W sidłach miłości tom 3 - Rozdział 5

Kochani, zapraszam na kolejny rozdział w którym poznacie pewnego Ethana. Jestem ciekawa czy Wam przypadnie do gustu czy raczej go odrzucicie. :)

Dziękuję za komentarze. :)

Casey nie znosił bezczynnego siedzenia i czekania na to, aż ktoś go gdziekolwiek przyjmie. Tym bardziej że wszystko go bolało, gdyż za radą pani Whitener nie wziął środków przeciwbólowych. Żałował tego, bo do tego wszystkiego wdarł się jeszcze ból głowy. Czekali z mamą JD i samym JD, który uparł się z nim tu przyjechać, chyba z godzinę, zanim dyżurny lekarz ich przyjął. Może zostałby przyjęty wcześniej, gdyby przed nim do gabinetu nie weszła jakaś kobieta, która spędziła tam chyba kilkanaście minut. Co Caseya wkurzało. W ogóle nie brał pod uwagę, że również on może tak długo siedzieć.

– Pan McPherson? – zawołała pielęgniarka.

– To ja. – Z pomocą mamy JD wstał z twardego siedziska i podreptał za pielęgniarką. –  Czy mój chłopak może ze mną wejść? – zapytał niespodziewanie.

– Jeżeli żaden z panów nie ma nic przeciw. – Kobieta obrysowała ich obu nic niewyrażającym wzrokiem, a potem weszła do pomieszczenia, w którym przyjmował doktor Kaden Hyle, jak Cas zdążył przeczytać na tabliczce wiszącej na drzwiach.

– Po co ci ja tam? – zapytał szeptem JD.

– Żeby było mi raźniej.

– Boisz się lekarzy – stwierdził młodszy chłopak, wjeżdżając za nim do gabinetu.

– Tylko tych, którzy mają mnie badać.

– Nie ma się czego bać, nie gryzę. – Lekarz spojrzał na nich z szerokim uśmiechem. – Nie muszę pytać, którego z panów mam przebadać. – Rzucił jeszcze raz okiem na kartę, by upewnić się co do nazwiska swojego nowego pacjenta. – Pan McPherson, zgadza się?

– Tak. – Przyglądał się bardzo przystojnemu lekarzowi, który jego zdaniem mógł mieć mniej więcej trzydzieści lat. Trzeba dodać, że dobrze zbudowanemu lekarzowi, jak się okazało, kiedy mężczyzna o niesamowitym błysku w oczach wstał zza biurka.

– Doskonale, proszę położyć się na kozetce i powiedzieć, co się stało.

– Nic szczególnego… – zaczął Casey, lecz JD od razu mu przerwał.

– Nic szczególnego? Panie doktorze, pobili go w szkole. Niech pan obejrzy jego klatkę piersiową. I głowę, bo na pewno z głową ma coś nie tak – warknął JD. Już on mu nie pozwoli kłamać. I niech nie gapi się na tego doktorka tak, jakby miał go zaraz zjeść.

– Proszę rozebrać się i usiąść.

Casey zdjął górne odzienie, krzywiąc się z bólu za każdym ruchem. Spojrzał na swój tors, który cały posiniaczony jasno świadczył, że to nie było zwykłe przewrócenie się.

– Czym pana uderzono? – zapytał Kaden Hyle, zakładając rękawiczki, a potem ostrożnie dotykając torsu chłopaka.

– Mieli ciężkie buty i kij bejsbolowy. – Unikał wzroku JD, ale nie uszło jego uszom głośne sapnięcie.

–Trzeba wykonać obdukcję. Zgłosił pan pobicie na policję?

– Nie chcę. Żaden z policjantów nie zajmie się czymś takim. Znam takich jak oni. Pobili pedzia, bardzo dobrze. Niech pan da mi jakieś leki, a potem wracam do domu.

