Ucieczka do Limare - Rozdział 8

Zapraszam na kolejny rozdział o Domenico i Paolo. Oczywiście całą serię, a także świąteczną książkę pod tytułem: "Świąteczne życzenie", możecie kupić na https://bucketbook.pl/

Dziękuję za komentarze. :)

Leżał w łóżku mimo tego, że dawno już powinien wstać. Wciąż rozmyślał o tym, że dzisiaj do jego Amare miał przyjechać brat Domenico i to po to, aby zająć się jego sprawą. Poza imieniem i nazwiskiem nie wiedział nic o tym mężczyźnie i nie rozumiał dlaczego ktoś obcy, właściwie ktoś jakby z innego świata, miałby mu pomóc. Zastanawiał się jak wygląda Fabiano. Czy jest podobny do Domenico czy wręcz zupełnie przeciwny? Nieraz spotykał się z rodzeństwem, które nie miało w sobie, ani nuty podobieństwa zarówno z wyglądu jak i charakteru.

Zmusił się do wstania odrzucając prześcieradło którym się przykrył, ponieważ na kołdrę było za gorąco. Siedząc na łóżku nago, bo tak sypiał, przetarł twarz dłońmi i poklepał policzki rozbudzając się. W sumie niewiele spał, bo nie tylko prawnik zajmował jego myśli. Domenico był w nich głównym bohaterem oraz to, co się pomiędzy nimi wczoraj wydarzyło. Nie zapanował nad sobą i był o to na siebie zły, a zarazem tak bardzo chciałby to powtórzyć. Nie zapomni chwili uwolnienia i to nie tylko seksualnego. W tamtej chwili czuł się wolny od wszelkich trosk. Mógłby tak łatwo oddać kontrolę i rozluźnić się. Rozsądek jednak wciąż grał główną rolę i bał się, że każde zbliżenie do mężczyzny odbierze mu Giannę. Tylko tak trudno było żyć w samotności bez kogoś przy swoim boku. Pamiętał jeszcze jak to jest zatracić się w uczuciach, w pożądaniu. Jakie myśli ma się w głowie i jak serce wariuje na samą myśl o ukochanym. Tylko raz żył w prawdziwym związku, ale zepsuł wszystko. Maristella już wtedy zagroziła mu, że kiedy będzie żył jak pedał, to na zawsze odbierze mu dziecko. Z początku nie wierzył, że mogłaby to zrobić, ale potem zaczęła ograniczać mu wizyty, a on przerażony rozstał się z kimś kogo kochał. Potem już tylko się bał i nie związał z nikim. Parę razy umówił się przez Internet z kimś na seks, ale i z tym skończył. Teraz pojawił się Domenico i powróciły potrzeby, które uśpione przez długi czas, wczoraj wybuchły. To sprawiło, że chciał więcej. Ledwie wytrzymał nie zachodząc tej nocy do jego pokoju.

Gdy dłużej się nad tym zastanowił to nie chodziło tylko o seks. Wczoraj po prostu zjedli, posprzątali w lokalu, a potem wrócili do domu i spędzili czas razem na tarasie. On przeglądał swoje najnowsze przepisy, a Domenico robił zdjęcia, także jemu, a przede wszystkim nie pozwalał mu myśleć o problemach. Od tak dawna nie spędzał z kimś czasu tak zwyczajnie. Po śmierci babci zamykał się w sobie stając się ponurym, burkliwym samotnikiem, pomimo że wcześniej taki nie był. Owszem, rządził kuchnią twardą ręką, ale poza tym dawniej mógł siebie nazwać sympatycznym facetem. Przyjazd Salieriego otworzył w nim dawne „ja”. Wystarczyła jedna chwila i wszystko się zmieniało.

