Szczęście od losu tom 2 - Rozdział 3

 Wrzucam dwa linki do zdjęć, które pokazują jak mniej więcej wygląda Jaemin w tym tomie: https://pbs.twimg.com/media/CmFibgUVAAAUXwo.jpg:large
https://i.ytimg.com/vi/XHagUnOmDPg/hqdefault.jpg
Na zdjęciu Lee Taemin.

Dziękuję za komentarze. :)

Jaemin włożył synka do wózka. Nie okrywał go za bardzo, bo na dworze było ciepło. Ubrał go też lekko, by mały się nie przegrzał. Upewnił się jeszcze, czy wszystko ma.

– Spakowałeś pieluszki? – zapytał Daesoona.

– Myślisz, że narobi podczas półgodzinnego spaceru?

– A ty jak sądzisz? Na wszystko trzeba być gotowym.

– To idę po nie.

– I nie zapomnij o zasyp…

– Nie zapomnę. I czymś na brudy. Pomyślałby ktoś, że wybieramy się gdzieś na kilka dni.

Jaemin przewrócił oczami i zwrócił się do synka:

– Twój tata marudzi. Chciałby poleżeć do góry brzuchem przed telewizorem, ale nie ma tak dobrze. Nie chce z nami chodzić na spacery, ale raz pójdzie. – Poprawił pieluszkę tetrową, którą chłopiec był okryty. Buda od wózka będzie dawała dobry, gęsty cień.

– Dobra, wszystko mam. – Kim wsadził przyniesione rzeczy do specjalnego kosza przy wózku, a potem pochylił się do środka i pogaworzył do małego, robiąc dziwne miny, które rozśmieszyły Lee.

YuRin stała nieopodal i obserwowała tę dwójkę, która wybierała się jak sójka za morze. Nie miała wątpliwości, że Daesoon kocha swojego synka, kiedy tak do niego ciepło przemawiał. On i Jaemin wyglądali jak szczęśliwa rodzina. Ale od powrotu do domu już zdążyli się lekko posprzeczać.

– Idźcie już, jeżeli chcecie do wieczora się ogarnąć przed wyjściem.

– Mamo, na pewno nie przeszkadza ci, że jeszcze zostawimy ci dziecko? Głupio się czuję. To mój syn…

– A mój wnuk. Poza tym przyjedzie Kangsoon i posiedzimy razem.

– W porządku. Pomóż mi wynieść wózek – zwrócił się do Daesoona.

Cała operacja wyniesienia wózka na dwór trwała dosłownie chwilę. Jaemin wrócił się jeszcze po picie dla małego i kilka minut później dotarli do parku. Do tego samego, w którym kilka miesięcy temu znalazł przemokniętego Kima.

W parku, korzystając z pięknego dnia, spacerowali rodzice z dziećmi. W ich dzielnicy mieszkało wiele rodzin, które miały małe dzieci. Te już były starsze od Jinsoona i biegały wokół rodziców. Jaemin, prowadząc wózek, spojrzał w górę na drzewa. Przez ich gałęzie dostawały się promienie słońca, igrając z nimi i tworząc różne świetlne błyski. Nieba prawie nie było widać, przez co w parku nie było tak gorąco. Naturalny cień od drzew zawsze był najlepszy, pomyślał.

– Nie wiem, co ja tu robię – burknął Kim.

– Dotrzymujesz nam towarzystwa. Spójrz na innych. Jest niedziela. Właściwie to jedyny wolny dzień i każdy chce go spędzić razem z rodziną. Wiele z tych osób przez cały tydzień nie widuje bliskich. Widzisz tę parę siedzącą na ławce i tego chłopca bawiącego się piłką?

– Widzę i co?

– Mąż tej kobiety wyjeżdża do pracy bardzo daleko. Pracuje w jakiejś potężnej korporacji. Jego dzień pracy często wynosi więcej niż piętnaście godzin. Sypia w hotelu. Wraca z soboty na niedzielę w nocy i mają tylko ten dzień. Ten mały boi się ojca, kiedy ten wraca.

– Skąd to wiesz?

– Kiedy w tygodniu przychodzę tutaj sam, to czasami rozmawiam z nią, z innymi kobietami. Zdarzą się też mężczyźni.

– Dobra, ale ja jestem cały czas w domu i w niedzielę chciałbym odpocząć.

