W sidłach miłości - Rozdział 28

Dziękuję za komentarze. :)

W poniedziałek rano zwleczenie się z łóżka zajęło Richiemu całe wieki. Gdyby nie egzamin w ogóle nie szedłby do szkoły, do której pojechał autobusem. Nie zamierzał czekać na Alexa, a tym bardziej korzystać z podwózki Jonathana. Nie chciał jego litości, a tak odebrał sobotni wypad do The Palace. Pewnie byłoby inaczej, gdyby Jonathan na małe podziękowanie pocałunkiem w policzek nie powiedział zbyt wiele. Ten chłopak potrafił paroma słowami wszystko zepsuć. Owszem, Johnny dzwonił wczoraj do niego, nawet był pod jego domem, ale nie miał ochoty się z nim widzieć. Nie odbierał też telefonów od Alexa, po prostu chciał być sam. Tata pojechał do narzeczonej, a on dzień spędził przy grach i oglądaniu filmów, starając się w pełni zrelaksować. Żadnej myśli nie poświecił tańcu, ale za to Jonathana nie mógł sobie wybić z głowy. Szczególnie jego zachowania w ostatnich dniach, tego fantastycznie spędzonego czasu w sobotę, a potem gorzkich słów uświadamiających mu, że szanse na bycie kimś więcej dla Jonathana są zerowe. Bolało. Znał ten ból bardzo dobrze. Ból wzbudzający pragnienie odizolowania się od wszystkich, zamknięcia w czterech ścianach, rozwalenia czegoś i późniejszego pogrążenia się w beznadziei, próbując po opanowanej furii przestać płakać. Zdarzyło mu się to raz, kiedy własna matka powiedziała mu, że nie chce takiego syna, nie akceptuje go i trzeba go leczyć. W obecnej chwili jedynie sprawdzian z tańca chronił go przed totalnym pogrążeniem się w smutku. Koniecznie musiał dobrze wypaść, bo ocena z egzaminu liczyć się będzie w przyszłości. Jest to jeden z czterech ważnych egzaminów przed szkolną komisją i nie może tego zaprzepaścić. Zawalenie dwóch takich testów decydowało o wyrzuceniu ze szkoły. Najgorzej, że podczas tej ważnej chwili obecny musiał być trener. Jak on przetrwa obecność Jonathana, tego jeszcze nie był pewny. Cóż, nieraz przyjdzie mu oddzielać pracę od życia, osobistych problemów i dzisiaj również z tego przejdzie test.

Wszedłszy do szkoły, prawie wpadł na sławną grupkę homofobów i kretynów w jednym. Karl Stark i Casey McPherson śmiali się z czegoś bardzo głośno i na szczęście go nie zauważyli. Do tej pory udawało mu się trzymać od nich z daleka – poza klasą, lecz w niej nic mu nie mogli zrobić – także i tym razem nie miał z nimi problemów. Pojawiając się w szkole zdecydowanie za wcześnie, mając trochę wolnego czasu, usiadł na podłodze tuż przed klasą. Wyciągnął książkę do angielskiego, z której wypadła zakładka dana mu przez Alexa na początku drugiej klasy. Przyjaciel też spędzał mu sen z powiek. Nie chciał go stracić, lecz  na razie nie potrafił mu wybaczyć. Przede wszystkim nie mógł pozwolić mu na to, by tak o nim mówił. Kilka tygodni temu już przesadził, ale teraz Alex zachował się bardziej jak ktoś obcy niż przyjaciel. Boli, kiedy rani ktoś obcy, ale jeżeli robi to ktoś tak bliski, cierpi się jeszcze bardziej. Dlatego też na pewno nie pogłaszcze Alexa po głowie i nie powie „spoko, stary, nadal cię lubię. Mieszaj mnie z błotem, mimo że znasz prawdę, ale mój stosunek do ciebie się nie zmieni”. Odrzucił ponure myśli, zatapiając oczy w książce na ostatnio omawianym zadaniu, nie zwracając uwagi na to, że przed klasą zaczęło się zbierać coraz więcej osób. Dopiero kiedy ktoś chwycił go za przedramię, uniósł wzrok.

– Wstawaj, musimy porozmawiać – rzekł rozkazującym tonem Jonathan, podciągając chłopaka do góry. – No wstawaj.

– Zaraz mam lekcję.

– Jeszcze dziesięć minut, zdążysz. No, chyba że chcesz rozmawiać przy wszystkich.

