Miłość w Limare - Rozdział 8

Dziękuję za komentarze. :)

Paolo siedząc w kuchni przy stole, przeglądał katalog z garniturami i czuł jak nadchodzi ból głowy. Na każdej stronie znajdował się przystojny model, który nawet jakby założył worek na ziemniaki, to i tak wyglądałby w nim idealnie. Co tu dopiero mówić o eleganckich, dobrze skrojonych, uszytych na miarę garniturach. Każdy na zdjęciu mu się podobał, więc wybór stroju do ślubu nie był łatwy. W dodatku z Domenico nie mogli zdecydować się na jakiś konkretny kolor. Na pewno odpadały czarne i białe garnitury. Jego narzeczony kochający jasne kolory opowiadał się za czymś kremowym lub jasnoszarym. On natomiast nie wiedział czego by chciał. Chyba najlepiej czułby się po prostu w koszuli i luźnych spodniach.

Nacisnął kąciki oczu i westchnął.

– Ciężka praca, co? – zapytał Domenico. Na jego ustach od rana utrzymywał się szeroki uśmiech.

– Żebyś wiedział. – DiCarlo wyprostował się na krześle i przeciągnął.

– Zdecydowałeś się na coś? – Salieri podszedł do lodówki i wyjął butelkę czerwonego wina. Naszła go ochota by spędzić leniwy wieczór z narzeczonym. Od przyszłego miesiąca Amare będzie otwarte od rana do późna i obawiał się, że takie chwile jak dzisiaj na pewno na samym początku, kiedy będzie mnóstwo pracy, odejdą w zapomnienie.

– Nie. Może pójdę nago.

Domenico roześmiał się.

– Zrobiłbyś istną furorę. – Sięgnął do jednej z górnych szafek i wyjął dwa kieliszki. – Nie wiem tylko, czy pani urzędnik byłaby zadowolona, dając ślub nagiemu człowiekowi.

– Co ty, wolę nie ryzykować, jeszcze zapatrzyłaby się na moje klejnoty i nie byłaby w stanie dać nam ślubu.

– Otóż to. Poza tym wolę, abym to ja ciebie oglądał nago, a nie inni – powiedział Domenico stawiając kieliszki na stole.

Paolo spojrzał w górę na partnera i rzekł:

– Zaborczy się robisz.

– Nie. Może troszeczkę – przyznał otwierając wino i nalewając pełne kieliszki. Jeden podał narzeczonemu, całując go przy okazji w usta. Wciąż trudno mu było uwierzyć, że każdy upływający dzień przybliżał go do momentu, kiedy Paolo zostanie jego mężem.

– Mówisz, że troszeczkę tylko? Może być i tak. W takim razie siadaj i wybierzemy jakiś projekt wspólnie.

– Nie. Dzisiaj koniec z tym. Odpoczywamy, lenimy się. – Domenico zamknął katalog i odłożył go na parapet. – Mam ochotę po prostu posiedzieć i nic nie robić. Napijesz się ze mną wina, zrelaksujesz i umysły się przejaśnią. Gianna się uczy, Dea jej towarzyszy, mamy ciszę, spokój, więc chodź do ogrodu.

Usiedli na nowo zakupionej huśtawce wśród zieleni, która rosła na dziko i nikt się nią nie zajmował. Wsłuchali się w łagodny szum morza, którego dźwięk wieczorami i nocami bez przeszkód dolatywał do ich uszu. Słońce powoli zachodziło, rozlewając na niebo oraz ziemię pomarańczowo-różową poświatę. Domenico pomyślał, że nigdy nie przestanie uwielbiać takich momentów. Wiele z nich uwiecznił na zdjęciach, których były już setki tysięcy odkąd przybył do Limare. To były chwile, które sobie bardzo cenił. Szczególnie po dniu szaleństw, jakie często dopadały ich w Amare. Dzisiaj mieli wiele dostaw, złożył też dużo zamówień i wykonał mnóstwo innej pracy, dzięki której bistro, w przyszłości zyskujące miano restauracji, działało bez problemów. Dlatego lubił wieczorem się wyciszyć w towarzystwie mężczyzny swojego życia.

Chwycił dłoń narzeczonego w swoją i oparł głowę na jego ramieniu.

– Mógłbym tak siedzieć bez końca – szepnął.

– Zanim ciebie poznałem – odezwał się chwilę później DiCarlo – nie miałem pojęcia co to odpoczynek. Ciągle działałem. Nie potrafiłem cieszyć się pięknem miejsca, w którym mieszkałem. – Głaskał kciukiem wierzch dłoni Domenico. – Dopiero ty pokazałeś mi, że można się zatrzymać i może być inaczej – dokończył i upił łyk wina, którego smak winogron rozlał się po jego języku i gardle.

