Milość w Limare - Rozdział 10

Mam do Was jedną prośbę. 
W poście na dole zawsze były ustawione okienka na Wasze reakcje. Usunęłam je i umieściłam tylko jedno "czytałam/czytałem". Zrobiłam to dlatego, że komentarze zazwyczaj zostawia dwie lub trzy osoby lub nikt i chcę wiedzieć ilu z Was czyta teksty na blogu. Także przeczytasz rozdział, kliknij w to okienko jeżeli nie piszesz komentarza. 
Przyznam, że czym jestem starsza tym mam coraz mniejszą ochotę publikować cokolwiek na blogu. Już nie jest to coś co mnie cieszy. Umieszczam tutaj niektóre teksty jedynie dla osób, które nie są w stanie, nie mają możliwości kupić moich tekstów. Aczkolwiek znam osoby, które takich możliwości nie mają, a to robią, bo wiedzą ile pracy w pisanie wkładają autorzy, a często nie kupują ci którzy mogą, a nie chcą tego robić, bo mają coś za darmo. Ale nie mam do nikogo żadnych pretensji. Stwierdzam tylko fakt. Piszę to ponieważ nie wiem ilu z Was czyta moje teksty na blogu i czy nadal jest sens w przyszłości go prowadzić. Jak powiedziałam, nie mam serca do blogowania. Jestem już na innym etapie życia i chciałabym wiedzieć czy nadal warto utrzymywać bloga. Po zakończeniu Miłości w Limare będzie przerwa. Może dłuższa niż dwa tygodnie, a co potem okaże się. Dużo zależy od Was. Od tego czy tu jesteście. Może odzyskam serce do blogowania. :)

Jeżeli ktoś przeczytał powyższe przemówienie to super, dziękuję. Jeżeli nie, bo nie ma na to ochoty to wróć i to przeczytaj, bo to jest ważne. 

Zapraszam na rozdział i dziękuję za komentarze. :)

Ciepłe usta na szyi, potem ramieniu wypalały gorący ślad, będący niczym tatuaż nie tylko na ciele, ale i na sercu Nino. Budził się powoli, wracając do rzeczywistości, która okazała się lepsza niż niejeden sen. Zamruczał i przeciągnął się jak kocur. Usłyszał przy uchu cichy śmiech.

– Prężysz się tak kusząco, że nie wiem czy cię dzisiaj wypuszczę z łóżka.

Ten szept i delikatny dotyk na biodrze, były tym co Moretti chciał mieć zawsze. Gdyby mógł zatrzymać tę chwilę, sprawić, że żadna przyszłość by nie nadeszła, zrobiłby to. Ta noc w ramionach Vittorio otworzyła przed nim świat, o jakim nawet nie marzył, nie chcąc ponownie poczuć rozczarowania. Nie miało znaczenia to, że był zamroczony pożądaniem. Doskonale wiedział jakie emocje odczuł i jakie uczucie kłębiło się w sercu. Tej nocy pokazał swoją duszę temu mężczyźnie, to kim naprawdę jest.

– To nie wypuszczaj – opowiedział przekręcając się na plecy i zaspanymi oczyma spoglądając na Falcone, który miał na policzku ślady odciśniętej poduszki. Dodać do tego wizerunku jego zmierzwione włosy, lekko opuchnięte oczy patrzące na niego tak, jak nikt nigdy tego nie robił i tym bardziej Nino pragnął zatrzymać czas. – Dla takiego widoku mógłbym poświęcić wszystko – wyszeptał wyciągając rękę by pogłaskać policzek mężczyzny. Zarost zdążył się już wykłuć i drapał go w palce, co okazało się przyjemnym doświadczeniem.

– Mogę to samo powiedzieć, Nino. Wiesz co?

– Co?

– Przekonałem się, że lubię patrzeć jak śpisz. – Prawnik podparł głowę na jednej ręce, a nogę wsunął pomiędzy nogi kochanka. Drugą ręką ogarnął mu z policzka i czoła zagubione kosmyki. Potem przesunął palcami od szyi, przez pierś, aż do brzucha dwudziestosześciolatka, by zaraz podążyć z powrotem tą samą drogą. Te drobne gesty przychodziły mu tak naturalnie. Tylko raz tak miał, ale wolał o tym nie myśleć.

–Przyglądałeś mi się jak śpię?

– Tylko kilka minut, ale to wystarczyło by stwierdzić, że to lubię.