Richie rozejrzał się. Ludzie z jego rocznika patrzyli na nich z zainteresowaniem i ciekawością w oczach. Ujrzał także zbliżających się do nich Oscara z dziewczynami. Schował książkę do plecaka i podniósłszy się, poszedł grzecznie za Johnnym.

– Fochasz się jak dzieciak – skarcił go starszy chłopak, kiedy znaleźli się w sali, w której trenowali. Zawsze pozostawała pusta, bo inni chętniej korzystali z o wiele większych pomieszczeń.

– Chodzi ci o Alexa? – Odstawiwszy plecak na podłogę, oparł się o ścianę, zakładając ręce na piersi.

– Mam go w tym momencie gdzieś. Chodzi o mnie, a raczej o to, co ci powiedziałem i w jaki sposób to zrobiłem.

– Nic mnie to nie obchodzi.

– Nie dasz się przeprosić, bo wielki książę jest za delikatny i się zaraz obraża?

– Po co chcesz mnie przepraszać? Powiedziałeś prawdę. Poza tym to moja wina, że odebrałeś mój pocałunek jako coś więcej. Spoko, już tego nie zrobię i wiesz co? Dziękuję za litość, ale nie potrzebuję jej – syknął, patrząc na niego buńczucznie.

– O czym ty do mnie mówisz? – Odczuwał ogromną ochotę potrząśnięcia tym chłopakiem i wbicia mu do tej blond łepetyny paru rzeczy. – Sądzisz, że ja, zabierając cię do The Palace i do kina, ulitowałem się nad twoją biedną osóbką, bo przyjaciel cię skrzywdził? Jesteś czasami taki głupiutki, Richie.

– Proszę bardzo – wybuchnął młodszy chłopak – przezywaj mnie do woli. To ci najlepiej wychodziło! Czułem się wtedy pewniej niż w tej chwili, bo wiedziałem, na czym stoję. Od soboty zastanawiam się, czego ty ode mnie chcesz! Stałeś się miły, dobry, a przez to wszystko, co robisz, moje serce wariuje jeszcze bardziej i tak naprawdę nie rozumiem, po co to robisz! – Przełknął nagle pojawiającą się w gardle gulę. – Jesteś niby moim trenerem i bratem mojego przyjaciela, lecz zachowujesz się jak ktoś więcej i bardzo się z tego cieszę, ale i gubię. Może lepiej wrócić do tego, co było, wtedy przy tobie czułem się jak śmieć, ale znałem swoje miejsce. – Odwrócił głowę w bok, biorąc głęboki oddech. Nie chciał się przy nim rozkleić i nie wtedy, kiedy musi zaraz iść na lekcję. – Zachowujesz się dziwnie, wysyłasz sprzeczne sygnały i boję się cokolwiek zrobić, żebyś zaraz nie pomyślał, że ja coś… O to się nie musisz martwić, obiecałem ci, że… – urwał, bo silne ramiona zawinęły się wokół niego i chociaż go nie ścisnęły, to niemal odebrały mu oddech. Właśnie z powodu takich gestów coraz bardziej się gubił. Nawet Alex go tak nie przytulał. Czasami go obejmował, tak bardziej przyjacielsko, kiedy był smutny, ale nigdy w tych uściskach nie czuł tyle ciepła, bezpieczeństwa, a jednocześnie strachu przed wpadaniem coraz głębiej w uczucia.

– Richie, Richie, masz bardzo bujną wyobraźnię, przez co tworzysz różne teorie, a czasami odpowiedzi są podane na tacy.

– Jakie odpowiedzi? – Oparł czoło na ramieniu Jonathana, nieco się rozluźniając.

– Takie, których nawet i ja się obawiam. – Johnny odsunął się. – Zobaczymy się na twoim egzaminie. Leć na lekcję, bo już jesteś spóźniony – powiedział spokojnie starszy chłopak i wyszedł, pozostawiając Richiego z głową pełną pytań.

