W sidłach miłości - Rozdział 21

Dziękuję za komentarze. :)

Oniemiały wpatrywał się w Jonathana. Na pewno się przesłyszał. Ten chłopak chce z nim zatańczyć i to pokazać dokładnie jego choreografię? Poczuł, że robi mu się gorąco. Położył dłoń na klamce, niezdecydowany co miał robić. W tym też momencie zrugał siebie za swoje głupie zachowanie. Przecież wiedział, czego chce, i właśnie ma to dostać. Tonę solidnych lekcji z kimś naprawdę dobrym. Dzięki temu nawet szkolne egzaminy z tańca pójdą mu łatwiej. Ćwiczył już całe lata, a jeszcze nie był w tym najlepszy. Miał tylko wątpliwość co do jednej kwestii:

– Chcesz, żeby mnie w konkursie zdyskwalifikowali?

– Słucham? Dlaczego mieliby to zrobić?

– Johnny, ty chcesz zatańczyć ze mną coś, co ma przedstawiać uczucie rozgrywające się pomiędzy dwojgiem ludzi...

– No wiem, od nienawiści do miłości.

– Jesteśmy chłopakami, a ty nie chcesz nic zmieniać w układzie.

– Chcę zmieniać. Ubogacić to w parę rzeczy, o których za jakiś czas się dowiesz. Martwisz się, że z powodu tego, co chcę pokazać, ty odpadniesz? To chyba nie znasz tak naprawdę właścicielki Akademii. Dla niej liczy się to, co uczestnik chce pokazać, co umie, a nie z kim tańczy i czy robi na scenie wygibasy z kobietą, czy facetem. Nie zostaniesz zdyskwalifikowany. Wierz mi, że prześledziłem każdy punkt regulaminu i naprawdę zasięgnąłem języka. Inaczej zostalibyśmy przy tym, co planowałeś, ale paru rzeczy nie pokazalibyśmy. Nie każ mi się więcej produkować słownie, tylko zabieraj, co tam musisz, i jedziemy. Mamy salę dzisiaj wynajętą do dziewiętnastej i każda sekunda się liczy. – Już miał wrócić do swojego samochodu, ale uniósłszy palec wskazujący, rzekł: – Przygotuj się na to, że jutro będą cię tak boleć mięśnie, że ledwie będziesz się ruszał. Poza tym słyszałem, że za tydzień w szkole egzamin, więc do tego też cię przygotuję.

Richie ledwie powstrzymał swoją szczękę przed opadnięciem na podłogę. Ktoś podmienił Johnny’ego czy chłopak coś kombinuje, żeby go upokorzyć? Może Alex coś mu powiedział i nagle jest taki jakiś… normalny?

– Dobra. Za chwilę przyjdę. – Zamknąwszy drzwi, oparł się o nie. Cokolwiek to było, nie wierzył, że coś odmieniło Johnny’ego, ale skorzysta z okazji do ćwiczeń i zniesie wszystko, co go czeka.

* * *

Drake Ashborn, usiadłszy na pustaku, oparł łokcie na kolanach. Potrzebował chwili oddechu. Za godzinę kończył pracę i już nie mógł się doczekać wieczoru z Seanem. Tym razem liczył na szczerą rozmowę z nim, ponieważ był niemal pewny, że ich problemy mają coś wspólnego z seksem. Kiedy tylko nie ma o nim mowy, nie całuje Seana, tylko zachowują się bardziej jak bracia, wszystko jest dobrze, ale gdy tylko chce się do niego zbliżyć, choćby go przytulić, partner od razu ucieka. Tak nie mogło zostać, bo zaczynał się niepokoić, a i mózg mu podsuwał masę różnych teorii.  Głównie jeden możliwy powód go przygnębiał, ale chciał wierzyć, że to nie o to chodzi. Ufał Seanowi i nie wiedział, co by zrobił, gdyby się okazało, że mężczyzna to zaufanie zniszczył, a głównym powodem do tego mogłaby być zdrada. Wierzył w to, że jest inny powód oddalenia. Mieli wielki problem i w przeciwieństwie do Seana nie zamierzał już udawać, że nic się nie dzieje, i musiał to rozwiązać.

