28 lipca 2014

Prezent od losu - Rozdział 2



Zapraszam na kolejny rozdział i bardzo dziękuję za komentarze.  :)


ROZDZIAŁ 2

Rozmowa z Jackobem trwała około dwóch godzin. Alfa sfory Langston był już doskonale poinformowany przez Daniela o sytuacji, więc nie musieli mu wszystkiego od nowa opowiadać. Jedynie Luis został zobowiązany, żeby odpowiedzieć na masę pytań. W tym czasie jakoś znosił kolejne dziwne zachowanie przyjaciela. Christian uśmiechał się pod nosem, gapił na niego i wyglądał, jakby coś analizował w głowie. Gdy już wyszli, chciał zapytać go, co się dzieje, ale trudno mu było to zrobić, kiedy podszedł do nich Dario z Justinem. Luis po raz pierwszy mógł obserwować ich razem. Tak wiele się nasłuchał o ich związku, że wydało mu się jakby znał tę parę na wylot. Pamiętał Justina jako nieśmiałego i strachliwego, a tymczasem przy boku partnera stał się pewnym siebie mężczyzną. Zaś Dario z kilkudniowym zarostem i niezwykłym błyskiem w oku wyglądał równie przystojnie jak dawnej. Czy on właśnie pomyślał o innym facecie, że jest przystojny? Jeszcze brakowało, żeby porównywał go do tego całego Alessio. I tak zdążył zauważyć, że w czasie rozmowy z Jackobem za dużo mówił o tym zmiennym.
– Przykro mi, Luis, że spotkały cię takie rzeczy – powiedział Dario. Obejmował partnera w pasie. Obaj byli elegancko ubrani i wyglądało na to, że gdzieś wychodzą.
– Uwierz, że mnie też. Szczególnie, że ktoś dybie na moje cudowne życie.
– Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło – rzucił Christian mimochodem. Nie wytłumaczył o co mu chodziło, co tylko Luisa jeszcze bardziej zaciekawiło. – Gdzie to się udajecie, panowie?
– Dzisiaj świętujemy. Każda okazja dobra na to by pobyć ze sobą. Szczególnie jak ostatnio Dario miał tyle pracy, że widywaliśmy się jedynie w łóżku.
– Nie narzekałeś.
– No nie. Ale w związku nie chodzi tylko o seks. Prawda? – Justin puścił oczko gościom. – Dlatego wybaczcie, ale zobaczymy się, jak już nacieszę się wreszcie wolnymi dniami mojego partnera.
– Bawcie się dobrze.
Zażenowany rozmową o łóżku i samą sugestią, co Dario z Justinem mogli w nim robić, Luis pożegnał się z nimi, wyciągając przyjaciela z domu Langstonów. Mimo wszystko dobrze byłoby, jakby już wrócili do Arcadii. Chciał już wiedzieć, czy ten Alessio coś znalazł. W sumie nawet nie był pewny, że mężczyzna zajmie się tą sprawą tak od razu, ale wyglądał na bardzo zdeterminowanego by pomóc. W ogóle nie powinien interesować się kimś obcym, ale jak widać zmienni mieli to do siebie, że lubili pomagać.
Całą drogę do domu – razem z Christianem – wspominali stare czasy. Czasami tęsknił za tamtym beztroskim życiem dzieciaka i nastolatka. Chociaż biorąc pod uwagę Chrisa, to on zdecydowanie nie chciał wracać do tamtych czasów, kiedy mieszkał z ojczymem. Dlatego najwięcej rozmawiali o wspólnych wygłupach i szkole. Luis był starszy od Chrisa o dwa lata i wcześniej opuścił liceum, ale później przyjaciel dołączył do niego na studiach. Wiele ich łączyło. Dlatego w jakiś sposób oddzielili się od siebie, kiedy Christian związał się ze swoimi partnerami i chwilami Luisowi było ciężko, ponieważ jego przyjaciel mieszkał od niego bardzo daleko. Owszem, Luis mógł przyjeżdżać do nich, lecz obowiązki i życie sprawiały, że ciągle brakowało mu czasu. Szkoda, że odwiedził go dopiero gdy sam miał kłopoty.
Po dojechaniu na miejsce, wrócił do swojego pokoju i zdębiał. Na podłodze, stoliku i wolnych półkach stały kosze, ewentualnie wazony z kwiatami. Czerwone róże rozniecały duszący aromat przez co zaczęło mu się kręcić w głowie. Przesunął ręką po krótkich włosach.
– Luis masz tę maść? Trzeba ci zmienić opatrunek – powiedział Christian wchodząc do pokoju. – Co to jest?
– Kwiaty? O ile widzisz to samo co ja. Po tych lekach od tego waszego doktorka może mam jakieś opóźnione w działaniu halucynacje.
– Zdecydowanie nie masz tajemniczych widzeń. Oni nie zasypali mnie kwiatami – wymruczał pod nosem.
– Jacy oni i wiesz od kogo to?
– Moi partnerzy. I nie wiem od kogo. Widać masz tajemniczego… albo tajemniczą wielbicielkę. – Martin wyjawił mu sekret i dopóki sam Alessio nie powie Luisowi kim dla niego jest, tak do tej pory będzie trzymał język za zębami. W międzyczasie pokaże przyjacielowi, jak dobrze mieć u boku mężczyznę.
Jakoś mu nie wierzył. Czyżby któraś ze zmiennych kobiet potajemnie zakochała się w nim? Gdy wypowiedział to na głos, Chris poklepał go przyjacielsko po plecach i zostawił samego, śmiejąc się na cały głos.
– Co ja teraz z tym zrobię? – zapytał sam siebie, sunąc wzrokiem od bukietu do bukietu.

