Dziękuję za komentarze. :*
Riven poprowadził męża do ich nowych komnat. Gdy wychodzili z jadalni,
dołączyła do nich jego siostra, jakby obawiając się, że zostawi go gdzieś
samego, aby mężczyzna błąkał się po korytarzach. Taki nie był. Mógł się
wściekać na to, co mu zrobili, ale nie umiał zostawić kogoś, kto nie poradziłby
sobie w dotarciu do celu. Poza tym, był dobrze wychowany i jego obowiązkiem
było pomóc mężowi. Nieważne, że nie zamierza traktować go czule, co muszą sobie
od razu wyjaśnić. Ale sam przed sobą musiał przyznać, że od kiedy go zobaczył,
gdzieś wściekłość w nim ucichła. Będzie mógł chociaż patrzeć na niego bez
wstrętu. Lubił piękne rzeczy i osoby, a jego mąż był niezwykłym okazem. Jeszcze
tylko musi się przekonać co do jego charakterku.
– Długo będziesz za nami szła? – zapytał.
– Doprowadzę was do waszych komnat. Tam czeka już Agathe i przygotuje
Aranela.
– Wy tylko o jednym. – Stanął przed wrotami prowadzącymi do komnaty.
Strażnicy otworzyli im drzwi, ale zanim weszli, kazał im już opuścić to
miejsce. Nie zamierzał stać się obiektem do podsłuchiwania i późniejszych
plotek. – Ty też nas zostaw, siostro.
– Zobaczymy się rano na śniadaniu.
Aranel wciąż bardzo zdenerwowany drgnął, kiedy usłyszał jej oddalające się
kroki. Później zaprowadzony do kolejnego pokoju, jakiego musiał się nauczyć,
nie umiał się ruszyć. Bał się ośmieszyć przed księciem. I kiedy głos jego
osobistej służącej dotarł do niego, odetchnął. Nasłuchiwał, co może robić jego
mąż, ale nie mógł go wyłapać. Widocznie gdzieś usiadł.
– Panie, przygotowałam już dla ciebie kąpiel – mówiła Agathe, biorąc go za
rękę. – Zaprowadzę cię. I pokażę wszystko.
– Najpierw opowiedz mi o tym pokoju.
– Agathe, zostaw nas samych. – Doleciał go szept Rivena gdzieś z boku. –
Zaczekaj na zewnątrz. Zawołam cię.
– Dobrze, książę Rivenie. – Po cichu wyszła z sypialnianego pomieszczenia.
Aranel poczuł niepokój. Nie chciał zostawać z nim sam. Chociaż, biorąc pod
uwagę, co ma się wydarzyć, wolał nie mieć świadków. Zapanował nad strachem, nie
chcąc okazać go temu mężczyźnie. Ośmieszenie się było ostatnią, może przedostatnią
rzeczą, jakiej chciał.
– Po twojej lewej stronie jest fotel. Daj tylko krok do boku – powiedział
Riven. Sam siedział w drugim meblu. Obserwował męża, gdy ten posłuchał go i ze
szczególną ostrożnością wybadał siedzisko. – Musimy porozmawiać. Nie, to ja
muszę ci coś powiedzieć. – Pochylił się, opierając łokcie na kolanach i
splótł palce swoich dłoni ze sobą między
kolanami. – Zapewne wiesz, że nie jestem szczęśliwy z naszego ślubu. Jestem zły
na to, jak nasi ojcowie sprzedali ciebie i mnie. A także na to, że połączyli
mnie z mężczyzną. Nie wiem, jaką ty masz naturę, ale ja wolę kobiety. Kocham
kobiety, ich ciała i jestem wściekły, że skazali mnie na życie bez nich. –
Wyprostował się i oparł wygodnie o oparcie. – Do tego jestem skazany na bycie i
spółkowanie z mężczyzną, co mnie obrzydza. Nie to, że inni to robią – zastrzegł.
