W sidłach miłości - Rozdział 39

 Przypominam o konkursie w którym do wygrania są tomiki z serii "Obrazy miłości": http://blogluany.blogspot.com/2016/04/konkurs.html

Dziękuję za komentarze. :)

JD siedział już dwie godziny u McPhersona, sprawdzając kolejne rozwiązane przez niego zadanie, o ile mógł tak to nazwać, bo to, co popisał Casey, nie mieściło mu się w głowie. Przecież matematyka nie jest taka trudna, a to są zadania z podstawówki. W jaki sposób ten chłopak przechodził z klasy do klasy, to nie ma zielonego pojęcia. To wprost niemożliwe, żeby być takim nieukiem.

– Jakim cudem z tego wyszło ci osiemdziesiąt jeden? – Podstawił Caseyowi pod nos brulion. – To jest niemożliwe. Iloczyn z tych liczb…

– Dobra, nie udawaj, że jesteś taki mądry, chłopaczku – prychnął Casey, wypijając już kolejną szklankę soku. Głupia dyrektorka wpakowała go w te pożal się Boże korepetycje i co ma z tego? Nic. Wie mniej, niż wiedział, a Emo pewnie po cichu się z niego nabija. Do tego kumple są na mieście z panienkami, a on został uwięziony w domu.

– Słuchaj mnie uważnie, to ci wszystko wytłumaczę.

– Każdy tłumaczył, a i tak nic z tego nie rozumiem – naburmuszył się. – Dlaczego z tobą miałoby być inaczej?

– To chyba źle to robili. – JD zignorował drugą część jego wypowiedzi. – Umiesz tabliczkę mnożenia?

Casey sapnął, denerwując się.

– Nie rób ze mnie już takiego jełopa, kurwa. Umiem. Chcesz się przekonać?

– To dlaczego tego nie potrafiłeś obliczyć?

– Bo są te głupie nawiasy i inne przydupasy, nie wiem, co do czego, dobra?! – Wstał zawstydzony, zaczynając przechadzać się po pokoju. Miał ochotę wyrzucić stąd tego Emosia mądralę.

– Aha. – JD jeszcze uważniej przyjrzał się niby rozwiązanemu zadaniu i zrozumiał, skąd wzięły się u Caseya takie liczby. Potarł kąciki oczu, wzdychając ciężej niż dotychczas.  – Dobra, siadaj. Siadaj mówię!

– Nie rozkazuj mi, dziwaku.

– Powiedziałem, zmień płytę.

– Tu nie gra muzyka. – Zmarszczył brwi, rozumiejąc, że znów się wygłupił, widząc minę JD. – To mów, mądralo, o co biega. – Usiał.

Młodszy chłopak zaczął jeszcze dokładniej tłumaczyć każdy fragment zadania, co z czego się bierze i jak wszystko trzeba obliczyć. Po raz pierwszy nie mając ochoty droczyć się czy nabijać z McPhersona. Chłopak naprawdę nic nie umiał i to chyba go smuciło. W sumie powinien się z tego śmiać, ale tak nie jest. Poza tym, kiedy wszystko sobie przemyślał, to tym, co robi, w jakiś sposób komuś pomoże, nawet takiej osobie jaką jest Casey, jeśli czegoś go nauczy, to będzie mógł być z siebie dumny.

– Czyli mnożąc to z tym, a to z tym, otrzymuję wynik, który mogę pomnożyć razem i dodać to – Casey wskazał palcem na liczbę – a wyjdzie mi wynik końcowy, tak?

– Tak. Nareszcie, to pojąłeś. Do tego jeżeli masz…

Kolejne minuty upływały już szybciej, kiedy po trwającej wieki godzinie Casey zapamiętał, jak ma wykonać niektóre z zadań. Problem pojawił się wtedy, kiedy do zwykłego mnożenia i dodawania doszły ułamki, ale to już JD postanowił zostawić sobie na kolejny raz.

– Chyba nie jesteś aż tak głupi – parsknął, ale tym razem z rozbawieniem.

