Szczęście od losu tom 1 - Rozdział 4

Ja już jestem w domu. Wyjazd trochę się przedłużył, ale może to i dobrze. :)
Kilka ogłoszeń właściwie dwie informacje. Kolejny tom "Obrazów miłości" jest nadal poprawiany. Liczę, że we wrześniu uda się go dać do sprzedaży. :)
Druga wiadomość to ta dotycząca "Spontanicznej decyzji" o czym już pisałam. na razie, na ten czas i najbliższe dni, może tygodnie, nie mogę nic na ten temat powiedzieć. Nie pytajcie mnie o to, bo napiszę to samo. Na bloga tekst na pewno nie wróci.

Dziękuję za komentarze. :)

Nie miał ochoty wstawać z łóżka. Świadomość, że musi iść do szkoły, gdzie będzie Dae powodowała u niego ból brzucha. Chciałby cofnąć czas do wczoraj, kiedy mógł bezkarnie siedzieć w domu, wylegiwać się w łóżku, być samemu, wszystko przeżywać. Miał to szczęście, że mama pracowała cały wczorajszy dzień, a dzisiaj szła na dziesiątą. Gdyby nie to, mógłby jej wieczorem wmówić, że nie poszedł do szkoły, bo źle się czuł. Mógł w sumie udać, że go boli brzuch lub głowa. Zmartwiłoby to ją, więc od razu odrzucił każdy z pomysłów. Nie chciał zrzucać jej kolejnych problemów i tak nie miała ich mało. Natomiast on nie mógł przestać chodzić do szkoły, na dodatkowe zajęcia. Jego obowiązkiem było się uczyć.

Daesoon nie zniknie. Wraz z nim to co się stało przedwczoraj. Sama myśl o tym, powodowała u  niego rumieńce wstydu, a serce czuło żal z powodu odepchnięcia. To nie było tak, że pałał do tego idioty ogromnym uczuciem… No może miał takie dni, że jakaś jego część wciąż podkochiwała się w kapitanie ich szkolnej drużyny. Tamta noc otworzyła furtkę do tych uczuć. Wmawiał sobie, że to nic nie znaczyło. Nie przespał się z nim z tego powodu. To było tylko pożądanie okraszone alkoholem. Nic więcej. Takie rzeczy się zdarzają. Dlatego nie powinien się tak nad tym rozwodzić.

Najważniejsze co powinien zrobić to wstać, pójść do szkoły z wysoko uniesioną głową. Może by tak zrobił gdyby to nie Daesoon był tą osobą, która pozbawiła go dziewictwa. Bez tego wszystko byłoby prostsze. Nigdy mu tego nie powie. To nic, że Kim miał go za kogoś kto sypiał z niejednym chłopakiem.

Wcisnął twarz w poduszkę. Jakie to wszystko było głupie. Po co w ogóle szedł na tę imprezę. Na domiar złego przypomniał sobie, że po lekcjach mieli trening.

– Beznadzieja.

– Jaemin, wstawaj, już późno. – Do pokoju zapukała YuRin. – Spóźnisz się.

– Zaraz, mamo, chwila. Minutka.

– Nie minutka. Śniadanie gotowe, bez niego nie wyjdziesz. Raemin już jadła.

Poderwał się do siadu. Zapomniał o lalce. Wczoraj  jakimś cudem się nią zajmował, potem zasnął i mama po powrocie z pracy musiała ją wziąć. Nie będzie dobrym rodzicem, kiedy przez swoje problemy będzie zaniedbywał dziecko.

Podreptał do łazienki.

– Kiepsko ze mną – burknął pod nosem gdy stanął w łazience przez lustrem. Wczoraj wyglądał marnie, a dzisiaj nie było lepiej. Jak on miał się w szkole pokazać wyglądając jakby go coś przejechało. Może prysznic mu pomoże.

Po umyciu się i ubraniu w mundurek wyglądał trochę lepiej, a nie jak straszydło. Na śniadanie poszedł kilka minut później. Wziął lalkę-dziecko i ją przytulił. Zakodował sobie w głowie, aby wziąć ją do szkoły.

– Wyglądasz jakoś niewyraźnie. Dobrze się czujesz? – YuRin położyła dłoń na czole syna. – Zimne.