– Nie mam nic przeciw takiej naturze, ale ja nie zamierzam tego robić. Zrobię
tylko to, co musimy. Co jest naszym obowiązkiem – podkreślił. – Niestety, nie
uda nam się kłamać, że już jesteśmy po stosunku. Służący mają sprawdzić
prześcieradła. – Widział rumieniec wpływający na policzki męża. – Musimy zrobić
to, co do nas należy. Pokażę ci albo Agathe to zrobi, gdzie jest łazienka,
wykąpiesz się i zaczekasz na mnie w łóżku, kiedy ja będę zmywał z siebie kurz.
Chcę to mieć już za sobą.
Wszystko, co płynęło z ust Rivena, Adantin odbierał jako bezosobowe zdania.
Rozumiał, że nie będzie przez niego traktowany po królewsku, lecz miał nikłą
nadzieję na jakąś ludzką postawę. Miał mu się oddać? Tak po prostu przekreślić
marzenia? Niestety, dopiero teraz uderzyło to w niego jak grom. Nie mógł już
mieć marzeń o wielkiej miłości, o tym, co było w księgach pełnych romansów. Oby
Riven był dla niego delikatny. Co teraz miał zrobić? A tak, pójść do łaźni.
Riven wstał i otworzył drzwi. Służka weszła do komnaty.
– Zaprowadź swego księcia do łaźni – nakazał Saeros. – Przygotuj go i gdy
skończycie, zrób i dla mnie kąpiel. Będę na balkonie.
– Tak, panie. – Ukłoniła się. Bała się tego mężczyzny. Podeszła do
stojącego już Aranela. – Panie, podaj mi rękę. – Gdy to zrobił, zaprowadziła go
do ukrytego za drzwiami pomieszczenia.
Tymczasem Riven oparł się o barierkę na balkonie, kontemplując okolicę.
Cały pałac był oświetlony, mimo później pory. Przyjęcie pewnie trwało w
najlepsze, a pijani goście zapewne urządzali sobie śpiewy, w co nie wątpił.
Ojciec nakazał podać najlepsze wino z ich plantacji. Chciał uczcić wesele syna
i pokazać gościom, szczególnie tym wysoko postawionym, jak bardzo jest z niego
dumny. Obrócił się przodem do komnaty. Służka przygotowywała łoże, zdejmując
ozdobne poduszki i koce. Czyżby jego mąż był tak wstydliwy i nie pozwalał
służbie przebywać w łaźni podczas kąpieli? Miał ochotę się zaśmiać. W tym byli
podobni. On też, kończąc szesnaście wiosen, zrezygnował z pokazywania się
służbie nago. Co z tego, że byli to mężczyźni? Jego nagość mogły widzieć tylko
osoby przebywające z nim w łóżku. Wrócił do komnaty w momencie, kiedy Aranel
mający na sobie płaszcz kąpielowy, a pod nim zapewne koszulę nocną, już
przebywał w tym pomieszczeniu.
– Zaraz przygotuję dla pana kąpiel – powiedziała służka po tym, jak
przekazała Adantinowi szczegóły wyglądu sypialni.
Aranel, coraz bardziej spięty, próbował ukryć swój niepokój. Nie chciał
przy tym mężczyźnie kłaść się do łoża. Wolałby, żeby zobaczył go już tam
leżącego. Tylko teraz stał na środku pokoju jak głupek. Krępował się, że ten na
niego patrzy. Czuł gorąco na policzkach. Miał ochotę założyć na siebie coś
jeszcze, gdyż czuł się nagi, chociaż nie było możliwości, aby Saeros widział
jego ciało.
– Łoże jest przed tobą. – Usłyszał głos męża. – Nie krępuj się. I tak obaj
się w nim znajdziemy. Nie tylko, jeżeli chodzi o... sprawienie, że nasz ślub ma
być ważny. Również czeka nas spanie razem. Na szczęście nie będziemy sobie
wchodzić w drogę, jest tak duże, że pomieściłoby się na nim jeszcze kilka osób
i wygodnie spało.