Zaliczył niemałe spóźnienie na lekcję, ale zdawało mu się, że nie poniesie żadnych konsekwencji, gdyż Josh jakby tego nie zauważył. W ogóle mężczyzna był jakiś taki inny niż zwykle, czyli zamyślony, co chwilę pocierał skronie, kazał przeczytać po cichu jeden z dłuższych teksów, które mają opracowywać, a nie mówił o nim, nie tłumaczył, będąc obecnym w klasie tylko i wyłącznie ciałem. Czasami denerwował się na McPhersona i dość często zatrzymywał wzrok na miejscu, które powinien zajmować Alex, bo oczywiście chłopaka nie było w szkole. Richie również skupiał wzrok na pustym krześle i odpowiadał na pytania Oscara, dlaczego Alexa nie ma w szkole. Gdzie miał chłopak być? Zapewne w domu, lecząc złamane serce. Ale o tym nie mógł mu powiedzieć. Gdy Richie głębiej się nad tym zastanowił, w jakimś sensie złość na Alexa mu przeszła. Przyjaciel cierpiał, więc wyżył się na pierwszych osobach, które były blisko. Współczuł mu, ale mimo wszystko Alex nie powinien tak robić. Czyż czasami nie lepiej się wygadać? Przyjaciel w ostatnich dniach wszystko w sobie dusił i nic dziwnego, że wybuchnął. Jakoś będzie musiał z nim porozmawiać, ale da sobie na to kilka dni. Nie mógł skupić się na czytaniu, rozmyślając o sytuacji z Alexem, Johnny’m. Przez to wszystko nawet stres przed egzaminem się ulotnił, z czego był bardzo zadowolony.

– Richie, zostań na chwilę.

Josh zatrzymał go po tym, jak dzwonek ogłosił koniec lekcji. Cała klasa wybiegła z wrzaskiem na korytarz.

– Zachowują się jak bydło wypuszczone z zagrody – mruknął Joshua, swoim zwyczajem przysiadając na biurku.

– Tacy są. O co chodzi? – Zatrzymał się przed nauczycielem, który przy nim zachowywał się inaczej, ze względu na to, co Richie o nim wiedział, i tamtą sytuację z niedoszłym gwałtem.

– Gdzie jest Alex? – Zdjął okulary, których używał podczas czytania. Potarł skronie. – Łeb mi pęka.

– Proszę połknąć jakiś proszek, czasami bez tego się nie da, a Alex jest w domu. Tak przypuszczam.

– Dobrze się czuje?

W tym pytaniu Richie dostrzegł niepokój i troskę o chłopaka.

– Prawdę mówiąc, to nie czuje się dobrze. On nie jest chory czy coś, tylko… cierpi i pan wie dlaczego. Pan też nie wygląda najlepiej.

– To była rozsądna decyzja.

– Tak? Chyba nie dla was obu. Wybaczy pan, ale zaraz mam historię tańca. – Poprawił na ramieniu pasek od plecaka. Zanim wyszedł, dyskretnie zerknął na Josha. Mężczyzna, gapiąc się w nieokreślony punkt, zaciskał dłonie na krawędzi biurka, aż pobielały mu kostki. Tęsknisz za nim. Wyglądasz tak samo żałośnie jak on, pomyślał, zanim zamknął za sobą drzwi.

* * *

Jonathan nie zamierzał bezczynnie spędzić dwóch godzin w szkole, czekając na egzamin Richiego. Tuż po rozmowie z nim zrobił zakupy, gdyż lodówka świeciła już pustkami, i wróciwszy do domu, wypakował torby pełne produktów żywnościowych. Po tych czynnościach udał się  na górę i zapukawszy do pokoju brata, nie czekał na zaproszenie, po prostu tam wchodząc. Alex nadal leżał w łóżku, nie zmieniając pozycji, odkąd zajrzał do niego z samego rana. Oczy miał zaczerwienione i jakby nieobecne, a tym, co było bardzo niepokojące, było to, że nie zareagował na przyjście brata, wypominając mu, że wlazł do jego pokoju bez pozwolenia. Wczoraj Johnny zostawił go w spokoju, kiedy z powodu obecności rodziców Alex snuł się po domu niczym duch, ale dzisiaj zamierzał zmusić go do życia. Sam po śmierci Particka czuł się martwy, nie jadł, nie pił, prawie wylądował z tego powodu w szpitalu, ale w końcu się z tego podniósł, pomimo że to trwało bardzo dużo czasu. O reszcie wolał nie myśleć. Dlatego nie zamierzał pozwolić, żeby Alex pogrążał się coraz bardziej w marazmie, a później depresji. No może do niej było daleko, bo smutek nie zawsze musi oznaczać jej początki, ale wolał dmuchać na zimne, tym bardziej, że Josh żył. Jeżeli byli sobie przeznaczeni, tak jak to romantycznie określał blondynek, coś do siebie czuli, to za te kilka miesięcy znów mogą być razem, bez problemów, które z pewnością by ich czekały, gdyby romans wyszedł na jaw. Tylko oni sami mogą stanąć sobie na drodze ku związaniu się ze sobą.