– Co jeszcze lubisz? – zapytał Moretti, chwytając rękę Vittorio i prowadząc ją pod kołdrę w stronę swojego penisa. Odetchnął ciężej, kiedy poczuł palce na jądrach i niżej. Odchylił nogę by kochanek mógł go swobodnie dotykać. Pragnął poczuć dotyk tam gdzie najbardziej uwielbiał, a Vittorio dał mu to jakby czytał w jego myślach.

– Lubię też sprawiać ci przyjemność – odpowiedział Falcone, ostrożnie wsuwając palce do wnętrza kochanka. – Pamiętam, że jestem ci winien jeszcze jeden orgazm.

– Były trzy – przypomniał Moretti, nie potrafiąc już skupić się na rozmowie.

– A ja chyba wspominałem coś o czterech.

– Jesteś nienasycony, Vittorio – wyszeptał Nino, przyciągając mężczyznę do siebie.

– I kto to mówi? – odparł prawnik.

– Pasujemy do siebie idealnie – stwierdził dwudziestosześciolatek.

– Mhm. – Zgodził się Falcone. – To zajmijmy się tym twoim czwartym orgazmem. Lubię jak ci jest dobrze – powiedział, po chwili połączył ich usta ze sobą, nie zważając na poranny oddech, ani na nic innego. Jedyne czego chciał to połączyć się z Nino za pomocą ich ciał oraz serc.

Godzinę później po powolnym relaksującym seksie, wzięli wspólny prysznic i postanowili pójść do sklepu kupić coś na śniadanie. Vittorio również planował później wrócić do hotelu, by się przebrać i wziąć od Fabiano samochód. Nadal przeszkadzało mu to pożyczanie, ale nie miał innego wyjścia. Musieli z Nino kupić części do Lancii. Gdyby nie to, możliwe, że spędziliby dzień w łóżku.

Udali się do niewielkiego spożywczego sklepiku, w którym każdego ranka można było kupić świeże ciriole, bułeczki z dodatkiem dżemu. Były chrupkie na zewnątrz, a miękkie w środku, do tego niesamowicie pachniały. Vittorio je uwielbiał, więc wziął dużo więcej niż obaj potrzebowali i zapłacił. Obaj wyszli na dwór. Słońce dzisiaj już tak mocno nie grzało, ale nadal było ciepło. Im obu odpowiadała taka pogoda. Podczas drogi do domu niewiele mówili, jedynie często na siebie spoglądali. Nino miał świadomość, że ta sielanka dobiega końca. Za to Falcone układał sobie w głowie plan na przyszłość, nie wierząc, że tak się śpieszy. Ale jedenaście lat temu zrobił wprost przeciwnie i źle to się skończyło. Wracanie do fragmentu przeszłości powodowało u niego myślenie, jakby było dzisiaj gdyby nie został zdradzony, porzucony, a jego dziecko miałoby szansę urodzić się. Miał wtedy tylko dwadzieścia lat, głupie plany, marzenia które pewnego dnia legły w gruzach.

– Stało się coś? Masz dziwną minę – stwierdził Nino, po tym jak przyszli do domu i przygotowali śniadanie. Siedzieli razem przy stole w kuchni, a Vittorio wyglądał tak jakby odpłynął myślami gdzieś daleko. W dodatku jego oczy wyrażały cierpienie, które musiało w nim od dawna tkwić.

Falcone spojrzał na kochanka i szybko sobie przemyślał jego pytanie. Jeżeli chciał być z Nino, to młody mężczyzna musiał dowiedzieć się o tym rozdziale jego przeszłości, który sprawił, że przez lata nie chciał się z nikim wiązać. Tak miało być już do końca jego życia. Nie przypuszczał, że nagle na jego drodze stanie wkurwiający Nino Moretti, o którym nie przestanie myśleć, a który znajdzie dla siebie miejsce w jego sercu.

– Miałem dziewczynę – wyznał. – Razem chodziliśmy do liceum, poszliśmy wspólnie na tę samą uczelnię. Z tym, że ona chciała być naukowcem. Byliśmy razem trzy lata. – Wziął kubek z kawą do ręki i wpatrzył się w czarny płyn. Do tej pory przed nikim się nie otworzył. Jedynie Fabiano wiedział o tej części jego życia jakieś nikłe, nic nie znaczące szczegóły. – To jest coś o czym nikomu nie mówiłem. Nawet moi rodzice nie znają całej prawdy. Kochałem Kristen. Była kimś za kogo mógłbym oddać życie. Okazało się, że po trzech latach związku ona nie czuje tego samego. – Odwrócił kubek w dłoniach bawiąc się nim, co pokazywało, że jest zdenerwowany. – Zaszła ze mną w ciążę.

