Zaufaj mi - Rozdział 7

Z ulgą powitał długą, ciągnącą się noc. Naprawdę żałował, że nie został u rodziców, kiedy mu to zaproponowali. Nie miałby wtedy szans na dopuszczenie do głosu dręczących myśli. Przesiedziałby pół nocy z bratem, zmusiłby go do nauki. Porozmawiałby w siostrą Youtuberką, która nie ma na nic czasu. Obejrzałby modele ojca i z nim o tym podyskutował, a z mamą spędziłby czas przy jej ulubionym serialu. Męczyłby się, ale byłby z nią. Wróciła z kursu pieczenia wesoła jak skowronek. Trajkotała i trajkotała o swojej nowej koleżance. Zawału prawie dostał, kiedy ponownie wspomniała o synu znajomej. Tylko czekał aż powie, że umówiła go z nim na randkę w ciemno. Miał nadzieję, że tamten chłopak ma kogoś. Istniała taka możliwość, bo w przeciwnym razie miałby już wyznaczone miejsce i godzinę spotkania.

Zmęczony nieprzespaną nocą powlókł się do łazienki. Skorzystał z toalety i wziął prysznic, po czym wyszorował zęby, by pozbyć się pięknego, porannego oddechu. Nie golił się, mimo że zarost już zdążył się od wczoraj wykluć. Wrócił do sypialni, a jego wzrok podążył w stronę łóżka. Spał w tej samej pościeli, w której przedwczoraj kochał się z Ianem. Nie miał ochoty jej zmieniać. Chciał czuć jego zapach. Do wyobraźni powróciły obrazy z tego co się tutaj działo. Dotyk jego dłoni, smak jego ciała, to jak siłowali się w pościeli śmiejąc się przy tym i pieszcząc. Znów poczuł ukłucie w sercu. Jakiż był głupi. Dostał solidną nauczkę, a teraz musiał postarać się, aby wszystko naprawić. Dlatego też ubrał się i coś zjadł. Ostatni posiłek to był obiad u rodziców, który po dniu pracy pochłonął i jeszcze wziął dokładkę. Śniadanie jednak mu nie szło, a to był zwykły tost i kawa. Niewiele do przełknięcia, ale i tak za dużo. Musiał jednak coś zjeść, więc zmusił się do tego, po czym włożył naczynia do zlewu, spojrzał na zegarek i wziąwszy kluczyki do samochodu opuścił mieszkanie.

Było jeszcze na tyle wcześnie, że nie musiał się śpieszyć, ale bar na pewno już otwarto. Ludzie przychodzili tam na śniadania. Nie wytrzymał i musiał tam pojechać. Nie zniósłby więcej. Pragnął zobaczyć Iana, a na pewno dzisiaj pracował. W każdym razie Aaron liczył na to, że chłopak poszedł do pracy. Jeżeli go nie zastanie to pójdzie do jego mieszkania, będzie koczował pod drzwiami tak długo, aż zostanie wpuszczony. Gdyby oglądał film i takie rzeczy działyby się w kolejnych scenach to śmiałby się z bohatera. Mówiłby mu, że tylko się ośmiesza i powinien dać spokój. Teraz, w realnym życiu, wiedział, że trudno dać sobie spokój, w takiej sytuacji jak ich. Przecież nie byli razem, nie zerwali, by pójść różnymi ścieżkami. Zrobił źle, chce to naprawić i dać szansę na coś, co mogłoby się narodzić pomiędzy nimi. Dlatego musi spróbować, inaczej może tego żałować do końca swych dni na tym ziemskim padole.