***

Trzydziesta dziewiąta ulica znajdowała się we wschodniej części miasta. Ktoś nieobeznany z miastem lub niemający tak teraz popularnej nawigacji, zgubiłby się już po kilkunastu krokach. W całej tej sieci każda przecznica wyglądała jakby miała swoją własną historię. Ta, na której stał Alessio, miała popękaną jezdnię, chodnik w czasie remontu i graffiti na każdym z takich samych budynków. Plac przed każdym z nich przypominał coś w rodzaju ogródka, ale od dawna nikt go nie wykorzystywał do posiedzenia na ławeczce i kontemplowania widoków. Właściwie nie było tutaj żadnych ławek, a trawa wyglądała jakby od dawna nikt jej nie kosił. Zbyt często bywał w takich dzielnicach, by nie znać ich historii. Gangi, pijaństwo, bezrobocie i lenistwo zapoczątkowywały upadek takich miejsc, które, gdyby się nimi zająć, miały swój urok w przeszłości. O wiele lepiej wyglądały stare kamienice, wzniesione każda obok siebie i pomalowane kolorowo w porównaniu do wielkich, szklanych i zimnych molochów. Niestety tutaj daleko było do uroku zwyczajnych, miejskich czynszówek. Znalazł się na tej ulicy, gdyż było to jedyne miejsce, gdzie mógł spotkać Henry'ego, ale nie wiedział nic więcej. Gdzie miał się ruszyć? Powinien pytać każdego z osobna czy zna daną osobę? To tylko ściągnęłoby mu na głowę tych gangsterów. Gdyby dostał się do mieszkania tego mężczyzny, mógłby coś znaleźć. Tylko mieszkań było tu bez liku. I na usta nasuwało się pytanie, które z nich należało do znajomego Luisa. Na myśl o chłopaku uśmiechnął się chytrze pod nosem, przypominając sobie, co zrobił. Luis z pewnością już widział kwiaty. Nie żartował, pytając Martina o to, co lubi chłopak. Niech się teraz Lu zastanawia, skąd ten niespodziewany prezent, a on postara się o jakieś informacje.
Skupił spojrzenie na jakimś ruchu pomiędzy budynkami najbardziej obrysowanymi rysunkami grafficiarzy. Mogło to być jakieś zwierzę, ale było za duże jak na psa. Zainteresowany wysiadł z auta i zamknął je, włączając alarm. Niezwykła pustka i cisza miejskiej ulicy wydawały mu się podejrzane, ale tak bywało w biedniejszych dzielnicach, których nie ominęły gangi. Ślad ich działania pozostawał doskonale widoczny w postaci oznaczenia budowli kolorowymi freskami i głoszącymi różne idee napisami. Dlatego lepiej było siedzieć w domu i nie wychylać się, aby przypadkiem nie trafiła cię zbłąkana kula.
Ominął kilka kałuż będących dziełem deszczu padającego jeszcze przed godziną. Skręcił w prawo i przeszedł przez ulicę. Dotarł do wysokiego parkanu z ogrodzeniowej siatki. Ta już w kilku miejscach pordzewiała i miała dziury. Przeskoczył zwinnie ogrodzenie, jakby było maleńkim białym płotkiem. Wylądował lekko na podmokłej ziemi. Na jego wyczyszczone czarne glany upadło kilka kropel błota. Rozejrzał się za jakimś ruchem, ale nic nowego nie wypatrzył, mimo to nie zamierzał rezygnować z poszukiwań. Tym bardziej, że na tyłach budynku, przy którym właśnie się znajdował, dostrzegł otwarte okno do piwnicy i ślady butów. Skrzywił się, że będzie musiał przecisnąć się do środka. Ale czego się nie robi dla swoich alf i partnera. Nie miał wątpliwości, że chce Luisa. Ze zdobyciem go może pójść trochę trudniej, ale jak się czegoś pragnie, wszystko można osiągnąć.