Nino zmarszczył brwi. Tego się nie spodziewał. Vittorio był ojcem? Zaraz poznał odpowiedź na to pytanie.

– Zrobiła skrobankę. Nigdy nie poznałem swojego dziecka. Nawet nie wiem czy to byłaby dziewczynka czy chłopczyk. – W tym jak mówił, jasno można było wyczytać, że to wciąż go bolało. – To była zdrada, której się nie spodziewałem. Zdradziła wszystko to, co sobie obiecywaliśmy. Powiedziała, że nie zamierza być matką, bo kariera jest dla niej ważniejsza. Ja nie byłem też dla niej ważny. Wyznała, że podczas naszego związku zdradzała mnie, ale była pewna, że dziecko było moje. Doskonale znała datę jego poczęcia.

– Jeżeli cię okłamywała to mogła i w tym to zrobić – stwierdził Nino, który nie bardzo wiedział jak się zachować.

– Mogła, ale miała wyniki badań i zapisano tam czas poczęcia. – Zaśmiał się smutno. – Wiesz, zrobiła sobie badania jakby planowała urodzić to dziecko, a tydzień później się go pozbyła. Suka – wymknęło mu się, pokazując jak bardzo jej nienawidzi. Nacisnął palcami kąciki oczu zanim kontynuował: – Wtedy przysiągłem sobie, że już nigdy nie pozwolę, aby ktoś mnie zranił i złamał. To oznaczało nigdy nie pokochać. – Spojrzał z determinacją na Nino. – Udawało mi się to, dopóki nie spotkałem ciebie.

Nino poczuł się tak, jakby ktoś uderzył go w pierś. Doprowadziło to do utraty oddechu. Vittorio właśnie wyznał mu miłość, a on nie miał pojęcia co robić. Wiedział co czuje, ale przez wszystko co usłyszał, jakoś nie potrafił mu tego powiedzieć. Na szczęście głośnie pukanie do drzwi wybawiło go od problemu.

– Spodziewasz się gości? – zapytał prawnik. Po swoich słowach obserwował uważnie Nino i chociaż nie otrzymał odpowiedzi, to nie miał mu tego za złe. Tej nocy zobaczył wszystko w oczach Morettiego, a po tym co chwilę temu wyznał o swojej przeszłości, nawet on nie byłyby w stanie odpowiedzieć. Pośpieszył się z tym wyznaniem, ale chciał, aby kochanek dowiedział się, że jest jedyną osobą, którą zdołał pokochać w ciągu minionych jedenastu lat.

– Nie. Poza Ivo, który ma klucz, nikt mnie nie odwiedza. – Nie dodał, że także nikt nie puka poza tymi, którzy przypominali mu co go czeka.

Oblał go zimny pot, kiedy minutę później zobaczył leżącą pod drzwiami białą kopertę. Sparaliżowany strachem nie potrafił jej podnieść. Jeszcze wczoraj nie zależało mu na życiu tak bardzo, aby walczyć o przetrwanie. Za to dzisiaj bardzo chciał żyć, istnieć, bo miał dla kogo. Falcone go chciał, poprosił go aby był z nim, a chwilę temu wyznał miłość.

– Co to jest? Czemu tego nie weźmiesz? – Vittorio spojrzał na Nino i bardzo nie spodobał mu się strach na jego twarzy. Dlatego schylił się i sam po nią sięgnął. Kiedy ją otworzył Nino zaczął protestować, ale było już za późno. Przeczytał wiadomość z dołączonej do koperty kartki.

– Nie powinieneś był tego widzieć – rzekł stłumionym głosem Moretti.

W tej chwili w prawniku nie pozostało nic z tego wrażliwego mężczyzny, jakim był przed momentem. Vittorio patrzył na kochanka oczami, które karciły go jakby Nino był dzieckiem. W głosie Falcone natomiast, słychać było wyraźną wściekłość, kiedy zapytał:

– Powiesz mi co to ma znaczyć? Czy mam się domyślać?