Zaparkował przed barem korzystając z tego, że były jeszcze wolne miejsca. Oznaczało to, że nie ma jeszcze zbyt wielu klientów. Z duszą na ramieniu wysiadł i skierował nogi w stronę drzwi, których górna połowa była oszklona. Czuł napięcie w całym swoim ciele i chyba był bliski zawału, kiedy wszedł do wnętrza lokalu. Tak jak sądził, było jeszcze niewielu klientów. Rozejrzał się. Za barem stał JC, zapamiętał imię barmana, którego jeszcze jakiś czas temu z przyjemnością zaciągnąłby do łóżka. Obecnie nie chciał już nikogo innego. Liczył się tylko Ian. Zamarł kiedy go zobaczył. Chłopak wyszedł właśnie z zaplecza, porozmawiał chwilę z barmanem. Uśmiechnął się do niego, co wywołało kolejne ukłucia w sercu Aarona. Chciał, aby Ian do niego się uśmiechał, z nim rozmawiał. Tak, był zazdrosny.

Podszedł do baru i odchrząknął przerywając rozmowę. Ian spojrzał na niego, a jego uśmiech, który jak Aaron zdążył dostrzec nie sięgał oczu. To była tylko gra. Chłopak założył maskę, tak jak on to robił, po to, aby ukryć prawdę.

– Co tu robisz? – warknął Ian. Nie wierzył, że Daddario ośmielił się tutaj przyjść po tym co mu zrobił.

– Chcę porozmawiać. – Bradshaw był zły co wyraźnie było widać. Aaron przypuszczał, że gdyby Ian był psem już by został pogryziony.

– Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać. Wyraziłem się jasno. Nie chcę cię widzieć, słyszeć, chcę byś zniknął.

– Ale ja…

– Nie obchodzi mnie czego ty chcesz, Daddario. – Czy ten facet nie widział jaki sprawiał mu ból swoją obecnością? Dzisiaj ledwie zwlókł się z łóżka, by pójść do pracy. Gdy się czymś zajął, było trochę lepiej, ale teraz wszystko wróciło. – Ja chcę mieć od ciebie święty spokój. Wynoś się stąd.

– To publiczne miejsce – syknął Aaron nie zamierzając pozwolić na to by być chłopcem do bicia. – Mogę tu być tak długo jak chcę. Przepraszam. Co mogę jeszcze powiedzieć? Proszę, porozmawiajmy gdzieś na osobności.

– Nie chcę z tobą rozmawiać. Wyraziłem się jasno, ale jak widać twój zakuty łeb nie potrafi zrozumieć tego co mówię. Jesteś śmieciem! Każdy kto tak bawi się ludźmi, jest śmieciem. Jesteś tego typu facetem, który myśli tylko o tym czego on chce, a nie czego chcą inni. Zabawiłeś się. – Ian ściszył głos, by nikt go nie słyszał, ale nadal w nim pobrzmiewała wściekłość. JC odszedł na drugą stronę baru dając im trochę prywatności. Pochylił się nad barem. – Fajna była wygrana? Na co wydałeś nagrodę? A może mało ci i teraz ponownie się założyłeś o to, że znów mnie zaślepisz i się pobawisz? Ile tym razem jestem wart?

– Ian, to nie tak. To co było… Ten cały zakład przestał mieć znaczenie, kiedy my…

– Nawet o tym na głos nie wspominaj. Żałuję tego. – Nagle wpadł na pomysł, który jego samego by zniszczył i nie powinien Aaronowi tego robić, ale był tak wściekły, tak go bolało serce, że nie myślał co robi. Podszedł do kasy, otworzył ją i wyjął pięćset dolarów.

– Ian, co ty robisz? – zapytał JC. – To pieniądze… – urwał, bo Bradshaw położył wybraną sumę na barze tuż przed Aaronem.

– Trzymaj, to twoje. A może twoje seksualne usługi są droższe? Powiedz, to ci zapłacę więcej.

Daddario z niedowierzaniem patrzył na pieniądze czując przeszywające go ostrze sztyletu.

– Płacisz mi za…

– Za seks. Ty mnie potraktowałeś jak zabawkę, ja mogę cię potraktować jak dziwkę. Dobrze się spisałeś. – W tym momencie serce omalże mu się nie zatrzymało, kiedy Aaron na niego spojrzał. W ciemnych oczach mężczyzny było tyle cierpienia, że mógłby nim obdarować dużą ilość ludzi, a i tak by się tego nie pozbył.

– Zasłużyłem na to – szepnął Daddario i ruszył do wyjścia.