– Rozumiem – odezwał się po raz pierwszy do niego, odkąd tutaj byli.
Przeszedł kilka kroków, co było łatwe, gdyż na powrót miał swój kij. Natrafił
na brzeg łoża i mógł spocząć na nim, czując miękkość oraz chłód pościeli. To
sprawiło, że miał ochotę zakopać się w niej i zasnąć. Powstrzymał ziewnięcie, a
ciągle obecna na jego twarzy maska, nie okazująca emocji, poza tymi przeklętymi
rumieńcami, skutecznie zasłoniła zmęczenie dniem i lęk.
– Odpowiedz mi na pytanie. – Riven zaczął przechadzać się po pokoju. – Powiedziałem
ci, że wolę kobiety. A ty? Jaka jest twoja natura?
– Ja... Nie mogłem się jeszcze o tym przekonać. – Wolał mu tak
odpowiedzieć. Niech domyśli się, że jeszcze nie był z nikim, to może potraktuje
go łagodnie. Raczej nie brał pod uwagę, że taki ktoś jak ten człowiek sam by mu
się podłożył. Zresztą, czuł się przytłoczony tym człowiekiem. Nie znał go, a
nagle mają być sobie bliscy jak mąż i żona.
– To można powiedzieć, że obaj będziemy mieli nowe doświadczenia. –
Spojrzał w stronę łaźni, z której wyszła Agathe. – Masz już wolne. Idź spać –
powiedział do niej.
– Tak, panie.
Riven udał się do łazienki, po drodze zdejmując ubranie ślubne. Denerwowały
go te ciągłe kąpiele. Zrobił to przed ślubem, ale upał i kurz skutecznie
sprawiały, że obmycie ciała było koniecznością przed tym, co miał zrobić.
Zanurzając się w pachnącej wodzie, zastygł w bezruchu.
– Ale jak ja mam to zrobić? – Niby wiedział, jak łączą się ze sobą
mężczyźni, ale nie znał techniki. Przecież to całkiem inne ciało. Jak on
miał... Co, jak się nie sprawdzi? Przecież nie pragnął mężczyzn i mu może nie
stanąć. Popatrzył w dół na swoje krocze. Skompromituje się. Usiadł w wannie. Do
tego Terrik powiedział, że ma sprawić, żeby jego mąż doszedł. – Nie wiem, co
robić. – On, wielki Riven Saeros, pierwszy raz w życiu nie wiedział, co ma
robić w łóżku z drugą osobą. Tak chciał mieć to za sobą i potem już nie zbliżać
się do męża. Teraz miał kolejny problem. Obmył się szybko, wytarł i założywszy
na wilgotne ciało swój płaszcz kąpielowy, który przyniesiono z jego łaźni,
opuścił pomieszczenie. Jakoś sobie poradzi. To nie może być trudne. Zamknie
oczy, wyobrazi sobie co nieco i... Jego oczom ukazał się niespodziewany widok.
Adantin nie czekał na niego w łożu. Owszem, był tam, ale sobie w najlepsze
spał. Złość go ogarnęła na to jawne zignorowanie tego, co mu nakazał, lecz
zaraz do niego dotarło, co to oznaczało. Nie musiał tej nocy przejmować się tym,
o czym cały czas rozmyślał. Pójdzie spać, a jutro wypyta Terrika o techniki
kopulacji dwóch mężczyzn. Obszedł łoże i uniósł kołdrę. Zdjął z siebie szlafrok,
pod którym nie miał nic poza bielizną, nie lubił spać w tych niewygodnych
koszulach. Wsunął się pod przykrycie zadowolony, że spokojnie może pójść spać.
Nieważne, że jutro znów stanie przed tym samym problemem.
*~~*~~*
Dwaj mężczyźni leżeli wygodnie w łożu i ciężko oddychali po wymęczającym
ich ciała stosunku. Yavetil związał włosy, które wcześniej jego kochanek mu
rozpuścił. Dotknął blizny na piersi.
