1 grudnia 2016

W sidłach miłości tom 3 - Rozdział 21 ostatni.

Autorów, który publikują na Beezar.pl i jeszcze o tym nie wiedzą, a do mnie zaglądają, powiadamiam, że w końcu na stronie dodali kategorię LGBT. Szkoda, że nie można dwóch wybrać. Jak choćby LGBT, Romans lub LGBT, Fantasy, bo głównie w tych kategoriach są teksy publikowane. Ale dobrze, że przynajmniej dodali to na co czekałam. 

Zapraszam na ostatni rozdział i czekam na opinie. :)
Od teraz w tygodniu pojawiał się będzie tylko "Buntownik". Będzie wrzucany tak jak do tej pory, czyli nic się nie zmieni. Natomiast czwartki z Sidłami i postami dobiegają końca. :)

Dziękuję za komentarze.

– Ruchy, ludzie, ruchy. Dzisiaj bal, a sala jeszcze nie jest przygotowana. – Joyce szła szybko przez salę gimnastyczną, poganiając pomagające jej osoby.
– Może sama byś się wzięła za robotę zamiast zachowywać się jak kierowniczka – powiedział Alex, stojący na drabinie i przypinający duży napis pośrodku jednej ze ścian naprzeciwko wejścia.
– Pracuję, ktoś musi tym rządzić. David, to nie ma być tutaj, przesuń to tam. Tam będzie lepsze światło dla fotografa – pogoniła członka drużyny Caseya. Wysokiego chłopaka, który powiedział McPhersonowi, że zdobędzie jej serce. Wszystko słyszała i jeszcze to się okaże. – JD, gdzieś ty u licha był? – zawołała do przejeżdżającego przez drzwi chłopaka.
– To do kibla nie wolno już iść? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Jeszcze chwilę i go wkurwi. W końcu wykorzystała jego pomysł na temat balu, więc powinna być grzeczna, bo sama myślała i myślała, i nic nie wymyśliła.
Wjechał na salę, kierując się w stronę stołu, przy którym pracował Richie z Brithany. Jeszcze musiał jeździć na wózku, bo chociaż czuł swoje nogi, to miał problem z lewą stopą, bardzo szybko robiła się niewładna i ogólnie nogi się męczyły po tym, jak dłużej chodził. Ale postanowił, że na bal przyjdzie o kulach. Od paru dni ćwiczył w domu chodzenie za ich pomocą. Cieszył się, że chodził. Po tym, jak jego nogi cudownie odzyskały sprawność, wraz z Caseyem i rodziną pojechali do szpitala. Lekarz zbadał jego, a także Caseya – bo uderzenia w głowę mogą być często niebezpieczne. Z jego partnerem wszystko było w porządku, natomiast u niego trochę potrwa odzyskanie pełnej sprawności. Niestety istnieje sześćdziesiąt procent szans na to, że już na zawsze będzie musiał pomagać sobie kulami. Lekarze będą musieli jeszcze zrobić mu jakieś badania. Na pewno nogi wzmocnią się, ale lekki niedowład stopy, który go nawiedzał po kilkuminutowym chodzeniu, może na zawsze pozostać. Nieważne, bo przecież chodził. Czuł swoje nogi. Już nie były tylko ozdobą. Mógł wstać z tego wózka. W domu poruszał się bez niego, ale tutaj, wiedząc, ile będzie miał pracy, wolał nie przemęczyć nóg. Przecież chciał dzisiaj wieczorem zatańczyć ze swoim ukochanym chłopakiem.
– No i co z tym napisem? – zapytał Alex, któremu pomagał Jonathan, a Casey asekurował go z dołu, powiedziawszy wcześniej, że nie wyjdzie na drabinę.
– Daj ciut do góry i będzie git – odpowiedział Richie, przyglądając się z daleka.
– Teraz dobrze?
– Nom.
– W końcu – burknął Alex.
– Ej, Alex, to prawda, że ten facet, z którym spotyka się mama JD, to twój wujek? – zapytała Brithany, naklejając zdjęcie kogoś z ostatniej klasy na wielki plakat stworzony z ich fotek i imion.
– Dziwne, nie? Kiedyś zgadaliśmy się, że moja mama ma faceta, powiedziałem, jak się nazywa, i wyszło, kim jest – rzekł JD. – Za to wiem, że matka spotyka się z fajnym gościem.
– Wujek jest spoko. Dużo przeszedł i też należy mu się trochę szczęścia. Ciocia zmarła na raka w sierpniu i ledwie się z tego podniósł. Ostatnio, jak mama go widziała, to tryskał szczęściem.
– Wiemy dlaczego. – Zaśmiał się Richie, zostając otoczony ramionami partnera. – Co, chcesz się poprzytulać?
– Jak zawsze.
– Richie, a jak tam twoja siostra? – zapytała Brithany, która chętnie przyłączyła się do pomocy. – Od tygodnia nie mieliśmy okazji pogadać ze sobą.
– Mili to Mili. Trochę się uspokoiła, ale nadal przeszkadza jej, że jestem gejem. Dorośnie. Jeszcze parę miesięcy zostało jej do spędzenia w obozie. Gdyby nie chciała uciec, mogłaby zostać przeniesiona do aresztu domowego. No, ale sądziła, że jest mądrzejsza. Niemniej czuję, że kiedyś się dogadamy, byle żadne z nas nie wspominało o homo, bo się pozabijamy.
– Dobre i to – przyznał Casey. – Moi rodzice całkiem się mnie wyrzekli. Nie narzekam, bo mam JD i jego rodzinę. – Pochylił się i pocałował chłopaka.
– Ty mi się tu nie podlizuj. Lepiej bierz się za wycinanie dekoracji. Joyce!
– No? – Dziewczyna natychmiast znalazła się przy nich.
– Gdzie masz ten styropian? Trzeba do niego poprzypinać dekoracje i powiesić. Już południe.
– Cholera. Czekaj, David miał przynieść. David! – Tym razem pobiegła w stronę dryblasa patrzącego na nią głupio.
– Z tego będzie wielka miłość – wymamrotał pochodzący do nich Oscar. – Muza gotowa. Chcecie posłuchać?
– Szkoda, że nie mieliśmy czasu na wynajęcie zespołu – marudził Alex.
– Po co wam zespół? Macie mnie. – Wskazał na siebie Oscar. – Poczekajcie z dziesięć  minut, aż sprzęt ustawię, dobra?
– Spoko. – Richie usiadł na długim stole, przy którym wszystko doklejali, cięli, składali.
– Richie, jak się czuje twoja macocha?
– Lepiej. Sean wczoraj pojechał do domu. Przez tydzień wolał z nią zostać. Prawie codziennie jestem u nich. Jeszcze się nie pozbierała do końca, ale na to trzeba czasu.
– A twój tata? – dopytał JD, któremu Casey na głowę założył koronę.
– Z nim jest dużo lepiej. Bardzo pomogło im pochowanie maleństwa.
– Szkoda, że nie powiedziałeś nam o pogrzebie, przyszlibyśmy – powiedziała Brithany, a inni pokiwali głowami.
– Nie chcieli nikogo zapraszać. Byliśmy w szóstkę – wtrącił Jonathan.
– Chcieli mieć te chwile dla siebie – wytłumaczył Richie. To jemu też bardzo pomogło. Już pogodził się z utratą malutkiego braciszka, a tata i Marianne z czasem pogodzą się ze śmiercią synka.
– To zrozumiałe – przyznała Sharon, do tej pory im się przysłuchująca.
– Gdzie mam powiesić to coś, co wygląda jak czarno-biała girlanda? – zapytał Alex.
– Ej, chłopaki? – Brithany zwróciła się do Caseya i JD, ignorując Alexa. – Tak sobie przypomniałam ten wasz pocałunek przed publicznością, kiedy JD zacząłeś chodzić. To było takie słodkie.
– Nasza romantyczka poryczała się ze wzruszenia – oznajmił Oscar. – Alex, zostaw ten sznurek, posłuchajcie, co skombinowałem – przerwał dziewczynie, bo ta mówiłaby o pocałunku przez kolejną godzinę. – Cała szkoła będzie przy tym dobrze się bawić. – Nacisnął przycisk pilota i zamiast muzyki usłyszeli ciszę. – No co jest?
– Może coś siadło – burknął ktoś z nich.
– Nie. Dopiero grało.
– Ludzie, nie wiecie czasami, co to za wtyczka? – Zza podwyższenia, gdzie stał sprzęt Oscara, wychyliła się Joyce. – Trąciłam to nogą i nie wiem, skąd to się wzięło. I może ktoś ma telefon? Muszę zadzwonić do firmy cateringowej, czy na czas przywiozą żarcie. Mój siadł.
– Dam ci telefon, jeśli włączysz tą wtyczkę do gniazdka – zawołał Oscar i po chwili w całej sali rozbrzmiała muzyka z lat dwudziestych, a potem rytm się zmienił i pojawiły się pierwsze takty rock ’n rolla.
– Ale to nie jest z tamtych lat – wymamrotał Johnny.
– Czytałem, że coś tego typu pojawiło się już w dziewiętnastym wieku. Żartuję. Przecież nie będziemy się tylko bawić przy smętach. Tak wszystko zmiksowałem, że będzie i to, i to. To na razie tylko próbka.
– Ej, nie gadać, pracować.
JD przewrócił oczami na te wrzaski Joyce i stwierdził, że będzie mu jej brakowało w szkole, bo liczył, że poza nią będą się nadal spotykać z całą paczką.
– To gdzie mam powiesić te girlandy? – dociekał Alex.
Praca szła pełną parą. Bawili się dobrze w swoim towarzystwie. Żartowali, rozmawiali, nawet ponury Alex się rozkręcił, a Richie sypał żartami jak dawniej. W końcu po paru godzinach wszystko było gotowe. Zadowoleni wspólnie obejrzeli wynik ciężkiej pracy, wyobrażając sobie, jak wieczorem rozbłysną światła, z czasem kolorowe, i czarno-biały świat, który stworzyli, zmieni się na pełen kolorów.
– Będzie super – przyznała Joyce, a pozostałe głosy ją poparły.


