W sidłach miłości - Rozdział 25

– Pojebało cię? Prawie rozpieprzyłeś nasz związek, bo nie dajesz sobie rady na studiach? – zakpił Drake. – Po cholerę poszedłeś na prawo, jeżeli to dla ciebie taki trudny kierunek? Sam nie wyobrażam sobie ciebie na sali rozpraw. Co ty tam powiesz, jeżeli potrafisz wypowiedzieć tylko kilka zdań pod rząd, a czasami całymi dniami milczysz, bo nie masz nic do powiedzenia? – Zdenerwował się mężczyzna. – Ja całymi dniami haruję, żeby mieć z czego żyć, a…

– Nie moja wina, że nie skończyłeś dobrych szkół i harujesz, nosząc pustaki – odgryzł się Sean. Nawet nie zaczął mówić, Drake nie wie, o co chodzi, a już osądził sytuację. Dodatkowo słowa dotyczące tego, że niewiele mówi, nie były wcale przyjemne. Z drugiej strony to jego wina, że Drake czuje się zraniony i gryzie, więc czego oczekiwał?

– Żadna praca nie hańbi, a takie rzeczy ktoś musi robić, bo tacy jak wy nie mieliby gdzie mieszkać i pracować. Szkoda, że właśnie się dowiedziałem, jak bardzo ci przeszkadza, że nie jestem wykształconym dupkiem i haruję fizycznie jak wół – warknął Drake.

– Nie przeszkadza mi! Nigdy nie przeszkadzało. Uwielbiam cię. Chodzi o to, że tak trudno cokolwiek tobie powiedzieć, bo osądzasz i nie rozumiesz mnie, nie poczekasz do końca wypowiedzi, tylko cię nosi. Chcesz mnie wysłuchać czy będziesz oceniał? To, co mówisz, jest naprawdę przykre. – Usiadł i ukrył twarz w dłoniach.

Drake skarcił się w myślach. Znów go poniosło, ale teraz to wyraźnie widzi. Sean zrobił się bardzo podatny na zranienie i teraz był jeszcze bardziej ciekaw, dlaczego tak się stało.

– Wybacz, ale jeżeli to przez twoje studia, a raczej przez to, że nie dajesz sobie na nich rady, nasz związek...

– To nie tak! – Spojrzał Drake'owi w oczy. – Wysłuchaj mnie i nic nie mów lub wyjdź.

Drake nie zamierzał wychodzić. Usiadł w fotelu, zakładając nogę na nogę, chcąc go wysłuchać.

– Jak mówiłem, ten rok jest ciężki, a będzie jeszcze ciężej. Nie daję sobie rady, ale walczę z tym i uczę sie dwa razy więcej. – Wziął ze szklanego stolika rozpoczętą paczkę chusteczek higienicznych i zaczął się nią bawić, żeby nie tylko czymś się zająć, ale i bardziej skupić. – Mamy na uczelni profesora, który wydawał się super, dopóki nie wezwał mnie raz na spotkanie. – Odetchnął. – To było parę tygodni temu.

Drake, oparłszy ręce na kolanach, zmarszczył brwi i pochylił się w jego stronę.

– Ten facet z początku był nawet miły. Zaczęliśmy rozmawiać o studiach i tak dalej. Jest szanowanym profesorem i dobrym wykładowcą. Wcześniej nie miałem z nim do czynienia, bo tego przedmiotu uczył mnie ktoś inny. Dobrze się z nim gadało, dopóki nie powiedział mi, że nie mam szans na zaliczenie u niego. Zaskoczyło mnie to, bo sądziłem, że w miarę daję sobie radę z prawa i wszystkich aspektów z nim związanych. Później dodał… – przełknął ślinę – że nawet jakbym wszystko umiał, to i tak nie zaliczę, bo mi na to nie pozwoli. Zapytałem dlaczego, a on, że… Nie, inaczej. – Potarł dłonią czoło. – On powiedział, że zaliczę tylko, jeśli dam mu się… przelecieć.