Casey już miał mu coś odpowiedzieć, ale widząc migoczące błyski z oczach JD, ugryzł się w język. W sumie Emo miało ładne te oczy. Kurwa, nie powinien o tym myśleć. Zdenerwował się trochę, ale zaraz to ukrył pod pytaniem:

– To kiedy znów umówimy się na lekcję?

– W ten weekend, w ogóle co drugi weekend, i prawie każdy wieczór mam wolny. Poza środami i czwartkami. Mam wtedy treningi.

– Treningi?

– Trenuję karate od dwóch lat, a do tego, gdy uzbieram kasę, chcę zapisać się na taekwondo.

– O. – Tego się nie spodziewał po tym szczupłym chłopaczku.

– Będę już leciał. Późno jest, za pół godziny mam ostatni autobus. – Zaczął zbierać książki, które przyniósł, i pakował je do plecaka.

– Odwiozę cię – wypalił Casey.

Brwi JD podjechały do góry.

– Ty mnie chcesz odwieźć? Mam skakać z radości?

– Mógłbyś – rzekł z rozbawieniem.

– Kim ty jesteś, gdzie jest McPherson? – JD zaczął się rozglądać po pokoju, udając, że szuka bezmózgiego dupka, za którego go uważał. Aczkolwiek dzisiaj, po kilku godzinach siedzenia razem i wspólnej męki, mógłby zmienić o nim zdanie. Ciekawe na jak długo. Zresztą tu nawet nie chodziło o to, co McPherson umie, a czego nie, bo nie po tym oceniał ludzi, tylko o jego idiotyczny charakter.

– Emowate coś, co urwało się z choinki. – Zgarnął kluczyki od swojego samochodu.

– Twoja siostra mi powiedziała, że tak mnie nazywasz.

– Ładnie, co nie?

– Przepięknie – zadrwił, zakładając sobie pasek od plecaka na ramię.

Kilka minut później wsiedli do auta McPhersona. Casey ostrożnie wycofał z parkingu, wciąż mając w pamięci to, jak kilka tygodni temu nie zauważył przejeżdżającego za nim samochodu i uderzył w niego, cofając ze swojego stanowiska. Na szczęście nie bardzo uszkodził drugi pojazd, zapłacił za szkody, pożyczając pieniądze od babci, bo rodzice by mu nie dali, robiąc przy tym awanturę, i problemów nie było.

Spojrzał w bok, gdy był już na prostej drodze. JD siedział z zamkniętymi oczami, trzymając plecak na kolanach. Wcześniej powiedział Caseyowi, gdzie mają jechać, więc chłopak teraz mu nie przeszkadzał. Zaskoczyło go to, że Emo trenował jakieś sporty. Do tej pory myślał, że chłopak nic nie robił poza tym swoim śpiewaniem, a tu proszę, niespodzianka. Skręcił w lewo, upewniając się wcześniej, czy nie jest to droga jednokierunkowa. Prawo jazdy ma od pół roku i z początku zdarzało mu się w takie wjeżdżać. Jadąc powoli wąską uliczką, znów spojrzał na profil chłopaka. Światła z ulicy przesuwały się po nim subtelnie, nie rażąc go, bo JD nie zaciskał powiek. Po raz pierwszy od poznania go czuł spokój i w sumie nie mógł narzekać, że ten wieczór był do bani. W końcu mogli pogadać normalnie, co z tego, że tylko o matematyce, której nadal szczerze nie znosił i to z wzajemnością.

– Śpisz?

– Nie – padła cicha odpowiedź. – Odpoczywam, bo czuję się, jakbym przebiegł maraton.

– No sorki, kurwa, że musisz się tak ze mną męczyć.

– Chłopie, zrób coś z tą agresją. Wyluzuj. Ja tylko mówię, a ty się rzucasz. – Otworzył oczy, chociaż jedno ledwie było widać spod grzywki. – Zatrzymaj się pod tym blokiem na wprost – powiedział, widząc już okno swojego pokoju na trzecim piętrze w wysokim, dziesięciopiętrowym budynku. – Co do korków to razem w tym siedzimy.

– Tak, kurwa, bo to moja wina.