– Nic mi nie jest. Mało spałem. – Przecież nie powie jej prawdy. Prędzej zapadłby się pod ziemię. – Często się budziłem.

– To przez ten projekt. Śpisz za czujnie. – Postawiła przed jedynakiem śniadanie. – Za bardzo o nim myślisz. To tylko rzecz która ma cię przygotować do bycia rodzicem, a nie skazać na śmierć. Jak wy to młodzi mówicie, wyluzuj. O innych rzeczach też za dużo myślisz.

Tak, za dużo myślał o tym, że dał się przelecieć Daesoon’owi.

– Może masz rację – przyznał rację rodzicielce. Ziewnął.

– Jesteś zmęczony. Daesoon powinien ci pomóc przy lalce. Porozmawiam z nim lub najlepiej z jego tatą, bo jego mama…

– Nie! – wykrzyknął ku zaskoczeniu mamy, która wpatrywała się w niego jak w ufoludka. – To znaczy sam sobie poradzę. Naprawdę – dodał. – Lepiej już pójdę, bo autobus mi ucieknie.

– O tym mówię. Dae ma samochód, powinien ciebie i Raemin zabrać. Ten chłopak nie jest nauczony odpowiedzialności. – Zapakowała synowi do pudełka drugie śniadanie, pamiętając o pałeczkach i mu je podała. – Proszę. Tylko wszystko zjedz, bo śniadania prawie nie tknąłeś. Tego co miałeś na wczoraj nie zjadłeś.

– Nie byłem głodny. Dziękuję za śniadanie. Nie martw się wszystko jest w porządku.

– I tak ci nie wierzę. – Patrzyła na syna z troską. Za dobrze go znała, żeby nie dostrzegać, że coś jest nie tak.

Nie chciał mieć przed nią tajemnic, ale nie mógł jej wyznać prawdy. Dlatego nic już nie mówiąc zapakował do plecaka tradycyjne pudełko ze śniadaniem, ubrał buty w niewielkim pokoiku przy wejściu.

– Uważaj na siebie. Zobaczymy się jak wrócę z pracy.

– Pewnie będę już spał. Za dużo pracujesz – mówił jej to już wiele razy.

– Wiesz, że muszę zarobić na nasze życie. Uciekaj już.

Pożegnał się z mamą i wyszedł.

~*~

Do szkoły Jaemin wszedł tak jak zwykle uśmiechnięty, rozmowny. Przywitał się z niektórymi osobami, zamienił z innymi kilka słów. Starał się zachowywać jak zwykle. Niby było normalnie – o ile o normalności można mówić mając lalkę siedzącą w nosidełku. Przez chwilę nawet zapomniał co go dręczyło. Przez chwilę, bo to się skończyło kiedy zobaczył na korytarzu Dae i jego świtę. Chłopak, którego włosy były nastroszone z przodu, stał z krzywą miną słuchając gaduły WooJonga Gima. Kim wyglądał jakby miał zaraz strzelić go w twarz i usilnie się powstrzymywał. Jaemin żałował, że spojrzał w tamtą stronę, bo niczym magnes jego wzrok przyciągnął uwagę nastolatka, a to ostanie czego chciał.

Jae poczuł jakąś iskrę przelatującą pomiędzy nimi na odległość – co uznał za wytwór swojej wydurniałej wyobraźni. Wbrew sobie zarumienił się. Brwi Daesoona podjechały w górę, a Lee spłoszony odwrócił się w stronę szafek mając ochotę walić w nie głową. Trzymał jednak fason starając się zachowywać naturalnie.

Kilka razy pomylił szyfr próbując otworzyć szafkę, ale w końcu mu się to udało. Spiął się kiedy za plecami usłyszał głos tego idioty.

– No, no kogo my tu mamy.

Jaemin policzył do dziesięciu, by wziąć się w garść. To nic, że Dae go pieprzył. Tego nie było. To się nie stało. Oszukanie samego siebie nic nie dało. Tym bardziej, że wciąż odczuwał jego mentalne kopnięcie po odrzuceniu. To wzbudziło w nim gniew. Nie da się tak traktować.

Wyjąwszy potrzebne książki, zamknął szafkę i odwrócił się do niego.