Ian odprowadził go wzrokiem, po czym schował pieniądze do kasy. Chciał zranić tak bardzo jak sam został zraniony, ale nie poczuł satysfakcji z tego co zrobił.

– Ian, do biura, chcę z tobą porozmawiać – zarządził Stefano, który do tej pory pozostawał niewidoczny.

Bradshaw przymknął powieki.

– Ian!

– Idę. – Posłał koledze przepraszające spojrzenie i udał się za swoim szefem. To, że byli kuzynami nie miało w tej chwili znaczenia.

– Co to miało znaczyć?!

Ian zamknął za sobą drzwi. Spuścił wzrok.

– Wolałbym o tym nie mówić.

– Wybacz, ale dałeś niezłe przedstawienie przed naszymi klientami. Swoje prywatne sprawy załatwiaj poza godzinami pracy. Przymykałem oczy na pewne rzeczy, choćby to, że oblewasz natrętnych klientów wodą z lodem lub kopiesz ich w jaja, gdy przesadzają, ale mam tego dość. Teraz wyjąłeś pieniądze z kasy i co chciałeś zrobić? Zapłacić temu facetowi za seks?!

Bradshaw uniósł wzrok. Nie chciał mówić Stefano o tym co się wydarzyło.

– To miała być lekcja. Jeżeli chcesz mnie za to zwolnić to zrób to, ale niczego ci nie wyjaśnię. To  moja osobista sprawa, szefie – wypluł ostatnie słowo z odrobiną jadu. Stefano był fantastycznym facetem i nie powinien się tak do niego odzywać. Ponadto byli bliską rodziną. Kuzyn był wyjątkowy. Nie bacząc na to, że jest heteroseksualny otworzył ten bar, w którym się znajdowali, tworząc miejsce spotkań dla homoseksualnych mężczyzn. Zresztą kobiety też tutaj pojawiały, ale bardzo rzadko.

Stefano przysiadł na kraju biurka. Przez chwilę milczał. Był zły na Iana za to zachowanie. Gdyby przynajmniej nie było klientów to co innego. Może nie słyszeli co jego kuzyn mówił temu swojemu znajomemu, ale widzieli gest. Najgorsze, że on wszystko słyszał i nie podobało mu się to.

– Cokolwiek się stało nie możesz pozwolić, aby to miało wpływ na to  jak się zachowujesz w pracy. – Wsunął ręce do kieszeni. – Jeszcze raz się pojawi taki numer z pieniędzmi to wylatujesz. Nie ważne kim dla mnie jesteś. To co zrobiłeś dało ci przynajmniej jakąś satysfakcję?

– Mogę wracać do pracy?

– Tak. Ian?

– Hm? – Spojrzał na Stefano przez ramię, trzymając dłoń na klamce.

– Zawsze możesz ze mną porozmawiać. Nikomu nie powiem…

– To moja sprawa – powiedział i wyszedł z biura.

*

– Mówiłem, daj mu czas. – Joel ze zrezygnowaniem pokręcił głową. – Będziesz teraz chlał?

Aaron otworzył kolejną puszkę piwa. Drugie podał Philipowi. Joel odmówił. Nic go nie obchodziło, że jeszcze nie ma nawet południa. Po prostu potrzebował odskoczni.

– Będę. A co? – Musiał jakoś zagłuszyć to wszystko co w nim siedziało, nie dawało spokoju. – Raz w życiu mogę się upić. – Po kilku piwach czuł się lekko wstawiony. Siedział na kanapie w mieszkaniu przyjaciół. – Muszę zapomnieć. Wiecie co on zrobił? Dał mi kasę. Zapłacił jak prostytutce. Nie myślałem, że coś może tak boleć. – Przystawił puszkę do ust i odchylając głowę wlał sobie piwo do gardła. Nigdy mu tak nie smakowało jak teraz. – Zasłużyłem na to. Jak najbardziej zasłużyłem. Zapamiętam tę lekcję do końca życia. Wiecie co jest  najgorsze? – przerwał, aby opróżnić puszkę. Otworzył drugą. – Najgorsze jest to, że dał tym znak, że mnie nie chce. Spierdoliłem na całego. Teraz to wiem. Dzisiaj też to schrzaniłem. Ale wiecie, nie wytrzymałem – mówił i mówił coraz więcej pijąc i wciąż mu było mało. Zawsze miał twardą głowę i mógł dużo wypić zanim padł. Skutki alkoholu odczuwał dużo później.