– Jesteś – zakaszlał, zasłaniając dłonią usta – upierdliwy jak kac po imprezie. – Znów go rozbolało gardło i zaczynał męczyć kaszel. Dawno powinien zażyć leki, ale zapomniał ich wziąć do McPhersona.

– Odwal się.

JD przewrócił oczami, nie mając sił się z nim droczyć. Kiedy chłopak zatrzymał się, otworzył drzwi i przypomniał mu, o której jutro mają się spotkać, po czym wysiadł i trzasnął drzwiami.

– Dupek – mruknął do siebie Casey. – Przemądrzały dupek. – Po raz pierwszy w życiu chciał się schować w mysią dziurę. Ten typek, do tego młodszy, udowodnił mu, że jest głupi. Sam się przy tym dziwaku zachowywał jak kretyn i nie miał pojęcia dlaczego. Na całe szczęście jakoś później coś się zmieniło i nawet zrozumiał co nieco, ale i tak głupio się czuł z tym, że dziwak ma go za idiotę.

Nawrócił na pustym parkingu i jeszcze raz się obejrzał, czy chłopak na pewno wszedł do budynku. Z powodu późnej godziny, mimo że go nie lubi, woli upewnić się, czy Emo dotarło bezpiecznie do domu, bo gdyby coś, to później znów go oskarży o byle zadrapanie.

Już miał odjechać, gdy coś przyciągnęło jego uwagę, a raczej ktoś. Słabo widział postać w tym świetle, ale przysiągłby, że z tej samej klatki, do której wszedł JD, wyszedł Alex Wilson. Co on tu robił o dziewiątej wieczór, bo z tego co Casey wiedział, to chłopak tutaj nie mieszkał. Czyżby kogoś odwiedzał? Może ma tu krewnych lub kochanka, ale Wilson z nikim się nie spotykał. Zresztą co mu do tego, niech sobie łazi gdzie chce. Nacisnął gaz i z piskiem opon pojechał do domu.

* * *

– Cześć, mama – zawołał JD, zdejmując buty i zostawiając je rozrzucone w przedpokoju.

– JD, buty, chyba że chcesz, aby ktoś się o nie zabił.

Skrzywił się i wrócił, aby je równo ułożyć pod ścianą, kiedy z kuchni doleciał głos mamy. Znała go bardzo dobrze i nie musiała wychylać głowy za drzwi, by wiedzieć co on robi.  Wszedł do kuchni, mrużąc oczy przed ostrym światłem i zastając mamę czytającą kolejne romansidło.

– Późno, a ty nadal czytasz. – Skierował się do zlewu, aby umyć ręce.

– Do pracy idę na dziesiątą, to się wyśpię. Odgrzej sobie kolację.

– Nie jestem głodny. Zrobię sobie tylko kanapkę, zjem tabletki i idę się wykąpać, a później spać. Jestem wykończony. Jak dzieciaki? – Wyjął z chlebaka chleb i ukroił na maszynie jedną kromkę.

– Molly niewiele dzisiaj zjadła, przejmuje się swoim występem. Mam nadzieję, że będziesz.

– Kiedy to? – Wyjął z lodówki ogórek i masło.

– Za tydzień w niedzielę. Nie mów, że zapomniałeś – jęknęła, wsuwając palec pomiędzy kartki i zamykając książkę.

– Nie zapomniałem. Po prostu pomyliły mi się dni, mamuś. Co z resztą?

– Dany, Ryan i Lori jak zwykle. Trudno wszystkich zagonić do lekcji, gdy ciebie nie ma. Powiedz lepiej jak tam korepetycje?

