Szczęście od losu tom 1 - Rozdział 22 ostatni

Rozdział ostatni. Przypominam, że kolejny tom będzie pojawiał się od 7 stycznia. 

Dziękuję za komentarze. :)

Pierwszy skurcz poczuł około południa. To było jeszcze takie muśniecie bólu, ale zaalarmowało go i wystraszyło. Wiedział, że już na dniach jego dziecko przyjdzie na świat i jutro miał zostać przyjęty do szpitala, ale sądził, że poród będzie dopiero za kilka dni. Nawet nie wiedział, kiedy minęło dziewięć miesięcy, podczas których przygotowywał się do narodzin dziecka. Teraz mu się wydawało, że czas upłynął bardzo szybko. Przez te minione miesiące bywało różnie w jego życiu. Dobrze i źle, ale ostatnie dwa miesiące były wspaniałe. Nigdy nie czuł się tak szczęśliwy jak przez ostatnie tygodnie. Powodem tego był Daesoon, który chyba zrozumiał swoje błędy i może nawet dorósł, bo naprawdę był wspaniały. W soboty chodził z nim do szkoły rodzenia, pomagał mu. Niby tak było i wcześniej, ale teraz chłopak po prostu był przy nim, z nim. Owszem, nadal jeździł na uczelnię, ale wracał zaraz  po zajęciach i był po prostu aniołem. Nie było go tylko teraz, kiedy Jaemin poczuł silniejszy skurcz. Na szczęście nie był sam w domu.

–  Mamo!

Kobieta natychmiast pojawiła się w pokoju syna.

–  Jaemin?

–   To chyba już. – Bał się tego dnia. Mimo nauk w szkole, przygotowania przez lekarza i tak był przerażony tym, co się miało dziać. Ludzie od wieków rodzili dzieci i była to najnaturalniejsza rzecz na świecie, ale on to robił po raz pierwszy. Miał prawo odczuwać strach. Kiedy prawie dwa tygodnie temu doktor Kwon go zbadał i powiedział, że powoli tworzy się linia szwu, chciał oddalić ten dzień. On jednak nadszedł. Czuł ból w brzuchu i między nogami. Szew prawdopodobnie rozdzielał się.

–  Spokojnie. Kangsoon jest w domu, już do niego dzwonię i jedziemy do szpitala. – YuRin nie zamierzała panikować. Zadzwoniła do taty Daesoona i powiedziała mu, co się dzieje. – Trzeba zawiadomić Dae – powiedziała.

–   Jest na zajęciach. – Starał się oddychać tak, jak go nauczyli w szkole rodzenia. Kolejny skurcz minął, ale niepokoiło go, że jeden po drugim pojawiają się tak szybko. Czytał, że  poród czasami potrafi trwać i kilkanaście godzin, a czasami to była tylko chwila. – Zadzwonię do niego. – Sięgnął po telefon. Kątem oka widział, że mama zabiera jego torbę. W domu rozległ się dzwonek.

–  To pewnie Kangsoon. – Poszła otworzyć.

Jaemin w tym czasie przystawił komórkę do ucha i poczekał, aż zostanie połączony z Daesoonem. Obawiał się, że chłopak miał wykład, ale w razie czego Jaemin miał się nagrać na poczcie głosowej, a Kim najszybciej jak będzie mógł, to wysłucha wiadomości. Na szczęście nie musiał tego robić, bo chłopak odebrał już po pierwszym dzwonku.

–  Co się dzieje?

–  To już. Zaczęło się.

–  Już? Ale jak? Przecież jutro mieli cię przyjąć na oddział. Za dwa dni miałeś…

–  Uspokój się, nie panikuj, dobra? – To on miał tu być uspokajany, a nie uspokajać. Przeszedł do przedpokoju, kiedy mama go zawołała. – Nasz syn nie chce czekać. Twój tata i moja mama zawiozą mnie do szpitala.

–  Będę tam najszybciej jak tylko…

–   Spokojnie. Nie urodzę za pięć minut. Chyba. A ty uważaj na drodze i nie pędź jak szalony. – Wsunął stopy w buty. – Już wychodzimy.

–  A czułem, że powinienem dzisiaj zostać w domu. To do zobaczenia. Będę niedługo.

Jaemin wiedział, że to nie będzie tak „niedługo”. Daesoona czekała jakaś godzina jazdy. I obawiał się, że chłopak będzie pędził niczym wariat.

–   Jedź powoli. Błagam. Bo zrobię ci krzywdę, jeżeli coś ci się stanie. Do zobaczenia. – Rozłączył się. – Moja torba?

–  Jest już w samochodzie. Chodź. – Mama wzięła go pod rękę i poprowadziła do samochodu, gdzie czekał na nich pan Kim.