Wziął szybki prysznic, po czym wytarł się i spryskał pod pachami dezodorantem oraz umył zęby. Nie golił się postanawiając zachować swój krótki zarost. Zauważył, że Domenico ma do niego słabość. Wysuszył włosy, czesząc je potem byle jak, bo i tak ułożą się po swojemu. Nie przejmował się swoim wyglądem. Dla niego pięć minut przed lustrem to i tak zbyt długo. Wielu mężczyzn niezależnie od tego jakiej byli orientacji nie odchodziło od lustra godzinami. Często nakładali kremy, starając się wygładzić skórę, albo robili inne dziwne rzeczy, o których on nie miał pojęcia. Zdarzyło się nawet, że depilowali sobie włosy na piersi. Co już dla niego było dziwne, bo sam w życiu by tego nie zrobił, a jego dawni kochankowie lubili jego owłosioną, muskularną pierś. Na koniec użył wody kolońskiej i z ręcznikiem owiniętym wokół bioder wyszedł z łazienki.

Od razu zauważył, że drzwi do pokoju Domenico są otwarte. Podszedł do nich i zapukał. Nikt mu nie odpowiedział, więc zajrzał do środka. Łóżko było starannie zasłane, ale tego kto w nim sypiał nie było już w pokoju. Z łazienki też nie dochodziły żadne odgłosy. Wrócił do siebie chcąc się ubrać, bo czym dłużej zwlekał tym bardziej się spóźniał. Już powinien robić ciasto na bułeczki, które poda gościom na śniadanie. Przypomniał sobie o leżących w chłodni brzoskwiniach. Przedwczoraj miał je wziąć do domu, ale spotkanie z Salerno całkiem go wytrąciło z równowagi i nie myślał już o nich. Coś z nich szybkiego wymyśli, ale to już na miejscu.

Wyjmując ubrania z szafy kątem oka zauważył ruch za oknem. Na dworze było już widno, bo słońce wzeszło jakiś czas temu. Wyszedł na balkon, który łączył się z drugim pokojem. Było stąd widać morze, któremu przypatrywał się Domenico. Mężczyzna ponownie był ubrany na jasno, tylko tym razem zamiast długich miał krótkie spodnie, a białą koszulę rozpiętą do połowy piersi.

Paolo oparł się rękoma o barierkę i zawołał głośno:

– Ranny ptaszek się z ciebie robi. – Wczoraj Salieri powiedział mu, że nie za bardzo lubił tak wcześnie wstawać, kiedy mieszkał w Rzymie.

Domenico pomachał do niego śmiejąc się szeroko.

– Nabieram czyichś zwyczajów. Poza tym tutaj nie można spać dłużej, bo przegapienie wschodu słońca to przestępstwo. Zrobiłem kawę, więc nie musisz walczyć z ekspresem. Czeka na ciebie.

– Świetnie, zaraz schodzę.

Domenico próbował powstrzymać podekscytowanie z widoku Paolo, szczególnie że ten miał na sobie tylko ręcznik. Próbował było tutaj słowem kluczem, bo mu się to nie udało. To był znak mówiący tak wiele. Nie szukał miłości. Nie po tym jak został porzucony dla pieniędzy. Faktem było to, że nie cierpiał tak jak sądził, że powinien się czuć zostając zdradzony w taki sposób. Owszem bolało, ale nie tak bardzo. Bardziej raniło go to, że pieniądze były ważniejsze od niego, a nie to, że kochanek odszedł. To mu podpowiadało, że nie kochał go zbyt mocno. Przy Giacomo nie czuł motyli w brzuchu, specyficznego napięcia, prądu przebiegającego przez całe ciało. Nie wyczekiwał z ogromnym napięciem chwili kiedy go zobaczy, nie ważne jak długo go znał. Za to jeżeli chodziło o Paolo… Z nim miał to wszystko od samego początku. Już w momencie kiedy go pierwszy raz zobaczył poruszyło się w nim coś emocjonalnego. Pomijając to, że z początku poczuł się przy nim niepewnie, to jego serce zawołało głośno „tak”. Zakochiwał się w Paolo DiCarlo.