– Wstawaj – powiedział szorstko.

– Daj mi spokój. – Alex odwrócił się na plecy, zakrywając oczy przedramieniem.

– Spełnię twoje życzenie, jeżeli podniesiesz z wyrka swoje szanowne cztery litery, umyjesz się i coś zjesz, a jutro pójdziesz do szkoły. – Otworzył okno, wpuszczając do środka zimne, ale świeże powietrze. W przeciwieństwie do brata on nie mógłby spać przy tak dusznym powietrzu.

– Odwal się i zamknij to okno, bo zimno. – Chłopak cały okrył się kołdrą.

– „Odwalę się”, jeżeli zrobisz to, o co cię jeszcze po dobroci proszę – rzekł słodko Johnny, zabierając Alexowi kołdrę.

– Nosz, cholera jasna, a co jakbym spał nago? – Alex natychmiast usiadł, obejmując się rękoma i z pretensją patrząc to  na brata to na okno. Zimno mu było.

– Nic by mnie to nie obeszło. Wstawaj, bo nie będziesz gnuśniał w łóżku z powodu straty kochanka.

– Oddawaj kołdrę. – Alex złapał za jej róg i obaj zaczęli się siłować.

– Nie. Ma. Mowy. – Wyrwał okrycie i odrzucił na fotel, z dala od chłopaka. Złapał go za rękę i wyciągnął z łóżka.

– Nie…

– Bez protestów. To, że go kochasz i straciłeś, nie znaczy, że masz się wykończyć!

– Nie…

– Bla, bla, bla.

– Taki jesteś mądry? Wiesz, co ja czuję? – Alex naskoczył na brata. – To dlaczego ty się nie przyznasz?

– Do czego?

– Do tego, co do niego czujesz?!

– Do Josha nic nie czuję. – Położył kołdrę z powrotem na łóżku. – Zaściel to porządnie.

– Nie udawaj głupiego, Johnny. Wiesz, o kim mówię. Wczoraj wyglądałeś nie lepiej  niż ja. Widziałem, do kogo co chwilę dzwoniłeś. Coś w sobotę źle poszło, tak? Przyznaj się w końcu, że Richie nie jest ci obojętny. Wiesz, co podejrzewam?

– No co? – Założył ręce na piersi. Chętnie posłucha rewelacji braciszka. – Uważasz, że znasz mnie lepiej niż ja siebie?

– Że od dawna nie jest ci obojętny. Nazywałeś go różnie, wyśmiewałeś, wkurwiał cię i wiesz dlaczego? Bo się bałeś. Tak, Johnny, boisz się być z kimś, z nim. Ciągle uciekasz. Od samego początku uciekałeś, wmawiając sobie, że nie podoba ci się, nie lubisz go. Gdyby był dla ciebie nikim, nie reagowałbyś na niego tak, jak to robisz. Samo to całowanie w tym waszym układzie nie wygląda na miarkowany pocałunek, nie martwiłbyś się o niego, nie uczył, i w ogóle zostawiłbyś go w spokoju, traktując jak powietrze. Wy nie musicie się ukrywać. Nie jesteś nauczycielem. Pracujesz tam, ucząc tylko jego, bo pani dyrektor cię lubi i ze względu na to, że byłeś gwiazdą. Uważaj, Johnny, bo on wiecznie nie będzie czekał. On się podoba innym, bardzo się podoba, widzę, jak niektórzy na niego patrzą, więc ktoś może ci go zabrać sprzed nosa, o ile nadal będziesz się ociągał.

– Zamknij się w końcu – warknął Jonathan, zgrzytając zębami. – Prysznic i umyj zęby, a potem chcę cię widzieć, jak jesz to, co ci przygotuję.

– Zostajesz? – Alex uniósł brwi. – Czyżby Richie nie miał dzisiaj…

– Ma i będę przy nim na czas. Na razie muszę zająć się dzieckiem. Do łazienki, bo śmierdzisz!

Alex, słysząc mocny, zdecydowany, nieprzyjmujący żadnych sprzeciwów głos brata, zacisnął pięści, ale posłusznie zaczął szukać czystego ubrania.