– Człowieku, kochanka cię zostawiła czy jak? – Sam, kolega z pracy, klepnął Drake’a mocno w ramię.

– A co? – Pomasował się po ramieniu.

– Stary, od rana masz minę, jakby ktoś ci umarł. Dziewczyna dała ci kosza?

– Nie do końca. W każdym razie wierzę, że… Nieważne. Na kiedy twoja żona ma termin? – Wolał zmienić temat, niż wdawać się w serię niekończących się kłamstw. Lubił Sama, ale już wiele razy był świadkiem jego niewybrednych żartów o „pedałach”, więc tym bardziej przekonywał się co do zachowania prawdy dla siebie.

– Za dwa tygodnie rodzi. Już nie możemy się doczekać, kiedy weźmiemy małego na ręce.  – Sam, niższy od Drake’a mężczyzna, ale bardzo rozbudowany w barkach, przysunął sobie pustak. Usiadłszy na nim, zapytał: – Czy wiesz, że żona Daga ma raka piersi?

Drake zauważył, że jeden z murarzy, zawsze wesoły, często lubiący sobie pośpiewać w czasie pracy i zwykle będący duszą towarzystwa, Dag Bronson, od paru dni stał się innym człowiekiem, cichym i skupiającym się wyłącznie na pracy. Zawsze mu się wydawało, że to on w wielu sprawach ma najgorzej, a nagle się okazywało, że inni mają o wiele większe problemy.

– Wiesz coś więcej na ten temat? – dopytał Samuela. – Może trzeba im jakoś pomóc?

– Powiem ci, jeśli będzie trzeba. Dobrze sobie radzą finansowo, ale Elle ma za tydzień mastektomię. Problem w tym, że rak został odkryty zbyt późno i podobno są przerzuty. Mówię ci, stary, nie jest wesoło. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby mojej żonie coś się stało.

– Nic się nie stanie i u Daga też wszystko będzie dobrze.

– Pozytywne myślenie, co? – Sam ciężko podniósł się ze swojego niskiego siedziska. – Czas wracać do roboty, jeżeli za godzinę chcemy dokończyć tę ścianę.

– Okej. Tylko coś sprawdzę. – Drake wyjął telefon z kieszeni. Napisał dwa słowa: „Kocham cię”. Nie czekał na odpowiedź. Kiedy Sean był na uczelni, zazwyczaj nie odpisywał od razu. Robił to dopiero w wolnej chwili, a te zdarzały się rzadko, dlatego bardzo go zaskoczył sygnał przychodzącej wiadomości tekstowej. Uśmiechnął się, widząc te same dwa słowa, które wysłał. Poczuł się lepiej i wrócił ożywiony do pracy, odpowiadając żartem na komentarz Sama, że jest radosny jak skowronek, bo pewnie panienka obiecała mu gorącą noc, po czym wrócił do pracy.

* * *

Sala nie była może duża, ale znajdowała się tutaj wygodna kanapa, na parapecie wieża stereofoniczna, a ściana obłożona została lustrem. Mieli wszystko to, czego potrzebowali. Richie, położywszy swój plecak obok kanapy, ukucnął, chcąc wydobyć z bocznej kieszeni płytę. Oscar złożył już wszystkie utwory i mogli w końcu ćwiczyć przy składance rocka i popu wymieszanych z elementami hip-hopu oraz romantycznych melodii. Te ostatnie miały się wpasować w bardziej intymne elementy układu tanecznego. Przeraził się, ile pracy ich czeka i czy podoła wszystkiemu. Pokaz miał trwać mniej więcej trzy minuty, a wymagało to wiele tygodni ciężkiej pracy. Da radę, gdyby było inaczej, nawet nie starałby się dostać na studia do tej akademii.