Mógłby robić wszystko, żeby do tego nie dopuścić, ale rozum zdecydowanie przegrywał z sercem. Miał tylko nadzieję, że jego uczucia nie zostaną starte na proch, bo kolejne rozczarowanie, a przede wszystkim odrzucenie nie uczyniłoby nic dobrego.

Zawrócił do domu wchodząc do środka drzwiami od salonu. Postawił aparat na pianinie, a potem nacisnął kilka klawiszy na instrumencie, a pomieszczenie wypełniły cudowne dźwięki. W tym samym czasie do pokoju wszedł Paolo niosąc w dłoni dwa kubki kawy. Jeden mu podał, a z drugiego się napił.

– Jesteś podobny do mojego brata – odezwał się Salieri. – Rano musi być obowiązkowo kawa, bo inaczej nie będzie funkcjonował, a co gorsza bez tego zdarzało mu się być wrednym. Grasz na tym?

– Nie. To nie moja działka. Próbowałem, ale moje grube, niezgrabne paluchy nie nadają się do tego. Babcia grała.

– Ja trochę gram. – Ponownie wcisną klawisze grając tym razem melodię z piosenki dla dzieci Ci vuole un fiore[1],  którą jako dziecko bardzo lubił. Utwór opowiadał o tym jak wszystko jest od siebie zależne i była to najprawdziwsza prawda. – Mama próbowała mnie nauczyć gry na fortepianie. Marzył jej się syn pianista, bo sama grała w młodości i koncertowała. Miałem trzy lata, kiedy zaczęła mnie uczyć, a pięć lat, kiedy wysłała na lekcje do sławnej pianistki, która była też i jej nauczycielką w przeszłości. Kobieta była stara, wymagająca i naprawdę dobra w swoim fachu, ale nie nadawałem się do tego. Szybko okazało się, że mój talent na pewno nie jest muzyczny. Ledwie nauczyłem się melodii z piosenek dla dzieci. – Zamknął klapę osłaniającą klawiaturę i wziął w dłoń kawę. Spojrzał na wpatrzonego w niego kucharza. – Mój brat gra. Robi to bardzo dobrze. Bywało, że grał przy mnie, ale na ogół robi to będąc sam. Nie lubi widowni w przeciwieństwie do sali sądowej. – Nie mówił nic więcej, bo nie sądził, że Fabiano byłby z tego zadowolony. Przywiódł jednak dla siebie wspomnienia tego, że kiedy Fabiano siadał do pianina czy fortepianu zatapiając się w muzyce, to były jedyne momenty, kiedy ukazywał swoje uczucia. Czasami to co grał łamało mu serce i nie raz zastanawiał się co kryje się w duszy starszego brata.

– Twój brat został prawnikiem, a nie pianistą, czy restauratorem. – Paolo przysiadł na podłokietniku jednego z foteli. Podobało mu się to co widział przed sobą. Rozpięta do połowy piersi koszula Domenico dawała jego wyobraźni pole do popisu. Mógłby z łatwością odsłonić jego ramię, a potem je całować i lizać. Tak jak wczoraj mężczyzna stałby do niego tyłem, a on trzymałby go i pieścił. Wystarczyłoby tylko podejść i sprawić by wyobraźnia stała się prawdą. Na szczęście dzisiaj potrafił stłumić pożądanie nie pozwalając mu zapanować nad sobą tak jak zrobił to wczoraj. Tylko wczoraj potrzebował chwili zapomnienia, a czym to byłoby dzisiaj, gdyby nie dał sobie kilku mentalnych kopniaków, tego nie był pewny.