– Boli cię? – Zaniepokoił się Terrik. Nie raz widział cierpienie na twarzy
ukochanego.
– Trochę. Grot zatrutej strzały Losladczyków czuje się do śmierci. –
Próbował ukryć przed kochankiem ból, jaki rozchodził się wzdłuż piersi, tak
jakby rana na powrót odzywała i otwierała się. – Myślisz, że Riven i Saeros są
już po?
– Nie sądzę. – Czujnie obserwował Galdora. – Riven pewnie chciał mieć to
już za sobą, ale jak go znam, to w ostatniej chwili zrezygnował. Nie łatwo mu
się będzie przestawić. Nie udawaj, że nic ci nie jest. – Usiadł.
– Terrik, to nie pierwszy i ostatni raz. – Wyciągnął do niego rękę. – Znów
muszę odwiedzić medyka. Skończyła mi się maść.
– Dlaczego nie zrobiłeś tego dzisiaj? – Wstał oburzony i założył na siebie
spodnie. Wszystko mu się przypomniało. Całe zdarzenie. To, jak przywieźli
rannego Yava do pałacu. Jak medycy walczyli o jego życie. Trucizna. To było coś,
czego nie chciał słyszeć. Loslandczycy zawsze pokrywali tym groty strzał, a ich
sztylety nie raz nosiły na ostrzach śladowe ilości trującej substancji. Jak nie
zabiła, tak nie pozwalała goić się ranom zadanym ich strzałami, które później
niby zagojone, na zawsze pozostawały po sobie ślad bólu. Czasami tak wielkiego,
że człowiek cierpiał katusze, zanim maści nie zniwelowały boleści. Zdarzało się
to rzadko, tak jak Yavetilowi, ale on i tak się o niego bał. Nie chciał, żeby
ktoś, kogo kocha, cierpiał.
– Byłem zajęty. – Oddychał szybko, po czym krzyknął i zgiął się na pościeli
do pozycji embrionalnej.
– Zajęty! Zawsze jesteś zajęty! – Zarzucił na siebie koszulę, próbując
dygoczącymi dłońmi zapiąć guziki. – Zaraz wracam. I nie waż się stąd ruszać, bo
cię dopadnę, a wtedy będzie bolało o wiele bardziej! Ty nie dbający o swoje
zdrowie głupku!
Galdor próbował się zaśmiać, ale wyszedł tylko z tego jęk. Słyszał
trzaśnięcie drzwi od komnaty i serce zabiło mu mocniej. Terrik się zdenerwował,
a on nie chciał mu przysparzać problemów. Zbyt mocno go kochał. Ich romans miał
być tylko zapomnieniem po trudnych chwilach. Zabawą dwóch młodziutkich
mężczyzn, którzy odkryli, że podobają się sobie. To były z początku tylko
pocałunki, poznawanie swoich potrzeb, pokonanie strachu Terrika. Wiele czasu
minęło, nim pojawił się intymny dotyk, seks, który z czasem przerodził się w
przywiązanie i uczucie. Chociaż, jak dzisiaj na to spojrzeć, to jego uczucie do
Terrika pojawiło się jako pierwsze. Już gdy go pierwszy raz ujrzał, wiedział,
że warto zainteresować się tym chłopakiem, jakim wtedy był jego ukochany. W
tamtym czasie Terrik był taki smutny. Raniło to serce Yava. Wiele ryzykował,
zbliżając się do niego, ale warto było. Ukrywali się długo. Złowrogo traktowano
związki. Nie dwóch mężczyzn, ale kogoś wyższej klasy czy też stanowiska ze
zwykłym służącym czy też żołnierzem niższego kręgu. Było to trudne, ale
pokonali przeszkody, kierując się miłością. Uczuciem, które, na całe szczęście,
nikomu nie przeszkadzało od chwili, kiedy zwykły, szary żołnierz stał się
jednym z dowódców.
W tym czasie, kiedy Yavetil rozmyślał o nich, Terrik biegł w stronę komnat,
jakie zajmował medyk. Musiał pokonać szereg stopni, żeby dostać się na parter
pałacu, a potem przebiec przez zawiłe korytarze ciągnące się w nieskończoność.
