26 czerwca 2016

W sidłach miłości tom 2 - Rozdział 17

Dziękuję za komentarze i życzę Wam udanych, fantastycznych wakacji. :). :)




Dni płynęły swoim torem. Minął ponad tydzień od czasu, kiedy rozpętała się afera o romans nauczyciela z uczniem i wciąż nie przycichła. Dla Caseya McPhersona ten czas wlókł się jak żółw. Do tego bał się, za co bywał na siebie wściekły. Całe życie się tylko bał i bał i wciąż to robi. Nie powinien. Próbował sobie wmówić, że gdyby o nim się ktoś dowiedział, to nie byłoby żadnej sensacji. On tylko nie chciał, żeby o nim plotkowano, wyśmiewano się z niego. Wyobrażał sobie jak idzie szkolnym korytarzem, a ludzie stoją, szepczą o nim, podśmiewając się pod nosem, rzucając mu długie, nienawistne spojrzenia. Dobra, rozumiał, że wielu nawet nie zainteresowałoby się nim, ale strach i tak go przyduszał. W końcu wciąż pozostawał kapitanem drużyny i właśnie wyrzucenia z niej obawiał się najbardziej. Czy aby na pewno? Chyba jednak najbardziej się bał, nie tego, że inni go nie zaakceptują, lecz tego, że zaakceptuje sam siebie. Do tego droga była coraz bliższa. Pamiętał jak wcześniej zdarzały mu się dni, kiedy chciał tylko położyć się i umrzeć. Chyba zaakceptowanie siebie, to jedna z najtrudniejszych dróg dla osoby homoseksualnej, bo dla niego to była droga obsypana cierniami, kamieniami o ostrych krawędziach raniącymi mu nogi, kiedy po niej szedł i pokryta lodem, przez co ciągle upadał. Droga, z której pragnął uciec, stać się inny. Niestety wciąż po niej szedł do przodu. Co więcej, wciąż ma do przejścia jeszcze kawał tej drogi i wytrwanie przy jej końcu będzie dla niego lekcją życia. Nawet nie mógł o tym z kimś porozmawiać. Oczywiście mógłby z JD, lecz chłopak nawet przed matką nie ujawnił swojej orientacji. Zresztą tu nikt mu nie pomoże, jeśli on sam sobie nie pomoże. Nie zadawał sobie pytań typu czego chce, bo już dawno sobie na nie odpowiedział. Doskonale wiedział, że nie chce już żyć w obłudzie i kłamstwie. Jedynie nie zamierzał się ujawniać, na pewno nie w liceum. Natomiast na studiach kto wie, co będzie, ważne, żeby się na nie dostał.
– Słuchasz mnie? – zapytał JD.
Casey ocknął się mrugając szybko powiekami. Znów odleciał. Od paru dni wciąż to się działo. Męczyło go to wszystko i ciągle rozmyślał, a to nie zawsze dla niego było dobre.
– JD, co byś poradził tym homoseksualnym osobom, które już zdają sobie sprawę jakiej są orientacji?
– Ale co poradził? – Nie rozumiał o co mu chodzi. Odłożył długopis. Siedzieli u niego w pokoju, a on pomagał w nauce swojemu chłopakowi.
– Co do ujawnienia się i takich tam. Wiem, że takie ujawnienie się może być niesamowicie bolesne.
– Chyba tak. Wiesz, że ja przyjmuję to tak, że ktoś się dowie to się dowie i ani mnie to ziębi, ani grzeje. Jednak każdy jest inny. – Założył nogę na nogę. – Ty jesteś inny ode mnie. Myślę, że nie można się zmusić do wyjścia z szafy. To się musi odbyć na własnych warunkach. Przy tym trzeba zdawać sobie sprawę, że może być różnie. Można zostać zaakceptowanym lub odrzuconym. Ci co do tej pory byli przyjaciółmi mogą nas zostawić.
– Czy to nie lepiej? Po co mi przyjaciel, który mnie nienawidzi?
– Nie wiem. Nie mam przyjaciół i dobrze mi z tym. Chociaż nikt z nas nie chce zostać odrzuconym. Casey, dla nikogo nie jest to łatwe.
– Dla Richiego Taylora było.
– Mówisz tak jakbyś mu zazdrościł. On pochodzi z innej bajki. Wierzy, że świat jest przyjazny i pełen miłości. – Wyciągnął rękę po paprykowego chipsa.
– Nie, on po prostu się nigdy nie bał. Tak mi się wydaje. Przyjął to jaki się urodził. – Casey zazdrościł mu tego.
– Alex Wilson również. Chociaż nigdy z nimi nie rozmawiałem, to wydaje mi się, że właśnie oni mogliby dużo na ten temat powiedzieć. Kto wie czy czegoś nie nauczyć.
– Oni po prostu siebie akceptują. Lubią siebie.
– Tak. To trudne, lubić siebie. Z tymże to już dotyczy każdego. Ważne jest polubić siebie i to już droga do sukcesu. – JD wrzucił do ust garść chipsów i schrupał. – Wciąż cię to wszystko męczy. – Przeniósł się na kolana Caseya siadając bokiem.
– Za bardzo. – Objął JD w pasie. – Ciągle myślę, że wyszedł na jaw tak dobrze ukrywany związek, więc wszystko w końcu może się wydać.