Wsunął płytę do kieszonki w wieży, kodując sobie w głowie, żeby ją później zabrać. Odwróciwszy się, zobaczył, że Johnny zdjął koszulkę. Opuścił wzrok, nie chcąc nachalnie badać jego ciała. Sam przebrał się już w domu, więc teraz tylko zdjął spodnie, pod którymi miał krótkie legginsy, natomiast pod bluzą swoją ukochaną, długą koszulkę.

– Gotowy? – zapytał Jonathan.

– Tak.

– Jak zwykle rozgrzewka, a później przećwiczymy twoją solówkę. Tę część zanim ja wchodzę, a ty rzucasz się na mnie niby do walki.

O tak, tę część Richie bardzo lubił. Para, tańcząc, udawała, że walczy. Każdy ruch wymagał doskonałego zgrania się i był lustrzanym odbiciem przeciwnika.

– Poza tym chcę dzisiaj spróbować podnoszenia – mówił Johnny, podskakując na palcach do góry. – Ten moment, kiedy odbijasz się od ziemi, ja cię łapię, a ty przyklejasz się do mnie. To trudna część i lepiej zacząć od dzisiaj.

Richie słuchał chłopaka, rozciągając mięśnie, i miał ochotę uciec. Sądził, że dzisiaj nie będą mieć tak bliskiego kontaktu ze sobą, a tym bardziej nie zaczną od czegoś takiego trudnego. Nawet nie wiedział, czy Johnny go podniesie.

– Podniosę cię.

– Powiedziałem to na głos? – zapytał młodszy z chłopaków.

– No tak. Już cię niosłem na rękach, więc jeżeli nie przytyłeś, to nie będzie problemów.

Doskonale pamiętał, kiedy był niesiony. Nie wierzył Alexowi, że Jonathan wnosił go do domu, i teraz nie wiedział czy żałować tego, że odleciał, czy raczej się cieszyć. Nie skomentował słów chłopaka, kontynuując długą rozgrzewkę. Tuż po niej przyjął postawę początkową, stając w rozkroku z opuszczoną nisko głową i rękoma zaciśniętymi w pięści. Słysząc pierwsze takty muzyki, zatańczył solówkę tak, jak ją czuł i sam ułożył. Nie chciał myśleć, że zostanie skrytykowany, tylko poddał się temu, co kochał.

Johnny obserwował Richiego, wyłapując niedociągnięcia, ale nie przerywał mu, czekając cierpliwie do końca. Sam przed sobą musiał przyznać, że był pod wrażeniem umiejętności chłopaka. Młody fantastycznie się poruszał, sam ułożył choreografię, wybrał muzykę, i to idealną do tego układu, oraz przezwyciężył w sobie chorobliwą nieśmiałość do niego. Bez tego nie byliby tutaj, a on nadal traktowałby go jak wroga. Nie to, żeby tak nagle go pokochał czy polubił. Po prostu jemu ktoś dawno temu pomógł i on teraz ma okazję dać to samo komuś innemu, a nie znał lepszego obiektu  niż ten chłopak. Pomógłby mu nawet, jakby go nienawidził, a tak z pewnością nie było. Wtedy współpraca mogłaby być bardzo ciężka, co nie znaczy, że to, co ich czeka, będzie łatwe.

Kiedy Richie skończył, podszedł do niego i powiedział:

– Robisz kilka podstawowych błędów. Pamiętaj, że to, co wydaje się bardzo łatwe, może sprawić, że polegniesz. Na samym początku twoje ręce i głowa nie idą równo. Głowę podnosisz za szybko. Wszystko ma ze sobą współpracować, a to wygląda tak, jakby głowa robiła coś innego, a ręce sobie swobodnie machały w tę i we w tę. Równo ręce idą wraz z głową. Jeszcze raz, dopóki nie zrobisz tego tak, jak trzeba, nie przejdziemy dalej.