– Że co?! – Chyba się przesłyszał. Jakiś debil zaproponował seks jego facetowi w zamian za…

– Zaproponował mi seks w zamian za to, że zaliczę jego przedmiot. – Nie wiedział, że dokończył myśli Drake’a. Nie odważył się na niego spojrzeć. Tym bardziej, że to nie koniec.

– Chyba zgłosiłeś to komuś tam… Ważniakom, co odpowiadają za to wszystko. – Zrobił nieokreślony gest rękoma w powietrzu. Gotowało się w nim, ale starał się zachować spokój.

Sean skulił się jeszcze bardziej i powiedział:

– Nie.

– Jak to, do cholery, nie?! – Spokój odleciał hen daleko, gdy usłyszał jego słowa. – Postradałeś rozum? A może zgodziłeś się na to. To przez to byłeś taki zimny w łóżku i obyciu, bo dałeś mu dupy, tak?! Odpowiadaj! – Uderzył pięścią w stolik.

– Oczywiście, że nie! Coś ty sobie myślał?! – Rzucił opakowaniem chusteczek przez pokój. – Jednakże nie mogę tego zgłosić, bo jeżeli to zrobię, zrobi tak, że wywalą mnie z uczelni.

– Skurwiel. I to było mi tak trudno powiedzieć?! Chciałeś się zmagać z tym problemem sam?! Przecież jesteśmy partnerami i wszystko dzielimy na dwóch. Nawet kłopoty, rozumiesz? – Przesiadł się na kanapę i chwyciwszy Seana za ramiona, odwrócił w swoją stronę. Miał ochotę nim porządnie potrząsnąć, ale się opamiętał.

– Po części tak. Miałeś wiele na głowie, widziałem, jaki skonany przychodziłeś z pracy do domu. Nie chciałem zrzucać na ciebie kolejnego ciężaru.

– Po części? – Poczuł, jak zimny dreszcz przebiega mu po kręgosłupie. – Co on ci zrobił?

– Odmówiłem. – Sean z powrotem wrócił do swojej opowieści. Wstał, woląc nie być teraz tak blisko partnera, bo nie miałby sił mu tego powiedzieć. – Wtedy się wściekł. Rzucił się na mnie. To wtedy, kiedy przyszedłem z sińcem na ręku, pamiętasz?

– Tak, bo był w chuj wielki. – Drake zacisnął pięści. Jeżeli ten facet skrzywdził jego partnera, to pożałuje.

– Powiedział, że będzie mnie miał tak czy owak. Zaczął się do mnie dobierać, mówiąc, że jak komuś pisnę o tym słówko, to on tak spreparuje dowody, że nie tylko wyrzucą mnie ze studiów, ale i nie będę miał prawa studiować na żadnej uczelni, bo sprawi, że będę skończony.

– Czy on cię…

– Prawie. Nie zgwałcił mnie, bo mu się wyrwałem, ale groził i nadal grozi.

Drake pokręcił głową i wstał. Podszedł do partnera, uniósł jego brodę palcami i powiedział:

– To przez to uczysz się dwa razy więcej? Co ci to da, jeżeli on i tak…

– Chcę zdawać nie u niego, ale przed specjalną komisją, kiedy on oskarżyłby mnie o oszustwo na egzaminie. Chcę być najlepszy i nie dopuszczę, aby wszystko zniszczył. Mam tydzień na danie mu odpowiedzi, którą już dostał, ale wierzy, że zmienię zdanie.

– Podsumujmy. – Drake zaczął powoli krążyć po pokoju. – Twój profesor chce cię przelecieć, grozi ci, a ty zaczynasz się tym gnębić, nic nie robisz, nie mówisz, co wpływa na nasz związek. Masz tydzień na danie mu odpowiedzi, a czeka już od dłuższego czasu. Niech sobie, skurwiel, czeka do usranej śmierci! – Kopnął w nogę od niskiego stolika. – W poniedziałek pojedziesz na uczelnię i powiesz rektorowi, czy kogo tam macie, o tym, co robi ten niby świetny profesuńcio. Nie pozwól, żeby ktoś cię zgnębił, zasiał w tobie strach, niepewność. Cholera, on już to zrobił. Przez ostatni czas bardzo się zmieniłeś. – Znów był przy Seanie, chwytając jego twarz w swoje dłonie. – Jesteś Seanem Carterem, moim partnerem i silnym facetem. Kimś, kogo pokochałem. Jakiś dupek od siedmiu boleści nie może cię zniszczyć. Rozumiesz? Pogadaj z nim, nagraj go i pokaż to komuś lub mu zagroź. Chociaż ja wolałbym to pierwsze, bo kto wie, kogo jeszcze tak szantażował. Założę się, że znalazłoby się parę osób.