– Masz rację, kogoś tu mamy. Chyba idiotę, czyli ciebie – warknął. – Przesuń się bo chcę przejść.

– Jak mnie nazwałeś? – Popchnął Lee na szafkę. Lalka wyczuła, że coś złego się dzieje, bo zapłakała.

– Idiotą. Zobacz co narobiłeś! – Odepchnął Kima i przeszedł do okna. Na parapecie położył książki, rozpiął nosidełko i wyjął Raemin. Przycisnął ją do swojego ciała zaczynając kołysać. Starał się przy tym nie myśleć jak głupio wyglądał.

– Dlaczego nie pomożesz partnerowi? – padło pytanie z ust ich biologa, przez którego mieli problem z dzieckiem. – Tylko on się opiekuje waszym dzieckiem.

Dae pokłonił się starszej osobie i warknął już nie okazując uprzejmości:

– To nie jest mój partner, ani moje dziecko. To lalka. – Wściekły odwrócił się i odszedł.

Jae widział jego napięte jak struna ciało i żałował, że nie zna myśli chłopaka.

– Jaemin?

– Wszystko w porządku proszę pana. – Mała przestała płakać, więc odetchnął z ulgą nadal zły na nastolatka.

Zadzwonił dzwonek na lekcje. Nie wkładając Raemin do nosidełka, zabrał książki trzymając je w jednej ręce. Ruszył do klasy w której miał pierwszą lekcję. Nie uszedł daleko kiedy usłyszał jak pan Chung mówi, że będzie musiał obniżyć Kimowi ocenę ze sprawowania. Dobrej oceny za ten projekt Daesoon na pewno nie dostanie. Lee odczuł dzięki temu satysfakcję. Nie byłoby to sprawiedliwe, gdyby chłopak za nic nie robienie dostał nagrodę.

Na pierwszej lekcji Kima nie było. Na drugiej także, co wskazywało, że poszedł na wagary. W ich szkole nie było to mile widziane. Mimo że dyrektorem szkoły był ojciec chłopaka, Daesoon i tak miałby problemy. Nie obchodziło go jednak , że Daesoon może został przyłapany i ukarany. Cieszył się, że nastolatka nie było. Siedzenie z nim dzisiaj w jednej ławce byłoby krępujące. Ewentualnie mógłby się ciągle wściekać na niego. Co mogłoby się odwrócić przeciw niemu. Jeszcze Kim mógłby pomyśleć, że Lee jest zły o tamto. Nie był. Nie o tamto. Kochali się i tyle. Trzeba zapomnieć. Bardziej był zły o to jak chłopak go potraktował. Kiedy on miał ochotę się przytulić, ten wyrzucił go jak zepsutą zabawkę. Cud, że pozwolił mu na noc zostać. Było minęło. Powinien dać sobie z tym spokój.

~*~

– Ej, Jae, gdzie jest Kim? – zapytał JunHo na długiej przerwie kilka godzin później podczas której jedli śniadanie.

– Skąd ja mam to wiedzieć. Pewnie wagaruje. A co?

– Bo ciekawi mnie co z treningiem.

– Bez niego też może się odbyć. Mamy trenera. A ja jestem zastępcą Kima, pamiętasz o tym?

– Pamiętam ale nie mogę ciebie pytać. Raz miałeś przez to problemy, bo jesteś moim przyjacielem. Chciałbym się wybrać z EunRa na spacer. Ona ma dzisiaj tylko godzinę kółka teatralnego i… – Podrapał się z zakłopotaniem po nosie. – Dlatego potrzebuję pogadać z Dae. Kapitan może mnie zwolnić z drugiej godziny treningu. Trener tego nie zrobi.

– Mhm.

JunHo zmarszczył brwi.

– Co jest? Jakoś inaczej się zachowujesz. Wczoraj pisałem do ciebie, a ty nic.

– Zmęczony jestem. Raemin nie daje po nocach spać – skłamał gładko od razu źle się czując z tego powodu. Przyjaciel zawsze mu się ze wszystkiego zwierzał. Nawet z tego kiedy po raz pierwszy kochał się z dziewczyną. Ale to nie był powód do wstydu. Natomiast to co zrobił Lee już tym powodem było. Cud, że jeszcze przez to wszystko nie zapadł się pod ziemię.