– Upije się na płaczliwego – szepnął Philip do Joela.

– Cierpi i też jesteś temu winien. Nie patrz tak, nie pozwolę ci o tym zapomnieć. Aaron, może wystarczy. – Zabrał z ręki przyjaciela kolejną puszkę. – Już jesteś dość pijany.

– Za mało, Joel. Za mało. Nadal jestem w stanie myśleć.

– No widzisz, nawet język mu się nie plącze – wtrącił Philip i przeszył go ostry wzrok współlokatora.  

– Już za dużo narobiłeś. Schlanie na umór nie jest mu potrzebne. Pomóż mi zaprowadzić go do sypialni.

– Nie, nigdzie nie idę – zaprotestował Daddario kiedy został pociągnięty w górę. – Jeszcze zostało… – Czknął. – Parę puszek.

– Prześpisz się, będzie lepiej.

– Gówno prawda, Joel. Nie będzie lepiej, nigdy nie będzie lepiej. On mnie nie chce. – Poczuł jak pada na łóżko. Czuł się coraz bardziej zamroczony. – Ja nie wyobrażam sobie, że nie jest mój. – Chciał wstać, ale został pchnięty na narzutę, która była rozłożona na pościeli. – Tak bardzo go zraniłem. Jestem śmieciem – głos mu się załamał.

– No widzisz, mówiłem, że upije się na płaczka czy jako to się tam zwie.

– Przymknij się, Philipie. – Joel okrył kocem Aarona, który mamrotał coś do siebie i pociągał nosem. – Zostawmy go samego, już nie będzie wstawał.

– Wiecie co? Jestem w nim zakochany, a on mnie już nie będzie chciał. Te jego piękne oczy już nie będą tak na mnie patrzeć jak patrzyły w tamtej chwili – mówił Aaron nie mając pojęcia, że został sam w pokoju. – Mam jego okulary. Muszę je naprawić. Bo da się je naprawić, co nie? Zwrócę mu je. On nie chce mnie znać, ale mu je zwrócę. Zapłacił mi dzisiaj za seks, ale zasłużyłem. Jestem skurwysynem. Tak na mnie patrzył… Nie mam już szans. Zniszczyłem coś co mogło być takie piękne – wyszeptał i głos mu się całkowicie załamał. Dopiero kiedy alkohol w pełni zwolnił jego hamulce, pozwolił sobie na płacz, na okazanie słabości, czegoś z czego potrafił się wyśmiewać. Zwinął się do pozycji embrionalnej i dał upust swojej udręce.

*

Pracował niczym robot. Wyparł wszelkie emocje z siebie, by jakoś przetrwać kolejne godziny. Wytrzyma do czternastej. Dostrzegł, że do jednego ze stolików przysiada się stały klient, który codziennie ich odwiedzał. Był to ten sam jasnowłosy mężczyzna pracujący nieopodal w biurowcu. Podszedł do stolika, aby przyjąć zamówienie.

– Witam pana. Czym mogę służyć? – wypowiedział formułkę, którą tutaj mieli wypowiadać.

– Jak oficjalnie. Witaj, Ian. Czy coś się stało?

Miły, uprzejmy głos sprawił, że mur, który zbudował koło siebie Bradshaw nieznacznie pozwolił opaść kilku cegłom.

– Co mogę dla pana…

– To co zwykle. Jak widzisz, dzisiaj wypadła sobota, w którą muszę pracować, aby mój szef mógł się bawić ze swoją nową kobietą.

– Tak bywa.

– Ian, zawsze konwersowaliśmy, ale dzisiaj widzę, że nie masz na to ochoty.

– Przepraszam. Jak pańska żona?

– Dobrze. Spodziewamy się kolejnego dziecka.