*

Ivo zrobił z mleka kolejne swoje mini dzieło sztuki i podał kawę klientce. Przedpołudnie w Amare tego dnia było bardzo leniwe. Stali klienci, głównie starsze osoby, które nie musiały iść do pracy czy szkoły, rozkoszowali się późnym śniadaniem. On nie miał prawie nic do roboty, a wolałby, aby było inaczej. Nie miałby czasu rozmyślać o bracie, o Fabiano i jego chęci wykonania tak trudnego kroku, jakim może okazać się spacer po plaży. Doskonale pamiętał każdy atak partnera i jak serce mu się ściskało, widząc go takim przerażonym. Chciał go jednak wspierać i pomoże mu w tym kolejnym kroku. Nie ważne czy będzie udany czy nie. Fabiano i tak wiele dokonał. Jeszcze na początku ich związku, kiedy razem zamieszkali, nie był w stanie spojrzeć na morze, stojąc przed ich domem. To na szczęście minęło. W gorszych dniach po prostu spuszczał wzrok, zamykał się w domu i grał. Tak gnębiące mężczyznę nocne koszmary, nie zdarzały się tak często jak dawniej. Jeżeli jakiś się pojawiał, Ivo zawsze był przy Fabiano.

– Dupek – powiedziała Giovanna, stawiając na kontuarze metalową tacę. Przysiadła na hokerze.

– Kto? Ja? – zapytał Ivo wracając do rzeczywistości.

– Nie ty, tylko Paolo. Mój durny kuzyn. Nie chce zaprosić mojej mamy na swój ślub. To przecież siostra jego mamy. Bliska osoba.

Barista odchrząknął, zanim się odezwał.

– Wybacz, ale o ile mi wiadomo twoja mama nie aprobuje związku Paolo z Domenico. Powiedziała mu, że będzie się smażył w piekle wraz ze swoim bękartem. Też bym na jego miejscu nie zaprosił jej na ślub.

– Wiem jaka jest mamusia. Ale dla zasady mógłby to zrobić.

– Możesz jeszcze z nim porozmawiać.

– Taa mogę, ale nic nie zdziałam. Zresztą ona nawet mojego faceta nie lubi. W końcu kogoś poznałam, a jej przeszkadza to, że on nie chodzi do kościoła i na pewno mnie odciągnie od Boga. A przecież miłość to miłość. W dodatku tutaj go poznałam. – Westchnęła, rozglądając się po sali rozmarzonym wzrokiem.

– A co ma z tym wspólnego Amare? – zapytał.

– Nie wiesz? Tutaj ludzie poznają swoje drugie połówki i nagle są ze sobą. Nie słyszałeś, że tydzień temu jedna para wzięła ślub? Wpadli na siebie około roku temu, właśnie w Amare. Trzy inne pary mają wyznaczone daty. Mówię ci, to miejsce łączy ludzi. – Ponownie westchnęła. Wzięła tacę i wstała. – No nic, dzięki za rozmowę. Trochę mi nerwy przeszły, więc wracam do pracy.

Kiedy odeszła, Ivo pomyślał, że coś może być w tym co powiedziała. Fabiano także mu o tym wspominał. To by znaczyło, że Nino i Vittorio mają szansę być razem. Jakoś tego nie potrafił sobie wyobrazić. Tych dwóch mężczyzn od pierwszej chwili, kiedy się poznali, kłóciło się zażarcie. Nino życzył prawnikowi śmierci, a ten nie był mu dłużny. Podczas obiadu opowiedział o tym partnerowi.

– Frustracja seksualna – odparł Salieri, racząc się ukochanym espresso oraz spaghetti carbonara. – Wtedy nie mogli nic z tym zrobić, więc się żarli jak pies z kotem. – Pamiętał jakby to było dziś, kiedy Nino nazwał jego przyjaciela skurwielem i kazał mu iść do diabła. – Natomiast obecnie sądzę, że działają inaczej. – Posłał ku Ivo wymowne spojrzenie.

– Może skończą w łóżku, ale nie w związku. – Zastanawiał się Moretti, zapominając o swojej sałatce.

– Skarbie – Fabiano wziął partnera za rękę – jeszcze ponad dwa miesiące temu też nie widziałem nas w związku. Co tam, nawet nie wierzyłem w miłość. Mówię ci, Amare czyni cuda. – Puścił oczko do Ivo.

– Same cuda nie pomogą, jeżeli ludzie nie chcą się zaangażować – odpowiedział barista. – Sądzisz, że są teraz razem?

– Są razem. Na tyle zajęli się sobą, że Vittorio zapomniał, że miał odebrać ode mnie samochód. Jak widzisz Maserati stoi na parkingu przed bistro. Coś mi się wydaje, że naprawa Lancii odejdzie na razie w zapomnienie – rzekł, po czym ponownie zajął się posiłkiem bo był głodny, a przez najbliższe godziny musiał spędzić czas w sądzie i zająć się sprawą dzieci maltretowanej kobiety. Nie mógł pozwolić, aby mąż, który był sprawcą nieszczęścia odebrał jej potomstwo.