– Nie tak prędko. Najpierw skieruję pana na prześwietlenie. – Chwycił głowę Caseya i przechylił ją do światła. Oderwał przesiąknięty krwią plaster, rzucając go na tackę podsuniętą przez pielęgniarkę. – Łuk brwiowy kwalifikuje się do szycia. Tak ze dwa szwy, ale nie ma wyjścia. Pewnie mocno krwawiło. Rana się sama nie zasklepi, a jeśli to zaraz będzie powtórka z rozrywki. Przydałaby się również tomografia głowy.

– Po cholerę, doktorku?

– Dla pana zdrowia. Ale najpierw wezwiemy policję.

– Powiedziałem…

– Nie każdy gliniarz jest taki, jak pan sądzi. Tak czy owak, ja muszę to zgłosić. Niech się pan położy. – Poczekał, aż Casey wyciągnie się na kozetce, a potem kontynuował badanie. – I jeszcze jedno, nie wraca pan dzisiaj do domu. Nie wypuszczę pana w takim stanie. Nie mam zamiaru odpowiadać za to, co się panu stanie po powrocie do domu.

– To tylko silne potłuczenie. – Nie zamierzał zostawać w szpitalu.

– Albo coś więcej. Wolę dmuchać na zimne. – Nacisnął mocniej jeden z największych sińców, a jego pacjent podskoczył z bólu. – No właśnie. Muszę wykluczyć złamanie żeber.  Prześwietlenie wszystko pokaże. Muszę zbadać pana brzuch – powiedział, widząc, że zza paska spodni wyłaniał się kolejny siniec.

Casey rozpiął spodnie, cierpliwie oraz boleśnie znosząc badanie. W głowie miał tylko jedno, że cokolwiek się okaże, nie zostanie w szpitalu. Nie jako pacjent.

Lekarz po zakończeniu badania zdjął rękawiczki.

– Niech pan leży. Joanno?

– Tak, doktorze? – Przy lekarzu pojawiła się przez cały czas będąca obok pielęgniarka.

– Trzeba zszyć łuk brwiowy. Niech pani wezwie doktora Adamsa. Jest świetny w szyciu – poinformował pacjenta. – Obawiam się, że i tak mimo wszystko na brwi pozostanie jasna blizna, ale nie ma wyjścia. Bez szycia będzie gorzej. Wypiszę jeszcze skierowania na badania i wezwę policję.

McPherson chciał się sprzeciwić, ale napotkawszy piorunujący wzrok JD, spokorniał. Po co jakaś policja? Złoży zeznania i co? Wpakuje się w jeszcze większe gówno, bo w szkole nazwą go kapusiem, a gliny i tak nic nie zrobią. Niestety nie mógł nic zrobić, bo postanowiono za niego. Jednakże na pewno nie zostanie na noc w szpitalu.

Został. Jakkolwiek by się upierał, doktorek i tak wiedział swoje. Przyjechała policja, wypytali go o wszystkie szczegóły, ale powiedzieli, że zgłoszą to dyrektorce szkoły, lecz bez dowodów na to kto jest sprawcą – bo oczywiście samo powiedzenie nazwisk nic nie da – nic nie zrobią. Tym samym Casey upewnił się, jak to działają panowie policjanci w takich sprawach. Zrobiono mu też wszystkie badania i okazało się, że żadne z żeber nie jest uszkodzone, ale ma silnie stłuczoną klatkę piersiową.

– W wyniku urazu dochodzi nie tylko do uszkodzenia aparatu kostno–stawowego, lecz także drobnych nerwów międzyżebrowych. Dlatego tak pana boli – powiedział lekarz, który i tak go zostawił w szpitalu. Wszystko przez ból głowy, a przecież badanie tomograficzne nic nie wykazało. A on tak marzył, żeby wrócić do domu, przytulić się do JD… Chociaż nie. Gdyby chłopak go mocniej dotknął, chyba wyłby z bólu, bo zanim podano leki, ból zwiększył się. Jutro pewnie cały dzień spędzi na prochach, inaczej nie będzie mógł się ruszyć.