– Raczej przed wyjściem chcesz odpocząć – rzucił Lee, idąc spacerkiem i rozkoszując się tym oraz byciem z Daesoonem i ich dzieckiem. – Gdy jesteś na uczelni, nie ma cię całymi dniami. Wracasz, jesteś zmęczony. Kiedy uczysz się do egzaminów, to nie można cię nawet tknąć, bo się wściekasz, że ci przeszkadzam.

– Chcę…

– Wiem, Dae, że chcesz zdawać, ukończyć te studia i tak dalej. Właśnie dlatego powinniśmy takie wolne dni czy chwile wykorzystać na to, by być razem. Widzisz, jak Jinsoon reaguje, kiedy cię widzi. Jak się do ciebie uśmiecha.

Daesoon spojrzał z czułością na synka i przestał się irytować tym spacerem i jego zdaniem bezsensowną rozmową. Przejął nawet prowadzenie wózka. Nie dostrzegł, że chłopak idący obok strzelił do niego oczami pełnymi nie tylko czułości, ale i triumfu.

– No dobra, to co się robi jeszcze na takich rodzinnych spacerach? – zapytał Kim.

– Kiedy nasz syn urośnie, będziesz mógł grać z nim w nogę.

– Może zostanie kapitanem swojej drużyny. Co, Jinsoon, chciałbyś zostać kapitanem?

– Dlaczego kapitanem? – zaprotestował Jaemin. – Mógłby zostać obrońcą…

– Kapitanem. Musi mierzyć wysoko. Będzie silny. Zobaczysz, że z naszych genów urośnie fantastyczny chłopak.

– Mówisz, że mam dobre geny? – Lee wsadził ręce do kieszeni luźnych, materiałowych spodni i uniósł lekko kąciki ust. Wpatrzył się gdzieś przed siebie.

Daesoon rzucił na niego okiem. Zmierzył go od stóp do głowy i trącił Jaemina ramieniem.

– Najlepsze.

Lee uśmiechnął się szeroko i również lekko trącił go ramieniem. Och, jak on kochał tego chłopaka. Każdego dnia wszystko w nim krzyczało słowa miłości w stronę Daesoona. Te tylko raz zostały wypowiedziane. Podczas porodu, kiedy to emocje sięgnęły zenitu. Nigdy się nie powtórzyły, bo Daesoon usłyszawszy je, był przerażony. A człowieka zawsze przeraża miłość, kiedy się samemu nie kocha. Co prawda, wtedy Kim pierwszy wypowiedział te słowa. Jaemin jak dotąd nie zrozumiał, co one oznaczały.

Znaleźli się w miejscu, gdzie drzew było znacznie mniej i ich gałęzie nie przesłaniały widoku nieba. To nad nimi jeszcze było błękitne, bez jednej chmurki, ale na zachodzie już się ściemniło.

– Pogoda się psuje – stwierdził Lee. – Lepiej wracajmy.

– To chyba do nas nie dojdzie, przejdzie bokiem. Znajoma ze studiów ma mamę, która pracuje w meteorologii. Mówiła, że burze i ulewy mają do nas nie dojść.

– Powiedziałeś „chyba”. Dobra, to jeszcze chwilę pospacerujmy, ale możemy już zawrócić.

Jinsoon zaczął płakać. Daesoon zmarszczył nos, kiedy zawiał lekki wiatr i dotarł do niego zapach. Natychmiast dostał odpowiedź na swoje jeszcze niezadane pytanie, czemu chłopiec płacze.

– Chyba mamy bombę – powiedział Jaemin. – Dzisiaj twoja kolej, tatusiu.

Daesoon podrapał się po głowie. Opiekował się synkiem, ale zazwyczaj go karmił, bawił się z nim, tulił, ale kąpanie i pieluchy zostawiał dla Jaemina.

– Nie bój się, to nie takie straszne – rzucił wesoło Lee, mając niezły ubaw z przerażonej miny chłopaka. To może być zabawne, pomyślał.