– Gratuluję. – Zazdrościł temu człowiekowi. Miał swoją drugą połówkę, był szczęśliwy. Z nim tak nie będzie. Już nigdy nie pozwoli żadnemu mężczyźnie zbliżyć się do siebie. Nie zaufa. Nienawidził tego słowa. Czymże było zaufanie, kiedy zostawało rozszarpane na cząstki? Niczym. Pustym, nic nieznaczącym słowem.

– Dziękuję. Ian, masz czas, aby się przysiąść i ze mną porozmawiać? Chyba potrzebujesz bratniej duszy. Wierz mi, znam się na tym. Swoje przeżyłem. Mam trzydzieści cztery lata i nie zawsze łatwą przeszłość. Nic mnie już nie zdziwi. Albo mam lepszy pomysł. Co powiesz na kolację jutro. – Zaśmiał się kiedy jego ulubiony kelner zrobił wiele mówiącą minę. – Nie podrywam cię. Wiesz, że nie jestem homoseksualistą. Moja żona się ucieszy. Opowiadałem jej o tobie i nieraz wspominała, ze chciałaby cię poznać. Będziemy mieć czas na rozmowę.

– Wolałbym nie proszę pana.

– Mam na imię Eric. – Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjął wizytówkę. Podał ją chłopakowi. Z jakiegoś powodu chciał mu pomóc bo czuł, że z Ianem nie było najlepiej. Poza tym jego żona była psychologiem. Może chłopak mógłby się przed nią otworzyć. – Mam nadzieję, że zmienisz zdanie. Chwila rozmowy często pomaga. Łatwiej rozmawiać z kimś obcym.

Spojrzał na numer telefonu, który znajdował się na małej, prostokątnej karteczce. Schował ją i powiedział:

– Zaraz przyniosę pański lunch.

– Nie śpiesz się, dzisiaj mam czas.

*

Pobudka dla Aarona przyniosła ogromny ból głowy, oczu, suchość w ustach i gardle. Nie sądził, że tak się będzie czuł. Do tego naszła go ochota na wypicie całego wodospadu Niagara. Postawił stopy na chłodnych panelach. Siedząc na łóżku zaczął rozglądać się po pokoju, w którym jak przypuszczał spał. Nie miał pojęcia jak długo. Za oknem było widno, ale nie patrzył w niego długo, bo nie dał rady. Najlepiej, jakby zasłonięto okna. Rozpoznając gdzie jest, z trudem wstał. Zachwiał się. Pamiętał, że wczoraj dużo pił, a potem film mu się urwał.

Koniecznie musiał się wysikać. Dlatego pierwsze kroki, kiedy wyszedł z sypialni skierował do łazienki. Tam zrobił co trzeba, umył ręce i kiedy spojrzał w lustro prawie krzyknął. Czerwone zapuchnięte oczy jak i cała twarz przeraziły go na tyle, że przez chwilę sądził, że to nie jego odbicie pojawiło się w lustrze, ale jakiegoś upiora. Wyszedł na wąski korytarz, który prowadził proso do większego pokoju. Zastał śpiącego Joela na kanapie. Dotarło do niego, że niechcący zabrał mu łóżko. W jaki sposób się tam znalazł? Tego też nie pamiętał. Nadal czując pragnienie skierował się do części kuchennej. Chłopaki powinni mieć tu jakąś wodę. Zaczął przeglądać szafki, a drzwiczki jednej z nich zapiszczały. Aż skuli się i zasłonił uszy.

– Jasna cholera.

– Na powitanie najlepsze jest dzień dobry. – Joel odrzucił koc i usiadł. Klepnął się kilka razy dłońmi po policzkach.

– Nie chciałem cię obudzić, ale mam prośbę, móc ciszej – powiedział Aaron z ulgą odnajdując półtoralitrową butelkę wody.

– Dam ci coś na kaca.

– Wybacz, że zająłem twoje łóżko.