– Kiedy mieszkałem w Rzymie – zaczął Domenico – również nie umiałem zwolnić. Żyłem pracą. Każdy dzień był nią wypełniony, nawet wieczory i noce. Dopiero tutaj doceniłem piękno przyrody i tak potrzebne chwile wyciszenia. Dowiedziałem się również, jak mocno można kochać. – Uniósł głowę i spojrzał w oczy narzeczonego. – Kocham cię, Paolo. Nie mogę doczekać się naszego ślubu. Nie obchodzi mnie to jaki kolor będą mieć kwiaty, obrusy, czy serwetki. Nawet to w co będziemy ubrani. Najważniejsze jest dla mnie to, że staniesz się moim mężem.

DiCarlo pochylił się i odstawił swój kieliszek na trawę. Odwrócił się przodem do Domenico i wsunął palce w jego włosy. Patrząc mu w oczy z miłością, powiedział:

– Kocham cię, Domenico. Jesteś jedyny, mój i nic tego nie zmieni. Dałeś mi szczęście i najchętniej już teraz bym cię poślubił. – Przechylił głowę i pocałował usta narzeczonego, wywołując jego ciche westchnienie.

Domenico jest i będzie dla niego wszystkim. Nigdy nie zapomni dnia, kiedy po raz pierwszy spotkali się w bistro. Amare ich połączyło. Już tamtego dnia jego serce zaczęło bić w rytmie tego, które należało do Domenico. Chciałby aby inni, których znał, mogli poczuć to samo. Taką miłość do kogoś kto staje się drugą połową duszy i zostają na zawsze ze sobą związani. Słowo „zawsze” łączył właśnie z Domenico Salierim, który oddawał delikatny pocałunek patrząc mu w oczy z oddaniem. Przez to zastanawiał się czy inni także dostaną taką szansę, którą jemu podarowano. Poczują to co on czuje, a czego nie potrafił opisać słowami. Czy kończące się lato i moc Amare w łączeniu ludzi, połączy ze sobą kogoś jeszcze?

*

Nino zamknął maskę w samochodzie i wytarł ręce w szmatę, którą wziął do Ivo.

– Już mam pewność w tym, co jej dolega. – Poklepał bok Lancii. – Nie jestem tylko pewien czy te części będą u nas dostępne – powiedział do znudzonego Vittorio. – Naprawa tego grata wyniesie cię więcej, niż gdybyś zapłacił kary za jego niby zepsucie – prychnął. Może i on powinien założyć taką wypożyczalnię, a potem wyciągać od ludzi pieniądze. Podpisywaliby umowę, która byłaby tylko dla niego korzystna. Potem wmawiałby im, że samochód który wzięli był sprawny i kazał płacić za jego uszkodzenie.

– Tu chodzi o zasadę. – Vittorio wstał z klocka drewna, na którym usiadł nie znajdując tutaj lepszego miejsca. – Poza tym nie ja zapłacę tylko oni. Fabiano postara się napisać stosowny dokument. Wypisz mi tylko co mam jutro kupić i to zdobędę.

– Sporo tego, więc pojadę z tobą. Muszę też kupić części do roweru. Fabiano pożyczy ci samochód?

– Zapytam go.

– Ej, chodźcie na kolację – zawołał do nich Ivo.

Obejrzeli się na niego, a Nino zapytał:

– Przygotowałeś nam kolację panienko? Dobra siostrunia z ciebie.

Vittorio zmrużył oczy patrząc na dwudziestosześciolatka. Nie podobało mu się to, jak Nino zwracał się do brata. Ivo był w porządku. Lubił go i uważał, że przyjaciel dobrze trafił związując się z młodszym z braci Morettich.

– Jeżeli bym tego nie zrobił, to znów jadłbyś śmieciowe żarcie lub poszedł spać głodny. Chodźcie umyć ręce i jeść zanim kolacja wystygnie. – Rzucił okiem to na jednego, to na drugiego i ze zmarszczonymi brwiami odwrócił się. Zaczynał mieć pewność, że pomiędzy tymi dwoma mężczyznami coś się dzieje, ale w żaden sposób nie potrafił myśleć o bracie jako o homoseksualiście. Nie po tym jak ten go traktował, rzucając homofobicznymi wyzwiskami. Zbliżał się dzień, gdy go o wszystko zapyta.

Kiedy mężczyźni myli ręce w łazience przylegającej do sypialni, do domu wrócił Fabiano. Objął Ivo wzdychając.

– Co jest? – zapytał barista składając pocałunek na skroni partnera.

– Muszę spróbować pokonać mój lęk przed wodą. To jest moje domowe zadanie.

– Masz iść na plażę? Nie za szybko ci każe robić coś takiego? To dopiero twoje drugie spotkanie z nią.