Jęknąłby, gdyby Johnny nie miał racji, ale miał i nie zamierzał mu się sprzeciwiać. Wykonał te same ruchy ze dwadzieścia razy, aż stały się one płynne i współgrające ze sobą. Zatańczył solówkę jeszcze kilka razy, biorąc sobie do serca wszystkie rady. Później obaj przećwiczyli część następującą po walce, a wymagającą ich skoordynowanych ruchów, niczym w boysbandzie, kiedy chłopcy tańczą w grupie to samo. Zanim przeszli do pierwszego z podnoszeń, Richie już był zmęczony, ale szczęśliwy. Dwie godziny dały mu w kość, lecz kiedy obaj odsunęli sprawy prywatne, okazało się, że Johnny naprawdę dobrze mu wszystko tłumaczy, a dobra krytyka tylko pomagała. Nie polegała na „nie umiesz tańczyć”, „co to ma być? Tak się rusza słoń”, tylko chłopak dawał mu dobre rady i pokazywał na spokojnie, co zostało źle wykonane.

– Zaufaj mi, złapię cię – powiedział Johnny, kiedy przeszli do pierwszego i jedynego dzisiaj podniesienia. On miał wskoczyć na starszego chłopaka, a Johnny powinien go złapać niemal w powietrzu, pozwalając mu owinąć swoje nogi wokół bioder. Po wszystkim Richie miał się wygiąć do tyłu, a podtrzymywany przez niego dotknąć głową podłogi. Johnny zmienił zakończenie tego układu. W samochodzie wytłumaczył mu wszystko. Zamiast zsuwania się na podłogę skąd miał przejść do następnego kroku, Johnny podciągał go do góry, a on obejmował go wokół szyi jak kochanek. To nastolatka trochę przerażało, bo wymagało niesamowitej bliskości.

– Zaufaj mi.

Kiwnął głową, jakoś nie potrafiąc zaufać tym słowom, ale musiał to zrobić. Odetchnąwszy, wykonał parę ruchów, które prowadziły do podniesienia. W pewnej chwili bliski zawału odbił się od podłogi, a Johnny złapał go w powietrzu w swoje silne ręce, jakby w ogóle nic nie ważył. Richie natychmiast wykonał resztę układu bezbłędnie, a wisząc głową w dół, zrozumiał, że w żaden sposób on i Joyce nie wykonaliby tego. Nie utrzymałby jej za nic w świecie. Z pomocą Johnny’ego i swojego kręgosłupa uniósł się, by zakończyć zadanie. Zawinął jedną rękę wokół szyi chłopaka, a zaraz za nią powędrowała druga. Zdał sobie sprawę z intymności tej pozycji. Niesamowitej bliskości, kiedy ich twarze dzieliły centymetry, oddechy mieszały się ze sobą, klatki piersiowe były złączone, a Johnny trzymał go za jedno udo. Z tej pozycji mieli przejść do następnej, ale Richie zdawał sobie sprawę, jak w tej chwili wyglądają… jakby się kochali. Przeszedł go dreszcz. Twarz, usta Johnny’ego były tak bardzo blisko. Szkoda, że nigdy nie poczuje, jak smakują. Odsunął się, opuszczając jedną nogę, stając na parkiecie, ale Johnny nadal trzymał go za drugą.

Przyciągnął Richiego jeszcze bliżej siebie i pocałował. Richie otworzył szeroko oczy, wstrzymując oddech. Nie wierzył, że ten chłopak go właśnie całuje. Usta Jonathana masowały jego, kusząc, zaczepiając, a jemu serce omal nie wyskoczyło z piersi. Chciał oddać pocałunek, ale coś go przed tym powstrzymało. Johnny go nie lubił,  nie miał powodu, aby go całować. Co więcej, kazał mu się w ten sposób do siebie nie zbliżać. W takim razie dlaczego go całował? Poczuł bezdenną rozpacz, kiedy do głowy przyszedł mu tylko jeden powód. Wyrwał się  uścisku chłopaka, skądś znajdując w sobie siłę, by go odepchnąć. Prawie by się przy tym przewrócił, gdyby Johnny go nie przytrzymał. Odskoczył od niego, jakby ręka tancerza go parzyła. Nadal czując  jego usta na swoich, przytknął do nich dłoń, by je otrzeć. Nie wierzył, że Johnny zrobił mu coś takiego. Ich pierwszy pocałunek wyobrażał sobie inaczej, że stanie się to dlatego, że Johnny tego chce, kocha go, a tymczasem…