***

Porozdawał zmiennym kobietom kwiaty, które z radością przyjęły. Niektóre chichotały pod nosem, inne rumieniły się, a jeszcze inne prowokowały go i zapraszały do siebie. Sam się zastanawiał czy nie skorzystać z propozycji ostatniej wilczycy. Szybko jednak wybił to sobie z głowy. Miał kłopoty, więc nie chciał mieszać w to jakiejś niewinnej dziewczyny, chociaż na niewinną to ona nie wyglądała. Musiała być tutaj nowa, tak samo jak połowa mieszkańców. Grupa się powiększała. Ciekaw był z czego oni wszyscy się utrzymują. Niby mieli pracę, ranczo zarabiało na siebie, a Daniel z Martinem nie porzucili tego, co robili mieszkając w mieście. Prowadzili biura przez Internet, ale Martin czasami musiał odwiedzić swoje kluby, którymi opiekował się zaufany zmienny Tony. Dużo wiedział z opowieści Christiana, a i sporo z tego, że czasami odwiedzał jeden z ulubionych klubów Martina.
– Naprawdę rozdałeś te kwiaty?
No tak, Christian będzie mu teraz jęczał, że on kwiatów nie oddałby i przeprowadziłby się do innego pokoju byle tylko „prezenty” pozostały jego. Nie odpowiedział mu. Nie musiał. Wszak przyjaciel ma swój własny rozum, zresztą mówił mu już, dlaczego tak zrobił. Siedział teraz w salonie patrząc, jak trójka dzieci Chrisa bawi się na środku dywanu. Ktoś w pokoju obok odkurzał, a ktoś inny kłócił się z partnerką. Zwyczajny dzień w niezwykłym domu. Bardzo chciał dożyć kiedyś takiego spokoju, który tutaj panował, chyba brakowało mu normalnego codziennego życia.
– Alessio jeszcze nie wrócił? – zapytał.
– Jak widać nie. Niewątpliwie byłby tutaj. Kombinując jak cię zdobyć – pomyślał zmienny smok. – Steffi, masz swoją zabawkę, tamta należy do Felicji. – Christian podał córce jej złotowłosą lalkę. Adam, który wkładał różnego kształtu klocki do odpowiednich dziurek w pudełku, przerwał czynność i spojrzał swoimi wielkimi oczami na ojca. – Nie, ty nie dostaniesz lalki.
– Czemu mu nie dasz? Boisz się, że jak się będzie bawił lalkami będzie później wolał… wiesz co. Tak jak jego tatuś?
– Nie. Niech się w przyszłości zwiąże z kim będzie chciał, ale powyrywa włosy Barbie, a te dwie będą przez to całą noc płakały. – Wstał z dywanu i wygładził ubranie. Długie szerokie spodnie, zdaniem Luisa, bardziej przypominały spódnicę, oraz kusą koszulkę. Nadal długie włosy, wiązał w koński ogon. Doprawdy nic się nie zmienił. Może stał się bardziej wyszczekany i władczy, a jak trzeba to nad wyraz słodki, jednak przez to jego ukochani robili to, co on chciał.
– Tej trójce chcecie dać jeszcze jakieś rodzeństwo? – Podwinął nogę pod siebie. Nudził się. Najchętniej poszedłby do pracy. Wątpił, czy będzie ją miał jak się nie zgłosi po urlop i nie da znaku życia. Utrzymanie roboty w tamtej restauracji graniczyło z cudem.
– Kiedyś. Na pewno nie w najbliższych latach. Uwierz, że jest ich trójka, a czasami mam wrażenie, jakby była ich dwudziestka. Alessio lubi dzieci – wypalił siadając na kanapie bokiem do przyjaciela.
Zmarszczył brwi. Co on znów z tym Alessiem i to nie na temat tego nad czym mężczyzna pracował? Gdzie się nie obejrzy to Alessio i Alessio. Najgorsze, że sam łapał się na myśleniu i mówieniu o nim.
– Co mi do tego, że lubi?
– Może w przyszłości adoptuje jak się zwiąże z partnerem.
– Ma partnera? – zaciekawiony wyprostował się. Kim może być partner takiego typka? I po diabła go to interesuje?
– Jeszcze nie do końca.
– Jak można nie do końca mieć partnera?
– Wierz mi, że można. Adam, zostaw to. – Podbiegł do syna zostawiając przyjaciela samego.
Luis podrapał się po nosie w zastanowieniu. Tak wiele w ciągu ostatnich godzin się wydarzyło. Próbowano go zabić, na pewno dalej na niego polują, jego znajomy Henry w jakiś sposób naraził się gangsterom, trafił tutaj i poznał tego betę z tymi oczyskami, które jak na ciebie patrzą to jeżą ci się włosy na głowie i czujesz dreszcze kłujące cię po całym ciele. I cholernie dobrze ten samiec pachnie. Jakich perfum on używa?
– Ej, Christian?
– Hm?
– Czym Alessio pachnie?
– Czemu pytasz? – Wziął syna na ręce. – Idziemy do tatusia Daniela.
– Bo.. No… To coś ma fajny aromat.
– A… Cóż. To zapach partnerstwa.
– To czemu najbardziej przy mnie wydziela tę swoją woń?
– A skąd ja mam to wiedzieć i skąd wiesz, że przy tobie najbardziej? – Christian wzruszył ramionami i wyszedł, zostawiając dwie wgapione w Luisa dziewczynki.
– Siemka. Wasz tatuś szybko wróci, nie? – Co on miał robić z dziećmi? Nigdy nie miał z nimi do czynienia. Może będą tam siedzieć i się bawić, i dadzą mu spokój.