* * *


Richie poprawił krawat i był już gotowy do wyjścia. Obejrzał się na Jonathana. Mężczyzna z krzywą miną próbował wybrać jeden spośród kilku krawatów.
– Ten bordowy będzie świetny do czarnej koszuli – poradził.
– Myślisz?
– Mhm. Czasami mi się to zdarza. – Podszedł do Johnny’ego i wziął odpowiedni krawat, a resztę odrzucił. Uniósł mu kołnierzyk koszuli i patrząc mu to w oczy, to na węzeł, który robił, zapytał: – Wynająłeś pokój?
– Nie martw się, nie zapomniałem. Chociaż mamy przecież pusty dom.
– Skarbie, tradycji musi stać się zadość. Bal, a po balu… – Uniósł wymownie brwi. Poprawił kołnierzyk, wyrównując jeszcze zagniecenia. – Gotowe.
– Po balu namiętna noc?
– Nawet JD i Casey wynajęli pokój. Podobno Oscar i Sharon również.
– Wynająłem. – Objął Richiego wokół pleców i przyciągnął do siebie. – A jeszcze tak niedawno zanim byś o to zapytał, to kręciłbyś się w kółko, byle z dala od tego tematu.
– To było dawniej. – Zarzucił mu ręce na szyję. – Teraz jest co innego.
– Trochę przeszliśmy, i osobno, i razem.
– Tak. Nie wiemy, co nas czeka w przyszłości – zaznaczył.
– Nie, ale wierzę, że jak tylko będziemy razem, to ze wszystkim damy sobie radę.
– I musimy dużo ze sobą rozmawiać – przyznał Richie i stanąwszy na palcach, lekko pocałował Jonathana.
Chwilę później usłyszeli odgłos klaksonu.
– Towarzystwo chyba przyjechało. – Richie wyszedł do przedpokoju i wyjrzał przez okno. – Ano. Limuzyna czeka.
W kilkoro zdecydowali się wynająć limuzynę z kierowcą, żeby zawiozła ich na bal. Chcieli uszanować tradycję ostatnich klas i ich szkoły, więc jeżeli z pomocą rady szkoły i dyrektorki mogli zorganizować bal, to postanowili wynająć czarny, długi samochód, w którym zmieści się ich grupka.
Gdy tylko Richie i Johnny wsiedli do środka, stwierdzili, że JD, Casey i Joyce z dryblasem alias Davidem już są. Niedługo dołączył Alex, który na bal szedł sam, i mieli jeszcze po drodze zabrać kilka osób, które dorzuciły się do składki na auto.
– Chłopaki, nie mogę uwierzyć, że to już koniec – powiedziała smętnie jedyna dziewczyna w ich składzie. Wyglądała bardzo ładnie. Różowe włosy miała spięte u góry, a wokół twarzy kręciło się kilka niepokornych loków. Delikatny makijaż sprawił, że wyglądała bardzo dziewczęco, tak samo długa do ziemi, prosta sukienka na ramiączkach, z podniesioną talią, której błękit kontrastował z czarnymi i szarymi garniturami. – Pamiętam, jak miałam iść tam pierwszy raz. Dziewczyna, która kochała tańczyć i do tej pory robiła to na ulicy, nagle weszła do liceum artystycznego, bardzo nowoczesnego i olbrzymiego, i poczuła się przytłoczona.
– Też tak miałem – wtrącił JD. Siedział oparty o Caseya, który trzymał go za rękę i gładził dłoń kciukiem. Obok leżały dwie czarne kule. – Do tego te wszystkie odgłosy. Kiedy wszedłem, nie mając pojęcia, w którą stronę iść, zastałem ciszę, a potem wokół rozległy się dźwięki. Tu flet, tam fortepian, skrzypce, śpiew. Dochodziły z sal lekcyjnych, z korytarzy. I rozmowy. Niesamowite wrażenie.
Każdy rozumiał, o czym JD mówi. Wszyscy przeżyli dokładnie to samo i dzień, kiedy przyszli pierwszy raz do liceum, zostanie w ich pamięci na zawsze. Tak samo będzie z ich ostatnim dniem, kiedy po zdaniu egzaminów część z nich na zawsze opuści mury tegoż liceum, pod które pół godziny później podjechali, kiedy całe towarzystwo zostało porwane z domów. Po balu i tak mieli wrócić do domów lub udać się do hoteli na własny koszt, czy to z czyjąś podwózką, czy taksówkami.
Brithany przy wysiadaniu z samochodu potknęła się o swoją czarną sukienkę, zawadzając o dół wysoką szpilką, i byłaby upadła, gdyby Alex jej nie przytrzymał. Chłopak na ten wieczór był jej partnerem, tak uzgodnili kilka minut temu. W ten sposób żadne z nich nie szło na bal samo.
Gdy wszyscy zebrali się już przed wejściem do szkoły, obserwowali przez chwilę, jak tłum zmierza do środka.
– To idziemy – zarządziła Joyce. – Zobaczmy, czy będą się bawić tak dobrze, jak nam się dobrze to wszystko przygotowywało.
W dziesiątkę udali się w stronę szkoły, wyglądając jak drużyna do specjalnych zadań, jak powiedział Casey, spoglądając na swojego chłopaka, który bardzo dobrze dawał sobie radę, idąc o kulach. Pomyślał, że w przyszłym roku JD czeka taki sam bal organizowany przez jego klasę. W sumie jego też, bo nadal zamierzał być jego partnerem i towarzyszem życia, czy to za rok, czy za kilkanaście lat.
Już na schodach usłyszeli muzykę, którą przygotował Oscar, a pieczę miał nad nią mieć jego młodszy kolega didżej i jak słyszeli, dobrze się sprawował.
– Życzę nam udanej zabawy – powiedziała Joyce i weszli do środka.