– Myślisz?

– Znam życie, skarbie. I jeżeli to wszystko…

– Mhm.

– Mam ochotę skopać cię za to, że nic mi nie powiedziałeś, tylko uciekałeś ode mnie. – Przyciągnął go w swoje ramiona. – Nigdy tego nie rób. Nie bój się mówić mi takich rzeczy. Wyobrażałem sobie, że mnie zdradziłeś, słońce.

Sean poderwał głowę z jego ramienia, zaskoczony słowami partnera. Nie mógłby go zdradzić. Jak Drake mógł o tym pomyśleć?

– Nie patrz tak. Twoje zachowanie… Unikałeś bliskości ze mną, seksu.

– Bo jak o tym myślałem, przypominał mi się ten facet i jego ultimatum.

– Dałbym mu ultimatum, ale nie chciałbym pójść za to siedzieć. Chociaż satysfakcja z połamania mu nóg…

– Przestań, Drake. Właśnie z tego powodu też milczałem. Nie mam zamiaru odwiedzać cię w więzieniu. Przez weekend pomyślimy, co z tym zrobić. – Ponownie przytulił się do Drake’a. Odetchnął. Nareszcie znów może czuć się przy nim swobodnie i może czerpać wiele z jego bliskości. Żałował, że doprowadził ich związek do ruiny, chcąc sobie samemu poradzić. Nie był sam i powinien to zrozumieć.

– Jutro jedziemy do twojej mamy i ona ci też pomoże. I nie mów, że nie chcesz. Ona ma znajomości i będzie wiedzieć co robić. A tymczasem pozwól, że dzisiaj cię porozpieszczam. Zrobię cudowną kolację i później porozmawiamy przy dobrym filmie. I grzecznie pójdziemy spać. Co ty na to? – Popatrzył czule w oczy Seanowi.

– Szczególnie podoba mi się to „grzeczne spanie”. – Nie był gotowy się kochać. Chwilami czuł się, jakby był po gwałcie i nie mógł znieść seksu. To był jego ukochany facet, ale nie miał ochoty na nic więcej, poza zwykłym byciem z Drake’m.

– Poczekamy nawet wieczność, jeżeli będzie trzeba. – Obiecał sobie, że chociaż ma na niego ogromną ochotę, niekoniecznie dzisiaj, to nie będzie naciskał. Wyczuwał w Seanie dystans do tych spraw i poczeka na niego. – Jesteś dla mnie ważny. Ty, a nie tylko seks z tobą, mimo że go uwielbiam. – Coś czuł, że nieprędko Sean pozwoli mu się tknąć, ale da radę. Przecież go kocha. Ukrył go w swoich ramionach, ciesząc się, że może znów z nim być, a z problemami, jakie gnębią Seana, poradzą sobie, bo na pewno go z tym samego  nie zostawi.

* * *

Richie podparł brodę na dłoniach, niemal rozpłaszczając się na stole. Po dzisiejszym treningu bolały go mięśnie, o których nie miał pojęcia. Dzisiaj też Johnny ćwiczył z nim ten układ, w którym był pocałunek i tym razem nie opierał się. Nie był mistrzem całowania, ale Johnny nie narzekał, chyba głównie dlatego, że tak naprawdę nie był to prawdziwy pocałunek. W sumie szkoda, ale tak też było dobrze. Z początku obawiał się bliskości z Johnnym, tego, że to będzie bolało, ale nie. To koiło ból i było bardzo, bardzo dobrze. O tym, co będzie za kilka tygodni, nie zamierzał myśleć. Teraz mógł być przy nim i to się liczyło.