***

W pomieszczeniu było ciemno – światło dolatujące z okienka przez które się przecisnął nie rozświetlało piwnicy – co nie było dla niego przeszkodą, mogąc liczyć na swoje wyostrzone zmysły. Nie chciał za bardzo tego wykorzystywać, gdyż jego oczy w ciemności świeciły wtedy na czerwono taka jego cecha, a raczej nie miał do czynienia ze zmiennymi. Dlatego wolał polegać na słuchu i węchu, o ile powonienie nie zostanie stępione przez odrażające zapachy. W piwnicy chyba nikt od dawna nie sprzątał, czuć było stęchliznę i ogólnie smród, jakby coś tu zdechło. Wszędobylskie szczury patrzyły na niego ze swoich dziur. Doskonale wyczuwały, kim on jest i bały się go. Jako wilk chętnie pobawiłby się z nimi, polując na nie. Kusiło go to, ale miał wyższe cele. Zresztą siedzenie w tym pomieszczeniu nie było szczytem marzeń, zaś odnalezienie wyjścia i przedostanie się do dalszej części budynku wręcz przeciwnie. Wstrzymując oddech tak długo jak się dało, ostrożnie stawiając stopy na nierównej posadzce, bo raczej pięknej podłogi to tu nie było, bardziej na wyczucie odnalazł drzwi, a potem kratę. Całe szczęście, że nikt tego nie zamknął na kłódkę. Wszedł do wąskiego korytarza oświetlonego przez migającą żarówkę. Wokół znajdowały się takie same drzwi i kraty jakie oddzielały piwnicę, z której wyszedł. Na końcu znajdowały się wąskie schody. Zaczął iść po stopniach, obserwując to co go może czekać na górze. Parter okazał się już bardziej przyjazny w porównaniu do niższej kondygnacji budowli. Dochodziły go dźwięki z mieszkań położonych na parterze: rozmowy, głos z telewizora, muzyka kalecząca jego uszy. Zignorował je kiedy ktoś na piętrze otworzył skrzypiące drzwi, a po chwili zaczął zbiegać po schodach. Natychmiast schował się w najgłębszy cień, aby pozostać niezauważonym. Postać przeszła koło niego, kierując się do wyjściowych drzwi. Zabrzęczały klucze w ręku mieszkańca domu, a potem Alessio znów pozostał na korytarzu sam. Niechcący oparł się o niedomknięte drzwi znajdujące za jego plecami, przez co wpadł do jednego z mieszkań. Wydarzenia potoczyły się szybko, po raz pierwszy jego reakcje były opóźnione. Jedyne co zdążył zauważyć, to była ręka uniesiona w górę, a w niej znajdował się jakiś przedmiot, ten opadł w mgnieniu oka. Potem już nastąpiła ciemność.