– Poszedł na prawo, drogą którą chciał iść, a rodzice nie mieli nic do powiedzenia. Aczkolwiek dla nich syn prawnik to duma i mogli chwalić się nim przed znajomymi. – Trzymając kubek w dłoni usiadł na stołku przy pianinie i oparł się łokciem o zasłoniętą klawiaturę. Jedną nogę założył na drugą. Czuł specyficzne podniecenie tym, że DiCarlo go obserwował i mężczyźnie nie udało się ukryć tego, że patrzy na niego jak tygrys na swoją ofiarę. – Też jestem z niego dumny. Jest taki młody, a zaszedł daleko. Dwa lata studiów kończył w jeden rok. Po studiach pracował ze znanym prawnikiem, od którego wiele się nauczył. Prawie trzy lata temu założył ze swoim przyjacielem własną kancelarię. Zatrudnili kilka osób. Prowadzą sprawy rozwodowe, korporacyjne. Zajmują się spisywaniem umów, kontraktów, a także bronią osób takich jak ty.

– Jak on się zaopatruje na homoseksualizm?

– Mimo tego, że jest hetero, przez którego łóżko przewija się mnóstwo kobiet i patrząc na to w jakiej rodzinie się wychował, to nie ma nic przeciw. Nie było go kiedy stałem się martwy dla rodziców. Akurat wtedy wyjechał służbowo. Kiedy wrócił już mnie nie było. Jestem jednak pewny, że wtedy stanąłby po mojej stronie. – Spojrzał na zegarek. – Wiesz, że jest już szósta?

– Kurwa. – Paolo oderwał się z fotela. – Już dawno powinienem być w Amare.

Zanim mężczyzna wyszedł, zdecydowanie szybszy Domenico znalazł się przy nim łapiąc go za rękę. Kucharz najpierw spojrzał na ich dłonie, a potem na jego twarz.

– Paolo, pojawiasz się tam pierwszy, ostatni wychodzisz. Wiesz, że Amare zostałoby otworzone nawet gdyby ciebie tam nie było. Rogaliki na śniadanie się upiekłyby, czy mini pizze.

– To moje miejsce…

– Czy ty kiedyś odpoczywasz? – Ścisnął jego dłoń, kciukiem przesuwając po jej wierzchu. – Wiesz co widzę patrząc na ciebie? To, że wciąż walczysz. Mówisz, że nie ma już nadziei na uratowanie wszystkiego. Masz jej aż nadto. – Uniósł jego dłoń i ucałował kostki. – Kochasz to miejsce, kochasz ludzi którzy tam pracują. Kochasz ten dom i  Giannę. Twoje serce jej wielkie. Jesteś niesamowitym człowiekiem, Paolo. – Widział, że mężczyzna wpatruje się w niego z niedowierzaniem, co ostatnio zdarzało mu się często. – Dlatego pomogę ci w twojej walce. – Wychylił się i pocałował policzek mężczyzny. Zarost ukłuł go w usta i podobało mu się to. – Spotkamy się dzisiaj z Fabiano, więc zanim wyjdziesz to zabierz wszystkie dokumenty dotyczące kredytu i całą resztę papierzysk. Każdy świstek, nawet najmniejszy. Fabiano jak najszybciej będzie chciał to zobaczyć. Jak go znam zacznie już dzisiaj. – Puścił jego dłoń i cofnął się w stronę wyjścia z salonu. – A, zapomniałbym – zatrzymał się i obejrzał przez ramię. – Powiedziałem mu, że może się tutaj zatrzymać. Poza pokojem twojej córki jest jeszcze jeden wolny.

– Co? Domenico! – zawołał, ale Salieri już go nie słuchał. Westchnął ciężko. – Kolejny współlokator, dobre sobie – szepnął do siebie przesuwając dłonią po włosach.