* * *


Kilka godzin później, kiedy minęły już przemówienia, pożegnania, życzenia i wszelka oficjalna część, a goście rozbawili się na dobre, Casey wyciągnął swojego partnera na parkiet. JD musiał zostawić kule pod opieką znajomych. Nie czuł się pewnie na nogach bez nich, ale partner obiecał, że będzie go mocno trzymał i nie będą długo tańczyć. 
Na środku parkietu, przykrytego teraz specjalną matą, żeby nikt go nie zniszczył, szczególnie kobiety i dziewczęta wysokimi obcasami, objęli się obaj, poruszając wolno. McPherson nie potrafił oderwać oczu od ukochanego. Przypominał sobie wszystko, co razem przeszli. Ich poznanie się, walki słowne, postrzał, cierpienie, a pomimo tego i radość, że JD żyje. Czuł bezgraniczne szczęście, kiedy mógł go trzymać w ramionach, mieć glisko, być otoczony jego ciepłem, zapachem.
– Kiedy tak na mnie patrzysz, ciarki mi po plecach przechodzą – przerwał milczenie Whitener.
– To dobrze czy źle?
JD udał, że się namyśla, a potem sięgnął po pocałunek, odpowiadając mu w ten sposób. Kocha Caseya. To dzięki niemu przestał  być samotnikiem, zyskał przyjaciół. To on nie pozwolił mu się poddać, otoczył go troską, miłością. Nie wierzył, że zrobił się taki sentymentalny. Dawny JD by wyśmiał sam siebie. Miłość zmienia ludzi, tragedie również.
– Gołąbki, może pójdziemy sobie zdjęcie zrobić? – zapytała Brithany, stukając JD w ramię w czasie, kiedy tańczyła  z Alexem.
– Młoda, nie przeszkadzaj w romantycznym tańcu – powiedział Casey, przekrzykując muzykę.
– Miałam na myśli po tańcu.
– Dobra, zabieram ją – odezwał się Alex. Odciągnął dziewczynę na bok, obracając ją w kółko. Musiał przyznać, że świetnie tańczyła. Na szczęście on nie miał dwóch lewych nóg. Pozwolił jej położyć głowę na swoim ramieniu i przyglądał się tańczącym parom. Nie wszyscy byli z partnerami, zdarzyło się, że ktoś przyszedł z kuzynką, bratem, koleżanką. Na te pary nie zwracał uwagi. Patrzył raczej na to, jak jakaś dziewczyna przytulała swoją dziewczynę. Jakiś chłopak czule szeptał na coś na ucho partnerce. Jak Richie i Johnny wesoło konwersowali, stojąc przy jednym ze stołów. Patrzył przede wszystkim na Caseya i JD, tworzących parę, której nikt się nie spodziewał. Cuda się jednak zdarzają, szkoda, że u niego tak nie było.
– Stało się coś? – zapytała Brithany, spoglądając w górę.
– Dlaczego?
– Masz dziwną minę. Śmierdzę?
Roześmiał się.
– Oczywiście, że nie. Jest w porządku. Po prostu czasami samotność jest wkurwiająca.
– Pewnie tak. Ja na razie nie zamierzam mieć nikogo, nawet o tym  nie myślę, a ty powinieneś kogoś spotkać i…
– Serce oddałem jednemu i dużo czasu minie, zanim coś się zmieni.
– Założę się, że na studiach kogoś poznasz. Może jakiegoś super faceta z Bractwa.
– Tylko nie to. – Przytulił ją szybko i zauważywszy, że wołają ich znajomi, pociągnął dziewczynę w ich stronę.
– Robimy sobie zdjęcie – zarządziła Joyce. – W ogóle zdjęć będzie masa, bo mój wujek to fotografuje, ale to będzie naszej grupki. Tylko niech jeszcze Casey i JD dotrą.
Poczekali chwilę, a potem ustawili się na podwyższeniu według rad fotografa i razem zrobili sobie grupowe zdjęcie. Później robili je sobie parami, bawiąc się doskonale. Doskonale też spędzali czas razem lub osobno, a godziny mijały. Dochodziła druga w nocy, kiedy Alex zdecydował, że wraca do domu. Miał zabrać się z Brithany, po którą przyjechał ojciec. Pożegnał się z roześmianym Richiem i resztą.
– Tylko nie zróbcie czegoś, co ja na pewno bym zrobił – rzucił na odchodnym, doskonale zdając sobie sprawę, że ta noc dla jego zaprzyjaźnionych par będzie bardzo gorąca. Żałował, że spędzi ją sam, ale nie można mieć wszystkiego.
W domu po cichu przeszedł do swojego pokoju. Zdjął garnitur i w samej bieliźnie usiadł przed komputerem. Nie chciało mu się spać i czuł, że ma w sobie trochę procentów po wypiciu doprawionego ponczu. Mógł się założyć, że opiekunowie, w tym dyrektorka, doskonale wiedzieli, co zostało do napoju dolane, ale nie zwracali na to uwagi, dopóki wszyscy grzecznie się bawili.
Włączył jeden z porno filmików. Jak miał sam spędzić noc, to przynajmniej spędzi ją również interesująco. Na ekranie panowie od razu przystąpili do rzeczy i szybko wyłączył filmik. Potrzebował czegoś, w czym była czułość. Co prawda tylko udawana, ale i tak o wiele lepiej mu się to oglądało. Owszem, lubił ostrzejsze filmy, ale dzisiaj miał ochotę na coś łagodniejszego. Tym razem patrzył na dwóch młodych chłopaków całujących się najpierw ostrożnie, jakby dopiero uczyli się siebie, a potem złączyli ze sobą wargi, a ich ręce wdarły się pod koszulki.
Potarł budzącego się penisa. Zamruczał, czując rozlewającą się po nim przyjemność. Oblizał wargi. Drugą dłonią przesunął po brzuchu i wyżej, kciukiem trącił sutek, a ciało wygięło się od tego. Tak bardzo potrzebował dotyku, intensywnych pieszczot. Pragnął mężczyzny. Josha. Wsunął dłoń pod bieliznę, obejmując członek, a oczami zaczął szukać chusteczek. Wtedy jego wzrok zatrzymał się na zamkniętej szufladzie biurka. Serce mu przyśpieszyło, a w pachwinach poczuł ucisk. Wziął kluczyk, który zawsze nosił przy sobie, i otworzył szufladkę. Kupił to jeszcze chyba w marcu i nie miał odwagi, a raczej chwili, by z tego skorzystać. Raz nawet chciał to wyrzucić, ale powstrzymywał się przed tym.
Sięgnął po wibrator i wyjął go z opakowania. Przełknął ślinę. Przez chwilę chciał go odłożyć, ale spojrzał na ekran. Aktorzy przeszli o wiele dalej i jeden z nich się pochylił, a drugi wsunął się w niego. Tak bardzo chciałby być na miejscu tego na dole. Jak mu tego brakowało. Bardziej niż całej reszty innych możliwości.
Wyłączył komputer i skierował się do łóżka dodatkowo z żelem i wibratorem w ręku. Odrzucił koc i kołdrę. Położył się na plecach i zdjął bokserki. Wciąż miał wzwód, który ani na moment nie opadł. Podświadomość chyba sama wiedziała, czego chce. Otworzył żel i wylał go sobie trochę na penisa. Jęknął, kiedy zimna, wilgotna substancja rozlała się po główce, a potem roztarł ją palcami. Poczuł, jak zimno zamienia się w gorąco. Przymknął oczy, kierując swoje myśli w stronę Josha i jego ust zaciśniętych na członku. Mężczyzna był dobry w seksie oralnym i zawsze dobrze mu robił ustami i językiem. O tak, język to miał bardzo wprawny. Na samą myśl Alex rozsunął nogi i puszczając penisa, podążył palcami na jądra i dalej. Syknął, kiedy dotknął swojej zaciśniętej dziurki. Przypominał sobie, jak Joshua ją lizał, wsuwał palce do środka, a potem, kiedy już mógł, wypełniał go sobą i pieprzył. Wygiął się, wkładając palec w siebie. Do tego był przyzwyczajony, bo nieraz robił sobie palcówkę na oczach kochanka, ale nigdy samemu. To była już dla niego nowość, która sprawiała, że po całym ciele przebiegały kłujące iskierki rozkoszy.
Czując za mocne tarcie, wyjął palce i wylał na dłoń jeszcze trochę nawilżenia. Powrócił do swojej dziurki i na samą myśl co za chwilę zrobi, poczuł, jak pulsuje. Gdyby był przy nim Josh, za chwilę by mu włożył. Nie powstrzymał cichego krzyku, kiedy zagłębił od razu dwa palce w sobie. Poruszył nimi, a drugą ręką potarł członek. Mógłby od tego dojść. Było mu dobrze, ale to jeszcze za mało tego, czego pragnął. Do dwóch palców dołożył trzeci, przygotowując się na to, co sobie wsunie. To tylko substytut tego, co pragnął w sobie mieć, ale już nie zamierzał się wycofywać.
Wyobrażając sobie, że jest z Joshem, sięgnął po wibrator. Nasmarował go obficie żelem i ciężko oddychając, ustawił go w odpowiedniej pozycji. Przystawił czubek do wejścia i znów zamykając oczy, powrócił myślami do Josha i tego, jak mówi mu, że go kocha, a potem wchodzi w niego. Czuł to specyficzne rozciąganie mięśni, lekki ból, ale nie wycofał się. Josh zawsze zdecydowanie parł na przód. Wypełniał go. Tak, to jego członek jest w nim. Cały wchodzi, a biodra mężczyzny układają się wygodnie pomiędzy jego udami.
Zamruczał. Dobrze mu było. Poruszył sztucznym członkiem w sobie, a po chwili włączył niski poziom wibracji. Wygiął się od silnych doznań, które w niego uderzyły.
– O szlag!
Wolną dłonią pieścił swoje ciało. Dotykał szyi, jakby Josh robił to pocałunkami, torsu, głaszcząc wilgotną skórę palcami, brzucha i leżącego na nim penisa. Jąder, które chwycił i przez chwilę trzymał, podczas gdy przy pomocy drugiej ręki posuwał sam siebie, poruszając wibrującym wibratorem. Wylał na członek jeszcze trochę żelu i ponownie chłód uderzył w rozgrzane ciało, a potem zamienił się w ogień. Rozsmarował nawilżenie po całym członku i mosznie, potęgując wrażenia, którymi został opętany. Nie chciał jeszcze dochodzić. Pragnął przedłużyć to, za czym tęsknił, a teraz miał to w małej namiastce. Nikt go po wszystkim nie przytuli, ale nareszcie chociaż przez chwilę nie czuł się pusty. To był moment, kiedy dogadzając sobie, nie musiał myśleć o swoim poranionym sercu. Skupiał się tylko na rozkoszach ciała, oczami wyobraźni widząc ukochanego mężczyznę.
Jego ciało drżało, pot zrosił  skórę, mięśnie drgały pod nią, świadcząc o uderzającej w niego co rusz potężnej fali przyjemności trzymającej go w swoich kajdanach. Objął członek palcami tuż pod główką. Biodra poruszyły się, jakby chciały, żeby penis wbijał się w jego dłoń. Rzucał głową po poduszce, nie kontrolując swojego ciała. Czerpał coraz intensywniejszą rozkosz, którą sobie dawał. Zwiększył wibracje, sprawiając, że coś w nim wybuchło. Jądra ścisnęły się i w tej samej chwili doszedł z imieniem byłego kochanka na ustach, spryskując spermą swój brzuch, klatkę piersiową i twarz. Zapomniał o przygotowanych chusteczkach, o tym, że nie powinien krzyczeć. Wszystko to  było tak silne, tak otumaniające, odbierające racjonalne myślenie, że mógł tylko ulec rozbrajającej ekstazie.
Zmęczony, tak bardzo jak od dawna nie był, zdołał tylko wyłączyć wibrator i wysunąć go z siebie. Leżał z zamkniętymi oczami, wciąż szybko oddychając, nie próbując nawet się ruszać. Jedynie otworzył powoli oczy i wpatrywał się w sufit.  Blade światło lampki stojącej na biurku ledwo rozświetlało pokój. Oblizał wyschnięte usta. Chciało mu się pić, a butelka wody stała tak daleko od niego. Minęły długie minuty, zanim wrócił do siebie. Pot już wysechł, pozostawiając wraz ze spermą nieprzyjemne, lepiące wrażenie na skórze. Wyprostował nogi i wyjął z paczki nawilżone chusteczki. Ręce mu dygotały, kiedy ścierał z siebie nasienie.
Do jego uszu dotarł dźwięk przychodzącego esemesa. Spojrzał w  stronę spodni wiszących na oparciu fotela obrotowego przy biurku. Nie chciało mu się po nie sięgać, ale mógł to być Richie lub jego brat.  Wątpił w to, bo pewnie teraz oddają się innym atrakcjom niż pisaniu do niego, lecz wolał się upewnić. Przekręcił się na bok. Wyciągnął rękę i złapał za nogawkę. Przyciągnął materiał wraz z krzesłem i odnalazł komórkę. Powieki mu opadały, a całe ciało było gotowe do snu. Otworzył wiadomość i zanim ją odczytał, zanim cokolwiek do niego dotarło, zasnął. Dopiero rankiem przeczytał to, co odmieniło wszystko.