Ivo także skupił się na swoim posiłku, ciesząc się, że mógł zjeść obiad z partnerem, ale i tak nie mógł wyprzeć myśli o tym, że Nino i Vittorio mogą znajdować się teraz w łóżku. Nadal dziwnie się czuł z tym, że jego brat jest homoseksualistą. Kolejny temat, który musiał z nim poruszyć.

*

Na stole w mieszkaniu Nino leżały trzy rozłożone kartki. Vittorio wpatrywał się w nie, z krążącym mu po kręgosłupie niepokojem. Nino stał przy oknie, patrząc w nieokreślony punkt. Od kilku minut trwała pomiędzy nimi cisza. Dopiero prawnik ją przerwał.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś, że ci grożą śmiercią? Dlaczego nawet słówka nie wspomniałeś, że masz aż tak wielki dług? Skąd w ogóle on się wziął? To nie tylko kredyt za narkotyki, które brałeś, prawda?

– Nie. Chciałem zacząć sprzedawać. Dostałem próbkę towaru, ale zużyłem. Jeden woreczek był warty tyle, że… – przerwał. Nie musiał tego tłumaczyć. Falcone doskonale wiedział na czym to wszystko polega i ile kosztuje.

– Masz czas do jutra! – wykrzyknął prawnik. – Do jutra! Niech cię szlag, Nino za to twoje milczenie.

Moretti odwrócił się także zły.

– A co miałem zrobić, kurwa?! Żalić się jak ciota i płakać?!

– Tak, bo lepiej się dać zabić niż poprosić o pomoc! – Podszedł Nino i chwycił go mocno za ramiona, mając gdzieś to, że może zostawić mu sińce. – Dałbym ci pieniądze!

Dwudziestosześciolatek zaczął się śmiać. Odepchnął Falcone i rzekł:

– Idź do diabła! Nie potrzebuję jałmużny i opłaty za kilka godzin gorącego seksu. Jeżeli chcesz wiedzieć to zamierzałem cię uwieść i zmusić byś mnie zabrał do Rzymu. Zniknąłbym.

Słowa Nino zabolały Vittorio, ale domyślał się czegoś takiego. Może mocniej by to go ukłuło, gdyby nie znał najprawdziwszej prawdy, która nie miała nic wspólnego z tym co powiedział mężczyzna.

– W ostatniej wiadomości grożą, że zemszczą się na twoim bracie – przypomniał prawnik.

– Mam w dupie mojego brata! Niech go nawet zabiją, kurwa!

– Zachowujesz się jak pięciolatek. Poza tym nie myślisz tak.

Nino już sam nie wiedział, co tak naprawdę ma myśleć. Gdyby wcześniej podniósł tę wiadomość, nie działoby się to co teraz. Mieli spędzić ze sobą piękny dzień, tymczasem wszystko się waliło. Mógł się tego spodziewać, bo przecież przez całe jego życie tak się działo. Nawet z Vittorio bajka nie mogła długo trwać. Rozgoryczony, zrozpaczony i przerażony przyszłością, wyszedł z pokoju udając się do niewielkiego korytarzyka przy wejściu.

– Dokąd się wybierasz? – zapytał Vittorio idąc za kochankiem.

– Dokądś, gdzie coś zajmie mój umysł, zanim mnie lub kogoś szlag trafi – odpowiedział Moretti zakładając trampki. – Wychodząc zatrzaśnij drzwi.

Falcone nie zatrzymywał Nino, bo czuł, że to by tylko narobiło większej szkody. Podejrzewał gdzie go później znajdzie. Kochanek nie mógł ukryć bólu w oczach, pokazującego stratę i zawód. Wątpił też, że Nino nie zależało na bracie. Musiałby być naprawdę złym człowiekiem, aby życzyć Ivo śmierci. On może nie znał go długo, ale poznał na tyle, żeby dostrzec, że Nino Moretti jest całkiem inną osobą, niż pokazuje na zewnątrz.

– Zamierzam cię uratować – powiedział bardziej do siebie niż do chłopaka, którego już nie było.

Wrócił do pokoju i wziął kartki, a także swój telefon. Jego mózg zaczął pracować na najwyższych obrotach, tworząc plan, który miał nadzieję, że się powiedzie. Będzie potrzebował do tego tylko małej pomocy. Z czym zwróci się do przyjaciela, który go nigdy nie zawiódł.

– Fabiano, mam prośbę.