JD pogłaskał po głowie swojego chłopaka. Jego zdaniem Casey za bardzo się przejmował. Będzie co ma być i żaden z nich nic na to nie poradzi.
– Dlaczego tak bardzo martwisz się na zapas? To nie od ciebie zależy czy się ktoś dowie, czy nie. Jak ja bym żył w strachu, to pierdolę coś takiego. Pierwszy bym poszedł i wykrzyczał, że jestem gejem.
– Ja chyba bym się zabił. – Przytulił się do JD.
– Chrzanisz, blondasie. Naprawdę chrzanisz.
– Nie wiesz co czuję – wyszeptał.
Nie wiem, i tego się boję, pomyślał Whitener. Każdego dnia obawiał się tego co zrobi Casey, gdy przypadkiem ktoś się o nich dowie. Już nawet zaproponował blondasowi, że nie muszą ze sobą w szkole gadać, lecz chłopak powiedział, że to byłoby głupie, przecież opowiedział kumplom, że po prostu mu pomaga w nauce. Zresztą każdy sądzi, że JD lubi dziewczyny.
– Nie chcę się tak bać, bo robię się nieobliczalny. Sam wiesz jaki byłem. Niemniej nie potrafię z tym walczyć. Wszystko jest takie trudne – wyznał McPherson. – Każdego ranka wstaję i boję się, że wejdę do szkoły i ktoś nas pokaże na tych pierdolonych telewizorach. Potem, gdy już wejdę do budy, zauważam, że wszystko jest po staremu, na trochę oddycham, by po jakimś czasie znów nawiedzały mnie wizje. Już  mi się w głowie miesza. To jest silniejsze ode mnie. Moje życie było piekłem zanim cię poznałem i nadal jest.
– Może lepiej  byłoby, abyś zrobił coming out – zaproponował Whitener.
– Prędzej się zabiję – warknął. – Zsuń się. Wracajmy do lekcji. Na jutro muszę to opanować.
– Spoko. Nie denerwuj się. – Posłuchał go i przeniósł się na krzesło. – Napiszę ci jeszcze kilka zadań i dam do rozwiązania.
– Nie denerwuję się. Po prostu… Nie ważne.
– Casey, coś ci powiem. Ludzie mają o wiele ważniejsze i gorsze problemy niż ty – powiedział z powagą w głosie JD w tym samym czasie pisząc kilka skomplikowanych równań.
– Wiem, jednak to ich problemy nie moje. Ja od czterech lat mam problem ze sobą.
– Ta. Nie myśl o tym. Na pewno nie kiedy jesteś ze mną.
– Postaram się. – Wyciągnął rękę i położył ją na swobodnie leżącej dłoni JD. Chłopak odwrócił swoją dłoń i mogli spleść palce ze sobą. – Lubię się bawić twoimi palcami. Wiesz, że masz je takie jak u muzyka?
– Szczupłe, długie, co?
– Mhm.
– Jak byłem mały mama posyłała mnie na lekcje gry na pianinie. Chodziłem przez rok, a potem nie było kasy na lekcje i przerwałem. Już nigdy do nich nie wróciłem.
– Powinieneś grać jak już śpiewasz.
– Tak? Co jeszcze? Nie, planuję przyszłość nie związaną ze sztuką. Chodzę do tego liceum, bo jest świetne. Więcej się nauczę w prywatnej szkole. Niemniej gdyby nie stypendium dzięki śpiewaniu, nie miałbym na nią szans.
– Gdyby nie to liceum, nigdy nie spotkalibyśmy się.
– W sumie, muszę przyznać ci rację.
– Muszę dać ogłoszenie do gazet, że JD Whitener zgodził się ze mną.
– Najpierw masz te zadania i je rozwiąż, a potem coś zjemy. – Podsunął mu pod nos zeszyt. – Mama wróci dopiero za dwie godzinki, reszta cudem siedzi do późna w szkole, więc mamy wolną chatę.
– Wolna chata? – Casey uniósł brwi kilka razy.
– Zapomnij. Rozwiązuj to, ja przyniosę coś do picia. – Wysunął dłoń z jego.
– Tak jest, kapitanie.
– Do pracy, szeregowy. Już. – Pokazał palcem zeszyt.
– Dlaczego szeregowy?
– Bo ja jestem kapitanem. Rządzę, co nie?
Casey wstał i podszedłszy do swojego chłopaka złapał go mocno przyciągając do siebie.
– To może kapitan powie mi czego pragnie, a szeregowy spełni to życzenie.
– Przyjdź jutro do składziku, to ci pokażę czego chcę. – Polizał dolną wargę Caseya. – Tymczasem marsz rozwiązać to zadanie. – Uwolnił się z jego objęć, by pójść w końcu po picie, a na ustach błąkał mu się uśmieszek będący odpowiedzią na wiele mówiącą minę Caseya. Niemal pewny, że chłopak jutro przyjdzie zanotował sobie w głowie, że musi nie zapomnieć wziąć żelu.
– Nie myśl, że przyjdę. – Usłyszał JD i tym razem głośno roześmiał się.
Po skończonej nauce udali się do kuchni przygotować coś do jedzenia. Casey antytalent kuchenny właściwie tylko siedział i patrzył na robiącego kanapki JD, który wcześniej i tak nie zamierzał pozwolić mu bezczynnie się gapić. Podrzucił mu pod nos żółty ser i kazał go pokrajać w plasterki, ale zobaczywszy, że plasterki miały grubość jednego centymetra zrezygnował z jego pomocy. Dlatego młodszy chłopak sam przygotował mały posiłek, który zjedli w kuchni. Dopiero później wrócili do jego pokoju, gdzie Casey pociągnął JD na łóżko i zaczął obcałowywać mu szyję.
