Na celowniku - Rozdział 7

Kochani, z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia, życzę Wam dużo zdrowia, szczęścia, miłości. Niech w te Święta nie zabraknie Wam uśmiechu na twarzy. Spędźcie je pięknie w gronie bliskich Wam osób ciesząc się danym Wam tym wspólnym czasem. Wykorzystajcie go dla tych, których kochacie i niech Wam się wiedzie jak najlepiej. Dużo dobrego na te Święta i kolejne dni. :*





Dziękuję za komentarze i zapraszam na rozdział. :)

Smakowite zapachy dolatujące z kuchni powitały Johna i Rafaela już od schodów. Głód od razu dał o sobie znać. Ostatnio żywili się głównie płatkami i kaszą, marząc o jajecznicy na bekonie.

— Lisa, mam nadzieję, że dużo tego zrobiłaś, bo jestem głodny jak wilk — powiedział Davis, kiedy ledwie przekroczył próg kuchni tonącej w czerni i bieli. Ucałował żonę przyjaciela w policzek.

— Tego jest tyle, że możecie prosić o kilka dokładek — odpowiedziała kobieta o krótkich włosach, z których część po prawej stronie była niebieska, a reszta czarna. Miała na sobie dżinsy z szerokimi nogawkami i czerwony sweter. Jej oczy przesunęły się na Dravika, który patrzył złym wzrokiem na siedzącego przy stole brata. — Ty jesteś Rafael — stwierdziła i podeszła do prawnika z wyciągniętą ręką.

— Ekhem — odchrząknął Dravik. — Tak. — Uścisnął delikatnie jej dłoń.

— Jestem Lisa żona tego tam. — Wskazała brodą na męża. — Dobrze cię poznać. Alec dużo mi o tobie opowiadał.

— Nie wątpię. Jedzenie wyśmienicie pachnie. — Nie chciał być niemiły dla tej kobiety, bo nic mu nie zrobiła. Dopiero ją poznał i był w niemałym szoku, że człowiek, który odebrał mu ojca i brata ma tak miłą żonę.

— Smakuje jeszcze lepiej. Lisa gotuje jak najlepsza kucharka na świecie — pochwalił ją John zajmując miejsce przy stole po tym jak nalał sobie kawy.

Rafael nie chciał siedzieć przy stole z człowiekiem, który tak bardzo skrzywdził jego rodzinę, ale nie miał wyjścia. Gdyby nie było Lisy możliwe, że natychmiast by stąd wyszedł.

— Nie przywitasz się ze mną, braciszku? — zapytał Alec.

— Nie jesteś moim bratem. — Lód w głosie Dravika był słyszany dla każdego z obecnych. — Mój tata ożenił się tylko z twoją mamą. Żyłby gdybyś wszystkiego nie rozpierdolił. Przepraszam — zwrócił się do Lisy, na co ona machnęła ręką.

— Nie przejmuj się. Sama klnę jak szewc. Jedzcie zanim wszystko ostygnie. Ja uciekam do pracowni. Muszę skończyć jeden obraz zanim moja agentka mnie zabije jedynie samym wzrokiem. — Podeszła do męża i pocałowała go w czubek głowy.

Prawnik obserwował jak jego przybrany brat jedną ręką objął żonę w talii i przyciągnął do siebie.

— Idź. Ja tu wszystko posprzątam i pozmywam. Obiad też zrobię.

— O, nie. Ja robię obiad. Gotowanie mnie odpręża. Szczególnie przed wystawą. Rafaelu, moja pracownia jest po drugiej stronie domu. Łatwo ją znaleźć. Wpadnij potem o ile chcesz, pokażę ci moje prace. Chciałabym cię lepiej poznać. Na pewno macie rzeczy do prania, to na dole w piwnicy jest pralnia. Jest do waszej dyspozycji. Teraz już zmykam. — Wywinęła się sprytnie z uścisku męża i tanecznym krokiem wyszła z kuchni.

Dravik nie miał pojęcia co o niej sądzić. Wyglądała na wesołą i miłą kobietę, ale nie chciał się z nią bliżej zapoznawać. To był jedyny raz kiedy gościł w tym domu. Miał nadzieję, że razem z Davisem jak najszybciej się stąd wyniosą i zapomni, że musiał siedzieć przy jednym stole z kimś kto zabił mu tatę.

— Nigdy mi tego nie wybaczysz? — zapytał po chwili Alec.

