którym nauka sprawiała kłopot, dawano szansę i otrzymywali dobre oceny, gdyż angażowali się w zajęcia pozalekcyjne takie jak sport, teatr, jakieś akcje społeczne. Nie wiedział czy w ciągu paru lat tak się wszystko zmieniło, od czasów kiedy to on chodził do liceum, ale jakoś w to wątpił.

– Ej, pracusie. – W garażu pojawiła się Tina. Nadal chuda jak szkielet. Aaron uświadomił sobie, że pierwszy raz dzisiaj siostrę widzi. – Mama woła na obiad.

– Już pora na obiad? Ale jestem głodny. Powiedz mamie, że zaraz przyjedziemy.

– Dobrze, tatku.

– Czy ona w ogóle coś je? – zapytał Aaron ojca zanim wyszedł umyć wałki i pędzle.

– Je, ale bardzo mało. Martwimy się z mamą o nią. Ale Tina jak to ona, mówi, że wszystko jest w porządku.

– Przypilnuję ją dzisiaj. Mam nadzieję, że nie wpadła w jakąś anoreksję.

– Wątpię. Twoja mama w jej wieku też taka była. Pomogę ci z tym myciem, sami też musimy się umyć i pójdziemy jeść.

Pół godziny później Aaron pojawił się w kuchni. Umył się już i przebrał. Po obiedzie chciał wracać do domu. Było już popołudnie i wieczór chciał spędzić u siebie. Wprawdzie to może mu nie wyjść na dobre. Czuł, że jak tylko wróci do mieszkania znów zacznie myśleć, przeżywać i nie wytrzyma. Pojedzie do Iana. Odnajdzie jego mieszkanie i będzie się do niego dobijał dopóki nie zostanie wpuszczony do środka. To był dobry plan, ale głupi. Niemniej jednak nie wytrzymywał już i chciał go zobaczyć. Nagle pożałował, że nie ma zajęcia, by znów móc odłączyć się od wszystkiego. Najgorsze, że musiał udawać wesołego. Z drugiej strony był zmęczony, więc jakby coś nie wyszło zrzuci winę na przepracowanie. Kogo on chciał oszukać?

– Widziałam jak pomalowaliście – odezwała się Pamela Daddario. – Cały garaż jest niczym cytryna.

– Co na obiad, kochanie? – W kuchni pojawił się Christopher z planem jakiegoś modelu samolotu. Aaron przypuszczał, że ojciec miał już nowy model do sklejania.

– Lasagne. Weźmiecie sobie co? Ja za chwilę wychodzę na kurs.

– Daniel wspominał, że chodzisz na kurs pieczenia. – Aaron dopiero teraz zauważył, że mama jest ubrania do wyjścia.

– Tak. Przypadkiem znalazłam ogłoszenie i zapisałam się. Wstyd mi, że mój osiemnastoletni syn lepiej piecze ode mnie. – Wyjęła z torebki malutkie lusterko i zaczęła poprawiać włosy. – Poza tym poznałam bardzo miłych ludzi. Jest kilku mężczyzn, ale więcej chodzi kobiet. Z taką jedną panią zgadałyśmy się o naszych dzieciach. Wiesz, że ona ma syna geja, który jest w twoim wieku? – Popatrzyła na Aaron w taki sposób, jakby już miała plan w głowie.

– Nie umawiaj mnie z nikim.

– Tak tylko mówię. Jutro zamierzamy wyjść razem do kawiarni, tam na spokojnie porozmawiamy.

– Nie chcę randek w ciemno – przypomniał rodzicielce.

– Niczego takiego nie planuję. Uciekam. Christopher, biorę samochód.

– Poczekaj, dam ci kluczyki, bo nie znajdziesz. – Mężczyzna wyszedł za żoną, a w kuchni został sam Aaron.

– Nie chcę randek w ciemno – powtórzył pod nosem. Chciał Iana. Dlatego korzystając z tego, że jest sam zadzwonił do niego. Nikt nie odebrał, co nie było nowością, ale martwił się. Joel pisał dzisiaj do niego, że Bradshawa nie było na uczelni.

– Widzę, że mama już wybyła – odezwał się Daniel po wejściu do pomieszczenia. Od razu sięgnął do szafki o talerz.

– Pożycz mi na chwilę komórki.

– Masz swoją.

– Tak, ale muszę coś sprawdzić. – Dlaczego nie wpadł na ten pomysł wcześniej? Przecież normalne, że Ian nie odbierze od niego telefonu. Gdy brat dał mu swojego smartfona spisał numer i kliknął na zieloną słuchawkę. Chwilę czekał, ale tym razem połączenie zostało odebrane, a on usłyszał cichy głos Iana:

– Halo.

– To ja… – Westchnął, bo chłopak się rozłączył. Przynajmniej wie, że żyje i potrzebuje czasu. Pytanie tylko czy kiedy mu na to pozwoli, to później nie będzie gorzej?