– Nic się nie stało. Sam cię tam położyłem. – Zmęczony spaniem na niewygodnej kanapie Joel podreptał w stronę łazienki. Po chwili z niej wyszedł z wilgotnymi włosami. Otworzył szafkę i wyjął szklankę. – Nalej tu wody. Zaraz dam ci tabletki. Kac minie jak ręką odjął.

– Dzięki. Co ja wczoraj robiłem i mówiłem? – zapytał Aron konspiracyjnym szeptem. Napił się wody czując ulgę.

– Pamiętasz w ogóle co się wczoraj stało zanim spróbowałeś stać się żywym trupem? – Wrzucił dwie pastylki do szklanki, a te zaczęły musować rozpuszczając się.

– Niestety, tu się pamięć nie wymazała.

– Zamierzasz się poddać? – Podał mu lek na kaca. Nie mógł patrzeć na tak zmarnowanego Aarona. Wyglądał gorzej niż zombie. Do tego także śmierdział. – Musisz się wykąpać.

– Poddać? – Zawinął palce wokół szklanki. Oparł się tyłkiem o szafkę. – Nie. Niemniej posłucham ciebie i dam mu kilka dni spokoju. Mnie to też jest potrzebne. A potem będę liczyć na cud. Te się przecież zdarzają, prawda?

– Czasem. Co mam ci powiedzieć? Nie dam ci nadziei, nie powiem, że będzie dobrze. – Joel rozłożył ręce.

– Jesteś dobrym przyjacielem. Philip też, ale mnie ostatnio wkurwia.

– On też się czegoś chyba nauczył.

– Wątpię. – Wypił lek. – Mogę u was dzisiaj zostać? Nie dam rady sam u siebie.

– Pewnie. Idź się wykąp, a ja zrobię coś lekkiego na śniadanie. Philip i tak wstanie koło południa.

– W ogóle powiedz mi jaki dzisiaj dzień? – Daddario podrapał się z zakłopotaniem po karku.

– Niedziela.

– To będzie długi dzień – westchnął Aaron kierując się do łazienki odprowadzany zbyt głośnym śmiechem przyjaciela.

*

Niedziela była też długim dniem dla Iana. Co prawda pracował, ale niemiłosiernie mu się dłużyło. Był nerwowy, pyskował, gdy klient był niezadowolony, i tęsknił. Nie mógł przestać myśleć o Aaronie, o tym, że wczoraj to on jego zranił. Na tyle sobie ze wszystkim nie radził, że kiedy po czternastej wyszedł z pracy i przypadkiem natrafił na wizytówkę Erica, nie myślał co robi, tylko do niego zadzwonił. Mężczyzna bardzo się ucieszył. Ian wyznał mu, że chce porozmawiać, ale teraz,  natychmiast. Eric podał mu adres swojego mieszkania i godzinę później Bradshaw dotarł pod wskazany adres. Kiedy jechał metrem dzwoniła jego mama, z pytaniem czy przyjedzie na obiad. Odmówił wymawiając się spotkaniem ze znajomymi. Jeszcze przez kilka dni nie chciał odwiedzać rodziców w tym stanie.

Nacisnął dzwonek i drzwi otworzył mu Eric. Teraz ubrany po domowemu w zwykłe dresy i koszulkę. Wyglądał normalnie, jak mąż i ojciec.

– Kochanie, Ian przyszedł.

W przedpokoju, chwilę wcześniej zanim przebiegła przez niego dwójka dzieci, pojawiła się rudowłosa, uśmiechnięta kobieta. Była dużo niższa od męża. Miała na sobie szarą sukienkę, która nie ukrywała jej szerokich bioder i dużych piersi. Wydała się Ianowi bardzo sympatyczna. Przywitała się z nim i zaprosiła na kawę oraz ciasto.

– Chodź, porozmawiamy – powiedział Eric wskazując mu duży pokój, a Bradshaw chętnie skorzystał z zaproszenia. Dusił się, więc wiedział, że już nadszedł czas, aby wyrzucić wszystko z siebie. Może wtedy poczuje się lepiej. Mimo tego i tak w to nie wierzył. Bo nic, a nic nie zabije tęsknoty za Aaronem, w którym wciąż był zakochany, a którego nienawidził.