– Ciężko, ale i tak chłopak coś zrozumiał, więc mały sukces jest. – Zjadł plasterek ogórka, a kolejne, które ukroił, położył na kromce posmarowanej masłem. Zawiesił wzrok na twarzy mamy. Kobieta ma dopiero trzydzieści pięć lat, a wygląda o wiele starzej. Urodziła go, mając osiemnaście lat, bo dała sobie zrobić dzieciaka dupkowi. Później temu samemu dupkowi pozwoliła zrobić sobie jeszcze czwórkę dzieciaków. Rezygnując z siebie, musiała zajmować się nimi i pracą, bo szanowny ojczulek, który nie dorósł do bycia ojcem, a nawet do tego, żeby być mężczyzną, hulał sobie po świecie, by wracać, robić awantury i bić ją, bo nie była już tą piękną dziewczyną, z którą musiał się ożenić, bo za mało zarabiała, za mało czasu mu poświęcała, zajmując się bachorami, jak to mawiał, a w jego głosie zawsze brzmiała zazdrość o dzieci. Życie ją wymęczyło, ale jest i zawsze będzie jej wdzięczny za to, że go nie porzuciła lub nie usunęła ciąży, żadnej z nich. Tylko kochała, oddając swoim dzieciom całą siebie i nigdy niczego za to nie oczekując. Może nie przelewało im się, ale teraz, kiedy znalazła dobrą pracę, a on sobie dorabiał w co drugi weekend, nie było tak źle jak na początku, kiedy zostali sami. On mógł się uczyć w wymarzonym liceum dzięki stypendium, które dostał, natomiast dzieciakom niczego nie brakowało. Tym bardziej miłości matki, bo ojciec… Lepiej, że go nie było.

– Mój geniusz. Po kim ty masz geny? Już studia powinieneś robić, a nie w liceum siedzieć.

– Wiesz, zawsze może się jeszcze czegoś nauczę, a do dorosłości mi się nie śpieszy. – Połknął tabletki i popił wodą. – Spadam się wykąpać i spać. – Pochylił się, aby pocałować mamę w policzek.

– Znów paliłeś.

– Oj tam, oj tam.

Kobieta tylko pokiwała z rezygnacją głową, wracając do książki.

JD zajrzał jeszcze do pokoju braci. Najmłodszy już spał, a trzynastoletni Ryan siedział przed komputerem.

– Hej. Dzięki za książkę. – Położył podręcznik na biurku brata.

– Przydała się?

– Tak. Jeszcze pewnie parę razy ją pożyczę.

– Spoko. Obczajam nową grę, chcesz zobaczyć?

– Padam z nóg, może jutro. – On i Ryan bardzo dobrze się rozumieli i to z nim oraz z Molly, siedmioletnią siostrą, miał lepszy kontakt niż z piętnastoletnią Lori i dziesięcioletnim Danym.  – Branoc.

– Branoc.

– Nie siedź znów do rana – poprosił, zanim zamknął drzwi.

Przeciągnął się, wchodząc do swojego niewielkiego, zabałaganionego pokoju z duszą, jak on zawsze mawiał. Jego zdaniem takie wymuskane mieszkania nie miały tego czegoś. Tam człowiek nawet bał się nakruszyć, żeby przestępstwa nie popełnić. Oczywiście nie był brudasem, ale bałaganiarstwo miał w genach, a mama tylko załamywała ręce, wchodząc do pokoju.

Przerzucił z łóżka na krzesło stos świeżo upranych koszul i spod kołdry wyciągnął pidżamę. Nie lubił spać w koszulce, ale przez to, że jest przeziębiony, wolał się ubrać. Poszedł się umyć, marząc już tylko o spaniu. Najlepiej w ramionach silnego, dobrze zbudowanego chłopaka, takiego jak Casey. Przystanął, próbując zrozumieć, dlaczego pomyślał właśnie o nim. To, że widział kawałek jego świetnego ciała, nic nie znaczy. Po prostu jest napalony, ale teraz to nie ma sił nawet na samozaspokojenie. Nawet palić mu się nie chciało, a to oznaczało, że dzień go naprawdę wykończył. Wszedł pod prysznic, delektując się gorącą wodą i zapachem żelu.

* * *

Tymczasem na drugim końcu miasta Sean przerzucił kolejną stronę książki, chcąc jeszcze przeczytać jeden akapit, pomimo bolących oczu. Leżał już w pełni zrelaksowany w łóżku po spędzeniu z partnerem przyjemnego wieczoru. Dzięki masażowi zafundowanemu przez Drake'a, mięśnie rozluźniły się, a ból karku odszedł w zapomnienie. Natomiast sam masaż doprowadził go tego, że przeżyli bardziej intymne chwile i, mimo że nie doszło do stosunku, to orgazm sprawił im obu satysfakcję. Sean nie mógł się po prostu oprzeć cudownym dłoniom partnera, a ostatnio zrobił się bardzo spragniony jego dotyku.