***

Uwolniony od rączek, które definitywnie zbliżały się do niego, przez opiekunkę małych zmiennych, wybrał się na spacer. Samotność powinna mu dobrze zrobić. Zdecydowanie w tym domu mieszkało za dużo osób. Przyzwyczajony w ostatnim czasie do spędzania godzin w samotności, poza pracą oczywiście, ale to było zupełnie co innego, nie potrafił spokojnie myśleć w takim tłoku. Tym bardziej, że zaczął ponownie odczuwać niepokój. Przez to zadzwonił do rodziców z masą pytań i dowiedział się, że doskonale się bawili, opalając na plaży, i kąpiąc w oceanie. Sonia śmiała się, życząc mu, aby w końcu spotkał tę jedyną i się ustatkował, a potem zabrał ukochaną na jakieś rajskie wyspy. Nie powiedział im, co mu się przydarzyło, jakie niebezpieczeństwo jemu grozi. Nie chciał ich martwić i, dopóki będzie w stanie uchronić ich przed tym, tak będzie robił.
Wieczorne niebo nad nim pozostawało rozpogodzone, ale gdzieś tam nad miastem, oddalonym o kilka mil, wisiały chmury. Dobrze, że nie lało, kiedy ukrywał się w tym zaułku. Przesiąkłby do szpiku kości, a nienawidził nosić mokrego ubrania. Czym on się przejmował? Przecież ubranie mogłoby pozostać splamione jego krwią, więc co tam trochę kropel deszczu. Kiedy wróci Alessio zapyta się go czy tam lało. Potrząsnął głową. Po cholerę ma mu zadawać jakieś głupie pytania? Beta będzie miał inne rzeczy do powiedzenia. Czy odnalazł Henry’ego? Było to możliwe? Ilu mieszkańców może mieszkać na jednej ulicy? Bardzo wielu, jeżeli nie były to domy jednorodzinne tylko bloki. Czego od tego faceta chcieli ci ludzie? Czy Henry nadal miał to, czego oni żądali? I dlaczego tak długo Alessia nie było? Nie, nie martwił się o niego, ale chciał poznać odpowiedzi na swoje pytania, a ten mógł je dostarczyć.

***

Ocknął się. Głowa niemiłosiernie go bolała. Gdy dotknął czoła tuż przy skroni poczuł wilgoć na palcach. Spojrzawszy na nie zamglonym od bólu wzrokiem ujrzał ciemnoczerwoną krew. Ktoś prawie rozwalił mu łeb. Gdyby był człowiekiem, pewnie byłby już martwy. Aż tak jakiś człowieczek bronił swojego mienia? To przypadek, że trafił do tego mieszkania. Przekręcił się na brzuch i podniósł na czworaka.  Otarł spływającą mu do oka posokę. Podpierając się na jednej ręce, drugą łapiąc jakiejś zauważonej kątem oka szafki, wstał. Świat zawirował mu w oczach i bardziej oparł się na meblu wciągając do płuc powietrze.
Przeklinał siebie za nieostrożność. Przez ten jeden jedyny moment stał się mniej czujny, nigdy nie popełnił takiego błędu. Chciał uniknąć spotkania z mieszkańcem kamienicy, a wpadł na innego. Wyprostował się. Ignorował płynącą mu już po policzku krew. Rana powinna niedługo się zasklepić. Niestety został pozbawiony daru samoleczenia, więc przydałby mu się doktorek, ale to później. Wziął głęboki oddech, starając się skupić na tym, co widzi. Jak ktoś mógł żyć w takim syfie? To było pierwsze pytanie, które cisnęło mu się na usta, zanim dotarło do  niego, że nikt, nawet najmniej normalny człowiek nie mógłby mieszkać w czymś, przez co przeszło tornado. Przewrócona dwuosobowa kanapa, od której siedzisko i oparcie zostały porozcinane. Drewniany stolik z połamaną nogą opierał się o wybebeszony fotel. Szuflady szafek i rzeczy z nich leżały na podłodze. Kuchnia, połączona z tym pokojem została doszczętnie zdemolowana. Rozbite talerze, sztućce walające się gdzie popadły i nawet jedyna w pokoju lampa zwisając na jednym kablu była znakiem, że ktoś tu czegoś szukał. Coś mu mówiło, że drugie pomieszczenie, ukryte za uchylonymi drzwiami, wyglądało jak kolejne pobojowisko. Chyba właśnie znalazł mieszkanie Henry’ego, pytanie gdzie znajdował się jego właściciel?

18 komentarzy:

  1. Nie mogłam się doczekać. *-*
    Świetny rozdzial, pojadę do Kostrzyna usatysfakcjonowana. xD
    Czekam na więcej. :3

    OdpowiedzUsuń
  2. Pierwsza! Super rozdział, nie mogę doczeka się jak rozwinie się akcja między Alessio i Luisem, :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Świetne, nic dodać nic ująć.