– Przestań, zaraz mama wróci.
– Kiedy stęskniłem się.
– Nie moja wina, że twoi starzy dali ci szlaban.
– Nawet mi nie przypominaj – jęknął kładąc się na plecach. – W zupełności przeszły mi jakiekolwiek ochoty na amory.
JD nachylił się nad partnerem.
– Jakiś ty biedny – szepnął łącząc ze sobą ich wargi, na co Casey natychmiast odpowiedział przytrzymując mu głowę i pogłębiając pocałunek.
– JD pomóż... – Przez uchylone drzwi do pokoju weszła pani Whitner.
Obaj chłopcy słysząc jej głos odskoczyli od siebie, przy czym JD uderzył głową w ścianę, a McPherson spadł z łóżka.
– To ja pójdę do kuchni – powiedziała powoli kobieta patrząc na nich obu.
– Dobra mamo, ja zaraz tam przyjdę.
– Widziała nas? – zapytał Casey kiedy zostali sami.
– A jak myślisz? Chyba nie sądzisz inaczej.
– Do cholery, co teraz będzie? – Panikował. Już się zaczyna. Najpierw mama JD, potem ktoś inny i w końcu wszyscy się dowiedzą.
– Będzie pstro. Czekaj tutaj. Nie waż się wyjść. Pogadam z nią.
Przeszedł do kuchni zastając tam matkę bawiącą się zegarkiem, który musiała zdjąć z nadgarstka. Zawsze to robiła, kiedy była zdenerwowana, chcąc w ten sposób skupić na czymś uwagę.
– Nie wiedziałam, że masz gościa. Dobrze, że Molly poszła do sąsiadki i to nie ona pierwsza zobaczyła...
– Pocałunek, mamo. To był zwyczajny pocałunek. – Usiadł na krześle trochę się do tego zmuszając, bo nie bardzo miał ochotę na tę rozmowę, a i ciągnęło go do pokoju.
– Domyślałam się, że jesteś… homoseksualistą, ale chciałam wierzyć, że jest inaczej. Przekonałam się jaka jest prawda.
– Przepraszam, że musiałaś to widzieć. – Spuścił wzrok na swoje dłonie. – Nie mówiłem ci o niczym, bo nie wiedziałem jak zareagujesz.
– Wolałeś narażać mnie na oglądanie ciebie… Nie ważne. Słuchaj, co ci powiem. – Odłożywszy zegarek nachyliła się w stronę najstarszego syna. – Jeżeli sądziłeś, że po tym jak się dowiem, wyrzucę cię z domu, to się bardzo pomyliłeś. Nie podoba mi się to, ale nie od ciebie zależy jaki jesteś. Nie wybrałeś sobie tego. Po prostu martwię się o ciebie. Najważniejsze jest dla mnie to, żebyś był szczęśliwy, a wiem, że będąc homoseksualistą bywa z tym trudno. Dużo czytałam na ten temat, kiedy zaczęłam się domyślać, że mam syna o innej orientacji niż moja.
– Geja, mamo.
– Dla mnie słowo gej jest obraźliwe tak jak te inne. Jakoś heteroseksualistę nie określa się innym mianem, dlaczego, więc miałabym nazywać syna inaczej niż homoseksualista?
– Nie czuję się obrażony, lecz jak chcesz mów po swojemu.
– Mam do ciebie jedną prośbę, zanim tak do końca pogodzę się z tym jaki jesteś, nie narażaj mnie na takie widoki, które zobaczyłam chwilę temu.
– Masz to jak w banku. – W sumie odczuł zadowolenie, że tak to się odbyło. Martwił go jednak jego chłopak. – Teraz sorki, mamcia, ale Casey tam umiera ze strachu. Wiesz, on się ukrywa, udaje heteryka i nagle ktoś się o nim dowiedział.
– Idź. Potem jeszcze porozmawiamy. Ja ugotuję zupę.
– Przepraszam, że tego nie zrobiłem, ale uczyliśmy się.
– Sama mówiłam ci, żebyś się nie przejmował obiadem, bo chcę wypróbować nowy przepis, który dostałam od koleżanki z pracy. Idź i powiedz mu, że zapraszam go na obiad.
– Dobra. – Wróciwszy do pokoju już w progu dostrzegł, że jego chłopak uciekł. Na wszelki wypadek sprawdził czy może nie ma go w łazience, ale tam też było pusto. Jego płaszcz i buty zniknęły. – Ty cholerny tchórzu – warknął pod nosem zamykając się u siebie. Wziął komórkę i zadzwonił do Caseya. Niestety, chłopak nie odbierał, lecz włączyła się poczta głosowa, więc się na niej nagrał. – Właśnie pokazałeś mnie i mojej mamie jaki jesteś. Małym, przestraszonym chłopczykiem. Pogadamy jutro w szkole. Masz przyjść do tego cholernego składziku, jutro na trzeciej przerwie, inaczej skopię ci dupę i nie usiądziesz na niej przez miesiąc! – Przerwał połączenie warcząc pod nosem. Casey zrobił mu wstyd przed matką i to go bolało. Da mu jutro popalić.
                    