~*~

Pół godziny później, po powrocie do domu– spacer się przeciągnął, tym bardziej, że pogoda się nie zepsuła – Jaemin wykąpał chłopca, a potem go nakarmił i Jinsoon usnął w jego ramionach. Siedział przez dłuższy czas ze swoim dzieckiem w bujanym fotelu, kołysząc się. Daesoon w tym czasie poszedł przygotować się do wyjścia. Co dziwne, chłopakowi schodziło przy tym bardzo długo. Stroił się i stroił, ciągle niezadowolony to z koszulki, którą wybrał, to ze spodni. Jaeminowi przeszło przez myśl, dla kogo to Kim tak się ubiera. Wmawiał sobie, że to dla niego i nie musi być zazdrosnym. To jednak i tak było silniejsze. Dzisiaj miał poznać Minho – sławnego chłopaka, którego tylko raz widział z daleka, a o którym Daesoon ciągle mówił. Zawsze było Minho to, Minho tamto. A za każdym razem serce Lee drżało ze strachu. Na to też nie potrafił nic poradzić. Niepewność, co do uczuć Daesoona, dawała mu się we znaki.

Usłyszał dzwonek do drzwi, ale nie ruszył się, bo nie był w domu sam.

– To pewnie twój dziadek – szepnął do śpiącego chłopca. Nagle dotarł do niego głos jakiejś kobiety. Nie była to jego mama. Ciekawość sprawiła, że podniósł się i podszedł do uchylonych drzwi. To, co zobaczył, zaskoczyło go. Prędzej spodziewał się tu światowej sławy przywódcy niż tej kobiety.

Chciał wesprzeć Daesoona, więc ułożył synka w łóżeczku, po czym go utulił i wyszedł z pokoju. Mama Daesoona patrzyła wrogo na syna, a on odwzajemniał jej się tym samym.

– Miałam tyle planów co do ciebie. Tyle marzeń – mówiła elegancko ubrana kobieta. Na żakiet, który miała na sobie, wydała chyba więcej pieniędzy niż mama Jaemina zarabiała w ciągu kilku miesięcy, kiedy jeszcze pracowała w barze. – Wszystko zepsułeś. Miałeś ożenić się ze wspaniałą dziewczyną. Być zięciem człowieka, który coś znaczy w wyższych sferach.

Daesoon prychnął.

– Zwariowałaś? Zaaranżowałaś moje małżeństwo?

– Zrobiłam tak, jak się robi od dawna. Ty i ona byliście jeszcze dziećmi, kiedy ja i jej tata…

– Mamo, czy ty słyszysz, co mówisz? Słyszysz? Nie żyjemy w średniowieczu. Sam o sobie decyduję.

Kobieta, zdegustowana zachowaniem syna, pokręciła głową.

– Nie tak cię wychowałam. Jak się do mnie odzywasz? Nie masz do mnie żadnego szacunku. Jesteś w tym wieku, że nie możesz o sobie decydować. To ja… – urwała, bo w tym momencie ujrzała Jaemina, który podszedł do jej syna. Zmierzyła go zdegustowanym spojrzeniem. – Jak ty wyglądasz? Białe, długie włosy i warkocz… – Nie potrafiła oderwać oczu od warkocza zaplecionego tuż przy czubku głowy.

Lee ukłonił jej się z szacunkiem, mimo że miał ogromną ochotę wyprosić ją za drzwi. Po co ta kobieta pojawiła się w ich życiu? Po to, aby mieszać czy po to, aby denerwować Daesoona, którego ciało pełne napięcia wskazywało na to, jak się czuje?

– Pani synowi się podoba.

– Zbałamuciłeś Daesoona. Był taki niewinny… – ponownie urwała, bo jej syn zaczął się śmiać.

– Mamo, ty sądzisz, że on był moim pierwszym i byłem niewiniątkiem? Gdybyś tylko wiedziała…

– Nie chcę tego słuchać.

– Po co przyjechałaś? Może chcesz zobaczyć swojego wnuka. – Wskazał na zamknięte drzwi pokoju. – Właśnie śpi. Nie ugryzie cię.

– Przyjechałam, by spróbować przemówić ci do rozsądku, ale widzę, że to nic nie da. Straciłam cię na dobre.

– To nie ja się odsunąłem. To ty mnie porzuciłaś. – Objął Jaemina w pasie. – Nie żałuję tego, co się stało, bo mam wspaniałego synka. I chcę, żebyś wiedziała, że nigdy nie ożeniłbym się z tą dziewczyną. Wolę facetów.

– Tak ci się tylko wydaje. Bo ten tu…

– Lepiej nie kończ. Jeżeli to wszystko…

– Chodzi o twój fundusz. Za miesiąc upływa termin, podczas którego nie można było ruszyć pieniędzy.

– Nie rozumiem. – Kim zmarszczył brwi. – Jaki fundusz?