Do tego musiał odpoczywać, dostał zwolnienie ze szkoły do końca tygodnia i prawdopodobnie później dostanie jeszcze tydzień, ale na to się nie zgodzi. W końcu JD w poniedziałek wraca do szkoły i chciał z nim być. Tym bardziej że chłopak też miał swój wielki coming out i Casey nie był pewny, jak na niego zareagują ludzie. Na pewno jego chłopak już nie będzie taki niewidoczny jak dotąd mu się zdarzało. W sumie dużo się zmieniło od postrzelenia JD. Samo to, że Emosiek miał teraz bliskich znajomych i przyjaciółkę, pokazuje wyraźnie, co uległo zmianie, jeżeli chodzi o kontakty z ludźmi. To wyszło na dobre, jeszcze musiał namówić go na rehabilitację, bo wierzył, że JD będzie mógł chodzić.

Zanim zasnął, co też było trudne – bo musiał leżeć wyłącznie na plecach, czego nie znosił – gdy zasypiał, napisał do JD, że go kocha i tęskni oraz życzył dobrej nocy. Chłopak odpisał mu to samo. Wgapiając się w esemesa, przymknął powieki i już nawet nie przeszkadzało mu chrapanie faceta dobiegające z łóżka obok. Co tam, JD przecież też czasami chrapie. Wyobraził sobie, że chłopak jest obok niego i pozwolił porwać się Morfeuszowi.

* * *

Wyszedł z dusznego klubu, by zapalić w spokoju. Zmęczył go widok gorących, męskich ciał ocierających się o siebie podczas tańca, wyglądających, jakby zaraz wszyscy mieli się pieprzyć na środku parkietu. Dlatego wybrał na chwilę zimne, świeże powietrze mogące otrzeźwić go po kilku szybko wypitych drinkach. Ethan Larsen nie był typem faceta, który nie lubi się zabawić, ale wiedział, kiedy ta zabawa ma dobiec końca. Na jego nieszczęście jeden z nowych seks kumpli, odkąd przyjechał do tego miasta, jakby tego nie wiedział. Ledwie trzymając się na nogach, wyszedł za nim, ku irytacji Ethana.

– Słuchaj, stary, dasz mi spokój, a ja nie kopnę cię w dupę. – Przystawił zapalniczkę do trzymanego w ustach papierosa.

– Ale… przeszeż szwetnie sze bawimy – seplenił mężczyzna i klapnął sobie na zimny chodnik po tym, jak zatoczył się do tyłu.

Ethan przewrócił oczami, z lubością delektując się dymem wkradającym się w jego płuca, po czym wydmuchnął go w powietrze, robiąc kółka. Chyba przyszedł czas, żeby pozbyć się aktualnego kochanka. Znajdzie sobie kogoś innego do pieprzenia. Ten i tak nie był zbyt dobry. Plus, że dobrze ciągnął druta.

– Ty się bawisz aż za dobrze. Możesz się bawić z kimś innym. Już nie ze mną. – Popatrzył na niego. Sam stał w ciemności, ale były już kochanek, a raczej facet do rżnięcia, siedział pod latarnią, skąd dobrze było go widać. Chyba nawet nie usłyszał, co Ethan powiedział, bo oparłszy się głową o słup, chrapnął. – Jak mogłem zadawać się z kimś takim? Stać mnie na kogoś lepszego. Dzisiaj nie będzie z ciebie pożytku. – Zgasił papierosa na skraju metalowego kosza umieszczonego w betonowej zabudowie. Wrzucił peta do reszty  niedopałków. Rzucił jeszcze okiem na śpiącego, nie martwiąc się tym, że facet przemarznie, bo nocą mimo wszystko było jeszcze zimno. Wrócił do klubu, wstępując w gąszcz męskich ciał. 