* * *

Kolejne dni po balu upływały głównie na egzaminach. Dla JD były to zwyczajne dni w szkole, również dla Brithany, ale dla całej reszty z ostatniej klasy każda chwila wypełniona była nauką i kolejnymi testami decydującymi o wszystkim. Richie zdał egzaminy z tańca i choreografii z wysokim wynikiem. Alex, który tryskał energią jak nigdy, był genialny z angielskiego. Pozostałym również udało się osiągnąć dobre stopnie. Teraz siedząc i czekając na ostateczne wyniki, bardzo się denerwowali. Żadne z nich nie chciało zostać w letniej szkole. Każdy miał swoje plany na wakacje i przyszłość.
– Zazdroszczę wam i współczuję – powiedział JD, przysiadając na ławce. Kule położył obok siebie. Wczoraj sam stanął przed ważnym egzaminem, ale ten nie miał nic wspólnego ze szkołą. Dowiedział się, że do końca życia będzie musiał chodzić o kulach, z czasem skończy z jedną kulą, ale nigdy już nie będzie sprawny jak dawniej. Lekki niedowład w jego stopie, pojawiający się po wysiłku, czyli nawet zwykłym chodzeniu, nie minie. Nie przejmował się tym, bo przecież wstał z wózka i tym osiągnął olbrzymi sukces.
– Czego nam współczujesz? – zapytał Casey, szczęśliwy jak nigdy. Właśnie odczytał wyniki, zdał wszystkie przedmioty i dzięki temu był w siódmym niebie. 
– Tych cholernie zajętych dni. Casey nawet nie miał czasu jeść.
– Ale za to wygrałem życie. – Ucałował JD w policzek. – A wy jak tam?
– Cud i malina – odparł Richie. – Z historii mogłoby być lepiej, ale co tam. Zdałem, jestem wolny i czekają mnie studia. Nowe życie.
– Ze mną oczywiście – wtrącił Johnny.
– Też zdałam – pochwaliła się Joyce. – Sharon też, ale Oscar nie i zostaje w letniej szkółce.
– Co  mi tam. Lubię to liceum. – Cała grupa zaśmiała się, a potem wszyscy poszli na pizzę i piwo. Jutro czekało ich zakończenie szkoły, a potem dorosłe życie.

