Na celowniku - Rozdział 11

Kochani, dziękuję za komentarze i zapraszam na przedostatni rozdział. :)

Davis usiadł okrakiem na krześle i położył ręce na oparciu. W dłoni trzymał plastikowy kubek kawy, z którego co jakiś czas popijał krzywiąc się przy tym.

— To jest naprawdę wstrętne.

— Ale pijesz to coś. — Dravik siedział naprzeciwko kochanka, skubiąc ostatni rogalik z dżemem starając się poukładać wszystkie fakty, które usłyszał i nijak mu to nie wychodziło. — Coś tu jest nie tak.

— To znaczy?

— Jesteś detektywem i to ja mam za ciebie myśleć? Dobra, zacznijmy od początku. Bronson powiedział ci, że Bruno Tisdale wydał wyrok na nas obu za to, że jego nieślubny syn siedzi w pace. Podobno go aresztowałeś, a ja go nie wybroniłem. I co, za to jesteśmy na celowniku? Nawet nie wiem o kim mowa. To wszystko kupy się nie trzyma. To jak scenariusz kiepskiego kryminału. — Odłożył rogalik, z którego większość okruchów znalazła się na papierowym talerzyku.

— Też mi coś tu nie pasuje. Taki ktoś jak Tisdale wyciągnąłby syna z więzienia lub wykorzystał sytuację — powiedział John. — Z drugiej strony miałem do czynienia z tym człowiekiem i to mściwy sukinsyn. Zabiłby cię tylko za to, że krzywo na niego spojrzałeś. — Po kolejnym łyku kawy zajrzał do kubka, po czym wstał. Podszedł do stojącego przy drzwiach łazienki kosza i wrzucił do niego kubek wraz z zawartością. — Za taką kawę powinni karać. To już nasz automat na posterunku robi lepszą.

— Schodzisz z tematu, Davis. Wiesz kim jest ten tajemniczy syn Tisdale’a?

— Jeden z najgorszych skurwysynów jakich aresztowałem. — Spojrzał na Dravika i dodał: — Simon O’Brian. Twój czarny wdowiec.

— Kurwa — zaklął Dravik ze złością uderzając pięścią w stolik. Rzeczy na blacie podskoczyły, a jeden z papierowych talerzyków spadł na podłogę. — Wiedziałem, że on za tym stoi, ale i tak odrzuciłem tę myśl. — Zerwał się z krzesła i zaczął chodzić po niewielkim pokoju. — Ten chuj wysadził w powietrze mój samochód! Mogłem być w środku!

— Wydaje mi się, że taką miał nadzieję — powiedział detektyw i podniósł ręce w obronnym geście, kiedy wściekły wzrok prawnika spoczął na nim.

— Teraz kiedy wiem o kogo chodzi powoli wszystko się układa. Puzzle wskakują na właściwe miejsca. — Ponownie zaczął wydeptywać dziurę w podłodze. — Ojczulek mający wpływy nawet w sądzie i prokuraturze, sprawia, że skazany na dwadzieścia pięć lat więzienia, co moim zdaniem jest zdecydowanie za mało za to co zrobił — wtrącił — morderca żon wychodzi na wolność po roku odsiadki.

Davis usiadł na krześle we wcześniejszej pozycji i przyglądał się kochankowi, słuchając go uważnie. Jemu też powoli wszystko zaczęło się układać.

— O’Brian ma plan i zaczyna się mścić. Nie Tisdale, tylko O’Brian, który przekonał ojca by przelał pieniądze, które miały stanowić zapłatę za moją śmierć. Po co jednak kończyć na mnie, jak można wydać wyrok i na ciebie. Prowadziłeś śledztwo przeciw niemu. Aresztowałeś go, więc zostałeś wybrany na cel. Ja niby byłem jego obrońcą, ale zrobiłem wszystko by został skazany. Tacy ludzie jak czarny wdowiec nie wybaczają. Będzie się mścił dopóki będzie żył.

— Z przyjemnością mu odstrzelę łepetynę — rzucił Davis, uśmiechając się szeroko, niemal szaleńczo.

Dravik prychnął i usiadł na łóżku. Oparł łokcie o kolana i wpatrując się w kochanka powiedział:

— Śmierć to dla takiego skurwysyna mała kara. Powinien siedzieć.