— Tego co zrobiłeś? Nigdy. Gdyby nie ty i twój gang mój tata by żył. Gdybyś nie wprowadził do gangu mojego brata też by żył. — Nałożył sobie na talerz jajecznicy, ale nagle stracił apetyt. Kątem oka widział jak John przysłuchuje się ich rozmowie opróżniając swój talerz i nakładając sobie dodatkową porcję.

— Zaplanowaliśmy tamten napad na sklep twojego taty, bo nie miałem wyjścia. Musiałem to zrobić zanim sam straciłbym głowę. Wiesz w jakiej dzielnicy mieszkaliśmy. Było tak, że albo coś robisz, albo giniesz. Tamtej nocy nie wiedziałem, że Paul będzie jeszcze w sklepie. Miał już dawno wyjść. Odsiedziałem za to dziesięć lat. Nie pociągnąłem za spust. Nic nie mogłem zrobić. Natomiast jeżeli chodzi o Isaaca, sam poszedł do Lazarusa. Nie namawiałem go do tego.

— Za dużo o tym mówiłeś. O kasie, dragach i kolorowej przyszłości. Miał tylko piętnaście lat, był podatny na wszystko. Ty miałeś dwadzieścia, mogłeś go od tego odciągnąć.

— A ty osiemnaście i byłeś w stanie go namówić, by tego nie robił? Odpowiedz sobie na to pytanie. Jakimś cudem tobie udało się uniknąć wejścia do gangu, mimo że czasami bycie w nim, to była jedyna szansa na przeżycie.

— Głupie wytłumaczenie. Zawsze jest jakieś inne wyjście. Mnie się udało tego uniknąć, mimo że już wtedy wiedziałem jak korzystać z broni. Tak na wszelki wypadek. Za to mój rodzony — podkreślił to słowo — brat nie. Zanim się pojawiłeś w naszym życiu, Isaac nawet nie myślał aby wstępować do jakiegokolwiek gangu. Chcieliśmy się uczyć, pracować, zabrać tatę i wynieść się jak najdalej od tego miejsca. Przez ciebie wszystko się zmieniło — wypluł każde słowo przesączone jadem.

— Osiem lat temu wyszedłem z paki po dziesięciu latach odsiadki. Dużo straciłem, wiem co zrobiłem i odpowiedziałem za to — powiedział spokojnie Alec. — Od tamtych wydarzeń minęło osiemnaście lat, a ty nadal pielęgnujesz w sobie nienawiść do mnie.

— W pielęgnowaniu nienawiści jestem dobry, zresztą nie tylko ja — odpowiedział Dravik przerzucając spojrzenie z brata na Johna i z powrotem. — Straciłem apetyt. — Wstał. — Davis, mam nadzieję, że jak najszybciej się stąd wyniesiemy. — Wyszedł nie oglądając się za siebie.

John przez chwilę patrzył na krzesło gdzie jeszcze przed chwilą siedział prawnik zanim odezwał się:

— Przyjemna rodzinna rozmowa przy śniadanku.

*

Dravik, aby czymś się zająć, spakował wszystkie swoje i Davisa rzeczy do torby, a potem odszukał pralnię. Wrzucił ubrania do pralki nie segregując ich, bo nie było takiej potrzeby i wlał do dozownika płyn do prania. Przez chwilę myślał jak ustawić urządzenie, aby pranie odbyło się jak najszybciej i wybrał funkcję ‘mieszane’, kiedy odkrył, że dzięki temu upranie ich rzeczy wraz z wirowaniem potrwa tylko godzinę.

Wyprostował się, kiedy usłyszał za sobą kroki. Nie musiał nawet oglądać się za siebie, aby wiedzieć kto przyszedł.

— Jeżeli pojawiłeś się, aby znów mnie namawiać na bliższy kontakt z tym człowiekiem, to radzę ci się do mnie nie zbliżać o ile zależy ci na zębach.

— Znam cię. Mógłbym je stracić — odparł detektyw. — Chciałem tylko powiedzieć, że Alec zajmie się naszą sprawą, ale to potrwa. Nie chcę, aby go przyłapano.

— Dlaczego jesteś z nim w tak dobrych kontaktach? — Odwrócił się do Johna. — Przypomnij mi, jak długo się znacie?

— Poznałem go jak byłem z tobą czyli siedem lat temu.

— Ale wcześniej nie byliście w tak dobrych relacjach. Nazywasz go przyjacielem. Kiedy to się zmieniło?