* * *

Tymczasem w innej części miasta Ethan Larsen zaparkował w pobliżu domu Kadena. Siedział już tutaj chyba z godzinę, próbując zdobyć się na odwagę i pójść do mężczyzny, pokajać się i wybłagać przebaczenie. Nie potrafił o nim zapomnieć. Ostatnie dwa tygodnie były męką. Widywał Kadena  w szpitalu, zdarzało im się pracować razem, ale Hyle ani razu nie odezwał się do niego prywatnie, nie spojrzał na niego. To był koszmar i Ethan zaczynał się zastanawiać czy nie zmienić szpitala, w którym odbywał staż. Ojciec by go za to zabił, ale lepsze to niż znoszenie nienawiści Kadena. Sam za to, co zrobił, siebie nienawidził. Nawet jeżeli nic tak naprawdę nie zrobił. Wystarczyło, że chciał, poszedł do dark roomu szukać seksu i to już była zdrada. Tak, zdradził Kadena. Przez dwa miesiące w jakiś naturalny sposób tworzyli związek. To prawda, że oparty na seksie, ale związek. Na wyłączność, jak powiedział były kochanek, i on to zniszczył. Po rozstaniu Ethan zrozumiał swoje błędy. To, jak uciekał od dojrzałości. Postanowił, że tym razem zawalczy o to, czego, a raczej kogo, pragnie.
Wyszedł z samochodu i skierował kroki do drzwi frontowych. Ledwie do nich podszedł, drzwi otworzyły się. Stał w nich Kaden, cudowny jak zawsze.
– Nie myśl, że nie widziałem, że tam jesteś – zagadnął Hyle, opierając rękę o futrynę.
– Bałem się przyjść.
– Bałeś? Ty?
– Posłuchaj mnie, wtedy…
– Zamknij się. Ty popełniłeś błąd, ale się w porę wycofałeś. Wierzę ci. Ja nie potrafiłem cię wysłuchać, bo wściekłość przesłaniała mi wszystko.
– Byłeś zazdrosny.
– Jak diabli, Ethan. Jeszcze wczoraj bym cię wyrzucił, ale dzisiaj, gdy stałem w oknie i patrzyłem na twój samochód, powiedziałem sobie, że jeżeli przyjdziesz, dam ci ostatnią szansę. Przyszedłeś.
– Jeżeli bym odjechał?
– Starałbym się o pracę w innym szpitalu, byle nie mieć z tobą nic wspólnego. Pozwoliłem zadecydować przeznaczeniu i nie ukrywam, że miałem nadzieję na takie rozwiązanie.
– To znaczy, że co? – Larsen przestąpił z nogi na nogę.
– To znaczy, że to. – Złapał mężczyznę za koszulkę i wciągnął go do domu. Zatrzasnął drzwi i pocałował Ethana tak, jak od wielu dni tego pragnął. Nie potrafił go odtrącić. Kochał go i wierzył, że Ethan kocha jego, inaczej by go tutaj nie było. – Tylko pamiętaj – szepnął, odrywając ich usta od siebie. – To ostatnia szansa.
– Nie zamierzam jej zmarnować – odpowiedział i pozwolił sobie na utonięcie w ramionach i pocałunkach Kadena.


* * *


Alex poluźnił trochę krawat. Nie znosił szkolnych apeli. Czy zakończenie roku nie mogło odbywać się jakoś normalnie? Czyli najlepiej aby ich nie było w ogóle. Niech w końcu dadzą im te dyplomy ukończenia tego zacnego liceum i będzie mógł cieszyć się z wolności. Na razie jednak musiał znieść istne tortury, czyli przemowy skierowane do jego rocznika, z którym stał po jednej stronie sali gimnastycznej. Obok niego Richie wyglądał, jakby marzył o niebieskich migdałach, McPherson co chwilę spoglądał na JD obecnego na sali wraz z resztą szkoły. Mógł się założyć, że większość przyszła wyłącznie z obowiązku i ze strachu przed obniżeniem sprawowania.
– Kiedy on skończy? – zapytał przez zaciśnięte zęby Richie.
– Pytasz, jakbyś nie znał wicedyrektora – odpowiedział Alex. Rok temu też tutaj stał, tylko po drugiej stronie pomieszczenia. Żegnał inną klasę. Przed nim były wakacje pełne beztroski. Wtedy nie wiedział jeszcze, że pozna i pokocha Josha Morrisona, swojego przyszłego nauczyciela, i że spędzi z nim najlepsze miesiące swojego życia. Nie miał pojęcia, że przeżyje również wielki ból, który zada mu ten sam człowiek. Niczego jednak nie żałował. Wierzył, że tak musiało być, aby dojrzał.
Jego przyjaciel też dojrzał. Richie bardzo się zmienił i nareszcie nie jest sam. Ma Jonathana, który z nim zamieszkał i chce spędzić życie. Tak samo jak Casey McPherson, dawny postrach wielu osób, były homofob, który z wzajemnością pokochał JD, samotnika o wyglądzie Emo. Im też wróżył dobrą przyszłość. Kto wie, czy nie zestarzeją się razem. Natomiast on… Richie, trącając go łokciem, sprawił, że Alex przerwał myślenie. Mógł wtedy zauważyć, że dyrektorka czyta ich nazwiska, by wyczytany do niej podszedł i odebrał świadectwo. Obserwował, jak jego koledzy, bliżsi i dalsi, odbierają zwinięte w rulon papierki, jakby już byli po studiach. Nadal nie wiedział, po co co roku szkoła robi taki cyrk, ale kiedy jego nazwisko zostało wypowiedziane, zrozumiał. Poczuł się ważny, odbierając gratulacje od pani dyrektor. To po to było organizowane takie zakończenie, żeby każdy z uczniów wiedział, że nie jest nikim. On na pewno nie był, tak samo jak i pozostali. Wrócił do swojej klasy i przybił piątki kilku osobom. Richiego przytulił.
– Udało nam się – szepnął.
– Na studiach też nam się uda. Dobrze, że ty, Casey i ja idziemy na tę samą uczelnię. Co z tego, że na inne wydziały, jak i tak będziemy razem – odpowiedział Richie, który zaraz został wciągnięty do rozmowy z innymi osobami.
Wkrótce apel dobiegł końca i ostatnia klasa rozpoczęła wakacje, wybiegając z głośnym okrzykiem ze szkoły. Alex, Richie, Johnny oraz Casey z JD pozwolili temu ludzkiemu szaleństwu wybiec na dwór i dopiero oni wyszli. Przechodząc przez ogromne drzwi, poczuli, że coś się skończyło. Coś się też zaczęło i to było dobre, tak powinno być.
– O ja cię pierdolę – wyrwało się Richiemu, który stanął jak wryty, przez co wpadł na niego Casey.
– Coś ty, ducha zobaczył? – zapytał JD, drapiąc się po nosie.
– Nie wiem czy to duch, czy… – Oczy Richiego spoczęły na uśmiechniętej twarzy Alexa. – O ja cię chrzanię. – Podążył wzorkiem tam, gdzie oparty o swój samochód stał Josh Morrison i na pewno nie był duchem.
Alex uśmiechał się szeroko, a jego serce szalało. Zalała go fala pełni szczęścia. Odetchnął głęboko.
– Aa… Ale Alex o co tu chodzi?
Wilson usłyszał pytanie Richiego.
– Później wam powiem. – A było co opowiadać.