Przyjrzał się Alexowi usiłującemu rozwiązać jakieś skomplikowane zadanie matematyczne. Chłopak zadzwonił do niego, kazał mu przyjść, przynieść zeszyty, bo się będą uczyć. Richie akurat wtedy pił wodę i opluł się po usłyszeniu propozycji. Przyjaciel nie odrabiał lekcji w piątki. To znaczyło, że coś było nie tak i wiedział co, ale na razie nie pytał. Chciał iść do domu, było już późno i marzył o spaniu, ale gdy próbował wyjść, Alex go zatrzymywał. To też znaczyło, że chłopak potrzebował pogadać, ale robił wszystko, żeby tego nie robić. A on do tej pory sądził, że to dziewczyny mają skomplikowane mózgi.

– Powiesz wreszcie, o co biega, czy nadal będziesz się tak zachowywał? – Ziewnął, nie kłopocząc się zasłanianiem sobie ust. Położył policzek na dłoniach, patrząc bokiem na Alexa. – Od kilku dni udajesz, że wszystko w porządku, a to nieprawda. Mam rację?

– Po co pytasz, skoro i tak sądzisz, że masz rację? Wszystko jest okej. – Naprawdę nie chciał przed nim udawać, ale Richie był taki szczęśliwy, że popsułby mu nastrój. Już to robił. Ledwie przyjechał do domu z tej nieudanej dla niego olimpiady i od razu sprowadził Richiego tutaj. Nie brał pod uwagę, że ten jest wykończony szkołą i treningiem. Kazał mu przyjść, bo po prostu nie chciał być sam. Siedząc samemu, za dużo myślał, a to nie było dobre. Ciągle go kusiło, żeby zadzwonić do Josha. To byłby naprawdę zły pomysł. Rozstali się, nieważne, że nigdy nie byli razem, i nie miał prawa tego zmieniać.

– Na pewno nie chodzi o przegraną olimpiadę, więc...

– Cicho. Lepiej przynieś nam coś do picia.

– Czemu ja? – Wyprostował się. – To twój dom.

– Spędzasz w nim więcej czasu niż w swoim własnym. No idź. – Słyszał, że Johnny schodzi na dół, więc dawał im sposobność do spotkania się. Może w samochodzie i na treningach nie mieli czasu porozmawiać o niczym innym poza tańcem, to sobie pogadają, a on pytania Richiego będzie miał z głowy. – Kiedy wrócisz, zabierasz się za matmę. – Tym samym sprawił, że Richie nie będzie się spieszył.

– Phi – prychnął Richie, wychodząc naburmuszony z pokoju. Matematykę to on odrobi w niedzielę, nie będzie sobie nią głowy dzisiaj czy tam jutro zawracał.

Zszedł na parter, licząc, że w kuchni zastanie mamę Alexa i ona da im coś do picia. Nie lubił się za bardzo rządzić w czyimś domu, kiedy był sam. Co innego z Alexem, ale wtedy też by nic po lodówce nie szukał, tylko czekał, aż chłopak coś wyciągnie. W kuchni wbrew oczekiwaniom zastał Johnny’ego. Ten chłopak całymi godzinami potrafił w niej siedzieć. Jonathan odwiózł go po treningu – na nie również go zabierał – jakąś godzinę temu i mieli się spotkać dopiero jutro, a tu niespodzianka.

– Czego sobie mój szanowny brat życzy, że przysłał ciebie? – Johnny zlustrował Richiego od stóp do głowy. Przyzwyczaił się do widywania go w stroju, w którym trenował, zgrzanego, a nie ładnie ubranego z super fryzurą.

– Czegoś do picia. – Wzruszył ramionami. – Uczy się.

– Patrzcie to, mój braciszek się uczy w piątek. Co się stało? – Jonathan wyciągnął z lodówki karton soku.

Nie chciał mu mówić, bo Alex zabiłby go za to. Już raz i tak gadał za dużo, przez co Johnny dowiedział się o Joshu.