– Miałeś już dzisiaj zostawić książki. – Drake po wzięciu prysznica wsunął się pod kołdrę. – O, jak ciepło. Znów miałem zimną wodę.

– Trzeba zawiadomić administrację budynku, niech coś z tym zrobią. Poza tym czytam o jednej precedensowej sprawie. Czy wiesz, że dwadzieścia lat temu za podwójne morderstwo skazano…

– Skarbie, nie funduj mi tu teraz na noc koszmarów. Cieszę się, że jesteś tak tym podekscytowany, ale makabryczne wizje przed snem… – Udał, że się zamyślił. – To nie dla mnie. Lepiej odłóż to i połóż się. – Pocałował w ramię na wpół siedzącego mężczyznę. Pogłaskał go jeszcze po odsłoniętym przez kołdrę brzuchu.

– Boisz się koszmarów? – zapytał Sean, unosząc prawą brew.

– Trochę tak, ale bardziej chcę sprawić, żebyś się wcześniej położył, o ile nie chcesz jutro na uczelni wlec się po korytarzach niczym zombie i straszyć ludzi. – Dźgnął go palcem w bok.

– Ałł, głupek. – Śmiejąc się, młodszy z partnerów odsunął się od palca dźgającego jego bok.

– Twój głupek. – Wyciągnął się i pochylając, złapał sutek Seana między zęby i pociągnął.

– Drake.

– Lubisz to. Chodź.

Nie mógł oprzeć się prośbie Drake’a, a i tym proszącym oczom. Partner miał rację, powinien się położyć, wypocząć. Włożył zakładkę do książki i odłożył ją na nocną szafkę. Razem z dużym łóżkiem zafundowali sobie takie szafeczki, które bardzo lubił, a mogli w ich szufladach trzymać niewielkie przedmioty. Tylko że w obu były raczej prezerwatywy i żel nawilżający, duży zapas żelu, i nic więcej. Zdjąwszy okulary, pomasował piekące kąciki oczu. Faktycznie dzisiaj przesadził. Położył okulary obok książki i wyłączył lampkę, a pokój otoczyły egipskie ciemności. Kiedy tylko wsunął się bardziej pod kołdrę, został zgarnięty przez ramiona kochanka i ucałowany w szyję.

– Miło było dzisiaj. Wymasowałem ci nie tylko kark – mruczał Drake. – Powinniśmy częściej… – zawiesił głos, nie musząc wypowiadać dalszej kwestii, doskonale zdając sobie sprawę, że Sean wie, o co mu chodzi.

– Tak, szczególnie kiedy ty… – zamilkł, przypominając sobie tę chwilę, kiedy kochanek zsunął się z kanapy, uklęknął na podłodze pomiędzy jego nogami i dobrał do niego, w mig pozbywając się jego ubrania i biorąc od razu do ust miękki jeszcze członek. Szybko doprowadził go do pełnego wzwodu i orgazmu, a później on odwdzięczył mu się tym samym. Nie rozumiał, jak mógł przez tyle tygodni go nie chcieć lub przez lata życia w związku wstydzić się swoich pragnień, mówienia o nich. Zawsze słyszał, że faceci nie wyznają uczuć, nie mówią o nich, są gruboskórni, silni. Nieprawda. On taki nie był i w dodatku nauczył się o tym mówić. – Nie chcę, żebyśmy znów popełnili te same błędy, żeby wszystko stało się ważniejsze od naszego związku. Ten brak czasu też nieźle dał się nam we znaki. Co najciekawsze to teraz robimy to samo i jakoś ten czas znajdujemy. – Odwrócił się przodem do niego i wczesał mu palce we włosy. Nie potrzebował światła, aby doskonale widzieć rękoma partnera.