– Ona nie każe. Ja sobie każę to zrobić. Miną kolejne miesiące zanim się tego podejmę. Rozmawiałem o tym z terapeutką i nie widziała sprzeciwu. Tym bardziej, że mam ciebie. Pomożesz mi? – Objął dłońmi twarz Ivo. – Pójdziesz jutro ze mną na spacer na plażę? Przynajmniej spróbujemy. Pierwszy krok do normalności.

– Pewnie, że ci pomogę. Nawet nie sądź, że może być inaczej – odpowiedział Moretti, łącząc ich usta ze sobą.

Ten moment na pojawienie się w głównej części domu wybrał Nino. Widok całującej się pary czynił dziwne spustoszenie w jego sercu i sprawiał ból, który od paru tygodni go nawiedzał. Działo się to od czasu, kiedy w jego życiu po raz pierwszy pojawił się Vittorio Falcone. Wtedy zaczął dostrzegać szczęśliwe pary wokół siebie i poczuł co to znaczy za czymś tęsknić. Nie czuł się szczęśliwy od kiedy był nastolatkiem. Ivo mu to odebrał. A teraz brat miał wszystko. Jakby spotkała go nagroda za zło, które uczynił. Tacy jak on zawsze mają szczęście, pomyślał. Najchętniej to by stąd wyszedł, ale był głodny. Ivo dobrze gotował. Nie jak DiCarlo, ale smakowało mu jedzenie jakie przygotował. W dodatku głód wzmagał się, kiedy po pomieszczeniu roznosił się niesamowity zapach. To on sprawił, że odwrócił uwagę od pary i zaprowadził go do aneksu kuchennego.

Grzanki z pomidorami i mozzarellą zapiekane w piekarniku stały na wyspie kuchennej, więc sięgnął po najbliżej stojący talerz. Nie był nieśmiały, aby się samemu nie poczęstować. Jak dawali dobre jedzenie, brał i jadł. Poza tym chciał zjeść jak najprędzej i uciec stąd.

– Częstuj się śmiało – powiedział Ivo podchodząc do brata.

– I to robię. Zjem i spadam. Wolę nie oglądać jak się całujecie – burknął Nino pochłaniając pyszną, ciepłą potrawę. Sam potrafił odgrzać jedynie coś gotowego.

– Zazdrość rzecz ludzka – odgryzł się Fabiano. – Może zamiast zazdrościć mógłbyś znaleźć kogoś kto…

– A kto tu jest, kurwa, zazdrosny? – rzucił Nino w nerwach.

– Dobra, koniec – wtrącił barista. Nie chciał, aby partner i brat się pokłócili. Wystarczyło, że Nino patrzył na Fabiano ze sztyletami w oczach. Obaj próbowali się tolerować, ale do ich wzajemnej sympatii było daleko. – Jesteśmy dorosłymi ludźmi i możemy spokojnie zjeść, prawda panowie?

Vittorio stał niezauważony obserwując całą sytuację. Szczególnie zwracał uwagę na braci. Dostrzegł rzeczy, których nie widzieli inni. Ivo tęsknił za bratem jakiego miał kiedy byli dziećmi, a obecny nie tylko doprowadzał go do szału, ale i ranił. Mimo krzywd, które go spotkały od Nino, chciał dla niego jak najlepiej. Natomiast w mężczyźnie, do którego zaczął żywić uczucia, wyczuwał bolesny zawód w stosunku do brata. Nie było w tym nienawiści. Raczej nieograniczona złość za coś, co się wydarzyło. Coś o czym Ivo może nie mieć pojęcia. Co Ivo ci odebrał? – pomyślał. Czy gdyby nie stało coś się złego, to bylibyście kochającymi się braćmi jak Fabiano i Domenico?

Jego prawniczy mózg zaczął pracować, kiedy w końcu zauważony przez trójkę mężczyzn odłożył rozważania na bok. Później rozwiąże tę zagadkę. Tymczasem podszedł do nich i dostał swoją porcję jedzenia. Dopiero wtedy poczuł jak bardzo zgłodniał przez ostatnie godziny. Ale ten głód i tak był mniejszy, od tego który odczuwał do Nino.

– To co z Lancią? – zapytał Ivo kiedy usiedli na wysokich stołkach przy wyspie. Nie było tutaj stołu, a przez to, że na środku stanął fortepian nie było już dla niego miejsca. Zresztą nie był potrzebny, bo doskonale sobie radzili mając do dyspozycji tylko wyspę. – Kiedy pozbędę się jej z mojego podwórka?

– To zależy czy będą części – odpowiedział Nino, przyglądając się jak Fabiano jadł grzanki za pomocą noża i widelca. Zerknął na Vittorio, ale ten na szczęście używał do tego jedynie rąk. Na całe szczęście ci dwaj bardzo się od siebie różnili. Nie był pewny czy wytrzymałby godzinę z Salierim. Jakimś dziwnym trafem i z dziwnymi zwyczajami mężczyzny Ivo radził sobie doskonale.