— I co dalej, Dravik? Tacy jak on dostaną osobną celę, duży telewizor, gry wideo i inne takie, zamiast pracę w kamieniołomie. Potem ojczulek zrobi swoje i ten Simon wyjdzie na wolność. Tylko kula go ukarze, a resztą zajmą się na tamtym świecie.

— Jednak wierzysz, że jest coś jeszcze?

— W piekło wierzę. Część ma je tu, na ziemi. Reszta tych wszystkich złych doświadczy go po drugiej stronie. Kadzie ze smołą już się gotują i czekają na O’Briana. Chętnie go tam dostarczę, będzie dobra zabawa. — Puścił oczko Rafaelowi. — Nie zamierzam dopuścić, by wygrał grę którą z nami podjął.

Dravik wolałby, aby prawo zajęło się tym człowiekiem. Biorąc jednak pod uwagę to, że prawo w które on tak wierzył, wypuściło na wolność okrutnego mordercę, może powinien zgodzić się z Davisem. To jednak byłoby niezgodne z tym w co wierzył.

— Słuchaj — odezwał się John — zabiję faceta jeżeli będę musiał wybierać pomiędzy nami, a nim. Pomiędzy tobą, a nim — dodał, a w jego głosie pobrzmiewała nuta ciepła, kiedy spojrzał na prawnika.

— Nie dasz mu mnie obedrzeć ze skóry? — zapytał Rafael, wstając i podchodząc do mężczyzny. Wsunąwszy palce w jego włosy, przeczesał je. Były miękkie i gęste, grube.

— A po co, przecież to moje zadanie. Pocałujesz mnie wreszcie czy będziesz się tylko gapił na moje usta?

— Lubię się gapić — odpowiedział Dravik. Przytrzymał mocniej kosmyki, by unieruchomić głowę Johna, a potem pochylił się i pocałował go tak, jakby to miał być ich ostatni raz.

*

Zostali w motelu jeszcze przez dwa dni, mimo że już ich nosiło. Chcieli wrócić do Louisville i postawić wszystko na jedną kartę. Cały ten czas poświęcili dla siebie. Na to by zatracić się w namiętności i uczuciach. Przez ten czas nie poruszyli tematu łączącej ich przeszłości. Uciekali przed tym, jakby to miało ich ponownie rozłączyć, a czego jeszcze parę dni wcześniej bardzo pragnęli. Natomiast stało się coś przeciwnego. Powoli, z każdym krokiem, byli bliżej siebie, uświadamiając sobie co stracili przez swoje charaktery. Tak naprawdę nigdy nie przestali się kochać, a słowa nienawiści, które kierowali wobec siebie były tylko ochroną niczym tarcza dla wojownika.

— Masz telefon który ci dałem? — zapytał John wrzucając torbę z ich rzeczami do bagażnika.

— Mam. Nigdzie jednak już beze mnie nie pójdziesz — przypomniał Dravik. — Ja prowadzę. — Wyciągnął rękę po kluczyki.

— Wiesz, że za bardzo się rządzisz? — Pomimo pytania rzucił kluczyki prawnikowi.

— Ktoś w tym związku musi to robić.

Davis przewrócił oczami na słowa mężczyzny.

— Co, nic nie odpowiesz? A gdzie riposta? — zapytał Rafael otwierając drzwi od strony kierowcy.

— Po tej nocy mój mózg nie jest w stanie żadnej wymyślić.

— Mówisz, że mózg ci się zlasował przez zbyt dużą porcję seksu? — Dravik rzucił kochankowi rozbawione spojrzenie.

— Gdybym… — urwał Davis, słysząc wystrzał. W ostatniej chwili padł na ziemię, kiedy rozległa się seria strzałów. — Kurwa! — krzyknął otwierając tylne drzwi i wczołgując się do środka.

— Wsiadaj! Chyba nas znaleźli! — Dravik przygotował się już do jazdy.

— Co ty nie powiesz. — W chwili kiedy prawnik ruszył, Davisem rzuciło i uderzył głową w przednie siedzenie. — Szlag! — Potarł czoło. — Tylko nie rozwal mi bryki. Twoja wyleciała w powietrze!