Johnny, upewniając się, że brat wykona jego polecenie, udał się do kuchni i zrobiwszy mu dwie kanapki oraz mocną herbatę dla niego i słabszą dla siebie, poczekał na niego. Ciągle w głowie huczały mu słowa Alexa. No, ale dlaczego miał się nimi przejmować? Jeżeli ktoś chciał, niech bierze Richiego, przecież on nic nie czuł do tego złotego chłopca. W oszukiwaniu samego siebie był zdecydowanie za dobry. Sama świadomość, że chłopak zacząłby spotykać się z kimś innym, wzbudzała w nim coś, czego od dawna nie czuł. To dziwne uczucie w środku, kiedy wyobrażał sobie Richiego przytulanego przez kogoś innego, nie dawało mu spokoju.

Dopilnował, żeby Alex zjadł posiłek,  nic sobie nie robiąc z jego strzelającego piorunami wzroku.

– Nie patrz tak, jakbym ci wielką krzywdę zrobił. Jeszcze mi za wszystko podziękujesz. – Odstawiwszy kubek do zlewu, ponownie zwrócił się do członka swojej rodziny: – Zrobisz obiad, nie będziesz leżał na kanapie do góry brzuchem, skoro szanowny pan zrezygnował dzisiaj z lekcji.

– Nie wykorzystuj pozycji „jestem starszym bratem i mogę kierować młodszym, mówiąc mu, co ma robić”, nie jesteś moim ojcem.

– Bosz, idiota. – Jonathan przetarł dłonią twarz. – Zachowujesz się jak gówniarz. Zupę umiesz ugotować, więc to masz zrobić. Wrócę koło piętnastej.

– Poczekasz na niego, co? Żeby go zabrać do domciu jak swojego chłopaka – zadrwił Alex, zmuszając się do połknięcia ostatniego kawałka kanapki.

– Przemawia przez ciebie zazdrość, ale uważaj, bo przesadzasz. – Jonathan oparł dłonie na stole, pochylając się w stronę brata. – Za to, co powiedziałeś w sobotę, powinieneś dostać po pysku i to nie ode mnie. – Wyprostował się, spoglądając od razu na zegar. – Muszę jechać, a ty zamknij u siebie w pokoju okno, bo będziesz miał tam jak na lodowcu, a potem posprzątałbyś i ugotował najprostszą zupkę warzywną. Wszystko do niej dzisiaj kupiłem.

– Ja…

– Nie dyskutuj – powiedział Johnny, zakładając w przedpokoju bluzę.

– Pieprz się, Johnny! – krzyknął za nim Alex.

– Głodnemu chleb na myśli – odparował, zabierając kluczyki. Miał niecałą godzinę na dotarcie do szkoły. Denerwował się, jakby to był jego sprawdzian. Po części był, bo nie tylko talent Richiego pomoże chłopakowi w otrzymaniu dobrej oceny, ale i to, czego go nauczył. Może i w tym nie był za bardzo skromny, ale widział różnicę, jaką zrobił blondasek od czasu, kiedy zaczął go trenować. Z drugiej strony bez talentu, chęci i miłości do tańca nawet cud by mu nie pomógł.

* * *

Niecałe dwie godziny później komisja opuściła salę, a kilkunastu kandydatów zdających test z tańca czekało niecierpliwie na wyniki, które miały zostać ogłoszone w ciągu trzydziestu minut.

Zmęczony, ale zadowolony Richie napił się niegazowanej wody i usiadł na ławce. Udało mu się. Tańczył jako jeden z ostatnich uczniów i zrobił to nawet lepiej, niż się tego nauczył. Pokazał wszystko, czego oczekiwali nauczyciele, widział ich zadowolone miny, ale i tak nie miał pewności, że zyskał wysoką notę. Chyba ta krótka rozmowa z Johnny’m rano i to, że chłopak go przytulił, bardzo mu pomogły, bo zdecydowanie dzisiaj tańczył dla niego. Po wszystkim trener mu pogratulował i widział to „coś” w jego oczach. Richiemu nawet zła ocena nie zniszczy humoru tak innego od tego, co było rano, bo to, co ujrzał… Bał się myśleć, co to dokładnie było.

– Cudownie, Richie. Przeszedłeś samego siebie. – Joyce klapnęła obok niego. – Wyglądałeś niczym anioł. Zahipnotyzowałeś ich i mnie. – Zaśmiała się.

– Tobie świetnie poszło. Twoja grupa jest fantastyczna.

– E tam… No dobra, są genialni. Gdzie Jonathan? – Podrapała się po łydce, rozglądając się wokół.