    OdpowiedzUsuń
  4. O jak miło, człowiek się budzi i ma nowy rozdział do przeczytania :D
    Matko, Chris jest okropny z tymi sugestiami xDD Ale widać, że Luis nie jest całkiem obojętny wobec Alessio. W końcu czuje woń partnerstwa :D Jestem ciekawa jego reakcji, gdy już wszystkiego się dowie xD
    Pewny siebie Justin... WOW O.O Dario, szacun xD Serio, że Justin aż tak się zmieni, to nie podejrzewałam. Ale cieszę się, bo go polubiłam <3
    Alessio, uważaj na siebie, bo co z Luisem będzie, jak kopniesz w kalendarz ;;; Jestem ciekawa, czy to był jeden z tych gangsterów, szukający Henry'ego. I przede wszystkim, gdzie on tak właściwie jest?
    Weny, Luano :3
    Ps Nie zauważyłam zbędnych kropek! :D

    OdpowiedzUsuń
  5. ,,– Siemka. Wasz tatuś szybko wróci, nie? – Co on miał robić z dziećmi? Nigdy nie miał z nimi do czynienia. Może będą tam siedzieć i się bawić, i dadzą mu spokój." oooo ta cala scena z tymi dziecmi! Adas jest taki slodki i jeszcze jak chcial ta laleczke! Boze to bylo takie slodkie ^ ^
    Biedny Alessio. Moze to Henry go uderzyl? Zawlokl go do domu i teraz pozwoli mu tak odejsc? Troche dziwne, ze go w ogole nie zwiazal.
    Ech ten Justin. Jak otwarcie opowiada o swoich przezytych przygodach w lozku :D tesknie za tym niesmialkiem :(
    Pozdrawiam



    Damiann

    OdpowiedzUsuń
  6. Rozdział super :)
    Akcja z różami the best!
    Wyrywanie włosów lalkom- cóż normalka dla dzieci ;D
    Justin nadal jest słodziakiem :)
    Luis pewnie będzie zmartwiony gdy dowie się że Alessio został ranny :)
    Czekam na ciąg dalszy:)
    Weny życze
    Pozdrawiam
    lucynaleg

    OdpowiedzUsuń
  7. Hmmm czekałam na rozdział a tu niespodzianka.
    wielka szkoda że nie masz Obserwownaych już.
    łatwiej było mi znaleźć bloga ;) Ale dodajesz zawsze w poniedziałki więc nie muszę się martwić.
    Ha ha z Christiana jednak marny aktor jest i aż dziwne że Luis niczego się nie domyślił.
    Czuje jednak że z czasem odgadnie o co w tym chodzi i ciekawa jestem jak zareaguje.
    Na pewno z początku nie będzie zachwycony, zwłaszcza że jest hetero.
    Przynajmniej teraz tak myśli.
    czekam na rozwinięcie ciągu dalszego i pozdrawima.

    OdpowiedzUsuń
  8. Tak sobie zerknęłam na ten rozdział i już na pierwszy rzut oka wychwyciłam błędy. Zanim jednak o tym.. Jak ja Ci dawno, Kochana, nie komentowałam.. Co prawda, wyrażałam swoje zdanie na gg na temat tego, co piszesz teraz i się tym ze mną dzielisz, więc to też można uznać za komentarze.. prawda? :D No, w każdym razie "Prezent od losu" już dawno mam przeczytany i wiesz, że to cudowne opowiadanie :). Zresztą, jak wszystko, co piszesz ;).
    A teraz o błędach. Wymienię tylko te z pierwszego akapity. Po myślnikach jest tak, jak powinno być:


    Tak wiele się nasłuchał o ich związku, że wydało mu się jakby znał tę parę na wylot. - wydało mu się, jakby znał tę parę

    – Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło – rzucił Christian mimochodem. Nie wytłumaczył o co mu chodziło, co tylko Luisa jeszcze bardziej zaciekawiło. – złego, co by na dobre/wytłumaczył, o co mu

    – Dzisiaj świętujemy. Każda okazja dobra na to by pobyć ze sobą. Szczególnie jak ostatnio Dario miał tyle pracy, że widywaliśmy się jedynie w łóżku. – na to, by pobyć/ szczególnie, że ostatnio

    W sumie nawet nie był pewny, że mężczyzna zajmie się tą sprawą tak od razu, ale wyglądał na bardzo zdeterminowanego by pomóc. – zdeterminowanego, by pomóc

    Chociaż biorąc pod uwagę Chrisa, to on zdecydowanie nie chciał wracać do tamtych czasów, kiedy mieszkał z ojczymem. – chociaż, biorąc

    Szkoda, że odwiedził go dopiero gdy sam miał kłopoty. – dopiero wtedy, gdy sam
    Po dojechaniu na miejsce, wrócił do swojego pokoju i zdębiał. – miejsce wrócił

    Na podłodze, stoliku i wolnych półkach stały kosze, ewentualnie wazony z kwiatami. Czerwone róże rozniecały duszący aromat przez co zaczęło mu się kręcić w głowie. – kosze oraz wazony/ aromat, przez co

    – Luis masz tę maść? Trzeba ci zmienić opatrunek – powiedział Christian wchodząc do pokoju. – Co to jest?– Luis, masz/Chrisrian, wchodząc

    – Kwiaty? O ile widzisz to samo co ja. – to samo, co ja

    – Jacy oni i wiesz od kogo to? – Jacy oni? I wiesz, od kogo to?