— To nie była moja wina! Trzymaj się, kurwa! — krzyknął Dravik, gwałtownie skręcając. Czuł jak potężna dawka adrenaliny zaczyna krążyć mu w żyłach. Kątem oka ujrzał jadący na nich czarny samochód z przyciemnianymi szybami. — Gdybyśmy wstali później, to by nas zaskoczyli!

— I tak nas zaskoczyli! — Davis przedostał się na przednie siedzenie pasażera. Wyjął broń odbezpieczając ją, podczas gdy prawnik nacisnął pedał gazu, by uciec tym, którzy ich ścigali. Samochodem mocno szarpnęło, ale tym razem detektyw był na to przygotowany. W ostatniej chwili by nie uderzyć głową w deskę rozdzielczą przytrzymał się jej.

— Tylko, kurwa, nie odstrzel sobie kolana! — wrzasnął prawnik kątem oka widząc , w jaką stronę John skierował lufę pistoletu.

— Miałbyś kulawego faceta!

— Miałbym? A kto powiedział, że go mam?! — Jego wzrok podążał do środkowego lusterka, w którym widział ścigający ich pojazd. Dravik polegał na swoim instynkcie prowadząc samochód i starał się uciec zanim zostaną staranowani lub zastrzeleni. Brał pod uwagę jedno i drugie. Chciał jak najszybciej opuścić te puste tereny i wjechać do miasta, w którym będzie łatwiej się ukryć.

— O tym pogadamy jak wyjdziemy z tego żywi! — odpowiedział mu Davis oglądając się. Żałował, że to nie on prowadzi, ale ufał umiejętnościom kochanka. Samochód za nimi był niebezpiecznie blisko. — Gaz do dechy! — krzyknął, a Dravik natychmiast go posłuchał. Davis słyszał jak silnik wyje co bardzo go bolało, bo zawsze dbał o swoje cacko, ale życie Rafaela było dla niego ważniejsze.

— Szybciej nie pojedzie. Zaraz będziemy w mieście.

— Oj, to będzie niezła zabawa. — Zaśmiał się detektyw, ale w tym śmiechu nie było nic z wesołości. — Zgubimy ich przy starej fabryce. Nie przejadą pod belkami, które przechodzą pomiędzy budynkami — poinformował. — Ich samochód jest za wysoki. Nie chcę do nich strzelać, bo nie mamy wiele amunicji.

— Miałeś ją załatwić! —Rafael rzucił okiem na mężczyznę, ale szybko ponownie skupił się na drodze i na swoich dłoniach zaciśniętych na kierownicy.

— Zapomniałem, stary! — odkrzyknął Davis. — Poza tym sądzisz, że w ciągu kilku godzin kupiłbym ją na czarnym rynku? Każdy przestępca w tym mieście mnie zna. Nic by mi nie sprzedali.

— Mówisz stara fabryka, tak?

— Tak powiedziałem. Nie możemy wjechać do centrum miasta, bo ktoś zginie. Dbasz o niewinnych!

Dravik ledwie zauważalnie skinął głową, a potem dojeżdżając do bocznej drogi szarpnął kierownicą i skręcili w lewo. Wolałby wjechać do miasta, ale Davis miał rację. Ktoś niewinny mógł ucierpieć, a na to nie mógł pozwolić.

— Kiedy wyjdziemy z tego cało upiję się — rzucił John. — Urządzimy imprezę stulecia.

— Już nie z okazji mojej śmierci? — dopytał Dravik, mając na oku czarny pojazd, który nawet na moment się nie oddalił.

— A po co? Dobry jesteś w łóżku, przydasz mi się.

— Kutas z ciebie, Davis — rzucił Rafael, a potem dziko uśmiechnął się do kochanka i gwałtownie skręcił na żwirową drogę.

Davis zaklął kiedy poleciał do przodu.

— Niech cię szlag, Dravik!

— Też cię kocham, stary, ale trzymaj się — poradził prawnik, naciskając hamulec i skręcając w bardzo wąską dróżkę. Tędy zazwyczaj przejeżdżali pracownicy do fabryki, która dziesięć lat wcześniej została zamknięta z powodu bankructwa. Prawnik pamiętał, że produkowali tutaj maszyny rolnicze, ale kiedy część produkcji przeniesiono do innego miasta, fabryka zaczęła podupadać. A po dużym pożarze pozostał w większości jej szkielet.