– Nie wierzę ci. Te lalki mimo wszystko zaprogramowane są tak, aby tylko raz obudzić się w nocy  z płaczem.

Jaemin westchnął. Odłożył pałeczki. Jeść mu się odechciało. Popatrzył błagalnie na przyjaciela.

– Proszę, nie męcz mnie. To po prostu upokarzające. Wolę o tym zapomnieć.

– Teraz nie dam ci spokoju. Wpadnę do ciebie po południu.

– Jun…

– Cicho. Wiem, że chcesz pogadać. – W ogóle nie brał pod uwagę, że Jaemin tego nie chciał. – Idę poszukać Daesoona. – Zauważył, że Lee drgnął słysząc to imię. – Chodzi o niego co? Nie zakochałeś się w nim ponownie?

– Chyba oszalałeś.

– Teraz ci nie odpuszczę. Coś się stało na tej imprezie. Szkoda, że mnie nie było – powiedział na odchodnym Cheong, po czym skierował się tylko w sobie znanym kierunku.

– Niech to szlag. – Lee przesunął ręką po twarzy. To się wpakował.

Reszta lekcji minęła dosyć spokojnie. Nadszedł czas treningu do którego pozostało tylko kilka minut. Jaemin wpadł do szatni i położył Raemin na ławce. Był już nią zmęczony. Dzisiaj miał serdecznie dość tej lalki, projektu, szkoły, ludzi, a szczególnie treningu, który się jeszcze nie zaczął. W szatni był Daesoon, więc starał się go ignorować. Przebrał się szybko, bo już chciał wbiec na halę. Na dworze zaczęło lać, więc trening musiał się odbyć na dużej hali, której budowę zakończono w wakacje po pierwszym semestrze. Nie była tak wygodna i duża jak boisko, ale trening mógł się odbyć.

SuJong Choi z którym tak dobrze rozmawiało mu się na imprezie próbował zagadać Jae, ale zbył go paroma słowami. Wziął lalkę-dziecko i wszedł na salę.  Trener już był obecny i rozmawiał z kilkoma chłopakami. Lee ułożył lalkę przy innych i podszedł do kolegów starając się słuchać wskazówek trenera. Dzisiaj nie mieli grać. Przez dwie godziny mają ćwiczyć, biegać, dryblować czy strzelać gole. JunHo także był obecny. Chłopak nie znalazł kapitana, który dziwnym trafem pojawił się z nikąd na treningu, a trener nie pozwolił mu opuścić nawet jednej godziny.

Pierwsze minuty przebiegły sprawnie. Można powiedzieć, że chłopaki po raz pierwszy od dawna nieźle bawili się na treningu. Nawet Jaemin był zadowolony i byłoby fantastycznie gdyby Raemin nie zaczęła płakać. Lee bez chwili namysłu poznawał ją po głosie. Trener się wnerwił i kazał Jae i Dae zająć się ich dzieckiem. Drużyna zaczęła z nich żartować.

Lee się wnerwił i wkurzony zbliżył się do Daesoona.

– Ty też się nią zajmij. To też twoja córka z projektu.

– Ty ciągle o tym samym. To lalka. Mam ci przeliterować? A to, że pan Chung wymyślił sobie głupi projekt nie oznacza, że będę w tym uczestniczył. Nie zależy mi na ocenie z tego.

– Ale mógłbyś pomóc. – Zacisnął pięści. Lalka wciąż płakała.

– Sam sobie doskonale radzisz – syknął mu prosto w twarz. – Poza tym mówiłem, że nie chce mieć z tobą nic wspólnego, a na pewno nie dziecka. Dlatego zejdź mi z drogi. – Położył dłoń na piersi Jaemina.

Chłopak spojrzał na nią i wściekły odtrącił niechciany dotyk. Spojrzał prosto w oczy Daesoona i zimno rzekł:

– Nigdy więcej mnie nie dotykaj.

Kapitan prychnął i zaśmiał się szyderczo.

– Teraz tak mówisz, a tamtej nocy jakoś nic nie miałeś przeciw temu, abym cię dotykał. Wołałeś o więcej.