– Na studia. Na specjalnym koncie są ulokowane pieniądze. Założyłam je, kiedy się urodziłeś. Są przeznaczone na twoje wykształcenie. I chociaż nie dałabym ci niczego, to nie mogę ich wybrać. Tylko ty będziesz mógł ruszyć tę sumę. – Otworzyła torebkę. Jaemin dostrzegł, jak bardzo trzęsą jejręce. Wyjęła kopertę i podała synowi. – Tu są wszystkie dane. W określonym dniu pójdziesz do banku i… W każdym razie pieniądze są twoje – podkreśliła ostatnie słowo.

Daesoon wziął kopertę i zajrzał do środka. Były w niej jakieś dokumenty. Później je przejrzy i zapyta tatę, o co chodzi. Dlaczego rodzic nic mu na ten temat nie powiedział? A może nie wiedział? Na to by wychodziło, pomyślał chłopak.

– To ja już pójdę.

– Niech pani zaczeka – wtrącił Jaemin i, stawiając długie kroki, ruszył do pokoju synka. Tam nachylił się nad łóżeczkiem i ostrożnie wziął chłopca na ręce. Jinsoon zakwilił cichutko, ale nie obudził się. Jedną rączkę zacisnął na koszulce ojca, a twarz wtulił w jego pierś.

Chłopak wyszedł z dzieckiem na rękach do kobiety, która nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Ze swojej sypialni wyszła też YuRin. Zdenerwowany Daesoon spojrzał na Jaemina, kiedy ten podszedł do pani Kim.

– To jest Jinsoon, pani wnuk. Ma siedemnaście tygodni. Właściwie już za dwa dni będzie osiemnaście.

Kobieta spojrzała na chłopca, potem na syna i jego kochanka, po czym powiedziała:

– To dziecko nie jest moim wnukiem, bo ja nie mam syna. – Odwróciła się na pięcie i wyszła dumnym krokiem, a zimno, które wraz z nią wtargnęło do tego domu, odeszło.

YuRin podeszła do Jaemina i wzięła chłopca. Zamknęła się z nim w pokoju małego czując, że teraz jego ojcowie będą potrzebować chwili dla siebie.

– A to suka – syknął Daesoon. – Suka.

– Dae…

– Zamknij się. – Wycelował w Lee palec. – Niepotrzebnie pokazałeś jej małego.

– Myślałem…

– Ty nie myślałeś! Sądziłeś, że zmiękczysz jej serce? Nie można tego zrobić, bo moja matka nie ma serca. Pozbyła się go dawno temu i nigdy go nie odnalazła.

– Zawsze istnieje szansa, że to zrobi.

– Ty i twoje marzenia, romantyczna dusza – prychnął Daesoon. Przetarł twarz dłońmi.

– Wiem, że cię boli to, co powiedziała…

– Boli? Mój drogiJaeminie, mnie nie boli to, co powiedziała, bo już dawno się mnie wyrzekła. Nic mnie nie boli. Może jedynie jestem wkurzony na to, co zrobiłeś. Nie chciała go widzieć. Nie naprawisz całego świata – ze złością syknął mu prosto w twarz. – Zbieraj się, bo zaraz wychodzimy.

Lee nie był pewien, czy chce gdziekolwiek wychodzić. Jedyne, czego był pewien to tego, że ta kobieta sprawiła, iż chłopak, którego kochał, znów cierpi.

*

Od zawsze było wiadomo, że stolica ich kraju nigdy nie zasypia. Zawsze pełna ludzi oraz otwartych, rozświetlonych restauracji i klubów. Nie gorzej było też w mieście oddalonym o kilkanaście kilometrów. Tutaj życie nigdy nie ustawało. Wszędzie można było dostrzec amerykanizację. Na każdym kroku znajdowały się sieciowe kawiarnie, fast foody czy zagraniczne sklepy. Klubów przybywało i były tak różnorodne, że czasami ciężko było wybrać to najlepsze miejsce do zabawy. Jaemin się tym nie zajmował, bo spotkanie było już wyznaczone w określonym miejscu. Podobno jako jedno z nielicznych miało stoliki, przy których można było usiąść. Większość klubów nie oferowała takich miejsc. Ludzie w różnym wieku pili, podpierali ściany, a przede wszystkim tańczyli. Właśnie dlatego takie miejsca potrzebowały przestrzeni, której nie zagracano stolikami.