* * *

Odsłuchał wiadomość siedząc w samochodzie przed blokiem, w którym mieszkał. Nie chciał wyjść na dupka przed mamą JD, lecz  nie potrafił siedzieć tam i czekać na to, co się stanie. Czuł się jak skazaniec oczekujący wyroku skazującego i po postu uciekł. JD go za to zabije. To nie jest ktoś kto chowa głowę w piasek, tak jak on to robi. Chłopak nawet nie wie jaką ma chęć zawrócić i powiedzieć mu, że przeprasza za wszystko, lecz nie potrafił tego zrobić. Nie potrafiłby spojrzeć tej kobiecie w oczy ze świadomością, że ona wie.
– Jestem popierdolony. – Uderzył pięścią w kierownicę, a potem oparł o nią ręce, a na nich czoło. – Jak ten chłopak ze mną wytrzymuje, bo ja pięciu minutach bym ze sobą nie wytrzymał. – Próbował się przygotować na jutrzejszą rozmowę, bo JD mu nie przepuści. Zamiast seksu w składziku, będą mieli coś, co bardzo chciałby oddalić. Po prostu bał się, że się pożrą, a on naprawdę nie chciał się kłócić.
Stukanie o szybę sprawiło, że uniósł głowę, a jego oczom ukazała się Kate opatulona w płaszcz i szal oraz czapkę, tak bardzo, że było jej widać tylko nos i oczy. Mógł zaparkować gdzieś indziej. Zapomniał, że siostra zawsze tędy przechodzi wracając ze szkoły. Odsunął szybę.
– Hej, brat.
– Ta. Hej.
– Co tak siedzisz?
– Bo mam na to ochotę?
– Oho, ktoś ma tu fantastyczny humor. Starzy coś znów gadali? – Nachyliła się do okienka.
– Nie. To po prostu moje problemy.
– Zawsze możesz ze mną o tym pogadać.
– Po moim trupie. – Jeszcze czego ona zechce? Nigdy nie miał zamiaru mówić jej prawdy o sobie, pomimo że znał jej stosunek do gejów. Dziewczyna miała fioła na ich punkcie i  każdemu chłopakowi dobierała męską parę.
– Widziałeś się może z JD? – Nie czekając na jego odpowiedź kontynuowała: – Czemu do nas nie wpada? Chętnie bym z nim pogadała. Wiesz, że dzisiaj poznałam jego siostrę? To znaczy widywałyśmy się na szkolnych korytarzach, ale dzisiaj jedna dziewczyna przedstawiła nas sobie. Fajna dziewucha. Jest w innej klasie. Umówiłyśmy się w weekend na wypad po mieście.
Casey nie wierzył w to. Nad nim wisiało chyba jakieś fatum. Mama JD dowiedziała się o nim, zaraz będzie wiedzieć siostra Emośka, ta powie Kate i kto wie jeszcze komu. Kate zwariuje ze szczęścia, że ma brata geja, może przypadkiem komuś o tym wspomnieć i lawina poleci niczym domino. Potem już tylko będzie czekał na ten wyrok ze strony drużyny, kumpli, rodziców. Nie, nie może na to pozwolić.
Wysiadł z samochodu i naskoczył na siostrę.
– Nie możesz się z nią spotykać! To nie jest koleżanka dla ciebie. Jest niezrównoważona, to piromanka, jeszcze mieszkanie nam podpali. Zadzwoń do niej i odwołaj spotkanie.
– Odwal się! Jeszcze czego? Ty mi tu nie będziesz mówił co ja mam robić i z kim się spotykać! Wystarczy, że rodzice chcą mieć nade mną kontrolę. Ty jej nie będziesz miał. Opanuj się, kretynie. – Popukała się w czoło. Zmierzyła go jeszcze ostrym wzrokiem i poszła cała wściekła do domu.
Casey uderzył rękoma w dach samochodu. Życie jakie znał dobiegało końca. Już niedługo zaczną go wyzywać tak jak on to robił. Na własnej skórze poczuje swoje ciosy, które zadawał przez lata innym. Należały mu się, każdy jeden, czy fizyczny, czy psychiczny, lecz po prostu nie zniesie żadnego.
– Bez sensu jest to wszystko. Po co ja w ogóle zaczynałem być sobą? – Lepiej było kim był wcześniej. Przynajmniej nie stał się chory ze strachu. – Co ja teraz mam zrobić? Czym więcej osób wie, tym gorzej. – Wyobraził sobie, że jutro już będzie o nim wiedzieć całe miasto, a śmiech tych wszystkich ludzi rozbrzmiał mu w uszach powodując ból głowy i myśli, które podpowiadały mu tylko jedno wyjście.