Wielu z tych napalonych facetów będzie dzisiaj uprawiać seks. Wielu pójdzie po to do dark roomu. W tym i on, i nie znał nikogo, kto by mu odmówił po tym, jak ta osoba wpadała mu w oko, a był dość wybredny. Zawsze dostawał to, czego chciał. A chciał jednego, porządnego pieprzenia, bez gadania, bez gry wstępnej, słodkich słówek. Gdy trafiał na faceta, któremu na tym zależało, kazał mu spadać. Chyba że znalazł się ktoś wyjątkowy, to zostawał na kilka dni. Czasami mógł się zabawić w krótki romans, ale nie na długo, bo i tak zależało mu na gorącym, twardym chuju w swojej dupie, a nie na miłości. Miłość to dla niego przereklamowane gówno. Związki zaś na dłuższą metę nigdy się nie sprawdzały. Liczył się tylko zwykły seks.

Sprawdził, czy ma gumki. W kieszeni miał ich kilka, różnych rozmiarów i zawsze nawilżone. Chodząc po lokalu, rozglądał się za ciekawym osobnikiem, który byłby godny jego tyłka. Znalazł go. Stał pod ścianą, metr od niego, z butelką piwa i przyglądał mu się. Ocenił mężczyznę wzrokiem. Starszy, dobrze zbudowany na ciele i nieźle wyposażony jeżeli chodziło o krocze, któremu uważnie się przyjrzał. Podszedł do niego sprężystym krokiem. Bez ociągania założył kciuk za szlufkę od spodni mężczyzny.

– Masz coś, czego ja potrzebuję.

– Ciekawy jestem, co to takiego.

Ethan docisnął ich krocza do siebie, jasno pokazując, o co mu chodzi. Facet wypił szybko piwo i odstawił butelkę na podłogę. Podnosząc się, chwycił Ethana za tyłek, ściskając go. Ethan stęknął, napinając pośladki.

– Tutaj czy pokój? – zapytał nieznajomy.

– Tutaj. Jestem za bardzo napalony, żeby szukać motelu. – Złapał go za rękę i poprowadził do prywatnej części lokalu. Tam, gdzie dostęp mieli ci, którzy zamierzali być bardzo niegrzeczni. W jego nozdrza uderzył duszny zapach potu, seksu, spermy, a uszy rejestrowały krzyki, stękanie, jęki, odgłos ciał uderzających o siebie i ulgę przeżywanego orgazmu. Poruszał się w ciemności rozświetlanej tylko przez nikłą lampę przy suficie, aż odnalazł kawałek pustej ściany.

Oparłszy się o nią, powiedział:

– Tylko bez zbędnych zabaw. Chcę ostro i szybko. Masz gumki?

– Czyli dół? Mam. – Nieznajomy pokazał Ethanowi opakowanie żelu i prezerwatywy.

– Dół – powiedział, a potem stęknął, kiedy został obrócony przodem do ściany. Oparł o nią ręce, a na nich czoło, kiedy mężczyzna stojąc za nim rozpinał mu pasek spodni, a potem zsunął materiał razem z bielizną do kostek. Wypiął się do tyłu, rozsuwając nogi tak szeroko, jak tylko mógł. Obejrzał się dla pewności, czy facet na pewno się zabezpieczył. Ciężko było coś dojrzeć, ale oczy przyzwyczajone do ciemności ujrzały, jak nieznajomy nakłada szybko kondoma na pokaźnych rozmiarów członka. Już nie mógł się doczekać, kiedy go w sobie poczuje.

Mężczyzna przywarł do jego pleców i zaczął mu obcałowywać kark. Ethan zamierzał zaprotestować, jednakże każde słowo zostało zduszone przez jego bolesny krzyk, kiedy członek mężczyzny zaczął wdzierać się niczym taran do jego wnętrza. Wypiął się jeszcze bardziej, wciskając tyłek w krocze faceta i starając się rozluźnić. Tego chciał i tego, żeby tyłek bolał go jeszcze długo, a on zapamięta to pieprzenie, bo już wiedział, że będzie dobre i chętnie w przyszłości powtórzyłby je.