Lee razem z mamą wsiadł na tylne siedzenie i ledwie to zrobił, złapał go kolejny skurcz.

–  Trzeba zawiadomić doktora…

–   Już to zrobiłam. Spokojnie, oddychaj. – Odgarnęła mu włosy z czoła. – Złap mnie za rękę.

–    Boję się, mamo – powiedział, kiedy ból przeszedł. Wyprostował się. Przez ostatnie tygodnie czuł się jak napompowany balon, a teraz miał takie uczucie, jakby ten balon miał zaraz pęknąć.

–  Będzie dobrze. Urodzisz zdrowego syna. Jak dobrze, że dzisiaj byłam w domu.

Jaemin popatrzył na matkę. Kobieta była niesamowita. Do tego kilka dni temu podjęła życiową decyzję. Odważyła się założyć własną budkę z jedzeniem, a nawet coś więcej. Z pomocą pana Kima chciała wynająć niewielki lokal i tam gotować oraz karmić ludzi. Do rozwinięcia tego pomysłu trzeba jeszcze dużo czasu, ale odłożyła na to tyle pieniędzy, ile mogła, i była dobrej myśli. On też. Nie chciał, aby jego mama męczyła się, harując u kogoś w

barze. Lepiej to zrobić u siebie. A Kangsoon Kim obiecał swoją pomoc i chłopak był mu za to bardzo wdzięczny.

~*~

Na oddział zabrano go natychmiast. Przebrał się w specjalną koszulę, która miała guziki z przodu. Pod nią był nagi. Po tym jak doktor Kwon go zbadał, nakrył się kołdrą. Seria skurczy pojawiała się coraz częściej. Bardzo go męczyła.

– Rozwarcie ma już dziewięć centymetrów. – Jijang zdjął rękawiczki. – Niedługo zabierzemy cię na porodówkę. Wszystko przebiega sprawnie.

– Muszę poczekać na Daesoona. Ma być ze mną przy porodzie. Jedzie z uczelni.

– Akcja porodowa przebiega szybko, ale myślę, że chłopak zdąży. Spokojnie. Musimy ci podać znieczulenie.

– Niczego nie chcę. – Ułożył głowę wygodnie na poduszce.

– Rozmawialiśmy o tym, Jaeminie.

– Już powiedziałem. To w ostateczności. Doktor przysiadł na skraju łóżka.

– Znieczulenie nie skrzywdzi dziecka, a tobie pomoże. Skupisz się na tym, co masz robić, a nie na bólu. Do końca i tak on nie zostanie wyeliminowany, ale ból może…

–  Zrazić mnie do urodzenia kolejnych dzieci. Dam radę. Dawno temu nie było takich rzeczy i ludzie rodzili. Chyba zbliża się kolejny skurcz. – Chwycił rękę lekarza w tej samej chwili, kiedy coś od środka chciało go rozerwać. – Ten jest silny. – Krzyknął. – Chyba… chyba się zsikałem. – Zaśmiał się otoczony bólem. Puścił rękę lekarza.

Doktor Kwon wstał i uniósł kołdrę.

– Wody ci odeszły, zabieram cię na salę porodową.

– Ale Daesoon…

– Jestem – powiedział chłopak, który szybko oddychając, wpadł do pokoju szpitalnego.

Wziął dłoń Jaemina w swoją.

–  Daesoon, twój syn zaraz przyjdzie na świat. Jak na pierwszy poród akcja przebiega szybko. – Wyjął telefon i odszedł na bok.

– Jak się czujesz? – Daesoon troskliwym gestem odgarnął chłopakowi włosy.

– Kiedyś też ci to zrobię i będziesz wiedział, jak się czuję – warknął Lee, po czym krzyknął.

– Oddychaj tak, jak się uczyłeś.

Jaemin kiwnął głową i starał się to robić. Cały czas patrzył w oczy chłopaka, którego nad życie kochał. Jego obecność to było dla niego znieczulenie. Tak bardzo chciał mu  powiedzieć, że go kocha. Już otwierał usta, aby to zrobić, ale wrócił doktor Kwon wraz z dwiema pielęgniarkami, a chwilę później wieziono go długim korytarzem do sali porodowej. Tam, gdzie miał urodzić się ich syn. Na wyznania przyjdzie czas, pomyślał.

~*~

Daesoon trzymał rękę rodzącego chłopaka. Widział, że Jaemin cierpi. Był cały spocony, zmęczony. Słuchał tego, co mówił doktor Kwon i parł, kiedy go o to proszono. Mimo wszystko poród nie odbywał się tak szybko, jak sądzono. Trwało to długie minuty. Minuty pełne napięcia, bólu, krzyków i obaw. Na szczęście wszystko przebiegało sprawnie. Jaemin nawet miał chwile spokoju, a wtedy zazwyczaj powtarzał, że następnym razem to Daesoon będzie wypychał z siebie ogromną piłkę.