– A jak będą to co? – dopytywał barista. Zjadł swoją grzankę i czuł się najedzony, podczas gdy jego brat pochłaniał już którąś z kolei. Na szczęście dzięki swojej przezorności Ivo przygotował dużo jedzenia.

– Jeden dzień, góra dwa i usunę grata z twojego zacnego podwórka. Wytrzymasz jeszcze troszkę panienko.

– Nie mów tak do niego. Nie w jego i moim domu – powiedział Salieri patrząc chłodno na Nino.

Dwudziestosześciolatek chciał odpowiedzieć coś niemiłego, ale świadomość, że Fabiano wyglądający na słabszego fizycznie od niego, ma ogromną siłę. Do dzisiaj pamiętał jak go obezwładnił i przycisnął do podłogi lub ostatnim razem chwycił za gardło. To nie byłoby takie złe gdyby na jego miejscu znalazł się Falcone. Przyjemna myśl sprawiła, że spojrzał na Vittorio, który wpatrywał się w niego przez cały wieczór i robił to również teraz. Nino chciałby już stąd iść i zostać tylko z tym mężczyzną, a potem spleść ich spocone ciała ze sobą.

Kiedy dwaj mężczyźni patrzyli na siebie, Ivo przyglądał im się powoli zyskując pewność, że coś ich łączy. To upewniło go, że brat lubił mężczyzn nie mniej niż on. W dodatku Fabiano o wszystkim wiedział. Nie rozumiał dlaczego partner mu tego nie powiedział, tylko kazał obserwować. Zabolało go.

– Pozbieram naczynia – powiedział, kiedy wszyscy skończyli jeść.

Salieri spojrzał na swojego chłopaka wyczuwając, że coś jest nie tak. Pomógł mu z talerzami, a potem kiedy Nino i Vittorio postanowili wyjść, odwiózł ich. Chwilę rozmawiał z przyjacielem przed hotelem, po czym wrócił do domu. Zastał Ivo w sypialni przebierającego się do snu.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zapytał barista.

– Chciałem abyś sam się domyślił. – Patrzył na partnera, stojąc przy drzwiach. – Ujawnianie kogoś jest złe. Nawet kiedy ten ktoś jest bratem mającym tę samą orientację. Poza tym nie powiesz mi, że tego nie wyczuwałeś od kiedy pojawił się Vittorio. Między nimi od samego początku była już chemia.

Moretti przesunął ręką przez włosy.

– Wyczuwałem, ale chyba nie chciałem w to wierzyć. Jutro muszę porozmawiać z tym hipokrytą.

– To jutro, ale na razie mamy jeszcze dzisiaj. – Fabiano podszedł do Ivo i złożył lekki pocałunek na jego brodzie. – Może weźmiemy długi gorący prysznic i pomyślimy jak spędzić ciąg dalszy tej nocy. Dam ci wykorzystać moje usta i nie tylko – zaproponował sięgając za dół koszulki Ivo i ją zdejmując.

– Sądzę, że to dobry plan na początek – zamruczał z przyjemnością Moretti, biorąc ukochanego za rękę i prowadząc go do łazienki.

*

Tymczasem w niewielkiej łazience należącej do pokoju, który wynajmował Vittorio rozległo się ciche westchnienie, a zielone oczy obserwowały jak sperma spływa po ściance. Falcone ulżył sobie tuż po wejściu pod prysznic, nie potrafiąc wytrzymać napięcia, które odczuwał przez cały wieczór. Wyobrażał sobie jak rozbiera Nino, bierze go, kocha się z nim. Wszystkie fantazje doprowadziły go do samozaspokojenia, bo nie był pewny czy chce tej nocy odwiedzić Morettiego. Pragnął tego, ale wiedział, że jeżeli tam pójdzie to już zostanie. Samo pragnienie tego, że chce się z nim kochać, a nie tylko go pieprzyć podpowiadało mu jak dużo mężczyzna zaczął dla niego znaczyć. Chciał go zgarnąć w ramiona, porwać do Rzymu i tam z nim zamieszkać. Żyć. Tylko Nino tego nie chciał. Nie odpowiedział na jego propozycję. Dlatego postanowił dać jemu i sobie czas.

Wyszedł spod prysznica i zaczął się wycierać, kiedy z jego telefonu leżącego na półce przy lustrze, doszedł dźwięk przychodzącej wiadomości. Odczytał ją:

Przyjdziesz?

Pięć minut później Falcone założył na siebie czarną koszulę i spodnie, po czym wyszedł do hotelowego baru na drinka.