— Po tym jak pomiędzy tobą a mną zepsuło się to, co mieliśmy — wycedził Davis.

— Poszedłeś do niego się wypłakać? — zakpił Dravik oglądając przez szklane drzwiczki jak pranie w pralce kręci się w kółko.

— Niezupełnie. Uratował mi życie — oznajmił John. Oparł się o betonowy filar. Założył ręce na piersi obserwując reakcję prawnika, który spojrzał na niego z szeroko otwartymi oczami.

— O czym ty mówisz?

— Półtora roku temu, pół roku po tym jak powiedziałeś słowo, którego nie chciałem usłyszeć, byłem w barze w którym rozpętała się strzelanina. Alec pracował tam jako barman i skoczył na faceta, który celował mi w głowę, bo mu się nie spodobałem. Nie miałem broni. Ten jeden jedyny raz jej zapomniałem.

— Może i dobrze, bo byś tam rozpierdolił wszystkich.

— Byłaby dobra zabawa, co nie? — Zaśmiał się Davis. — W każdym razie gdyby nie Alec nie stałbym tutaj. Od tamtej pory spędziłem z nim dużo czasu. Poznałem go lepiej i zaprzyjaźniliśmy się. Opowiedział mi o przeszłości. O tym, że twój tata, po śmierci twojej mamy, kiedy miałeś jedenaście lat, ożenił się z jego mamą. Adoptował go i dał mu swoje nazwisko. Alec zrobił źle i wie o tym. Był młody, głupi, imponowali mu…

— To go nie tłumaczy. Wiekiem nie można tłumaczyć okrutnych rzeczy, które się zrobiło.

— Dravik, bronisz ludzi takich jak on. — Davis wystrzelił tymi słowami niczym kulą. Wnerwiała go różna moralność Rafaela. Stawał w sądzie u boku ludzi, którzy zrobili gorsze rzeczy od tych jakie uczynił Alec.

— Bronię niewinnych, o ile jeszcze tego nie zauważyłeś. Bronię tych, którzy nic nie zrobili, a prawo zamiast być po ich stronie, to jest przeciw nim. Jak ten facet, któremu nie mogę teraz pomóc, bo ktoś, kurwa, chce pozbawić mnie życia.

— Ten od napadu na aptekę? — dopytał detektyw by się upewnić czy myśli o tym samym człowieku.

— Ten. I co wskazuje przeciw niemu? To, że jest trochę podobny do sprawcy i jego odciski znaleziono w tej aptece. Dlaczego znaleziono? Bo kupował tam leki dla chorej córki.

— Smith zajmował się tą sprawą. Powiedział, że są wystarczające dowody aby aresztować faceta.

— Sprawdził jego alibi? Dowiedział się czegoś więcej? Poszukał dowodów? Ten dupek to by zapuszkował własną matkę, gdyby znalazł tam jej odciski. Wiem, że mój klient jest niewinny i to udowodnię, kiedy wykaraskam się z tego bagna — wycedził wściekły i kopnął stojący obok niego wiklinowy kosz na pranie. — Bagna które sprowadziło mnie do domu człowieka, którego nigdy już nie chciałem widzieć. — Posłał oskarżające spojrzenie Davisowi.

— On może nam pomóc. Jeżeli…

— Tak, wiem. — Prawnik uniósł ręce do góry. — Niech się dowiaduje tego czego ma się dowiedzieć i spieprzamy stąd. Kolejnej nocy tu nie spędzę i nie ważne jaką ten chuj ma dobrą żonę. — Po prostu nie mógł znieść tego z kim musiał przebywać pod jednym dachem. Powracały do niego obrazy z przeszłości. To jak widział martwego ojca, wynoszonego w worku, to jak Isaac umierał mu na rękach. Obwiniał za wszystko Aleca, bo gdyby ten nie pojawił się w jego domu, wszystko mogło potoczyć się inaczej. W krótkim czasie przez Aleca stracił dwie bliskie osoby i tego nigdy nie zapomni. Od tamtego czasu walczył jak lew, by coś w życiu osiągnąć. Nawet chciał zostać prokuratorem, aby walczyć o to, by tacy jak przybrany brat nie chodzili na wolności. Potem to się odmieniło, kiedy na studiach był świadkiem tego jak niewinna kobieta została oskarżona o to, czego nie zrobiła. Wtedy też dowiedział się, że nie każdy jest winny i mało jest osób, które będą je bronić.