    – Moi partnerzy. I nie wiem od kogo. Widać masz tajemniczego… albo tajemniczą wielbicielkę. – nie wiem, od kogo/widać, masz tajemniczego

    Martin wyjawił mu sekret i dopóki sam Alessio nie powie Luisowi kim dla niego jest, tak do tej pory będzie trzymał język za zębami. – Luisowi, kim dla niego jest, to tak, jak do tej pory, on będzie trzymał język za zębami

    Po myślnikach nie wymieniałam całego tekstu. Wiesz, że leń ze mnie :P.

    Ay

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wymienię tylko te z pierwszego akapitu*

      Ay

      Usuń
    2. Ja to jestem jednak sklerotyk. Tyle czasu zabieram się za odpisanie i co siadam do kompa, a jak wiesz mało czasu teraz przy nim spędzam, tak zaczynam zajmować się czymś innym, a o odpowiedzi zapominam. :D
      Po pierwsze dzięki za wypisanie błędów. :* Po drugie komentarze na gg też się liczą, więc nie musisz ich pisać tutaj, szczególnie, że opowiadanie masz już za sobą. :D

      Usuń
  9. Chciałam skomentować ostatnio, ale usunęło mi komentarz. O drugiej w nocy. Mam nauczkę, żeby nie klikać przypadkowo "odśwież". Trochę mi głupio, że komentuję dopiero teraz. No ale! Trafiłam na Ciebie...jakoś pod koniec maja. Pochłonęłam pierwsze opowiadanie (Przyjaciel - homofob, czyli opowiadanie o kryptogeju), a potem kolejne. Ibara, Tylko Ty, Tylko Ty 2, Szkolny Prześladowca. Niekoniecznie w tej kolejności. Potem był ten blog i kolejna seria opowiadań. Przeczytałam prawie wszystkie w dwa tygodnie (i tak był czerwiec, więc w szkole luzy). "Jedawabny szal"...na początku mnie odrzucił. MPREG- spoko, lubię te klimaty. Zmienni? Wilczki? Przeczytałam zbyt wiele POTWORNYCH opowiadańo tej tematyce, by zacząć to. Nie chciałam się zrażać do tego co piszesz, więc zwyczajnie je sobie odpuściłam. Ale z Twoją twórczością, jest jak z narkotykami. Uzależnia. Jako poważna Luanoholiczka, będąc na głodzie, przeczytałam wszystkie opowiadania od nowa. Z obu blogów. Niestety, to nie wystarczyło. Zaspokoiło moje pragnienie tylko na chwilę. To jakby zjeść batonika, kiedy jest się bardzo głodnym. Daje spokój tylko na chwilę. Więc chwycona niemożliwym do powstrzymania pragnieniem...kliknęłam pierwszy rozdział, na początku lipca. Potem drugi. Tej nocy, już nie zasnęłam. Pochłonęłam pierwszy tom w dwie noce, później miałam przerwę i zabrałam się za drugi. Szybko go skończyłam, a Ty opublikowałaś już prolog i pierwszy rozdział trzeciego tomu. Z radością się za nie wzięłam...no i jak pisałam, przez przypadek usunęłam taki śliczny, długi komentarz i mi się odechciało pisania drugi raz. Nienawidzę tego lenia w sobie >.< Nienawidzę też tego, że tak łatwo przyklejam łatki i sugeruję się większością. Prawie nie przeczytałam tego cuda! I znowu życie udowadnia, że jestem idiotką. A teraz komentarz do rozdziału.
    Kochaaaaam! *.* Luis czuje zapach partnera ^^ I cały czas myśli o Alessio. Ciekawe kiedy połączy sobie, w tej młodej główce, wszystkie wątki ;> Genialny pomysł, a realizacja, jak zawsze, perfekcyjna. Przez dwa lata, przeczytałam tyle blogów, że czasem mam tego dość. Oklepane schematy, szablonowy seks i nudna, przewidywalna akcja. A potem trafiam na kogoś takiego, jak Ty (lub Lady Makbet, której twórczość poznałam dzięki Tobie) i nagle wszystko do mnie wraca. I pamiętam, za co uwielbiam autorów opowiadań. Masz wspaniały styl, lekki i przyjemny, a sceny seksu, są przedstawione genialnie- bez schematyzowania, ale i bez przesady. Nie chcę już przedłużać, bo wyszło mi tego całkiem sporo, więc:
    Po pierwsze: Niech Wen Cię nie opuszcza!
    Po drugie: Pisz dalej, tak wspaniale!
    Po trzecie: Wypoczywaj i korzystaj ze słoneczka!
    Po czwarte: Bardzo Ci dziękuję. Że jesteś i piszesz takie piękne historie, nad którymi wylałam niejedną łzę.
    To chyba tyle. Przepraszam, że się tak rozpisałam >.<
    Pozdrawiam cieplutko!
    Dark Night