– Musiał gdzieś zadzwonić, ale zaraz wróci.

– On tak patrzył na ciebie – pochyliła się do jego ucha i szepnęła – jak ktoś zakochany.

– Nieprawda, to tylko fascynacja tańcem. – Zakłopotany zaczął bawić się trzymaną w ręku butelką.

– Ja wiem swoje. Oscar miał takie same ślepia, gapiąc się na Sharon i… – zawiesiła sugestywnie głos. – Szkoda, miałam chrapkę na Jonathana, ale on chce ciebie.

Nie chciał robić sobie nowej nadziei, a potem ponownie ją stracić. Nie był pewny, czy podniósłby się z tego tak łatwo.

– Daj spokój, teraz i tak najważniejsza jest decyzja komisji.

– Pani dyrektor była bardzo zachwycona, inni też, więc sądzę, że będzie dobrze. No dobra, ja spadam, muszę się przebrać. – Poklepała go po kolanie.

Zaskoczony jej szybką ucieczką zrozumiał zachowanie koleżanki dopiero, kiedy zobaczył zbliżającego się z wielkim uśmiechem Jonathana.

– Wywiesili listę – poinformował chłopak.

– I? – Wstał. Wszystkie mięśnie napięły się, a nerwy sięgnęły zenitu w oczekiwaniu na werdykt.

– Wraz z paroma innymi osobami otrzymałeś najwyższą ocenę i dodatkowo wyróżnienie. Wszyscy zdali, a ty jesteś genialny.

Richie z radości spontanicznie rzucił się na szyję Jonathana, ściskając go bardzo mocno.

Zaskoczony młody mężczyzna w ostatniej chwili złapał równowagę, dzięki czemu nie padli na podłogę, robiąc dla innych interesujące przedstawienie. Już mieli widzów, szczególnie, że chłopak go nie puszczał, ale nie przejął się tym. Co więcej objął Richiego jedną ręką, a drugą wczesał w jego jedwabiste włosy.

– Doskonale się spisałeś, Richie. W nagrodę zapraszam cię dzisiaj na kolację.

Zdziwiony chłopak odsunął się od Jonathana na tyle, żeby spojrzeć na niego.

– Żartujesz sobie ze mnie? Kolacja? Nie, ty mówisz poważnie – dodał, widząc, co mówią jego oczy.

– Już zamówiłem stolik. – Przesunął ręką po plecach Richiego.

– A gdyby wyniki okazały się złe?

– Nagroda pocieszenia? Dobra, czyż… zaproszenie na randkę musi mieć jakiś inny powód poza tym, że tego chcę? – Przytrzymał Richiego, gdy ugięły się pod chłopakiem nogi. – Nie mdlej mi tu, ludzie patrzą.

Richie miał gdzieś ludzi, bardziej interesowało go zaproszenie, które otrzymał.

– A… Ale…

– Zgodzisz się czy nie? – Delikatnie pogłaskał jego policzek kostkami palców. To, co robił, w ogóle nie powinno mieć miejsca, ale nie potrafił dłużej ze sobą walczyć. Widząc go podczas tańca, pamiętając, jak to jest trzymać to smukłe ciało w ramionach, całować te nieporadne jeszcze usta, rozmawiać z nim, przyglądać się uroczemu uśmiechowi, nie mógł się powstrzymać. To wszystko stało się impulsem do zamówienia stolika w najbardziej romantycznej restauracji i zaproszenia go na randkę.

– Ale powiedziałeś, że…

– Zapomnij o wszystkim, co wcześniej mówiłem. To jest nieaktualne. Wszystko się zmieniło, mój śliczny. Długo mam czekać na odpowiedź? – Kątem oka widział coraz większe zbiegowisko i chociaż dawno temu odepchnąłby od siebie chłopaka, jak robił to z Patrickiem, obecnie już nigdy więcej nie zamierzał popełnić tych samych błędów, nawet jeżeli ludzie mieliby go wyzywać. Strach już nie rządził jego życiem, a patrząc na tą zaskoczoną i szczęśliwą twarz, chciał iść na przód. Pochylił się i musnąwszy pięknie zarysowane usta Richiego, ponowił pytanie, szepcząc: – Pójdziesz ze mną na randkę?

– Tak. – Serce z radości prawie wyskoczyło mu z piersi. Zniknęły obawy, strach, niepewność, ustępując miejsca bezgranicznemu szczęściu.