– Bo nauczyliśmy się na błędach i zapamiętamy sobie tę lekcję. Do tego naprawdę postaram się nie wybuchać, kiedy próbujesz mi coś powiedzieć, bo chcę być dla ciebie kimś, komu będziesz mógł się zwierzyć – szeptał, gładząc go powoli po plecach. – No i te cotygodniowe randki też są idealnym pomysłem. To mi przypomniało Richiego. Uroczy blondynek w końcu ma chłopaka. Cieszę się.

– Nie znam go za bardzo, ale lubię.

– Jego nie da się nie lubić. Chętnie się z nim kiedyś spotkam na kawie.

– Co do spotkania, to będziesz miał okazję na obiedzie u mamy.

– Zapomniałem ci powiedzieć, że jak się kąpałeś, dzwoniła teściowa i odwołała niedzielny obiad. Oboje z Martinem chcą spędzić ze sobą trochę czasu. Mimo że Martin nie kochał swojej byłej żony, to jej śmierć i na nim się odbiła. Poza tym po południu chcą pojechać do twoich dziadków z zaproszeniami na ślub. Musimy do Bożego Narodzenia sprawić sobie nowe garnitury – dodał Drake.

– Ty i garnitur to abstrakcja. Ja to co innego. – Sean potarł o siebie ich nosy.

– Ty to zawsze wyglądasz świetnie, a szczególnie nago.

– Jak zwykle jedno ci chodzi po głowie. Ty mi się podobasz w tych swoich poprzecieranych dżinsach, ciężkich, czarnych glanach oraz seksownej koszulce i narzuconej na nią koszuli.

– Wiesz co, Sean?

– Co?

– Rozgadałeś ty mi się dzisiaj.

– To chyba dobrze, co nie?

– Tak, bo to oznacza, że czujesz się bezpiecznie i komfortowo. Pochlebia mi to.

– Tylko niech ci za bardzo ego nie urośnie.

– Urosnąć to może mi co innego. – Przycisnął go mocniej do siebie, przerzucając przez jego biodro nogę i niemal kładąc się na nim.

– Mieliśmy iść spać. – Objął go za szyję.

– Spać? Ja mówiłem o spaniu? Nie wierzę. Przesłyszałeś się. – Ugryzł Seana w szyję, doprowadzając go do głośnego westchnięcia. Znał doskonale jego ciało i wiedział gdzie dotknąć, pomasować, polizać, żeby go rozpalić.

– Drake… – Odchylił głowę, dając mu łatwy dostęp do siebie.

– Hm? – zamruczał, kąsając płatek ucha.

– Spać.

– Na pewno? Tak na pewno, na pewno? – dopytał.

– Tak, ty niewyżyty szaleńcu.

– Nie moja wina, że jesteś taki seksowny, pociągający, kocham cię i kocham się z tobą kochać. – Z trudem odklejając się od niego, dodał: – Ale masz rację. Jutro musimy wcześnie wstać. Skoro ty idziesz na uczelnię, ja pójdę do agencji. Za to w niedzielę nie pozwolę ci wyjść z łóżka.

– Jestem za. – Pocałował jeszcze Drake’a, zanim mężczyzna ułożył się obok, przerzucając zaborczo ramię wokół jego brzucha i wsuwając nogę pomiędzy jego. – Dobranoc.

– Branoc. – Przymknął powieki i spleciony z ciałem partnera, bardzo szybko zasnął.

– Kocham cię – wyszeptał Sean i również pozwolił zabrać się do krainy Morfeusza.

* * *

Tydzień później w piątkowy wieczór Richie spakował kilka rzeczy do podróżnej torby i pożegnawszy się z tatą, udał się do domu Alexa, skąd mieli wyruszyć na wieś. To powinno mu dobrze zrobić, bo jutro ma być ten jego wymarzony konkurs, w którym nie weźmie udziału. Spojrzał na swoją rękę owiniętą wyłącznie bandażem. Przedwczoraj lekarz zdjął mu szynę, ale rozkazał, że przez najbliższe tygodnie ma ręki nie nadwyrężać i uważać na nadgarstek. Gdyby nie to, może… Nie chce o tym myśleć. Do tego wszystkiego przez ostatnie dni czuł się jakiś nie swój. Niby normalnie funkcjonował, wrócił do szkoły, ale od śmierci mamy minęło za mało czasu, aby mógł się tak z tym pogodzić. Ciągle chodziło mu po głowie, że powinien był się z nią spotkać, kiedy tego chciała, a on się z tego wymigiwał. Czasami na pewne rzeczy może być za późno i on sobie tę lekcję zapamięta.