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie przepraszaj za rozpisanie się, bo mnie w ogóle nie przeszkadza. :) Cieszę się, że moje opowiadanie Ci się podobają. :D Ja też w swoim życiu napotkałam takie opowiadanie, których nie miałam ochoty czytać, a gdy z nudów zaczęłam mówiłam sobie "widzisz, jesteś imbecylem, gdybyś nie zaczęła nie wiedziałabyś, jaki to fajny tekst". :)

      Pozdrawiam.

      Usuń
  10. No więc ostatnio miałam lenia i nie chciało mi się komentować ale wreszcie się zmotywowałam :) Trzeci tom genialny <3 ale czemu ty utrudniasz takiemu przystojniakowi życie i dajesz mu hetero (człowieka) za partnera ?? *.* no ale jako iz to jest Luis a jego postać od początku mi się podobała jestem wstanie to przełknąć ;) nie moge sie doczekać następnych rozdziałów <3
    Pozdrawiam OfeliaRose

    OdpowiedzUsuń
  11. To Alessio nie może się leczyć? To jest dosyć poważne. Powinien w takim razie mieć obok siebie kogoś, kto by go wyleczył. Owszem, na pewno jego zmysły - choćby jego ostrożność, węch, wzrok - rekompensowały to, to jednak nie zawsze da sobie radę... Ojj, coś mi się wydaje, że Luis będzie kiedyś siedział przy nim, prosząc o cud. Swoją drogą... Luis, głupku, no jak mogłeś! Kwiaty takie piękne, a on je oddał...
    No i taka sprawa... skoro Luis wyczuwa feromony Alessio, to nie znaczy, że.. hmm... w jakims stopniu też jest... 'inny'? W sensie zwierzęcym. xD

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie, Luis nie ma w sobie genu zmiennych. Ich więź po prostu jest taka silna. No, ale jak tu nie wyczuwać feromonów w Alessio, każdy wyczuje. :D

      Usuń
  12. Witam!
    Miałam tego opowiadania nie czytać co tydzień, tylko poczekać aż wszystko napiszesz, ale po prostu nie mogę. To uzależnia XD Cały czas tylko wyczekuje tego poniedziałku. Z jednej strony fajnie, że jest ten "limit" i ma się radochę przez dłuższy czas, ale zanim zacznie się ta "najciekawsza" część, to ja już chyba oszaleję ;)
    17 rozdziałów - 17 tygodni
    To chyba za dużo jak dla mnie XD
    Droga Luano, nie myślałaś kiedyś, by wypuszczać nowe rozdziały dwa razy w tygodniu? Wiem, że to nie jest tak chop siup jak mi się zachce, ale myślę, że reszta czytających nie miałaby nic przeciwko :) Tak czy siak jestem ci ogromnie wdzięczna za to, że piszesz. Twoje opowiadania to świetny materiał na książkę, tematyka trochę kontrowersyjna, ale da się polubić jak widać. Powinnaś latać po wydawnictwach, "50 twarzy Greya" przeszło, czemu twoje (1 000 000 000 razy lepsze) dzieło miałoby nie przejść ;)
    Życzę powodzenia w pisaniu ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie uważam, że piszę dobrze, aby wydawać książkę. Jeszcze wiele mi brakuje, żeby pisać dobrze. :)
      No ja też nie lubię czekać, ale czekam zazwyczaj na całość tekstu.

      Usuń
  13. Witam,
    Luis jednak coś dziwnego odczuwa przy Allisio, hahha został zasypany kwiatami, Christian powinien przy posiłku wspomnieć o tajemniczym jakimś wielbicielu Luisa i kwiatach, i ż eon nigdy nie dostał, ciekawe ile czasu zajęło by jego partnerom kupienie kwiatów ;]
    Dużo weny życzę Tobie...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuję za każdy komentarz. :)