* * *

Następnego dnia JD pojawił się w szkole wcześniej, bo musiał przygotować się do lekcji wokalu. Najchętniej to by na nie, nie chodził, ale straciłby stypendium. Nie było ich z mamą stać na opłacenie tego prywatnego liceum. Przenosić się nie chciał, bo mimo że nie miał tutaj znajomych, tak lubił to miejsce, a szczególnie wysoki poziom nauczania. Poza tym jeszcze przez kilka miesięcy uczył się tutaj Casey, więc miał go blisko. Chociaż od wczoraj to odechciało mu się z nim jakiejkolwiek bliskości. Po prostu wściekłość na niego przysłaniała mu wszystko i najchętniej to by się z nim dzisiaj nie widywał, lecz silniejsze od tego stało się spojrzenie mu w twarz i powiedzenie co o nim myśli. Dlatego też lekcje do trzeciej przerwy upłynęły mu na układaniu sobie w głowie co mu powie i nie było to nic miłego.
Wraz z końcem trzeciej lekcji sprawdził czy ma w kieszeni klucz do składziku i po dzwonku udał się w znanym kierunku. Na szczęście pani woźna w tych godzinach miała inne zajęcia i nie zajrzy do tego miejsca przez kolejną godzinę. Gdy dotarł na miejsce, Casey’a jeszcze nie było. Obawiał się, że chłopak  nie przyjdzie, ale w chwili kiedy otwierał wąskie drzwi, jego partner pojawił się na korytarzu. McPherson chwilę przystanął wgapiając się w niego, a potem ruszył do przodu.
– Właź – rozkazał JD przepuszczając go pierwszego. – Nie wiem co sobie wyobraziłeś wczoraj, ale pokazałeś swoją ucieczką jaki jesteś – zaczął, kiedy już obaj zostali ukryci przed światem zewnętrznym. Nie zamierzał go pierwszego dopuścić do słowa. – Co sobie myślałeś, że moja mama nagle wpadnie do pokoju z wałkiem w ręku i zacznie cię okładać, każąc ci wypierdalać? Niech cię szlag, Casey. – Popchnął go. – Mama zaprosiła ciebie na obiad. Potrzebuje czasu, żeby to sobie poukładać, bo nie ma problemu z gejami, tylko z tym, że ja nim jestem, ale… – urwał, bo na korytarzu powstało jakieś zamieszanie. Ktoś biegał, krzyczał. Wzruszył ramionami i kontynuował. – Musi to sobie poukładać i potrzebuje czasu, lecz nie powiedziała, że ma coś przeciw.
– To już nie ma znaczenia – powiedział po cichu McPherson. Całą noc nie spał intensywnie myśląc.
– Ma znaczenie. Poddajesz się paranoi. To jest chore, to jest jak fobia. Uważam, że powinieneś skorzystać z czyjejś pomocy.
– To ty się lecz – wypalił Casey.
– Co? – Zmarszczył brwi.
– Ty się lecz. Mnie nic nie jest. Nie pozwolę, aby nazywano mnie pedałem.    
– Przykro  mi, ale nim jesteś. Heloł. – Wyrzucił ręce w bok. – Też nim jestem. – Palcami wskazującymi pokazał na siebie.
– Może i jestem, ale nie zamierzam nim być, a na pewno nie pozwolę, żeby inni się o tym dowiedzieli.
– Jak chcesz tego dokonać? – Zaraz za gadanie głupot rozkwasi McPhersonowi nos. Nie popierał przemocy fizycznej, a szczególnie bicia partnera, ale tym razem ręce go swędziały i to mocno. Od czasu ujawnienia romansu nauczyciela z uczniem Casey stał się bardzo upierdliwy. 
– To proste. Koniec z nami.
JD aż się cofnął już nie zwracając uwagi na rumor za drzwiami.
– Słucham?
– Dobrze słyszałeś, Whitener. To co między nami było… To przeszłość. Wybrałem. Nie chcę się już z tobą spotykać. Zresztą co ci do tego? I tak znajdziesz dobrego ruchacza, bo twój tyłek bardzo lubi kutasy. Przecież tylko to cię u mnie obchodziło, co nie?
Chłopak zacisnął pięści i wysyczał:
– Wiesz co, jeśli masz o mnie taką opinię, to masz rację, nas już nie ma. Nikt mi nie będzie mówił, że chcę tylko jednego. Fakt, pragnę cię, ale nie tylko o to mi chodziło. Zakochałem się w tobie. Pamiętasz o tym? Fajnie było, ale widać znów się pomyliłem. Znów zostałem źle osądzony. Chyba taki mój los. – Na końcu głos mu się załamał, więc odchrząknął. – To cześć. – Odwrócił się, dopiero wtedy pozwalając swoim oczom zwilgotnieć, pomimo tego nie będzie płakać. On nie płacze nawet jak ktoś wyrywa mu żywcem serce. Czym prędzej opuścił pomieszczenie już nie patrząc czy ktoś pod skrytką na narzędzia może stać czy  nie. Potrzebował stąd czym prędzej uciec.
Casey stał nieruchomo próbując zrozumieć co się właśnie stało. W nocy wydawało mu się to takie zwyczajne. Zerwie i już. Tymczasem to cholernie go bolało. Przecież chciał JD. Powinien biec za nim, przeprosić, wyjaśnić, że nie wiedział co mówi. Jednak nie zatrzymał go. Stał i patrzył na plecy oddalającego się chłopaka i pierwszy raz w życiu poczuł, że właśnie stracił coś najważniejszego w życiu.
Odwrócił się, żeby zamknąć pomieszczenie i wtedy rozległ się huk. Podskoczył, a kluczyk wypadł mu z dłoni. Potem jego uszy zarejestrowały drugi raz to samo i zrozumiał, że to były strzały, a to były sygnały, że w szkole dzieje się coś złego i powinien znaleźć miejsce, w którym się schowa. Jednak jego coś tknęło i pobiegł zobaczyć co się stało. Ludzie wokół niego panikowali, uciekali, krzyczeli. Musiał się przebijać przez tłum, który próbował go odciągnąć od miejsca, do którego tak go ciągnęło, ale parł na przód odpychając cudze dłonie. Już z daleka zobaczył, że wielu z uczniów szkoły utworzyło krąg wokół czegoś. Rozlegały się rozmowy, dzwonki, wpadło mu w ucho, że ktoś wzywał karetkę. Rozglądał się, z nadzieją, że gdzieś zobaczy JD. Niestety chłopaka nie widział, a przecież dopiero co wyszedł ze składziku. Musiał tu być. Może się ukrył, a jeśli nie…
Lodowaty dreszcz przepełznął przez jego ciało, skarcił siebie, że stoi i się gapi. Pokonał ostatnie kroki, przecisnął się przez gapiów, a potem zamarł. To co widział odebrało mu oddech jakby ktoś z całej siły w niego uderzył. Krew, wszędzie była krew, a wśród niej leżał JD i nie poruszał się. Wraz z brakiem oddechu w jego piersi powstał krzyk pełen bólu.
– Nie! – Dopadł do leżącego nie zwracając uwagi, że właśnie zostaje umazany posoką. Położył ręce na jego twarzy, a łzy same skapywały mu z oczu. – Nie. Nie. Nie.  JD, kochanie. JD. – Rozpłakał się. – JD. Nie zostawiaj mnie. Błagam, Emośku. Otwórz oczy. Proszę. Musisz wiedzieć, że cię kocham. – Odsunął z jego twarzy włosy. – Jesteś mi jedyny na zawsze. Umrę bez ciebie. Słyszysz? Pójdę za tobą. Błagam, otwórz te swoje śliczne, czarne oczy. – Płakał nachylając się do jego twarzy i całując go w te cudowne, ale teraz wyglądające jak martwe, usta.
Ktoś z całej siły złapał go pod ramiona i zaczął odciągać od chłopaka. Opierał się, ale nie miał na tyle sił, żeby na to nie pozwolić. Ta osoba przytuliła go do swojej piersi owijając wokół niego ręce i wyszeptała:
– Daj dojść do niego lekarzom.
Pokiwał głową i płakał jak jeszcze nigdy w życiu, wręcz wył z bólu patrząc jak z jego ukochanego JD uchodzi życie, a on nie może mu pomóc. Może tylko stać i patrzeć na ratujących go ratowników i ich miny nie wróżące niczego dobrego.
– Ratujcie go! Ratujcie! – Ponownie spróbował się wyrwać tym silnym rękom, pragnąc wpaść pomiędzy mężczyzn w czerwonych strojach i osłonić swój największy skarb, który odrzucił, nawet przed nimi. Chciał go ratować przed całym światem i przyrzekając samemu sobie, że jeśli JD umrze, on niedługo do niego dołączy. – Ratujcie go. JD obudź się – błagał, nie przestając płakać, a niedługo potem serce mu stanęło, w płucach rozległ się kolejny krzyk „nie”, kiedy do jego uszu dobiegły dwa słowa:
– Nie żyje.