Po przebudzeniu odczytał smsa i własnym oczom nie wierzył. Zrobił to kilka razy i w pierwszej chwili chciał go skasować, ale nie zrobił tego. Napisał do niego Josh i prosił, żeby przyjechał do niego, jak tylko rano to odczyta. Natychmiast zerwał się z łóżka, umył, także to, co w nocy dało mu tyle rozkoszy, schował to na swoje miejsce, ubrał się i bez śniadania pojechał do Josha.
Mężczyzna otworzył mu i zaprosił do środka, ale pierwsze, co Alex zrobił, to coś, na co od dawna miał ochotę. Strzelił z otwartej dłoni – jakoś nie potrafił użyć do tego pięści – Josha w twarz.
– Zasłużyłem sobie – powiedział Morrison, masując sobie policzek. – Wejdź, muszę ci wszystko wyjaśnić.
– Nie wiem, czy chcę cię słuchać! Wiesz, co mi zrobiłeś? Jesteś kłamcą i tyle!
– Musiałem to zrobić! – uniósł głos, bo nie zamierzał pozwolić na to, żeby Alex się rozsierdził. Wtedy jakiekolwiek tłumaczenia poszłyby się paść. – Oni nie pozwoliliby nam być razem!
– Oni?
– Zarząd szkoły. Kiedy rozmawiałem z dyrektorką, powiedziała mi, że chcą cię wyrzucić ze szkoły za romans ze mną.
– Ale i tak nie miałeś już tam pracować! – Patrzył z mieszanymi uczuciami na mężczyznę. Chciał go jeszcze raz uderzyć, uciec stąd, jak i przytulić się do niego.
– Ich to nie obchodziło! Zarząd nie aprobuje w żaden sposób romansu ucznia z nauczycielem i to jeszcze pomiędzy dwoma facetami. Ja się zwolniłem, a ciebie chcieli wyrzucić, jakby wyszło na jaw, że nadal jesteś ze mną. Takie jakieś restrykcje przewodniczącego – dodał.
– Poszedłbym do innej szkoły, a tak to cierpiałem, nawet nie wiesz jak bardzo! – Popchnął byłego partnera.
– Nie miałbyś na to szans! Zrobiliby wszystko, żeby nikt cię nie przyjął! Rozumiesz? Z zemsty za to, że jak ich uczeń mógł coś takiego zrobić pod ich nosem, ośmieszyć ich i do tego pewnie ma dobre stopnie, bo sypiał z nauczycielem, a może i z innymi. Zostałbyś ukarany. Odebraliby ci wykształcenie. Nie mogłem na to pozwolić. Wolałem, żebyśmy przemęczyli się przez te kilka miesięcy, niż żebyś nie miał przed sobą przyszłości. – Położył ręce na ramionach Alexa.
– To mogliśmy udawać, że się rozstaliśmy.
– Potrafiłbyś udawać? Potrafiłbyś nie utrzymywać ze mną kontaktu, nie przyjechać do mnie?
– Nie – padła krótka odpowiedź.
– Właśnie. Alex, łamiąc twoje serce, złamałem i swoje. Kochałem cię i kocham, ale musiałem postąpić tak, jak sądziłem, że zrobię najlepiej. – Pogłaskał go po policzku.
Alex ponownie patrzył w te oczy, za którymi tak tęsknił, i czytał z nich wszystko. Joshua naprawdę go kocha. Pytanie czy potrafi Joshowi wybaczyć to, co mężczyzna mu zrobił. Morrison miał w tym szlachetny cel, ale już wolałby nie mieć wykształcenia niż przeżyć to, co przeżywał przez ostatnie miesiące. Powiedział to na głos, a Josh odparł:
– Wiem, bo ja czułem to samo. Czułem tylko otaczającą mnie ciemność i żadnej nadziei. Tęskniłem.  – Chwycił jego twarz w obie dłonie. – Nawet nie wiesz, ile razy chciałem zerwać swoje postanowienie. Wiem, że mi łatwo nie wybaczysz, ale nareszcie nadszedł czas, gdy możemy być razem.
– Ale jeszcze nie skończyłem szkoły.
– Już masz ją prawie za sobą. Teraz już nic nikt nie zrobi, a ja nie mogłem czekać. – Pocałował go ostrożnie, bojąc się, że Alex go odepchnie. Chłopak nie zrobił tego, tylko przytulił się.
– A gdybym w tym czasie kogoś poznał?
– Musiałbym ci życzyć z nim szczęścia. Ale coś mi mówiło, że nikt się nie pojawi w twoim życiu. W moim nie było nikogo. Nigdy nie opuściłeś mojego serca, Alex. Powiedz mi, czy jest szansa na to, byśmy mogli być razem? Wybaczysz mi? Chciałem tylko twojego dobra. Może się poddałem, nie walczyłem, ale z pewnymi ludźmi można wygrać tylko tak, jak ja postąpiłem. Teraz już nikt nas nie rozdzieli, o ile zgodzisz się być ze mną – mówił mu do ucha.

Nie mógł go odrzucić. Zanim się zgodził do niego wrócić – serce by mu pękło, jakby tego nie zrobił – długo rozmawiali. Przegadali cały dzień. On nie poszedł do szkoły, Josh do pracy, odwołując swoje wykłady. Wszystko sobie wyjaśnili. Nie obyło się nawet bez paru łez, wykrzyczanych żali, paru pocałunków, z których obaj odczytywali wielką tęsknotę. Okazało się, że Joshua uczy na tej samej uczelni, którą podświadomie wybrał Alex. Mężczyzna opowiedział mu też o swojej rodzinie. Nie było idealnie, ale mógł odwiedzać swojego brata bez problemów i jeszcze do pełni szczęścia brakowało mu Alexa. Tak jak Alexowi jego. Nie, nie mógł nie zgodzić się na propozycję bycia razem i już nigdy nie pozwoli, żeby coś ich rozdzieliło. Tak jak jego przyjaciele, postanowił walczyć o miłość i utrzymanie związku. Nareszcie był szczęśliwy, bo w końcu w jego życiu po długiej nocy nastał świt.
Ignorując ciekawskie pytania i spojrzenia ludzi, podszedł do partnera. Mogli być razem już otwarcie i pozwolił się objąć silnym ramionom Josha.
– Mówiłem, że przyjadę po ciebie.
– Mówiłeś.
– To jak, gotowy na wakacje? – zapytał Joshua.
– Gotowy na wszystko. Kocham cię – odpowiedział i pocałował mężczyznę. Ich historia zaczęła się pewnego słonecznego dnia na plaży w Miami i jeszcze się nie skończyła. Będzie trwać przez dziesiątki lat. Taką miał nadzieję i w to wierzył.
Od dziś czekało wszystkich całkiem nowe życie.



KONIEC TOMU 3 OSTATNIEGO


Kilka słów ode mnie na zakończenie. Dla wielu przez ten cały tom brak Josha i Alexa, a szczególnie ich razem, to była męka. Ale tak miało być. Już pisałam, że zanim w ogóle zaczął powstawać ten tekst ja widziałam w głowie tę ostatnią scenę. Jak Josh stoi oparty o samochód i czeka na chłopaka. Rozdzieliłam ich na długo. Taką miałam chęć, plan i stworzyłam to tak jak chciałam (szkoda, że znalazły się osoby, którym nagle przestało się podobać moje pisanie, bo nie było tak jakby chcieli i pary którą chcieli i nie znali odpowiedzi dlaczego Josh zerwał. Trudno. Nie zobowiązywałam się do tego, że tę tajemnicę szybko zdradzę). Wracając do Josha i Alexa może dzięki temu będą teraz silni. Bo wierzę, że ich związek przetrwa wszystko po tym doświadczeniu. Czego nie zawsze wróżę pozostałym parom. Ale co i jak było, pozostawiam już Waszej wspaniałej wyobraźni. :)
Dlaczego nie pokazywałam w ogóle Josha? A dlatego, żeby niczego Wam nie zdradzić. Musieliście czekać na do końca na wyjaśnienie tajemnicy. Na ten ostatni moment, na niespodziankę, która była również niespodzianką dla pozostałych postaci.
Mam nadzieję, że miło spędziliście czas przy wszystkich trzech tomach "W sidłach miłości". Dziękuję tym, którzy kupili ten tekst na Beezarze. Dziękuję za każdy komentarz, chociaż trochę się leniliście jeżeli o nie chodzi. :) Dziękuję, że jesteście. :***