– Nie chcesz powiedzieć. Lojalność to ważna rzecz. Sądzę, że wiem o co chodzi. – Wyciągnąwszy z szafki dwie wysokie szklanki, nalał do nich soku pomarańczowego. – Mój braciszek cierpi, bo nie spotyka się już z Joshem. Nie rób takiej miny, Richie. Widzę, co się dzieje. Ci, którzy wiedzieliby o nim i Joshu, od razu poznaliby, że między nimi coś się skończyło. – Podał napoje Richiemu. – Nie wiem, kto podjął tę decyzję, ale zrobił dobrze. To się nie mogło udać.

– Skąd wiesz? – Odstawił sok na stół. – Skąd wiesz, że to się nie mogło udać? – Ponowił pytanie.

– Uczeń, nauczyciel… To nie miało szans.

– A jeżeli miało? Jeżeli są sobie pisani? Wierzysz w to, że każdy ma swoją połówkę i kiedyś ją spotyka?

– Bzdury. – Skąd w tym tak niedawno nieśmiałym chłopaku tyle odwagi? W ogóle nawet na ćwiczeniach przestał się go bać i walczyć z nim, a on mógł z Richiego wyrwać ukryty potencjał. Czyżby to nie dotyczyło tylko tańca? Oparł się pośladkami o szafkę, chwytając się po bokach bioder blatu.

– Dla ciebie może i bzdury, dla mnie nie. Co jak oni są sobie pisani i teraz nie mogąc być razem, zniszczyli swoją szansę? – Był gotów kłócić się o to z Johnnym. On w takie rzeczy wierzył i, co było najgorsze, to w nim widział swoją drugą połówkę, ale pewnie dlatego, że bardzo tego chciał.

– Richie, Richie, Richie, może i umiesz tańczyć, jesteś mądry, ale wierzysz w pewne rzeczy, które nie istnieją. Powiedzmy, że wierzyłbym w to, co ty, więc jeżeli to prawda, nie ma sprawy, i tak będą razem. Nie teraz, ale później, żeby nie narobić sobie kłopotów. Lepiej zanieś soczek mojemu braciszkowi, zanim padnie z pragnienia – zmienił temat.

– Wypraszasz mnie z kuchni, bo to dla ciebie trudny temat?

– Tak jak dla ciebie trudnym jest to, kiedy zapytałem cię dzisiaj w szkole, dlaczego boisz się dotyku. – Wyszedł właśnie z pokoju nauczycielskiego, kiedy zobaczył osobliwą scenkę. Richie szedł korytarzem, ale tak, żeby nikt go nie dotknął. Jeżeli tak się stało, wyglądał, jakby miał uciec. Już wcześniej się z tym u niego spotkał. Choćby te nędzne próby z tą Joyce. Bał się jej. – Dlaczego nie boisz się, kiedy ja cię dotykam?

Żałował, że nie wziął tych szklanek, na których teraz skupiał swój wzrok, uniknąłby tych dwóch pytań. Po co Johnny chciał znać na nie odpowiedź? On nie potrzebował wracać do przeszłości, a chłopak zmuszał go do myślenia o tym. Może kiedyś mu powie, ale nie teraz. Na drugie pytanie nie znał odpowiedzi. To było jakieś zrządzenie losu, bo jak wcześniej się go bał, wstydził, tak teraz wszystko się zmieniło. Czy to znaczyło, że zaufał Jonathanowi?

– Zaniosę sok Alexowi – powiedział, biorąc tylko jedną szklankę. Zamierzał wracać do domu po pożegnaniu się z przyjacielem. Chciał mu zaproponować jutro wyjście na miasto z grupą. Oscar coś dzisiaj o tym przebąkiwał, a skoro był weekend, to nie zamierzał go spędzić w domu. Rano miał tylko trening z Johnnym, a  potem już dzień wolny.

– Podjadę po ciebie o ósmej – zawołał za nim Jonathan.

– Dobra – odparł, nie odwracając się już do niego.