35 komentarzy:

  1. Oja ty to umiesz serwować dramaty

    OdpowiedzUsuń
  2. Oooooo, stara, przegięłaś! xD

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A tak serio, to czekam ze straaasznym zniecierpliwieniem na rozwiązanie sprawy Josha i Alexa!!! No bo to było za patetyczno-słodkie aby tak debilnie się skończyło... Miłości tak z dnia na dzień się nie wypiera xd.
      Mam małą tezę co do tego czemu Josh zerwał, ale to chyba pozostawię dla siebie xD.

      Usuń
  3. I jak ja teraz mam wytrzymać do czwartku?

    OdpowiedzUsuń
  4. Okej.... mam nadzieje ze to sen czy cos... obudzi sie i zrozumie ze chce byc tylko z JD... NO BLAGAM!!!

    OdpowiedzUsuń
  5. 3 tom bedzie o Casey'u, ktory poznaje nowego chlopaka. Nie dziekujcie za pomoc!

    OdpowiedzUsuń
  6. O Chryste Panie... Brak słów. Najpierw była sielanka potem byłam przerażona tym przyłapaniem i wkurzona za ucieczkę, załamana zerwaniem A na końcu mam ochotę cię udusić bo w wyjerzdzam jutro na 2 tygodnibez prądy, Internetu i innej elektroniki a ty tak to kończysz. Ja umrę na tym obozie. Nie(nie)nawidze cię za takie zakończenia i za gre na emocjach XD Nie wąż się zabijać emośka!!!!! Niech to będzie sen!!!
    Pozdrawiam
    Aimi Naokimi

    OdpowiedzUsuń
  7. płacze... i tym właśnie roździałem najprawdopodobniej kończe moją przygodę z tym opowiadaniem :( Była to moja ulubiona para, ale nie zmienia to faktu, że jako całość jest świetna :) Masz talent Luano!

    OdpowiedzUsuń
  8. ......................co. CO.
    CZEMU ZABIŁAŚ JD?! Q___________Q I CZEMU TAK NAGLE, BEZ ŻADNYCH WYJAŚNIEŃ, CO SIĘ W OGÓLE STAŁO, KTO STRZELAŁ I CZEMU STRZELAŁ?!
    ...mam nadzieję, że to tylko zły sen, Chryste

    OdpowiedzUsuń
  9. Łał ten koniec mnie rozwalił. Nikt by się nie spodziewał, ale żeby strzelanina w szkole to już przesada. Ale za tą przesadność kocham twoje opowiadania. Nie no brak słów. Ja się nie zgadzam z taką śmiercią. Aż mi łzy w oczach stanęły jak przeczytałam "nie żyje". Czekam niecierpliwie na ciąg dalszy.
    Dużo weny;)
    ~kira

    OdpowiedzUsuń
  10. Czyzby inspiracja byl Bartek Silver? Xd

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dlaczego akurat ten autor? Bo czytałam wszystkie jego opowiadania, ale jakoś nie mogę skojarzyć podobieństwa w niczym konkretnym :)

      ~Tess

      Usuń
    2. Pierre i Raimundo, Brakujacy Element... Sama autorka chyba gdzies pisala, ze lubi jego opowiadania, wiec moze jakos sie zainspirowala i postanowila, podobnie jak on usmiercic bohatera? ;)

      Usuń
    3. Nie inspirowałam się. Tym bardziej, że Pierra i Raimuda nigdy nie skończyłam czytać. A Brakującego Elementu nawet nie pamiętam. Ale fakt autor warty inspiracji. :)

      Usuń
    4. A ja nadal nie widzę podobieństwa w żadnym konkretnym motywie. W Pierre i Raimundo, o ile dobrze pamiętam nikt nie umarł. W Brakującym elemencie - owszem, ale i tak nie główna postać...

      ~Tess

      Usuń
    5. Nie ma to nic wspólnego z Pierre i Raimundo, tym bardziej z Brakującym Elementem. To, że dzieje się jakaś tragedia czy ktoś umiera nie znaczy odrazu, że coś jest do siebie podobne xD

      Usuń
    6. W PiR zmarly dwie postacie. Radze sie doczytac, potem prawic.
      Nie interesuje mnie wasze zdanie, wiec mozecie nie pisac tego samego 3 razy. Pytanie jest kierowane do autorki, nie do was. Wy nie wiecie czy autorka sie inspirowala czyms czy nie, a ja nie potrzebuje waszego jojczenia, ze cos jest w ogole do siebie niepodobne.

      Usuń
    7. Wiesz, swoje zdanie wyrazić można.

      Usuń
  11. Okay...oficjalnie oswiadczam ci autorko, ze przestaje czytac twoje opowiadania. Rozumiem zerwanie Alexa i Josha. Rozumiem problemy Dreaka i Sama. Zrozumiem jak popsuje sie o Richiego i Johnatana, ale nie rozumiem dlaczego az tak zle potraktowalas JD? Jak by smierc nie starczyla musialas wczesniej rozwalic i jego zwiazek? Uh...

    OdpowiedzUsuń
  12. Nie no, serio?
    Na początku 2 tomu miałam wrażenie, że jest trochę za mało akcji, ale przez ostatnie rozdziały chyba już nie lubię jak cokolwiek się dzieje ;/

    Alexa i Josha zrozumiem, bo oni mają jeszcze szansę na bycie ze sobą, ale żeby tak JD uśmiercać?
    Najgorsze w tym wszystkim jest to, że już nie ma odwrotu, więc mam nadzieję, że to jakiś sen, choć to jest bardzo mało prawdopodobne.
    Szkoda mi tej pary. "Była" według mnie drugą najfajniejszą w tym opowiadaniu i tak szczerze trudno byłoby mi widzieć Casey'a z kimś innym, ciągle bym go porównywała z JD. Z drugiej strony też nie chce by ten wątek się kończył, bo lubiłam ich obu.
    Mega szkoda. Już bym chyba wolała, żeby Sean'a lub Drake'a to spotkało, bo oni akurat mnie strasznie nudzą.