26 komentarzy:

  1. KOCHAM CIĘ KOBIETO ZA TEN KONIEC! ♡
    Tak coś czułam, że tak się to skończy. Za dużo było tej miłości ze strony Josha, opisywania wydarzeń z jego perspetywy, za szybkie i gwałtowne było to zerwanie. Przyznam się, że nie czytałam bardzo uważnie trzeciego tomu. Postanowiłam sobie, że poczekam aż zakończysz ten tom i w tedy przeczytam go całego z górki, aby ogarnąć fabułę. I nie ukrywam, że wstrząsnęło mną, gdy moja ukochana parka zerwała, jednak nie uważałam tego za dostateczny powód do przerywania czytania. Zawsze mogłaś napisać coś co jeszcze bardzoje by mnie zaciekawiło.
    Myślę, że będę to opowiadanie wspominać bardzo dobrze. Troche z bólem tom trzeci, no, ale jednak xD
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Popołakałam się przy tym ostatnim rozdziale z 500 razy. Stworzyłaś cudowną historię, która na pewno zostanie w mojej pamięci na długo. Pokochałam te postacie i pokochałam to opowiadanie. Jesteś cudowną pisarką i życzę Ci dużo weny i pomysłów na nowe opowiadania.

    Twoja wierna fanka~

    OdpowiedzUsuń
  3. Po pierwsze: MOJA NADZIEJA, ŻE ALEX I JOSH BĘDĄ RAZEM NIGDY NIE UMARŁA!
    A po drugie: Dziękuję ci, Lu, za kolejny wspaniały tekst, do którego pewnie nie raz wrócę :)) I mimo, że nie wszystkie postacie polubiłam, to do niektórych tak się przywiązałam, że nie mogę uwierzyć, że to już koniec.... Nie chce się z nimi żegnać :(
    Wspaniała historia ze świetnie wykreowanymi bohaterami, sceny które potrafią wzruszyć, ale i rozbawić-czego chcieć więcej? :D
    Powodzenia w dalszym pisaniu i obyś nigdy nie przestała tego robić!
    Pozdrowionka :33
    /A

    OdpowiedzUsuń
  4. WIEDZIAŁAM!!!! Od samego początku wierzyłam że oni się znów zejdą!!! Teraz mogę umierać! Choć nie, trzeba przeczytać jeszcze resztę twoich opowiadań XD
    Mimo tego bólu i depresji związanej z zerwaniem Josha i Alexa to jednak to opowiadanie najbardziej mi się podoba z tych zakończonych. Chyba właśnie przez tą grę na emocjach gdy między innymi JD został postrzelony. Pamiętam, że przczytałam ten rozdział przed 2 tygodniowym wyjazdem i z braku Internetu dopiero po powrocie dowiedziałam się, że on jednak żyje.
    Naprawdę wiele mam do wspominania z tego opowiadania i z tego się działo u mnie podczas jego trwania. Np. To że zaczęłam Cię czytać mniej więcej wtedy kiedy zaczęłam go tu wstawiać.
    Mam nadzieję, że napiszesz jeszcze wiele kolejnych wspaniałych książek.
    Rozpisałam się XD
    Pozdrawiam i życzę weny
    Aimi

    OdpowiedzUsuń
  5. Jeju cały czas miałam to przeświadczenie że tak będzie,ale jak przeczytalam 1,5 sceny pomyślałam,że rozdział jest zbyt krótki żeby można wytłumaczyć zachowanie Josha - a tu taka niespodzianka ♡ udało się i to z gracją:3 pozdrawiam i wiem, że do tego opo wrócę nie raz :*

    OdpowiedzUsuń
  6. uwielbiam twoje opowiadania a szczególności w sidłach i w cieniu ludzi Nie mogłam sie doczekać sie m omentu gdzie dowiem czym sie kierował Josh zrywajac z Alexem a tu takie zaskoczenie. Boskie

    OdpowiedzUsuń
  7. Droga Luano, może zacznę od tego, że czytam Twojego bloga już naprawdę bardzo długo, a jeszcze nigdy niczego nie skomentowałam. Aż do tej pory.
    Zaczynając czytać te opowiadanie nawet nie przyszło mi na myśl, że przywiążę się do niego na tyle, że z tak wielkim wyczekiwaniem będę czekała na każdy kolejny czwartek.
    Przede wszystkim dziękuję Ci za takie, a nie inne wykreowanie postaci, każdego bohatera z osobna i oczywiście naszych kochanych par. Dziękuję za możliwość wczucia się w te wszystkie emocje, przeżycia i sytuacje wraz z bohaterami. Śmiać się, wzruszać, nieraz płakać i przeżywać razem z nimi. To było naprawdę cudowne.
    Ja osobiście bardzo cieszę się z właśnie takiego, a nie innego obrotu spraw i zakończenia z Joshem i Alexem. Emocje i niepewność aż do ostatnich zdań! Tak miało być i wyszło świetnie. :)
    Powodzenia w pisaniu i weny do dalszego tworzenia, bo liczę na przeczytanie jeszcze nie jednej takiej perełki na Twoim blogu.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  8. To było przepiękne. Nie muszę chyba nic dodawać...

    OdpowiedzUsuń
  9. Mnie się tam podobało lubię twoje opowiadania i nic mnie nie zraża. :-)

    OdpowiedzUsuń
  10. Witaj Luano. Bardzo lubię wszystkie Twoje teksty, piszesz tak lekko, przyjemnie i tworzysz naprawdę cudowne, oryginalne historie! Niektóre podobają mi się bardziej inne mniej, ale każda z nich w jakiś sposób mnie urzekła. Zakończenie Sideł jest świetne, choć trochę się zniechęciłam do Josha, to jednak jako parze dobrze im życzyłam, podobnie jak wszystkim pozostałym:) W ogóle wszystkie wątki tej historii są wspaniałe (tylko trochę mi szkoda, że Kadena i Ethana było tak mało...) i komponują się w cudowną całość. Dzięki za Twoje teksty i dalszej weny Ci życzę!
    Pozdrawiam
    Kate

    OdpowiedzUsuń
  11. Strasznie brakowało mi Alexa i Josha, ale warto było tyle czekać bo moment w którym znowu się spotkali był wspaniały. Będzie mi brakować tej książki.
    To mój pierwszy komentarz na twoim blogu więc napisze jeszcze że przeczytałam wszystkie twoje opowiadania, z obu blogów i to pisane z Yaoistą też. Wszystkie bardzo mi się podobały. Uwielbiam twój styl pisania i już nie mogę się doczekać kolejnych twoich tekstów(napewno kiedyś kupie te na beezarze).
    W każdym razie pozdrawiam i życze duuuuużo weny :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Czyli jednak miałam rację. Od momentu rozstania wiedziałam (a raczej miałam nadzieję), że tak to się skończy. Dlaczego? Kiedyś gdzieś napisałaś, że skoro w życiu nie zawsze są dobre zakończenia to takie będą w twoich opowiadaniach (czy coś takiego xD) i tego się przez cały czas trzymałam. Wierzyłam, że nie zrobiłabyś im tego i muszą być razem.
    Co do opowiadania to będę za nim tęsknić. Było publikowane długo i strasznie się do niego przyzwyczaiłam. Do publikacji dwa razy w tygodniu też, ale to swoją drogą 😂. Strasznie nie lubię zakończeń, ale tak już w życiu jest, że nic nie trwa wiecznie. To opowiadanie będę wspominać ze szczególnym sentymentem, bo tyle się tu wydarzyło. Przemiana Casey'a, rozłąka Alexa i Josha, wypadek JD, problemy i tragedie Richie'ego i Jonathana. I każdy to przetrwał, każdego to nauczyło czegoś i chyba najważniejsze - każdy dojrzał.
    Z każdym kolejnym opowiadaniem zastanawiam się jak ty to robisz Luano? Kiedy myślę, że już lepiej być nie może to mnie zaskakujesz. Należysz to świętej trójki moich ulubionych autorów (jeszcze Silencio i Bartek Silver) i nie mogę się doczekać kolejnych twoich opowiadań. Jestem z tobą już ponad 2 lata i nigdy nie przestanę czytać twoich opowiadań, bo są miłą odskocznią od życia codziennego.
    Dzięki, Lu.
    ~Demi Lerman