Jaemin zamarł. Jeżeli w sali był jeszcze ktoś kto nie słuchał ich małżeńskiej kłótni, tak teraz wszystkie oczy skierowały się ku nim. Ktoś wypuścił z rąk piłkę, a ta potoczyła się kawałek dalej i tylko jej ruch był jedynym dźwiękiem w panującej wokół ciężkiej ciszy. Lee czuł, że cały płonie ze wstydu. Jak ten idiota mógł mu to zrobić? Dlaczego?

Atmosfera gęstniała z każdą chwilą coraz bardziej, nie chciał tutaj być i jedyne co mu przyszło do głowy to ucieczka. Nie patrzył już na Kima, na nikogo innego, nie obchodziło go co zrobi trener. Odwrócił się na pięcie i szybko pokonał odległość dzielącą go od szatni.

Nienawidził Daesoona! Chciałby go rozszarpać, zniszczyć! Uderzył pięścią w szafki. Miał ochotę się na czymś wyżyć. Kim go ośmieszył, upokorzył.

– Co za chuj! – Ponownie wyżył się na szafkach.

– One nic ci nie zawiniły. To tylko kawał metalu. – W szatni pojawił się JunHo.

– Daj spokój, nosi mnie. Co tam się dzieje?

– W sumie jest dobrze. Wszystkich zaskoczyliście, ale chyba nic takiego się nie stało. Niektórzy gadają, ale inni wrócili do swoich zajęć.

– On nie miał prawa tego mówić.

Cheong z zakłopotaniem podrapał się po głowie.

– To prawda? Ty i on…

– Po tej imprezie. Poniosło nas. To wina alkoholu.

– Ciebie nie ponosi. Czy nadal…

– Co? – Oparł się z rezygnacją o szafki. JunHo tym razem nie odpuści.

– Pamiętam jak opowiadałeś o tej twojej młodzieńczej miłości do niego – wyszeptał nachylając się nieznacznie do przyjaciela.

– Jun, to był tylko seks i tyle. Nic nie ma z mojej strony. Nawet gdyby do tej pory było, to Daesoon przed momentem to zniszczył. Nie uszanował… Po prostu nie ma do niczego szacunku. O.

– I dałeś mu tę satysfakcję uciekając? Wróć na salę, zanim trener dostanie szału. A nikt go takiego nie chciałby oglądać.

– Zaraz. Co z Raemin? – Jak mógł o niej zapomnieć.

– Śpi. SuJoong się nią zajął, a Kim zabijał go wzrokiem. Chodź.

Lee pokiwał z rezygnacją głową. Przyjaciel miał rację, nie mógł stąd wyjść. Mimo że tego nie chciał to musiał wrócić na trening i udawać, że nic się nie stało. Po pierwsze nie mógł sobie pozwolić na obniżenie oceny z zachowania, po drugie nie stchórzy, a po trzecie nie miał się czego wstydzić. Zamierzał patrzeć w oczy Daesoona, aby chłopak wiedział, że miał gdzieś to co powiedział. Poza tym musiał zabrać stamtąd lalkę. Przecież Kim się nią nie zajmie.

Wrócił na halę sportową stawiając długie, pewne kroki. Posłał pełen wściekłości wzrok Daesoonowi.

– To trenujemy czy nie? – zapytał luzacko.

– Może najpierw zajmiesz się swoim dzieckiem – warknął Dae. – A nie pozwalasz, aby inni to robili. A wrzeszczała jakby była żywa i skórę z niej zdzierali.

– Jak dobrze, że to tylko lalka – zaśmiał się ktoś – bo Daesoon nie byłby dobrym ojcem.

Tego samego zdania był Lee żałując, że znalazł się w projekcie z Kimem. Żałował spędzonej z nim nocy, tego, że odezwały się dawne uczucia. Jak dobrze, że to trwało tylko chwilę.

– Ej, Lee, Kim, a może wy obaj ten teges, bo macie się ku sobie – zawołał Gim i zaraz tego pożałował, gdy znalazł się pod lodowatym obstrzałem dwóch par oczu.

– Prędzej dam się żywcem poćwiartować niż cokolwiek do niego poczuję – warknął Jaemin.

W tej chwili po raz pierwszy od dawna Daesoon Kim poczuł smutek.