Davis nie kłócił się z mężczyzną i robił wszystko co ten mu kazał. Co jakiś czas oglądał się za siebie, by śledzić jak daleko za nimi znajduje się ścigający ich samochód. Nie doganiał ich, ale ciągle trzymał się na ogonie jakby na coś czekając. Domyślił się na co.

— To pułapka! — krzyknął John. — Zawracaj!

— Gdzie, kurwa? Nie ma miejsca.

Davis spojrzał w przód i teraz wjeżdżali pomiędzy dwie betonowe ściany, a świadomość, że ta droga prowadzi ich do zastawionej pułapki doprowadzała go do wściekłości.

— W jaki sposób wiedzieli, że tu nas skieruję?! — uderzył dłonią w drzwi. — Kto zna mnie na tyle… Bronson! Wykołował mnie! To zdrajca! Pierdolony zdrajca!

— Zamknij się! Tam dalej jest przerwa i ta belka. Uciekniemy im. — Ledwie skończył to mówić siarczyście zaklął, kiedy przed nimi pojawiły się kolejne dwa samochody, a obok nich stali zamaskowani ludzie trzymając wycelowaną w nich długą broń.

— No to jesteśmy w koziej dupie i to ja nas do niej wsadziłem! — wrzasnął Davis.

— Zostawmy kozią dupę w spokoju i myślmy jak mamy uratować nasze — rzucił Dravik i nie mając wyjścia musiał się zatrzymać. Rozglądał się wokół, ale nie widział stąd drogi ucieczki. Po bokach mieli ściany z betonu, a z tyłu i z przodu droga była zablokowana przez napastników.

— Musimy walczyć. — John podał broń prawnikowi. — Nie mamy za wiele amunicji, ale nie poddam się tak łatwo. Odstrzelę kilku zanim…

— Zamknij się, proszę. — Dravik puścił kierownicę i chwycił twarz Johna. — Zamknij się i myśl. Nigdy nie jest tak, że nie ma drogi wyjścia. Zawsze jakaś jest.

— Nie zabijemy ich wszystkich, kochanie — powiedział Davis, a potem został mocno pocałowany i dałby wszystko, aby to nie był ostatni raz kiedy jest przy nim Rafael. W chwili rozłączenia ich ust żałował, że stracili dwa lata życia i nie pozna powodów dla których Dravik nie chciał go poślubić.

— Nie, ale paru odstrzelimy jaja. — Dravik przeładował broń. Nie wiedząc jakie myśli ma kochanek rzucił mu ostatnie spojrzenie pragnąc zatrzymać czas.

— Kilka jaj. Pasuje mi to — odpowiedział John i wysiedli z samochodu od razu strzelając w stronę ludzi z karabinami. Ci natychmiast ukryli się za samochodami oddając po omacku ogień w ich kierunku. — Widzisz, nie umieją strzelać. Nie trafili nas. Pobawimy się chwilę. — Zaśmiał się złowieszczo Davis, a potem jęknął i spojrzał na pierś. — Co jest… — Nie zdążył nic więcej powiedzieć. Upadł.

— John! — krzyknął panicznie Dravik. Strzelając w stronę atakujących ich mężczyzn. Przerażony tym, że ktoś zastrzelił mężczyznę, którego kochał nad życie próbował przedostać się do niego.

Czuł, że w jego oczach pojawiają się łzy, a ból straty rozlewa się po jego ciele, kiedy prawie dotarł do leżącego na plecach Davisa. W sytuacji w jakiej się znajdował droga do Johna wydawała mu się niesamowicie długa, podczas gdy normalnie po paru krokach byłby przy nim. Nawet nie pomyślał, aby przejść do niego przez wnętrze samochodu zbyt przerażony tym, że zabili jego partnera. Oddał ostatni strzał nawet nie patrząc gdzie strzela, podczołgał się bliżej Johna i kiedy zobaczył go z zamkniętymi oczami wybuchła w nim ogromna rozpacz.

— John… — wyszeptał załamanym głosem, a potem poczuł ukłucie i nastała ciemność.