*

Granatowe Maserati GranCabrio zatrzymało się na niewielkim placyku przy podłużnym, jednopiętrowym budynku. Tuż obok rzędu skuterów w różnych kolorach i kilku rowerów. Kierowca wyjął kluczyki i wysiadł rozglądając się dopóki nie natrafił na szyld zawieszony nad drzwiami. Znajdowały się one w narożnej części budynku, którego okna były duże, sięgając niemalże ziemi. Obok stało kilka stolików, przy których siedzieli ludzie teraz skupiający wzrok na nim. Dwa rozłożyste drzewa rzucały na nich cień chroniąc przed słońcem. Na jednym z pni wisiało lusterko. Nie miał zamiaru nikogo pytać co ono tam robi. Nie jego sprawą były czyjeś dziwactwa. Przyjechał tutaj w jednym celu.

Bawiąc się kluczykami w dłoni, poszedł w stronę drzwi interesującego go lokalu mając nadzieję, że w środku będzie trochę chłodu, bo na dworze już mocno przygrzewało pomimo wczesnej pory. Jak tylko wszedł oczy kolejnych klientów spoczęły na nim. Na szczęście tylko na chwilę, bo zaraz każdy zajął się swoim posiłkiem lub rozmową z towarzyszem. Usłyszał dolatujący zza baru dźwięk jakby coś się rozbiło i gdy spojrzał w tamtą stronę zobaczył chłopaka, który wyglądał na zdenerwowanego. Nie zainteresował się nim bliżej tylko znalazł wolny stolik z dala od okna, a potem poczekał na kelnerkę.

Tymczasem Ivo trzęsącymi się dłońmi zaczął zbierać odłamki filiżanki. Na szczęście nie było w niej kawy, bo jeszcze by się popatrzył. Nigdy nic w pracy nie upuścił, ale kiedy zobaczył mężczyznę, który wszedł, po prostu poczuł się tak jakby coś w niego walnęło. Zapomniał co trzyma w ręku i narobił bałaganu.

– Co się dzieje? – zapytała Giovanna, która pośpieszyła mu z pomocą.

Pokręcił tylko głową, bo co miałby powiedzieć, że właśnie ujrzał mężczyznę swoich marzeń?

– Ivo?

– Nie, dobrze. Zamyśliłem się tylko. – Wrzucił pozostałości filiżanki do kosza i umył ręce. Nie chciał patrzeć na salę i szukać tego który właśnie wszedł. Jeszcze by się okazało, że to było jego przywidzenie spowodowane przez grę światła jakie wpadło przez drzwi.

– W porządku.

– Zapłacę za tę filiżankę.

– Nic się nie stało. – Przyglądała mu się i nie wierzyła, w to co powiedział. Coś się stało, bo jeszcze nie widziała, aby Ivo trzęsły się dłonie. Zostawiła to jednak w spokoju, bo chłopak nie chciał rozmawiać. Przekazała mu tylko jaką kawę sobie życzy klient siedzący w rogu sali i poszła do swoich obowiązków.

Do Ivo ledwie dotarło co mu powiedziała. Odważył się spojrzeć w końcu na salę i  odszukał nowego klienta. Ten siedział przeglądając coś na telefonie. Czarne włosy miał zaczesane na prawą stronę, na nosie tkwiły okulary i był elegancko ubrany. Szara koszula z krótkim rękawem, czarne spodnie, a marynarka wisiała na oparciu za jego plecami. Wyglądał jak biznesmen. Bardzo gorący biznesmen, który sprawiał, że ciało Ivo zaczęło mrowić, a serce fikało koziołki wraz z żołądkiem. Po chwili do przybyłego podszedł Domenico. Mężczyzna jego marzeń wstał i podał rękę Salieriemu, a potem uścisnęli się po męsku, a on dużo by dał, by znaleźć się na miejscu Domenico. Westchnął.

Mężczyźni zaczęli ze sobą rozmawiać, a on dopiero po dobrej chwili przypomniał sobie co miał zrobić. Odwrócił się do ekspresu przygotowując kawę dla nowego gościa. Gdy czekał aż mleko się spieni nie mógł się oprzeć i spojrzał w stronę stolika. Przy nim siedziało już nie dwóch, a trzech mężczyzn, bo dołączył do nich jego szef. Nie interesowało go skąd się znają, czy to ich pierwsze spotkanie, tylko to kim jest klient, dla którego przygotowywał kawowy napój, próbując przy tym uspokoić swoje wyrywające się z piersi serce.