    Nie chciałam by ten komentarz zawierał samo narzekanie, tym bardziej, że jest moim pierwszym (choć czytam Twoje opowiadania od kilku lat), ale tak wyszło. Jest mi po prostu przykro i czuję "lekkie" oburzenie, ale to najwyraźniej pokazuje, że swoim pisarstwem umiesz wzbudzać emocje, a to bardzo ważne.
    Nie mam też zamiaru porzucać czytania tego opowiadania, jak niektóre osoby powyżej (nie rozumiem tego, ale ok), bo jestem ciekawa co się dalej stanie.

    Mimo wszystko czekam ze zniecierpliwieniem na kolejny rozdział i życzę weny! :)

    ~Tess

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Seana i Dreak'a? Oni sa ze soba 7 lat czy iles. Ktorys z nich cierpialby gorzej. Jd i Casey tp tylko dzieci, ktore moga o sobie zapomniec.

      Usuń
    2. Cóż, nie chodzi mi o to, ile razem są. Tak szczerze nie obchodzi mnie to czy by cierpieli, czy też nie ;) Sprawa wygląda tak, że bardzo mnie oni nudzą i czasami przewijam ich wątki, dlatego śmierć któregoś z nich byłaby mi obojętna.
      Najzwyczajniej w świecie ich nie lubię.

      ~Tess

      Usuń
  13. Zabiłaś najfajniejszą postać całego opowiadania ;-( Nie warto już tego czytać T.T Odwiedza twoje blogi odkąd zaczęłaś je publikować :-) Przeczytałam wszystkie twoje opowiadania od początku do końca, ale to będzie pierwsze które straciło dla mnie jakąkolwiek wartość :-(

    OdpowiedzUsuń
  14. Jak to nie żyje? Ej no; (

    OdpowiedzUsuń
  15. Aja kupiłam Wszystkie tomy tego opowiadania i już wiem co się stanie. :-)
    I nie rozumiem dlaczego ktoś nagle chce przestać czytać opowiadania autorki nie tylko Luany, ale każdego kto uśmierci bohatera? Takie jest życie, zdarza się, że ludzie umierają. A jak ktoś przestaje czytać to nie wie co się dzieje dalej. A w Stanach Zjednoczonych strzelaniny w szkołach zdarzają się bardzo często, więc to nic nie normalnego o czym tutaj Luana napisała.
    Pozdrawiam. Twoja cicha, a od lat wierna czytelniczka.

    OdpowiedzUsuń
  16. Nie zgadzam się. Po prostu no nie. JD to moja ulubiona postać ;-; Wiem, że juz wszystko napisane, ale mam nadzieje, ze to jakos się odkręci :( Dopóki nie zastanie zakopany w ziemi nie uwierzę, że umarł.
    /A

    OdpowiedzUsuń
  17. Luano czy mam cię powiesić?
    Jd serio? JD?
    Popełnił samobójstwo czy ktoś mu pomógł?
    Wzięłaś pokazałaś akcje tak szybko że nie zarejestrowałam tego.
    Biedny Casey najpierw ze sobą zerwali a potem to.
    Nie wyobrażam sobie takiego bólu.
    Rety miałam łzy w oczach naprawdę.
    pozdrawiam mocno i czekam na kolejny rozdział.
    Może dowiem się coś więcej na temat Josha!
    Kolejna sprawa, która mocno mnie nurtuje.

    OdpowiedzUsuń
  18. Ludzie błagam! To, że przestajecie czytać oficjalnie bloga, bo umarła wam jaka tam postać, jest z lekka żałosne xd. Za co lubimy Luane? Za postacie czy za jej twórczość? Czasem dzieją się dramy, ale to nie oznacza, że trzeba aż tak przesadzać xd. Trudno, było fajnie ale trzeba żyć dalej.

    OdpowiedzUsuń
  19. COCOCOCOCOCO JAK TO NIE ŻYJE? jejku, nie wierzę.. ech.. Casey jest taki głupiutki, a JD.. szkoda chłopaka i szkoda, że ostatnie słowa które usłyszał były pełne nienawiści.

    Cóż,w każdym razie dziękuję za życzenia z okazji wakacji. Życzę dużo weny :)

    OdpowiedzUsuń
  20. Zastanawiam się skąd tyle słabych ocen. Jest ich siedem. Oceniacie rozdział po tym, że Luana kogoś zabiła? Dopiero to jest słabe.

    OdpowiedzUsuń
  21. To się nazywa nieoczekiwany zwrot akcji !!

    OdpowiedzUsuń
  22. Nie zabiłas go prawda... ja go uwielbiam najbardziej z całego twojego opowiadania. W tym momencie ) bo ogólnie to nie wolę RJ...
    NIE ZABIŁAŚ GO! PROSZĘ NIECH TO NIE BĘDZIE PRAWDA....

    OdpowiedzUsuń
  23. Hej,
    świetny rozdział, och mama Jd ich nakryła, a Casey... szkoda gadać, zachował się jak tchórz i jeszcze to zerwanie... co się dzieje, dlaczego te strzały, no pięknie Casey zrobił wielki coming out
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuję za każdy komentarz. :)