– Co się z tobą dzieje? – zapytał starszy chłopak zaskoczony dziwnym zachowaniem Richiego.

– To zemsta za wczoraj tak? To żart?

– Słucham? – Zmarszczył brwi. Co też tej panience przyszło do głowy? Zaczynał go wnerwiać, a to nie wróżyło dobrze.

– Nie żartuj sobie ze mnie w ten sposób. Jeżeli chciałeś się zemścić za to, co czuję i wczoraj powiedziałem, to trzeba było dać mi po mordzie, a nie wykorzystywać… – Świadomość tego bolała i było mu naprawdę przykro, że chłopak wykorzystuje taką intymność do żartowania sobie z niego.

– Chodzi o ten pocałunek? Idiota z ciebie – parsknął Johnny.

– No, piękne dzięki! 

– Głupi jesteś, wiesz czemu? Bo to jest element układu, a nie jakaś tam zemsta za wczoraj! Mam w dupie to, co wydarzyło się wczoraj! Dlaczego jesteś czasami taki dziecinny i widzisz rzeczy, których nie ma?! Za dużo sobie wyobrażasz i za dużo do siebie bierzesz! Sądziłem, że się domyślisz, a ty coś sobie ubzdurałeś! – wybuchnął.

Richie spojrzał na niego uważniej. Duszący go ból odpłynął, ale w każdej chwili mógł wrócić.

– Element? Dlaczego mi nie powiedziałeś?

– Bo byś się na to nie zgodził. Czasami lepsze jest zaskoczenie, ale ty zaraz musiałeś sobie Bóg wie co ubzdurać – odpowiedział już spokojniej.

Tak, jeden z dodatków do ich układu. Pocałunek. Nic dla Jonathana, a dla niego tak dużo, a do tego mieli to powtarzać tak wiele razy. Wytrzyma to? Cóż, to będzie tylko gra, nic więcej, a on postara się udawać, że to nic nie znaczy. W sumie taka prawda. Tylko jak miał dać się całować, udawać, kiedy serce wiedziało swoje i chciało tylko jednego? Wszystko byłoby takie łatwe, gdyby go nie kochał. Musiał porozmawiać o tym z Alexem, dzięki temu ułoży swoje myśli, a może i otrzyma dobrą radę. W sumie nie musiał się zgadzać na ten pocałunek, ale podświadomie bardzo tego chciał. To była jedyna możliwość bycia tak blisko kogoś, kogo kochał.

– Nie wiem, o czym ta twoja blond główka myśli, ale na dzisiaj koniec. Późno już. Siedzimy tutaj od kilku godzin. Wracamy do domu – zarządził Jonathan, zbierając swoje rzeczy.

Richie zgodził się na to z radością i poszedł po swoją płytę. Przygotowując się do wyjścia, ani razu nie spojrzał w stronę starszego chłopaka, czując jego palący wzrok na sobie.

* * *

Sean przyszedł wcześniej, co bardzo zaskoczyło Drake’a będącego w środku robienia kolacji. Partner nie przywitał się z nim, tylko po prostu położył się na kanapie i leżał nieruchomo, wpatrując się w sufit. Drake nastawił piekarnik do odpowiedniej temperatury, żeby  upiec własnoręcznie zrobioną pizzę i podszedłszy do Seana, usiadł przy jego nogach. Pogłaskał go po udzie. Mężczyzna nie zareagował na jego obecność, będąc całkowicie wycofanym. Wyglądał, jakby był w innym świecie.