Miejsce, do którego weszli, mieściło się w jednej z piwnic jednopiętrowego budynku. Wypełnione było ludźmi, hałasem, zapachami, a przede wszystkim muzyką. Był to rock z mieszanką hip hopu i czegoś znacznie ostrzejszego. Jaemin nie słyszał swoich myśli, dlatego kiedy Daesoon coś do niego powiedział, przyciągnął do siebie chłopaka i zapytał go o to, co ten mówił.

– Powiedziałem, że Minho zarezerwował stolik w cichszym kącie. Mamy lożę na górze. – Wskazał głowę w tamto miejsce. – Chłopaki chyba już są. Chodź, zamówimy coś do picia i dołączymy do nich.

Lee tylko skinął głową i skierował się z kochankiem do baru obleganego przez tłumy. Ale to właśnie na olbrzymim parkiecie pośrodku pomieszczenia tańczyły skupiska ludzi. Jaemin nigdy nie był w takim miejscu, bo w ich miasteczku czegoś takiego nie było. Nie mógł się napatrzeć na to, co go otaczało. W jego dłoni wylądowała cola, do której czegoś dolano, bo kiedy upił łyk, to poczuł, że znajduje się w niej coś mocniejszego. Miał nadzieję, że Daesoon nie będzie pić alkoholu, bo muszą jakoś dotrzeć do domu. Jego nadzieje szybko się skończyły. Czekał ich powrót taksówką. W końcu musi zrobić prawo jazdy. Bez tego ani rusz, a przyjdzie czas, kiedy trzeba będzie odwozić dziecko do żłobka, kiedy on zacznie studia.

– Idziemy na górę – powiedział głośno Kim i chwyciwszy Jaemina za rękę, poprowadził go w stronę schodów, na których siedzieli młodzi ludzie, a niektórzy z nich się całowali.

Chłopak czuł obawy przed spotkaniem znajomych Daesoona. Bardziej mu chodziło o jedną, konkretną osobę. Ich stolik faktycznie znajdował się w cichszym miejscu, bo idąc w jego kierunku bez problemów słyszał to, co mówi ojciec jego dziecka.

– Właścicielem klubu jest wujek Minho. Chłopak zawsze ma tu dla siebie miejsce. Jedno z najlepszych.

– Mhm – mruknął pod nosem Lee, bo nie miał nic do powiedzenia. Tym bardziej, że stanęli przy stoliku otoczonym czarnymi kanapami i przywitali się z czwórką osób.

Tylko jedna z nich była dziewczyną, która poprawiała makijaż. Trójka chłopaków popatrzyła na nich za zainteresowaniem. Byli ubrani stylowo i porządnie. W tym Jaemin żadnemu z nich nie ustępował. Był też pewny co do swojego wyglądu. Nowy wizerunek na pewno dodawał mu pewności siebie. Uniósł więc wzrok i spojrzał prosto w oczy Minho. Chłopak był nie tylko przystojny – taki typ często określano seksownym sukinsynem – ale i wokół niego unosiła się jakaś aura, która przyciągała. Ale nie jego. Od razu poczuł, że nie lubi tego chłopaka. Szczególnie, kiedy oczy Minho obrzuciły go lodowym spojrzeniem, a później przeniosły się na Daesoona i już na nim zostały. Ich lód zamienił się w pełne głodu pragnienie. Lee chciał uderzyć chłopaka. Nie mógł jednak tego zrobić, więc objął w pasie Daesoona i przyciągnął go do siebie. Brwi Minho podjechały do góry. Była to ich cicha walka, która zdaniem Lee miała tylko jednego zwycięzcę. Nie było w niej remisu. Nawet nie było na to możliwości, bo w żaden sposób nie pozwoli pokonać się temu chłopakowi. Tamten chyba to wiedział, bo tylko uśmiechnął się pod nosem, sięgając po swojego drinka.

Usiedli na jednej z kanap. Jaemin wcisnął się bokiem w ciało Daesoona, który nie miał nic przeciw temu. Złość chłopaka po wizycie matki gdzieś się ulotniła. Chociaż można by podejrzewać, że ona wraz z bólem wciąż były, lecz zostały zagłuszone tym spotkaniem.

Znajomi Daesoona przedstawili się kolejno. Wyglądali na sympatycznych ludzi. Poza tym jednym, który zapytał:

– Wy jesteście razem?