— Po wszystkim nie mieszkałeś długo z jego mamą — odezwał się Davis po chwili milczenia i słuchania pracy pralki, która zaczęła wirować.

— Nie mogłem. Nie była złą kobietą, ale… — urwał na moment, by wziąć głęboki oddech. — Wolałem uciec do ciotki. — To z nią zamieszkał do czasu ukończenia liceum. Potem wyjechał na studia.

— Mama Aleca zmarła rok temu — powiedział John i wyszedł zostawiając Dravika samego, który na tę wiadomość poczuł ukłucie w sercu, bo mimo wszystko kilka lat mieszkał z tą kobietą.

*

Davis zajrzał do pokoju, w którym pracował Alec. Mężczyzna siedział przed kilkoma monitorami, skupiony na tym co robił.

— I jak? — zapytał go od drzwi.

— Powoli brnę do przodu, ale jest dużo zabezpieczeń. Sam staram się, aby mnie nie wykryto. W ogóle to dziwne, jesteś gliną, a ja bawię się w hakera przy tobie. Powinieneś mnie aresztować za to, że włamuję się do banków.

— Nie jestem z wydziału do walki z cyberprzestępczością. Poza tym jesteś lepszy od nich. Mogliby podjąć z tobą współpracę.

— Jestem przestępcą i hakerem. — Obejrzał się na Johna. — Fakt, że to przeszłość, ale takich jak ja nie przyjmują do policji. Robią to tylko w serialach i filmach. Zresztą wolę sprzedawać moje oprogramowanie antywirusowe i pracować nad nim, by je ulepszać. Kto lepiej niż ja wie z czym się walczy i co jest do tej walki potrzebne. A teraz zostaw mnie samego jeżeli chcesz dzisiaj otrzymać informacje po które się pojawiłeś.

— Tylko nie rób czegoś za wszelką cenę.

— Wiem. Jesteś dobrym człowiekiem, John.

Davis wycofał się zostawiając przyjaciela samego. Wolał nie komentować jego słów, bo wątpił czy był dobrym człowiekiem. Poszedł do kuchni gdzie zrobił sobie kawy z ekspresu. Zrobił też drugą i z dwoma kubkami udał się do pracowni Lisy. Kobieta trzymała w kąciku ust papierosa, malując surrealistyczny obraz.

— Masz chwilę? — zapytał.

— Na kawę, zawsze. Kiedy trzy lata temu poznałam Aleca pierwsze co o mnie wiedział to to, że kocham kawę i papierosy. — Odłożyła pędzel patrząc krytycznym okiem na swoją groteskową pracę. — Maluję takie bohomazy. Powinnam skupić się na pejzażach, a nie na drzewach wyrastających z czyjegoś ciała. Nie mam pojęcia dlaczego ludzie je kupują. — Zaśmiała się i z błyskiem w oku podeszła do detektywa. Wzięła od niego kubek w zamian częstując go papierosem.

— Również nie wiem co im się w nich podoba. — Skulił się kiedy pacnęła go dłonią w ramię. Papierosa odmówił. — Wystarczająco w nocy wypaliłem.

— Powinnam brać z ciebie przykład, bo to paskudny nałóg. Nie mam jednak tak silnej woli by z tym wygrać. Nudzisz się, co? — zapytała wpatrując się w niego. — Gdzie Rafael? Jak się pisze jego imię, przez F czy Ph?

— Zawsze się chwalił tym, że przez F.

— A, czyli jak imię tego Rafaela Redwitza, który jest brazylijskim siatkarzem. Mam do tego faceta słabość. Przypomina mi trochę Aleca. No to gdzie twój były?

— Wiesz, że byliśmy razem? — zapytał.

— Wiem dużo. Alec mi o was opowiadał. Byliście razem przez osiem lat, zanim wszystko prysło jak bańka mydlana. — Upiła łyk kawy, potem pociągnęła jednego bucha wypuszczając dym nosem. Przysiadła na podłokietniku fotela, który poza sztalugami i obrazami był jedynym elementem pracowni. Jedna ściana od ogrodu została całkowicie przeszklona wpuszczając do wnętrza mnóstwo światła. — Nadal go kochasz, a on ciebie — powiedziała.

Davis roześmiał się na jej słowa. Lepszego żartu od dawna nie słyszał. Udał, że ociera łzy rozbawienia.

— Dobry żart, Lisa.