– Sean, co się dzieje?

– Nic. Jestem wykończony.

– Miałeś kończyć zajęcia dopiero za dwie godziny.

– Źle ci, że jestem wcześniej w domu? – Ciemne oczy Seana zmierzyły uważnie Drake’a.

– Przeciwnie, cieszę się, tylko dziwnie się zachowujesz.

– No tak, bo nie przyszedłem, nie przytuliłem się to zaraz dziwnie. I tak wiem, że mieliśmy o tym pogadać. Najpierw idę wziąć prysznic. Przesuniesz się? Chcę wstać.

Starszy z partnerów podniósł się pewny, że dzisiaj już mu nie odpuści. Definitywnie coś złego się działo i teraz to już nie miał zielonego pojęcia, o co może chodzić. Wrócił do kuchni i usiadłszy przy stole, poczekał na Seana oraz pizzę, pomimo że stracił apetyt. Rozumiał zmęczenie partnera, ale to, co się działo, zdarzało się po raz pierwszy w ich związku i przez to nie wiedział, co ma robić. Jedyne co mógł zrobić to to, co podpowiadał mu instynkt, czyli porozmawiać.

Dziesięć minut później Sean, wyszedłszy z łazienki w samej bieliźnie, usiadł mu okrakiem na kolanach. Wpił się żarłocznie w usta Drake’a, podciągając do góry jego koszulkę. Mężczyzna natychmiast odpowiedział na pocałunek, będąc mile zaskoczonym tym krokiem partnera. Chwycił go za biodra i przysunął bardzo blisko swoich. Pogłębił pocałunek, wsuwając mu język do ust, a dłonie wetknął pod bieliznę, by ścisnąć jędrne pośladki kochanka. Oderwał się od jego ust, zaczynając badać szyję Seana. Delikatnie pokąsawszy zębami skórę szyi, przesunął nosem po uchu kochanka, wąchając go. Uwielbiał jego zapach, kochał go całować i dotykać. Mógłby robić to bez końca.

– Chodźmy do łóżka – poprosił w pewnej chwili Sean.

Drake spojrzał na niego. Mieli przecież porozmawiać. Sean wcześniej wyglądał na zmęczonego, a nawet przygnębionego, a tu nagle taka zmiana.

– Wyłącz piekarnik i chodź. – Wstał z kolan Drake’a, ruszając od razu w stronę sypialni.

Nie mógł się oprzeć takiemu zaproszeniu. Mogą porozmawiać później. Wyłączył piekarnik i idąc za partnerem, zdjął po drodze koszulkę. Kochanka zastał już leżącego  na łóżku i czekającego na niego. Pochyliwszy się nad nim, pocałował go namiętnie i władczo. Położywszy się obok, na boku, przeciągnął ręką wzdłuż klatki piersiowej Seana. Zatrzymał rękę na jego brzuchu, głaszcząc go powoli, po czym przesunął dłoń na jego niepobudzone krocze. Spojrzał głęboko w oczy ukochanego, a to, co w nich zobaczył, nie spodobało mu się. Nie tak patrzył Sean, kiedy chciał się z nim kochać. W tych oczach zawsze był ogień, a teraz ujrzał bezgraniczną obojętność na to, co się stanie.

– Nie chcę, żebyś sądził, że kochanie się ze mną to twój obowiązek – powiedział Ashborn, odsuwając się. Usiadłszy, przesunął dłońmi po włosach.

– Słucham? – Podparł się na łokciach.

– Sean, chciałeś się kochać, bo sądzisz, że musisz? – Ponownie spojrzał mu w oczy, tym razem bardzo poważnie i nieustępliwie.

– Przecież chcesz seksu? I skąd wiesz, że chciałem zrobić to, bo muszę, a nie, że chcę? – Również usiadł, ale opierając się o ścianę za plecami.

– Twoje oczy były puste, nawet twoje ciało nie reagowało, kiedy cię dotykałem.