*

Domenico przedstawił Paolo swojemu bratu i razem usiedli przy stoliku. Czuł lekkie podenerwowanie tym spotkaniem. Dobrze było znów widzieć Fabiano. Tęsknił za nim, to było pierwsze, co sobie uświadomił, kiedy się objęli. Brat był mu najbliższą osobą w rodzinie. W dzieciństwie lub nawet jako nastolatkowe różnie na siebie działali. Potrafili okładać się pięściami, kłócić całymi dniami, przeszkadzać jeden drugiemu z czystej złośliwości, czy po prostu być zwykłym wrzodem na dupie. Bywały jednak chwile, że jeden za drugim stawał murem. Nawet jeżeli chodziło o ich rodziców. Oni dwaj przeciw wszystkim.

Nie wątpił, że brat będzie miał dużo pytań, a także pretensji jeżeli chodzi o ostatnie dni milczenia. Fabiano nie będzie go zmuszał do odpowiedzi. Po prostu spojrzy na niego, a Domenico powie mu wszystko jak na spowiedzi. Zresztą brat wiedział co się stało. Jedynie nie znał szczegółów oraz tego dlaczego przez ostatnie dni się od niego odsunął. Czy zrozumie, że po prostu tego potrzebował? Musiał uciec od wszystkiego co mu przypominało o poprzednim życiu. To doprowadziło go tutaj i nie żałował tego nawet przez sekundę.

Spojrzał na Paolo, potem na brata, który wyglądał tak jakby nie do końca wiedział co tutaj robi. Fabiano nie był przyzwyczajony do takich miejsc, małych miasteczek. Szczególnie takich, które leżały nad morzem. Jego brat panicznie bał się wody. Unikał basenów, rzek, oceanów, nawet stawów. Jak mówił jedyną wodę jaką preferował to ta w wannie, a i tak bardziej wolał brać prysznic. Domenico wiedział, że Fabiano wstydził się oraz nienawidził swojej słabości. Nie miał tylko pojęcia skąd wziął się strach. Wiele wiedział o swoim bracie, ale nie wszystko. Jak choćby ten czas kiedy Fabiano miał osiemnaście lat i zniknął na kilka tygodni. Jak dotąd nie dowiedział się dlaczego.

– Nadal nie jestem przekonany, że to cokolwiek pomoże – powiedział Paolo popatrując to na jednego, to na drugiego z mężczyzn. Obaj byli do siebie bardzo podobni. Zimne oczy skryte za okularami, przyprawiały go o gęsią skórkę. Z tego co wiedział, prawnik był o dwa lata starszy od Domenico. Wyglądał jak biznesmen, ale Paolo wiedział, że to umiejętności mężczyzny mają mu pomóc, a nie wygląd.

– O tym ja będę decydować – rzekł Fabiano przeglądając wstępnie umowę kredytową. – Czy pana babcia nie wiedziała, że czyta się umowę przed jej podpisaniem? Szczególnie to co jest napisane małym druczkiem?

– Moja babcia była roztrzepana. Za bardzo też ufała ludziom. Nie wierzyła, że ktoś może ją oszukać.

– Dlatego sprowadziła kłopoty na siebie i na pana. Mówi pan, że pieniądze nie wpłynęły na jej konto?

– Nie pojawiła się nawet część tego. Nie wiem co się z nimi stało. Banki nie powinny tak działać, prawda?