    OdpowiedzUsuń
  13. Doznałem palpitacji serca, jesteś niesamowita :)

    OdpowiedzUsuń
  14. No ładnie Lu. Popisałaś się. Jestem cholernie dumna. Boże, jak ja się dobrze czuję czytając Ciebie, to jakaś magia. I to dawkowanie... dobrze jest. Aż szkoda że to koniec, bo nie wiem czy jest jakiś 4 tom, dobrze by było, chociaż bałabym się że coś się spieprzy XD
    Tak trzymaj, weny życzę i zdrowia ;)
    ~Rivai

    OdpowiedzUsuń
  15. Dziękuję Lu, ze jesteś z nami. Tyle już lat nie? :)Pamiętam jakby to było wczoraj, gdy czytałam Gdy muzyka w duszy gra, a potem poleciało. Kiedy oglądałam twój sims serial <3

    Już tyle czasu minęło, tyle rozdziałów i komentarzy. A ja nadal życzę Ci weny i spełnienia najskrytrzych marzeń.
    Jesteśmy z Tobą Lu.
    ~`Yaoistka^^

    OdpowiedzUsuń
  16. najskrytszych* cud malina xdd

    OdpowiedzUsuń
  17. Opowiadanie jak zwykle cudne. W końcu doczekałam się wyjaśnień co do Josha i Alexa i jestem z nich jak najbardziej zadowolona :D szkoda, że opowiadanie się już skończyło bo dla mnie mogłoby jeszcze nie ubłaganie trwać, gdyż jest tak przepiękne, że aż nie chce się z nim rozstawać. Fajnie by było jakbyś napisała dalszą część ale raczej marne szanse, prawda?
    No nic. Życzę dużo weny i idę czytać "Buntownika" ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, są marne szanse na czwarty tom. :)

      Usuń
    2. Rozumiem, ale jednak jakbyś kiedyś planowała wrócić do tego opowiadania i je kontynuować, to wiedz, że na pewno z chęcią je przeczytam i będę cię wspierać(a na pewno się starać) by ci się świetnie(a wręcz zajebiście :D) pisało ;)

      Usuń
  18. Dziękuję, szkoda że koniec, szkoda że nie ma CDN, ale super że wszystko się wyjaśniło ☺ Szczególnie związek Alexa z Joshem, w sumie to można było przewidzieć, że nie zostawisz tak tego rozstania, ale nie wpadłabym na takie rozwiązanie.
    Czekam na kolejne nowe opowiadania, w między czasie umilając sobie czas powtarzaniem poraz kolejny już opublikowanych.
    Pozdrawiam i życzę weny 😀

    OdpowiedzUsuń
  19. Czuję delikatny niedosyt. Ogólnie rzecz biorąc całe opowiadanie na plus, przyjemnie się czytało, a Casey z JD są super. Niemniej jednak czuję, że wątek Ethana i Kadena został trochę spłycony. Myślę, że można było to troszkę bardziej rozwinąć.
    A Josh i Alex to już w ogóle niewypał. Myślę, że lepiej by było, jakby Alex skończył sam. Ja rozumiem, że takie było założenie, że taka historia, oni musieli się rozstać itd., ale nie wyklucza się bohatera z opowiadania na kilkadziesiąt rozdziałów, a potem się go nie wrzuca w ostatnim. To wygląda tak, jakby był tam na siłę wciśnięty. Poza tym czytelnik też traci kontakt z bohaterem i po prostu się tak nie robi.
    Opowiadanie całkiem w porządku, ale myślę, że miałaś lepsze. Np. taki "Buntownik", do którego na początku nie do końca byłam przekonana, jest na naprawdę wysokim poziomie i bardzo go lubię :D
    Powodzenia w dalszej pracy ;>

    OdpowiedzUsuń
  20. Wiedziałam! Wiedziałam! Normalnie czułam że tak będziesz i nie odpuścisz. Znam Ciebie.
    Musi być szczęśliwe zakończenie i jest naprawdę wspaniale.
    Najpierw Josh i Alex! Krótka historia Ethana i Kadena i oczywiście Casey i JD.
    Oczywiście zakońćzenie roku szkolnego! Ja wiem męczyłam Cię o Josha ale coś mi zaczynało świtać w głowie!
    Ja wiem człowiek mądry po fakcie ale popatrz jednak coś w tym jest!
    Wspaniałe zakończenie i czekam na Twoją kolejną przygodę!

    OdpowiedzUsuń
  21. Wolna lekcja. Siedzę i czytam rozdział w telefonie. Docieram do końcówki. I nagle wyrywa mi się głośny na całą klasę okrzyk radości. Przez Josha i Aleksa nie wrócę do szkoły, będę siedzieć w domu i czytać buntownika. Nie no chciałabym, aż tak wstydu się nie najadłam, tylko klasa patrzy a mnie dziwniej niż zwykle X"DD

    OdpowiedzUsuń
  22. Oh. Ja dotrwałam i widzę że sporo osob też. Ja czułam już to na samym początku jak zaczęli się spotykac że josh będzie czekać na alexa w dzien rozdania swiadectw. Cieszę się. Ale wiesz bardzo mnie smucil brak ich wątku.
    Szkoda że JD nie będzie chodzic na własnych nogachyba ale dobrze ze wstał z tego wózka.
    Ze Richi ma kochanego chłopaka który będzie z nim na zawsze.
    Tak samo jak DS są razem. Tyle wspólnych chwil i miłość na wieki wszystko przetrwają.
    Co do potocznej pary ethane i kadena. Ciekawi byli. Taka odskocznia od głównych bohaterów.

    Ogólnie to cieszę się z tego zakończenia.
    Może maly dodatek jak im się układa na studiach? :3

    Oh że to już koniec. Nie da się wierzyc. Ale wrócę do tego opowiadania jak i innych ...
    POZDRAWIAM SHIZU-CHAN

    OdpowiedzUsuń
  23. Gdy zaczęłam to opowiadanie byłam zauroczona Alexem i Joshuą. Potem jak Josh w taki sposób zakończył ich związek, przestałam mieć ochotę na dalsze czytanie. Wszystko skończyło się dla mnie za szybko i miałam więcej pytań niż odpowiedzi! Jednak w opowiadaniu pojawiły się inne pary, dzięki którym z chęcią czytałam dalej. Mimo wszystko niektóre sytuacje za szybko się działy i zanim zdążyłam wprowadzić się w odpowiedni nastrój, kryzys się kończył (może to być też kwestia tego, że pochłonęłam wszystkie rozdziały w zawrotnym tempie). Bohaterowie przeżywali wewnętrzną przemianę (czasem o 180°, jak Johnathan lub Casey) co też nie zawsze współgrało z początkiem opowieści. Jednak opowiadanie broni się stylem w jakim jest napisane oraz samą kreacją bohaterów i przestrzeni. Bardzo dobrze mi się je czytało. Tak trzymaj! ;)

    OdpowiedzUsuń
  24. Hej,
    no i już mamy koniec szkoły, Joshua się w końcu odezwał, jak się okazuje zrobił to dla Alexa aby ten był bezpieczny... o tak, o tak Ethan poszedł do Keadana...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuję za każdy komentarz. :)