– To jak byś chciał przepchnąć piłeczkę pingpongową przez tę dziurkę, którą masz na końcu… – Chłopak nie dokończył, bo znów nadszedł skurcz i musiał przeć, ale Kim doskonale wiedział, co Jaemin miał na myśli.

– Mamy główkę – poinformował lekarz.  – Jaeminie, teraz się bardzo postaraj, ostatni raz.

Daesoon spojrzał na lekarza, na szeroko rozłożone nogi Jaemina  okryte  białym materiałem, a potem na twarz rodzącego. Z początku obawiał się, jak to przetrwa. Tylu ojców mdlało na porodówce. On jednak się trzymał. Dla niego, dla dziecka i dla siebie. Poczuł, jak jego dłoń jest bardzo mocno ściskana przez dłoń Jaemina i skrzywił się z bólu. Chłopak w takich momentach miał niesamowitą siłę.

– Dasz radę – powtarzał mu. – Dasz radę. Doskonale się spisujesz.

Lee w pewnym momencie krzyknął, a po chwili nadszedł radosny śmiech doktora Kwona i płacz dziecka. Na ustach Daesoona wyrysował się szeroki uśmiech i pochylając się, pocałował czoło Jaemina.

– Słyszysz? Mamy syna. Urodziłeś. Jesteś wspaniały.

Jaemin kiwnął kilka razy głową i rozpłakał się, dając ujście wszystkim emocjom. Daesoon przytknął ich czoła do siebie.

– Mamy syna. Ty i ja. Dałeś radę. Kocham cię – wyszeptał.

Lee wstrzymał oddech. Przesłyszał się? Nie, chyba nie. Ale czy Daesoon naprawdę wyznał mu miłość, czy powiedział te słowa w innym sensie? Kochać można różnorako, a on nie był pewny tego, co usłyszał, ale i tak odpowiedział:

– Ja ciebie też kocham.

Daesoon odsunął się i spojrzeli sobie w oczy. Jaemin dostrzegł w tych należących do chłopaka panikę i zrozumiał, że to „kocham cię” po prostu mu się wyrwało z podekscytowania i nie oznaczało miłości takiej, jaką obdzielił Daesoona. To nic, pomyślał, na jakiś tam sposób mnie kocha. Chciał coś powiedzieć, ale poczuł kolejny skurcz. Kim się odsunął, spanikowany swoimi słowami, tym, co usłyszał i co się działo.

– To łożysko – poinformował go lekarz. – Zaraz będzie po wszystkim.

Odetchnął i spojrzał na swojego synka, kiedy zbliżyła się do nich pielęgniarka. Podała nowonarodzone dziecko wykończonemu Jaeminowi.

– Piękny, zdrowy chłopak. – Uśmiechnęła się.

Daesoon nachylił się, stykając swoją głowę z głową dziewiętnastoletniego chłopaka, który dał mu syna. Razem spojrzeli na maleństwo, które cicho zakwiliło, by zaraz się uspokoić, kiedy Lee przytulił je do piersi.

– Niesamowite. Hej, to ja, tatuś – powiedział wzruszony Kim. Ucałował głowę Jaemina mając gdzieś, że chłopak ma włosy mokre od potu. – Mamy syna – powiedział to z czułością.

– Może idź i powiedz to twojemu tacie i mojej mamie. Czekają na wiadomości.

– Tak zrobię. – Pocałował jeszcze raz Jaemina i przesunął palcem po zaciśniętej, maleńkiej piąstce. Uśmiechnął się szeroko i wyszedł z sali porodowej.

Dopiero kiedy stanął na korytarzu, poczuł, jaki jest zmęczony, a przecież nie rodził. Miał na sobie czepek i fartuch, których nie zdjął. Podszedł do osób, którym urodził się wnuk i poinformował ich o wszystkim. Musiał przyznać sam przed sobą, że nigdy w życiu nie czuł takiej euforii. Został ojcem! To było niesamowite. To wszystko przysłoniło mu słowa, które pod wpływem chwili wyznał Jaeminowi. Najważniejsze było, że miał syna i nic innego się  nie liczyło. Chciał go wychować na dobrego człowieka. Takiego jak jego tata, który mu gratulował. Pani Lee rozpłakała się ze wzruszenia, a on czuł rozpierającą go dumę.

~*~

Minęło kilka godzin, a może i więcej, bo kiedy Jaemin się obudził i zerknął na okno, stwierdził, że jest już dzień. Czuł się o wiele lepiej. Wczoraj był naprawdę wykończony. Zasnął, jak tylko przewieźli go do pokoju, w którym właśnie się obudził. Obok niego stał  kosz z balonami, a przy jego łóżku siedział Daesoon. Chłopak spał w dziwnej pozie na krześle. Lee uśmiechnął się.