Opierając czoło o jedną rękę, drugą chwycił swojego penisa i zaczął sobie trzepać w rytm uderzeń bioder o jego pośladki.

– Szybciej – wybłagał i niedługo później doszedł, tryskając spermą na podłogę oraz ścianę. Mężczyzna za nim przytrzymał go mocniej swoimi potężnymi ramionami, chwytające zębami skórę na jego szyi, i sam skończył w nim. Ethan wyprężył się jak zadowolony kocur, czując gorące ciało przyklejone do swoich pleców. Czuł się usatysfakcjonowany i zaspokojony. Dostał to, czego potrzebował, i tak szybko, jak tego pragnął.

– Masz dobrą dupę. – Nieznajomy pogłaskał go po pośladku.

– A ty dobrego chuja. – Na znak, że mu się podobało, poruszył tyłkiem.

– Pasuje do twojej dupci. – Mężczyzna chwycił za szczękę Ethana, odwrócił jego głowę w swoją stronę, wyciskając szybki pocałunek na jego ustach.

– Nie całuję się – powiedział Ethan, cofając głowę.

– Jedyny raz ci nie zaszkodzi. Dwa razy też nie – rzekł i ponownie go pocałował.

Ethan westchnął w usta mężczyzny, smakujące nim samym i piwem, które tak szybko jak zaczęły go całować, tak zniknęły. Poczuł, że mięknący członek nieznajomego opuszcza jego wnętrze i już za nim zatęsknił. Za nim i za silnymi ramionami owiniętymi wokół jego ciała i trzymającymi go mocno w dominującym uścisku. Przeszyły go przyjemne dreszcze. Odwrócił się, żeby zauważyć, jak nieznajomy zawiązuje prezerwatywę i wyrzuca ją na podłogę – rano ekipa sprzątająca pozbędzie się wszystkiego, żeby na wieczór znów dark room można było zbezcześcić.

– Chciałbym to powtórzyć. – Przyglądał się facetowi zasuwającemu rozporek. Taki ktoś mógłby nim zawładnąć na jeszcze kilka nocy. – Chętnie rozłożę przed tobą nogi. – Na samą myśl poczuł ciepło w podbrzuszu.

– Może jeszcze się spotkamy – odpowiedział mężczyzna, spoglądając na Ethana.

– Może. – Schylił się, żeby podciągnąć spodnie, a gdy się wyprostował, był już sam. Rozejrzał się, ale wśród poruszających się ciał nie zobaczył znajomej sylwetki. – Mam nadzieję, że spotkamy się bardzo szybko – szepnął do siebie, a obok niego jakiś facet właśnie krzyknął, szczytując prosto w usta klęczącego przed nim chłopaka. Ethan kochał seks, kochał być pieprzony, robił to z wieloma facetami, ale nigdy nie zrobiłby tego bez zabezpieczenia. Dlatego dziwił się, że ktoś pozwolił spuścić się w swoje usta. U niego nawet seks oralny musiał odbywać się w gumce, bo kto wie, z kim się pieprzył. I tak ryzykował, prowadząc takie życie, jak dawniej mówiła mu pewna osoba, która stała się przeszłością. Co z tego? To jego życie i dobrze mu tak było.

Chłopak obok niego podniósł się, od razu całując tego, który chwilę temu doszedł. Dużo wyższego od siebie mężczyznę.

– Kocham cię – powiedział wyższy.

Ethan prychnął na to i na odpowiedź tego niższego. Związki, jak on tego nie znosił. Przereklamowane jest to coś. Dla niego liczyła się wolność. To nic, że nocami nie miał kto przytulić. Przynajmniej łóżko miał dla siebie.