* * *

Zadowolony Drake usiadł na łóżku tuż za Seanem, biorąc go między swoje nogi. Sean oparł się o jego klatkę piersiową, uważając, by nie wysypać na pościel miski popcornu. Puścili sobie krótki maraton filmowy, zamierzając spędzić resztę wieczoru przy różnych gatunkach, poczynając od komedii, a kończąc na horrorze. Drake chciał, żeby jego partner rozluźnił się i pozwolił sobie na odpoczynek. Zresztą jemu też się to przyda. Obaj postanowili, że nie pozwolą, by coś ich od siebie odsunęło, bo zamierzali się ze sobą zestarzeć. Wielu gejów nie myślało o związkach typu „do śmierci”, korzystając z młodości, tego, co podrzucał im los, trwając w związkach kilkumiesięcznych, tygodniowych lub co noc pieprząc się z kimś innym. Oni nie należeli do tej grupy. Za bardzo chcieli z kimś związać życie, dzielić problemy – co dla Seana okazało się trudnym krokiem – aby byli ze sobą tylko na jakiś czas. Drake chciał Seana całym sobą, duszą, sercem, ciałem i nie zamierzał go nikomu oddawać. Gdy to powiedział ukochanemu, ten odpowiedział tym samym i dodał, że ci modele i modelki, z którymi pracował Ashborn, mają trzymać łapy przy sobie. Pod tym względem Sean się nigdy nie zmieni. Jego zazdrość, dopóki nie była chorobliwa, pochlebiała mu. Zresztą on sam ją odczuwał, kiedy jakiś facet zawiesił na Seanie dłużej wzrok, ale był też dumny z tego, że partner się podobał. Pocałował go w szyję, przyciskając do siebie mocno i wdychając jego zapach.

– Zgnieciesz mnie – zaprotestował cicho Sean.

– Miałbym ochotę przeniknąć przez ciebie, dlatego tak mocno cię trzymam, a wiesz, że potrafię jeszcze mocniej.

– Wiem, ale połamałbyś mi żebra. – Teraz wiedział, że zrobił źle, dusząc w sobie to wszystko. Sądził, że robi dobrze, ale się mylił. Chciał wynagrodzić to partnerowi i stać się bardziej otwartym wobec niego. Nie zmieni się od razu, ale na pewno nie będzie ukrywał tego, że coś jest nie tak, jak powinno. Nikt go nie będzie kochał jak Drake i nikt nigdy nie da mu tego, co on. Chciał być z nim, a prawie to zniszczył. Położył swoje ręce na jego, odstawiając przed tym miskę prażonej kukurydzy na bok. – Kocham cię.

– Ja ciebie też, słońce. To co oglądamy jako pierwsze? – W DVD czekała już na nich nagrana płyta z kilkoma filmami. Wystarczyło tylko wybrać któryś i nacisnąć przycisk na pilocie.

– „Kiedy Harry poznał Sally”? – zapytał Sean.

– Nie. To coś z Adamem Sandlerem, co tam mamy.

– „Od wesela do wesela”?

– Nom.

– Oglądałeś to tyle razy…

– Lubię to. Puszczaj. – Chwycił brodę Seana dwoma palcami, odwracając jego głowę tak, że mógł sięgnąć ustami do jego warg. – Tęskniłem za tym.

– Za czym?

– Za tym, co było. Za normalnością. – Pocałował go jeszcze raz, zanim pozwolił mu spojrzeć na ekran.

– I za „Od wesela do wesela” też.

– O tak. Ale przede wszystkim tęskniłem za tobą i nie tylko przez ostatnie dni. – Poczuł, jak na te słowa Sean bardziej wciska się plecami w niego. To była jego odpowiedź, że czuł to samo. – Daj ten popcorn, a nie sam będziesz go wyjadał.

– Serio „Od wesela do wesela”?

– Nie jęcz, oglądaj. Potem ty wybierasz film, jeżeli ci na to pozwolę. – Połaskotał go po boku, wiedząc, że Sean ma łaskotki i odetchnął głęboko, słysząc jego śmiech.