Zapukał do domu Alexa, otworzyła mu jego mama.

– Hej, Richie. Chłopcy zaraz skończą pakowanie. Napijesz się czegoś?

– Nie, dziękuję. – Postawił torbę obok drzwi i w tym samym czasie głośny rumor na schodach powiedział mu, że jego chłopak i przyjaciel już schodzą. Obaj nieśli ze sobą torby, a Alex dodatkowo aparat fotograficzny.

Johnny pocałował swojego chłopaka w policzek.

– Długo czekasz?

– Dopiero przyszedłem.

– Na pewno zabrałeś ciepłe rzeczy? Zapowiadają, że może spaść śnieg, a nie wiem, jak ciepło będzie tam w domu – mówił Jonathan.

– Ogrzejecie się razem. – Alex puścił Richiemu oczko i roześmiał z jego zawstydzenia, nic sobie nie robiąc z tego, że obok stała mama i przeszywała go wzrokiem.

– A kto ciebie ogrzeje, synuś?

– Mam koc i golf. Tata sprawdził, czy piec działa. Poradzę sobie. To co, spadamy?

– Mamcia, wrócimy w niedzielę – powiedział Johnny, wychodząc. – Ruszać tyłki, bo nie dotrzemy tam przed nocą, a czeka nas ze dwie godziny jazdy. Podszedł do swojego samochodu i otworzył bagażnik. Zapakował do niego bagaż Richiego i swój, bo Alex jechał swoim samochodem, tak samo jak Josh, który ma się z nimi spotkać na miejscu. – Na pewno masz wszystko?

– Tak. Dobre buty też, bo nie zamierzam tam tylko siedzieć – powiedział Richie.

– Pokażę ci okolicę. Dziadek z babcią mieszkali w naprawdę pięknym miejscu.

– Możesz mi powiedzieć, dlaczego oni nie żyją? – zapytał, wsiadając do auta i jeszcze oglądając się na to, co robi Alex. Chłopak właśnie rozmawiał z kimś przez telefon.

– Dziadek zachorował na raka, którego nie udało mu się pokonać, a babcia odeszła za nim pół roku później. Chyba z tej tęsknoty jej serce nie wytrzymało. – Kochał ich. Byli naprawdę świetnymi i kochającymi osobami. – Nie zapomnę tych wyjazdów do nich na wakacje, pracy w ogrodzie. Fajnie było. Potem dorośliśmy i przestaliśmy jeździć. Wszystko było ważniejsze od odwiedzin u nich, choćby komputer i gry, a potem… – Zamyślił się na chwilę, zanim nie przerwał mu tego Alex.

– Josh już wyjechał. Możemy spotkać się z nim na granicy miasta i dalej jechać już razem – poinformował.

– To nie możesz jechać z nami, a potem się do niego przesiąść, tylko kombinujesz?

– Wiesz co, brat? Czasami myślisz. – Miał zamiar jechać sam, jeżeli Josh miałby dojechać dopiero jutro rano lub dzisiaj późnym wieczorem. Istniało też ryzyko, że mógł zadzwonić, kiedy oni już tam będą i poinformować, że jednak nie przyjedzie – a na to się zanosiło, gdyż Joshua ma kłopoty z rodziną – wtedy zostawiłby Jonathana i Richiego samych, a sam wrócił do domu, bo nie chciał być piątym kołem u wozu. – To poczekajcie, oddam kluczyki mamie, wezmę rzeczy i spadamy.

– Tylko ruchy, bo nie zamierzam czekać wiecznie. – Wyszczerzył się do Richiego, puszczając mu oczko. Chwilę później do samochodu wpadł Alex i mogli w końcu wyruszyć na zaplanowany weekend.