Ubrał się i opuścił dark room, wciąż czując efekty niedawnego seksu. Z nadzieją, że znajdzie tego mężczyznę, zaczął rozglądać się po klubie, lecz ilość ludzi skutecznie utrudniała mu poszukiwania. Raz mu się wydawało, że widział podobną sylwetkę. Niestety gdy mężczyzna się odwrócił, okazał się kimś innym. W końcu Ethan zrezygnował. Może i pieprzenie z tym facetem było dobre, ale nie zamierzał szukać go i biegać za nim jak kot z pęcherzem, żeby to powtórzyć. Zdecydował, że pora wrócić do domu. Jutro po południu zaczyna staż i zamierzał się wyspać.

* * *

Następnego dnia Casey myślał, że zaraz zwariuje. Nudził się. Miał zostać wypisany ze szpitala dopiero za godzinę i zwyczajne szlag go trafiał. Był już ubrany i czekał tylko na lekarza. Gdyby tutaj był JD, mogliby porozmawiać. Dzwonił do niego, ale chłopak jeszcze spał. Do późnej nocy oglądał filmy i rano odsypiał. Może i dobrze, bo wróci do domu i go obudzi pocałunkiem. Nawet nie mógł pogadać z tym pacjentem, z którym dzielił salę, bo pielęgniarka wzięła go na badania, więc siedział sam. Odzwyczaił się od samotności, przebywając w domu JD, wciąż pełnym ludzi i gwaru.

– Cas, to ty?

Otrząsnął się z rozmyślań. Spojrzał w stronę wejścia do sali. W drzwiach stała Brithany Owen.

– Ty nie w szkole? – zapytał.

– Mam na dziesiątą. Mama prosiła, żebym przywiozła wujkowi trochę owoców, bo od kilku dni jest pacjentem tegoż zacnego miejsca. A co ty tu robisz i co ci się stało w twarz? – Pokonawszy kilka kroków, przysunęła sobie stołek i przycupnęła na nim. Przechyliła na bok głowę, a burza jej bujnych, czarnych loków łagodną falą przesunęła się na bok.

McPherson nie miał co ukrywać, bo i tak się wszyscy dowiedzą o pobiciu. Opowiedział dziewczynie wszystko ze szczegółami, obserwując, jak na jej delikatnej, dziewczęcej twarzy maluje się wściekłość.

– A to skurwiele. Ja bym takich rozszarpała. JD dobrze zrobił, wysyłając cię do lekarza. Przykro mi to mówić, ale wyglądasz okropnie.

– Spoko. Widziałem się w lustrze. Mam nowoczesny makijaż twarzy. Właściwie połowy ciała. Jakbym gadał od rzeczy, to mów, jestem na prochach przeciwbólowych. Nie wiem, co mi dali, ale w nocy nieźle mnie uśpiło. Czekam na wypis i recepty.

– Ktoś cię odwiezie? Ja przyjechałam autobusem. Mam szesnaście lat, nie mam prawka. – Zaśmiała się.

– Mama JD ma po mnie przyjechać.

– JD to świetny chłopak. Podziwiam cię, że z nim zostałeś. – Założyła nogę na nogę i zaplotła dłonie na kolanie.

– Dlaczego miałbym z nim nie zostać? Dla mnie to głupie opuścić kogoś, kogo się kocha, bo ta osoba jest chora, czy niepełnosprawna. Wiesz, to takie powierzchowne myślenie, uczucia. Ja go kocham. Wiem, że on chce, abym z nim był. Nawet jak na mnie krzyczy i mówi, żebym się wynosił z jego życia. Chociaż w sumie tak wrzeszczał na mnie, jak jeszcze był w szpitalu – dodał. – Wtedy jego oczy mówią wszystko. Naprawdę to w takiej chwili boi się, że go posłucham. Dopóki w tych oczach nie zobaczę tego, co  mówią w złości jego usta, będę z nim.

– Wiesz, kiedy pół roku temu zaczęłam naukę w tej szkole, widziałam cię i to, co robiłeś. Nie pomyślałabym, że tak się zmienisz.

– Cuda się zdarzają.