–  Kark cię będzie boleć.

–   Hm? – Ocknął się i spojrzał na leżącego. – Obudziłeś się. Spałeś całą noc. – Przysunął się jeszcze bliżej.

–  Co z naszym synem?

–  Jest cudny. Trzymałem go na rękach. Pielęgniarka kazała mi zdjąć górną część odzieży i przytulić dziecko do nagiej skóry. Tak, by poczuło ciepło i bicie serca. Wcześniej płakał, a kiedy to zrobiłem, to się uspokoił. Chyba szukał piersi. – Zaśmiał się.

–  No, tego raczej żaden z nas mu nie da. Musimy karmić go z butelki. Pomożesz mi wstać?

Chcę iść do niego.

–  Zaraz go przyniosą. Będzie z tobą. Twoja mama i mój tata tu niedługo będą. Gdybyś ich widział, jak na niego patrzyli. To dziecko będzie oczkiem w głowie nas wszystkich. Nasi przyjaciele przysyłają gratulacje. – Wziął Jaemina za rękę i ucałował ją. – Dziękuję ci za niego.

–    To ja tobie dziękuję. – Ścisnął jego dłoń. Spojrzał w drugą stronę, kiedy usłyszał zbliżające się kroki. Poza nimi na tej sali nie było nikogo. Pozostałe dwa łóżka były puste. – Mama, pan Kim.

–  Jak się czujesz? – Kobieta pochyliła się i ucałowała syna w czoło.

–   Dobrze. Tylko chcę zobaczyć moje… – urwał, bo właśnie pojawiła się pielęgniarka z dzieckiem. Usiadł powoli. – Mojego syna.

Daesoon wstał i odebrał dziecko od kobiety. Ucałował malutkie czółko. Podszedł z maleństwem do Jaemina i podał mu je, uważając na główkę. Nie mógł się napatrzeć na tę dwójkę razem.

–  Witaj, słoneczko. – Lee ucałował synka.

–  Zdradzicie w końcu, jak mu dacie na imię? – zapytał Kangsoon.

–  Jinsoon – odpowiedzieli równocześnie, po czym spojrzeli na siebie pełnym ciepła spojrzeniem.

–  Będzie się nazywał Jinsoon Kim – po chwili dodał Jaemin.

–  A nie Lee? – zapytał Daesoon.

–  Kim to moje ostatnie słowo – odpowiedział chłopak i spojrzał na dziecko. – To jest Jinsoon Kim i nikt inny.

Drugi z ojców usiadł obok, obejmując Jaemina. Całował go w skroń i nachylił się do maleństwa. Zaczął do niego gaworzyć. Wciąż obaj nie mogli uwierzyć, że dziecko, na które tak czekali, przyszło w końcu na świat. Pragnęli się nim opiekować, dbać o nie, chronić i przede wszystkim kochać najbardziej na świecie.

YuRin uśmiechnęła się i zrobiła tej trójce zdjęcie. Pięknie razem wyglądają, pomyślała. Są rodziną, nawet nie zdają sobie z tego sprawy, ale los związał ich ze sobą na dobre i na złe. Wróżyła im dobrą, wspólną przyszłość. Wierzyła też, że Daesoon kocha jej syna. Tylko wciąż się jeszcze czegoś bał. Wciąż uciekał. Kiedyś się zatrzyma, pomyślała. Życie było przed nimi.

–   Na zawsze zostali ze sobą połączeni – szepnęła do Kansoona. On skinął głową i razem spojrzeli na dwóch chłopaków wtulonych w siebie i na ich synka. Na mały cud, największy skarb, jaki mogli otrzymać.

Daesoon przesunął spojrzenie z dziecka na Jaemina, który też na niego patrzył. Położył rękę na jego policzku. Wyglądało na to, że coś chciał powiedzieć, i Lee nie zamierzał mu przerywać, ale jedyny gest, jaki chłopak uczynił, to połączenie ich ust w delikatnym pocałunku, który i tak sprawił, że serce Jaemina zaczęło bić jak oszalałe. Chłopak obiecał sobie, że zdobędzie jego miłość. A jeżeli nie, to będzie kochał za nich obu. Oddał pocałunek, tak jak dawno temu oddał Daesoonowi serce. Na razie to musiało wystarczyć.

Co będzie później, pokaże już życie, a może i los, który w końcu przyniósł mu wiele szczęścia w postaci Daesoona i ich synka, który spał w jego ramionach, ufny, że dwaj ojcowie obronią go przed potworami.

Koniec tomu pierwszego.