– Banki nie, ale oszuści tak. Muszę dokładnie zapoznać się z tą umową i dowiedzieć się jak działa pseudo bank tego człowieka i co się stało z pieniędzmi. Prawdopodobnie nigdy nie miały wpłynąć na konto. Pana babcia dostała wymienioną sumę do ręki. Ewentualnie nigdy jej nie otrzymała. Moja w tym głowa, aby się tego dowiedzieć. – Umysł Fabiano już pracował i uwielbiał to. Pogrążenie się w pracy było lekiem na wszystko. Notował sobie w głowie do kogo miał zadzwonić, jakie kanały uruchomić, by dowiedzieć się wszystkiego o Ludovico Salerno, aby móc go później zgnieść.

– Ten Salerno jest ojczymem córki Paola – wyjaśnił Domenico.

Fabiano zmierzył brata oraz kucharza nic nie wyrażającym wzrokiem.

– Robi się coraz ciekawiej – powiedział to bardziej do siebie niż do nich.

– On i matka mojej córki chcą mi odebrać wszystkie prawa – odezwał się DiCarlo. – Ich najważniejszym argumentem w tej sprawie jest to, że jestem homoseksualistą i krzywdziłem swoje dziecko. Nigdy w życiu jej nie uderzyłem. To prędzej ta żmija to robi lub jej facet, któremu miałbym ochotę skręcić kark. – Zdenerwowany przesunął rękoma po włosach.

– Przemoc to najgorsze co w obu wypadkach można zrobić – przemówił Fabiano unosząc wzrok znad umowy i trafiając prosto na zbliżającego się do nich chłopaka z kawą. – Tutaj trzeba postępować mając głowę na karku, spokojnie, bez nerwów, które przeszkadzają w prawidłowej ocenie sytuacji. – Oderwał wzrok od młodzieńca skupiając go z powrotem na dokumentach. – Z takimi ludźmi jak Salerno postępuje się zupełnie inaczej. Nie tak jak z bandytą na ulicy.

– Trudno nad sobą zapanować – odparł Paolo i podziękował Ivo za kawę. Zdziwiło go to, że to chłopak ją przyniósł, a nie Giovanna. – Dziękuję, Ivo. – Spojrzał na swojego baristę, którego rumiane policzki, próba nie patrzenia na Fabiano oraz piękne serce wyrysowane na kawie, należącej do prawnika, kiedy on oraz Domenico mieli łabędzia, dużo mu podpowiedziały. Jego młody przyjaciel zadurzył się od pierwszego wejrzenia. To samo zauważył młodszy z Salierich, jak zaczął w myślach nazywać braci. Za to ten starszy z nich w ogóle nie miał o niczym pojęcia. Co potwierdził słowami:

– Zajmę się wszystkim. Lubię trudne i ciekawe wyzwania, a obie te sprawy takimi będą. – Sięgnął po kawę i chcąc się napić spojrzał na nią. Rysunek na niej w ogóle go nie interesował. Zniszczył go chwilę później, by po kilku łykach jak najszybciej powrócić do tego po co tutaj przyjechał. Z bratem porozmawia później na osobności o jego ucieczce i sytuacji z rodzicami. Zanim wróci do Rzymu, do swoich spraw, kobiet dzwoniących w kółko i błagających go o kolejną noc, randkę czy jakiekolwiek spotkanie, upewni się, że z bratem wszystko dobrze. Poza tym nie był ślepy, aby nie zauważyć jak Domenico patrzy na tego kucharza. Dlatego zdecydowanie musi z nim porozmawiać. Jak najszybciej. Nie chciał, aby jego kochliwy brat ponownie został ze złamanym sercem.

– Ale jest szansa, aby pomóc Paolo? – zapytał Domenico.

Odpowiedź na to pytanie nie padła.

---

[1] „Ci vuole un fiore”, czyli „Potrzebny jest kwiatek”. „Żeby zrobić stół, potrzebne drewno.  Żeby było drewno, potrzeba drzewa, żeby mieć drzewo, potrzeba nasionka, by mieć nasionko, trzeba owocu, żeby mieć owoc, potrzeba kwiatka.” Cytat pobrany z Internetu.