– Właściwie jeden cud imieniem JD. Dobra, zbieram się, bo jeszcze muszę wpaść do domu po książki i oddać je do biblioteki na pierwszej przerwie. – Wstawszy, odstawiła stołek na miejsce pod ścianą. – A ty się kuruj. Powiem Richiemu i reszcie, co się stało, pewnie zechcą cię odwiedzić. I tak mają wpaść, bo chcą wyciągnąć JD na miasto.

– Tylko nie dzisiaj. Ja nie dam rady się ruszyć, a JD nie puszczę z nimi samego.

– W porządku, powiem im. Najwyżej jutro wpadniemy, co?

– Mhm – mruknął, bo w sali pojawił się lekarz, który zszywał mu brew. – O, a gdzie doktorek, który mnie tu przyjmował?

– Ma drugą zmianę – odpowiedział lekarz, przeglądając trzymane w ręku papiery.

– To ja lecę. Pozdrów JD. – Btithany pomachała Caseyowi, uśmiechnęła się słodko do lekarza i wypadła za drzwi, przeraziwszy się, która to godzina. W drzwiach prawie zderzyła się z mamą JD. Przywitała się z nią i od razu pożegnała, po czym pobiegła w stronę windy.

– No i co tam, doktorku? – spytał Casey, zsuwając się z łóżka.

– Tutaj ma pan wypis. Recepty i zaproszenie na kolejne badania.

– Zlecone przez tego drugiego doktorka?

– Doktor Kaden Hyle to znakomity lekarz. Wie, co robi.

– Lubi ludzi zatrzymywać w szpitalu – burknął, niezadowolony z tej nocy. Co z tego, że się wyspał, skoro był tak daleko od swojego chłopaka.

– Przepraszam, panie doktorze, ale Casey rano ma zawsze zły humor – wtrąciła się pani Whitener. – Casey, bierz te papiery i jedziemy do domu. Nie chcę spóźnić się do pracy.

– Już się robi. Dziękuję, doktorku. – Wyciągnął rękę po wypis i recepty. Sprawdził, czy wszystko jest. Wykupi leki w szpitalnej aptece, bo nie zamierzał zabierać mamie swojego partnera czasu. Dobrze, że miała prawo jazdy i miesiąc temu kupiła sobie niewielkie autko, żeby dojeżdżać do pracy, to miał go kto odebrać ze szpitala, za co był jej wdzięczny. W sumie mógłby później wsiąść w swój samochód i pojechać do apteki, ale nie miał na to ochoty, a wolał nie mieć kolejnej ciężkiej przeprawy z JD.

* * *

JD akurat obudził się i przysunąwszy sobie ręką wózek, przesiadł się na niego. Postawił z pomocą rąk nogi na stopkach i pierwsze co zrobił, to pojechał do kuchni. Koniecznie musiał napić się kawy. Do czwartej rano nie mógł zasnąć i oglądał seriale w Internecie. Martwił się Caseyem. Tym, że go pobili. Do tego wciąż czuł złość na chłopaka, że Cas ukrywał przed nim kłopoty. Sińce zdobyte na treningu. Nerwy, kiedy miał iść na trening. Przecież człowiek nie trzęsie się cały, kiedy ma iść na coś, co kocha robić, a wczoraj rano jego chłopak nawet kilka razy odwiedził łazienkę, trzymając się za brzuch. I jeszcze powiedział, że pewnie coś zjadł, co mu zaszkodziło. Jasne. JD wiedział, co stres potrafi zrobić z człowiekiem. Również obawiał się tego, jak grupka, która pobiła jego chłopaka, zareaguje na zeznania przeciw nim. Chociaż przypominając sobie to, jak policjanci powiedzieli, że bez dowodów nic nie zrobią, przypuszczał, że sprawa utknie w miejscu.

Przegryzając herbatnika wziętego z puszki na ciastka, zalewał sobie kawę wodą, kiedy usłyszał zgrzyt zamka, a po chwili otwieranie drzwi i kroki na przedpokoju. Odstawił czajnik na podstawkę i czym prędzej wyjechał z kuchni, domyślając się, kto wrócił.