– Chcesz, żeby mi stanął po pierwszym pocałunku? – warknął Sean. – Nie mam siedemnastu lat.

– Nie o to chodzi! Znam cię, nawet nie wiesz jak bardzo. Poszedłeś do łazienki jakiś taki dziwny i wróciłeś, nagle chcąc, żebym cię przeleciał. Pomyślałeś sobie, że w ten sposób unikniesz rozmowy? Tak było, prawda? Sądzisz, że jak się będziemy kochać, to będzie wszystko dobrze? Nieprawda.

– Przecież tego chcesz. – Sean wstał i wyjąwszy z szafy spodnie, zaczął je zakładać. 

– Chcę, ale nie kiedy ty czujesz, że twoim obowiązkiem jest się ze mną kochać. Kiedy patrzysz z taką obojętnością i czymś, co mówi, żebym przestał cię dotykać… Rozumiesz, co do ciebie mówię? – Podszedł do partnera i położył ręce na jego ramionach. – Mamy problemy i chciałbym je rozwiązać, bo jak widzę, z dnia na dzień jest coraz gorzej. I przychodzą mi do głowy naprawdę niedorzeczne myśli. Ty tak naprawdę nie chcesz się ze mną kochać, przytulać się. Nawet nie wiem, czy w ogóle jeszcze w jakimkolwiek sensie mnie chcesz.

– Chcę, tylko... Chcę. – Zacisnął zęby. Nie chciał o tym mówić. Nie chciał tej rozmowy.

– To co się dzieje? Za każdym razem jak cię przytulam, spinasz się, jakbym miał zaraz zaciągać cię do łóżka, do którego nie chcesz ze mną iść. Widzę to, Sean. Tu nawet nie chodzi o seks.

– A o co chodzi? – Strąciwszy ręce Drake’a, zaczął szukać koszulki wśród rzeczy wiszących na fotelu przy łóżku.

– Po prostu brakuje mi twojej bliskości.

– Znasz mnie. – Sean przełożył górę ubrania przez głowę, trzęsąc się z nerwów. – Wiesz, że nie jestem osobą, która przytula się dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jestem zimny. Widziały gały co brały, a teraz masz do mnie jakieś pretensje, że nie siedzę z tobą i  nie tulę się jak panienka! – krzyknął. – Nie rozumiesz, że po prostu jestem wykończony?! Totalnie zniechęcony do wszystkiego i nie mam ochoty na żadną cholerną bliskość, Drake! Po prostu chcę pobyć sam ze sobą! I nie patrz na mnie jak zbity pies, jakbym cię skrzywdził, bo nie mam ochoty się z tobą pieprzyć, być przy tobie, spędzać z tobą czasu! Chcę być po prostu sam! Nie mam nawet ochoty istnieć! Drake? Co robisz? – zapytał przestraszony, kiedy partner wyciągnął z górnej półki w szafie swoją torbę podróżną i zaczął wrzucać do niej rzeczy. – Drake? 

– Dam ci tę wolność, jeśli tak o niej marzysz! Nie chcesz być przy mnie, to cię do tego nie zmuszam. Chcesz być sam. Proszę bardzo. – Wrzuciwszy sweter do torby, zasunął zamek. – Chyba obaj potrzebujemy od siebie odpocząć. Zatrzymam się w jakimś motelu. Zadzwonię, jeżeli tylko tego chcesz, lub lepiej ty to zrób. Zresztą nieważne. – Złapał ucho od torby podróżnej i wyszedł z sypialni. Nie reagował na wołanie partnera. Nie mógł z nim w tej chwili przebywać, jak i nie mógł bez jego pomocy ratować ich związku, jeżeli Sean tego nie chciał.

– Drake! – krzyknął po raz kolejny Sean, ale partner go nie słuchał. Zamarł, kiedy drzwi od ich mieszkania zamknęły się za nim, a on tak stał i patrzył na nie niczym na barierę nie do przebycia, która ich od siebie odgrodziła.