Było to pytanie Minho, który wypowiedział na głos męczące Jaemina myśli. Zanim Lee się odezwał, Kim odpowiedział:

– Już ci mówiłem, jaka jest nasza sytuacja.

– Mówiłeś, ale to, że ktoś ma z kimś dziecko, nie oznacza…

– Minho, poszedłbyś nam po drinki, bo już się kończą – przerwała mu dziewczyna, która miała na imię HanRi.

– Ciebie w ogóle nie powinno tu być, siostra.

– Muszę pilnować mojego bliźniaka.

Jaemin obserwował ich, nie odzywając się. Rodzeństwo w ogóle nie było do siebie podobne. Zresztą dziewczyna miała niebieskie włosy, mocny makijaż i była głośna, podczas gdy Minho był cichy, ale tylko jeśli chodziło o mowę werbalną. Bo gestami ciała i rzucanymi spojrzeniami mówił zbyt wiele. W ogóle nie ukrywał tego, na kogo miał ochotę. Co więcej, kogo zdobędzie. Daesoon tego nie dostrzegał, a to pocieszało Lee.

– Chcesz coś? – Minho posłał Jaeminowi swoje kolejne spojrzenie mówiące mu, że nie chce go tu widzieć.

– Nie. Jeszcze mam – odpowiedział Lee. Jeżeli zechce czegoś do picia, to pójdzie przynieść sobie i Daesoonowi. Na razie dobrze mu było siedzieć koło niego. Chłopak przerzucił rękę przez oparcie i bawił się jego włosami, a on wpadł w zagłębienie tuż przy jego boku żałując, że nie zrobił Kimowi na szyi kilku dorodnych malinek. Tak dla oznaczenia go i jasnego powiedzenia, do kogo Daesoon należy. Ależ on był zazdrosny. Inni mogli patrzeć na jego kochanka, ale oni nie chcieli mu go zabrać.

Minho wrócił z drinkami. Był bardzo wysoki. Lee ocenił, że jest wyższy nawet od Dae, do tego o wiele lepiej zbudowany. Miał szeroką klatkę piersiową, mocne, szerokie biodra opięte przez ciasne spodnie i długie nogi. Włosy miał gęste, nastroszone na żelu, sięgające kołnierzyka koszuli. I jeszcze te skanujące oczy,które nie ukrywały, czego chłopak pragnął. To był taki typ, z jakim dawniej umawiał się Daesoon. Jaemina ciekawiło, co takiego kochanek powiedział o nich temu chłopakowi. Na pewno to, że mają syna. Może dodał, że nie są razem. Niech Minho nie sądzi, że ma wolną drogę, pomyślał Jaemin i odwrócił się do Daesoona, który żywo dyskutował o jutrzejszych zajęciach z TaeSan, chłopakiem HanRi.

Chwycił brodę Kima dwoma palcami, odwracając jego głowę w swoją stronę. Gdy ich oczy się spotkały, Lee wyciągnął się i cmoknął jego usta. Najpierw delikatnie, a potem mocniej otarł się swoimi wargami o jego.

– Zatańczymy? – zapytał, kiedy ich usta ledwie się dotykały.

Daesoon zamrugał szybko, próbując wyjść z szoku, którego nabawił się przez ten pocałunek. Lee nie całował go publicznie. W każdym razie nie w sposób, który mówił, że nie ma innej odpowiedzi na jego pytanie niż „tak”. Skinął więc twierdząco głową, ale zanim wstali, również go pocałował. Zrobił to namiętniej, łącząc swoje usta z uległymi ustami Jaemina. Pocałunek nie trwał długo, ale po jego zakończeniu Lee posłał mu głębokie, magnetyzujące spojrzenie i Daesoon w nim utonął. Chciał się z nim kochać. Nie odpuści mu, kiedy wrócą do domu. Co tam, weźmie go w samochodzie. W aucie jeszcze tego nie robili.

Gdy wstali od stolika i ruszyli ku schodom, by zejść na dół na parkiet, Jaemin położył rękę na plecach kochanka. I to na tyle nisko, że prawie dotykał jego pośladków. Oznaczył go jako tego, który ma prawo do wszystkiego. Spojrzał zadowolony przez ramię na wściekłego Minho. Lee był już pewny, że to nie był zwykły kolega. Lepiej, aby trzymał się od Kima z daleka. Na razie najważniejsze było to, że tę potyczkę wygrał Jaemin.