– Hej.

– Hej, Emośku. – Zawiesił kurtkę na wieszaku i podszedł do swojego chłopaka. Ignorując lekki ból, pochylił się po pocałunek. Zamruczał, smakując usta JD niczym najwspanialszy deser. – Tego mi właśnie brakowało. – Wyciągnął rękę i pogłaskał chłopaka po wzburzonej fryzurze. Palcem trącił jego kolczyk w uchu.

– Dobrze, że jesteś. Chcesz się położyć czy napijesz się kawy, coś zjesz? W sumie dopiero wstałem.

– Kawy. Śniadanie jadłem w szpitalu. Nawet dobre było.

– Na jedzenie tam nie narzekałem. Gorzej mieli ci, co musieli trzymać ścisłą dietę. Zajadali jakieś kaszki i kleiki. Bleh.

– To my mieliśmy chleb z dżemem i kawę na mleku. – Wrócił się po reklamówkę z lekami.

– To już wiem, co zjem. Chodź, weź moją kawę, ja sobie zrobię – powiedział, kiedy obaj znaleźli się w kuchni.

– Dzięki. – Postawił reklamówkę na stole i podszedł do szafki po parujący kubek.

– Jakie masz leki? – zapytał JD, wsypując do kubka dwie łyżeczki ciemnego proszku.

– Coś przeciwbólowego i jakieś maści. Mam pojutrze zgłosić się na kontrolę. – Usiadł ciężko na krześle. – Czuję się jak staruszek.

– Bynajmniej nim nie jesteś.

McPherson, upiwszy łyk kawy, skrzywił się.

– Podasz mi cukier?

– Mhm. – JD sięgnął po cukiernicę i przywiózł ją swojemu chłopakowi.

– Dzięki.

– Buzi za to dostanę? – Whitener uniósł brew do góry.

– Zawsze i wszędzie. – Położył dłoń na jego policzku i pocałował chłopaka z dużym zapałem. Naprawdę cieszył się, że jest w domu i z nim. Z chłopakiem, przy którym jego serce biło o wiele szybciej.

* * *

Ethan siedział właśnie w gabinecie ordynatora izby przyjęć, czekając, aż mężczyzna sprawdzi wszystkie dokumenty. 

– Byłem tutaj tydzień temu i powiedziano mi, że bez problemów przyjmiecie mnie na staż. Czy są jakieś problemy?

– Nie. To znaczy miał być pan pod opieką doktora Cassidiego, ale wczoraj złamał nogę i sam pan wie. Na szczęście rozmawiałem z innym lekarzem i zgodził się panem zająć. Zaraz tutaj będzie. Niestety, jak widzę, czeka mnie przez to trochę papierków do wypełnienia. Nie lubię tego.

– Nikt nie lubi. 

– Dyrektor nie miał zastrzeżeń co do pana, także staż już na pana czeka.

– Mogę wiedzieć, kto ma się mną zająć?

Ordynator już miał odpowiedzieć, kiedy przerwało mu pukanie do drzwi.

– Zaraz go pan pozna. Proszę.

Ethan, skierowawszy spojrzenie ciemnych oczu na drzwi, ujrzał po ich otwarciu mężczyznę, którego nie spodziewał się tutaj spotkać. Wstał, nie spuszczając z niego oczu i zauważając, że zrobił na tym człowieku piorunujące wrażenie. Nie ulegało wątpliwości, że został rozpoznany. Nieznajomy nie jego się tutaj spodziewał. Zresztą z wzajemnością.

– Chciałbym panów sobie przedstawić – zabrał głos ordynator. – Doktor Kaden Hyle, a to nasz nowy stażysta, Ethan Larsen.

– Cieszę się, że będę miał zaszczyt pod panem służyć – powiedział sugestywnie Ethan do mężczyzny, który go w nocy pieprzył tak dobrze, że widział gwiazdy.