— Nie żartuję. Dużo widzę. Mój mąż także. Co się stało, że ty i Rafael nie jesteście razem? Od dwóch lat lub coś koło tego, nie?

Czuł się jak na przesłuchaniu. Podszedł do jednego z obrazów stojących na podłodze i przyjrzał się powykręcanym zegarom, krzywym ludziom oraz zielonemu niebu. Nigdy nawet przyjacielowi nie odpowiedział na to pytanie.

— To proste. Zadałem mu pytanie, a on powiedział „nie”.

— Potem nie chciałeś nawet wysłuchać moich wyjaśnień tylko się wyprowadziłeś.

Davis natychmiast odwrócił się w stronę głosu. Rafael stał przy wejściu do pracowni, a oczy prawnika rzucały gromy w jego stronę.

— Czego miałem wysłuchać? Tego, że po ośmiu latach związku nie jesteś pewny co czujesz? — zaatakował John. — Padłem przed tobą na kolana i zadałem pytanie, a ty mnie odrzuciłeś. — Podszedł do Rafaela tak samo wściekły jak on.

— Duma była ważniejsza od wysłuchania mnie! Po prostu pokazałeś jakim jesteś fiutem i tyle!

— Ja pokazałem?! Oddałem ci serce, do cholery, a ty powiedziałeś „nie”!

— Panowie, panowie. — Lisa stanęła pomiędzy nimi. — Wydaje mi się, że pewne rzeczy musicie sobie sami na spokojnie wyjaśnić.

— Nie mają czasu na wyjaśnienia. — Do pracowni wszedł Alec niosąc kilka kartek. Podał je bratu i powiedział: — Wiem kto przesłał pieniądze za głowę Rafaela.

*

Godzinę później po wysłuchaniu wszystkich informacji od Aleca i przeczytaniu dokumentów, które wydrukował, Davis i Dravik spakowali swoje czyste rzeczy do samochodu. Na drogę dostali stos kanapek i termos kawy oraz mocne uścisku od Lisy. John długo rozmawiał z przyjacielem, który dał mu gotówkę, by nie musieli przynajmniej martwić się o pieniądze.

— Oddam.

— Dlatego ci ją daję. Wiem, że przeżyjesz po to, aby mi ją oddać. — Poklepał Davisa po ramieniu. — Nie daj się zabić, ani jego. — Wskazał brodą na samochód, w którym siedział Rafael nie mający zamiaru żegnać się z bratem.

— Jeżeli o niego chodzi, to chętnie sam pociągnę za spust.

— Prędzej dasz się zabić — wtrąciła Lisa.

Istniała szansa, że tak by było — pomyślał John. Jeszcze raz uściskał przyjaciela i jego żonę, po czym wsiadł za kierownicę. Mieli wrócić do Louisville, gdzie istniało duże prawdopodobieństwo tego, że ktoś dopadnie Dravika, ale nie było innego wyjścia. W ten sposób łatwiej dowie się czy jego przełożony ich zdradził i dlaczego mafia wydała wyrok na Rafaela. Zmuszony, zgodził się, by chronić tyłek byłego partnera, ale nie sądził, że z pozoru prosta sprawa przybierze taki obrót. Nie przypuszczał też, że ich osobiste sprawy zostaną poruszone, czego bardzo nie chciał. W dodatku nie powinien pragnąć powtórki tego, co wydarzyło się pomiędzy nimi w chacie i dzisiaj rano. Seks z Rafaelem zawsze był zbyt dobry i uzależniający.

— Jedno, wielkie, śmierdzące bagno — burknął pod nosem, uruchamiając silnik.

— Zgadza się — rzucił Rafael zapinając pas.

— Zamknij się, Dravik.

— Dupek.

— Świetnie, awansowałem z kutasa na dupka.

— Ciesz się.

— Bardzo się cieszę. Szczególnie dlatego, że muszę spędzić z tobą kolejne dni.

— Co tam, dostanę kulkę i będziesz miał mnie z głowy — powiedział obojętnie prawnik, mimo że w duchu bardzo się bał.

— Będę świętował nad twoim trupem — odparł Davis, wbrew temu jak mocny poczuł ból na samą myśl o tym, że ktoś zabiłby Dravika. Źle robią mi te dni spędzone z nim — pomyślał, ruszając ku ich dalszemu przeznaczeniu.

— To już teraz ci życzę udanej zabawy — wycedził prawnik.

— Dziękuję. Na pewno taka będzie — odpowiedział detektyw kończąc ich dyskusję.