W środku nocy paliły się tylko nieliczne świece wstawione do naściennych
kandelabrów, co rzucało trochę światła tym, którzy przechodzili. Wreszcie
stanął przed odpowiednimi wrotami i uderzył w nie pięścią. Miał tylko nadzieję,
że ten stary dureń nie siedzi gdzieś, pijąc wino i opowiadając bajki nadwornym
dziewkom. Zgrzyt zamka upewnił go, że gospodarz jest w swej komnacie.
– Kto, do licha... A, to pan, hrabio. Co pan tu robi o tej porze? – Medyk
mający już skończone sześćdziesiąt wiosen, o siwej krótkiej brodzie i
zmarszczonym czole spojrzał na niego zaspanymi oczami.
– Potrzebuję maści, którą używa Yavetil Galdor.
– A tak. Mam ją przygotowaną. Miał przyjść dziś po nią. – Mężczyzna cofnął
się do wnętrza i wziął klucze. – Mam ją w pracowni – powiedział, wychodząc na
krużganek w samej nocnej koszuli. Przeszedł na drugą stronę korytarza i wsunął
ciężki, stary klucz do zamka. Przekręcił go z trudem i po chwili drzwi były
otwarte. Obaj weszli do pracowni pełnej medykamentów, butelek, pudełek, ziół i
jeszcze wielu innych rzeczy, o których Terrik nie chciał myśleć, a nawet
patrzeć na nie.
– Mam to tutaj. – Medyk podszedł do jakiejś szafki i wyjął z niej słoiczek
czegoś brązowego. – Niech pan trzyma, hrabio i powie temu upartemu dowódcy, że
jak nie będzie codziennie smarował blizny, to po kilku dniach przerwy ból
ponownie się odezwie.
– Ja mu to wbiję do łba i to solidnie. – Wybiegł z komnaty, słysząc za
plecami gromki śmiech. Mężczyzna, z którym rozmawiał, nie był jedynym medykiem
tutaj, ale jako nauczyciel i mistrz pozostałej trójki pozostawał najbardziej
zaufaną osobą w pałacu pod względem medycznym. Biegnąc drogą powrotną, potknął
się i omal nie upadł, pędząc niczym szaleniec. Gdyby ktoś go spotkał, mógłby go
takim określić, mając przed oczami na co dzień postawnego, dumnego, chłodnego o
sztywnej postawie mężczyznę. Miłość robi z człowiekiem różne dziwne rzeczy, a
kiedy bał się o ukochaną osobę, nie myślał o tym, co powiedzą inni o jego
zachowaniu. Z ulgą wpadł do swoich komnat i przeszedł do części sypialnej. Yav
leżał w tej samej pozycji, która najbardziej zmniejszała ból.
– Jesteś.
– Tak, Yav, jestem. – Usiadł na łóżku i odkręcił słoiczek. – Kładź się na
plecach.
– Sam to zrobię.
– Nie dyskutuj ze mną! – Nabrał na palce smarowidła i nałożył ją na bliznę
i okolice. – Jak jechałeś po księcia Adantina, też pewnie tego nie miałeś?
– Zapomniałem. Wszystko wydarzyło się tak szybko. – Oddychał już lżej.
Mazidło szybko przynosiło ulgę i nie chciał wiedzieć, z czego było zrobione. Na
całe szczęście miało przyjemny, miętowy zapach.
– Wiedziałem. – Odstawił lek na stoliczek, otarł dłoń w koszulę, której
zaraz się pozbył, a za nią spodni i nagi wszedł do łoża. Od razu ułożył się
obok partnera. – Nie rób tak więcej. Nie chcę, by cię bolało.
– Dlaczego nie chcesz? – Podniósł brwi do góry. Lubił go prowokować.
– Bo cię kocham, głupku. I śpij już.
– Powinienem wrócić do siebie.
– Dziś zostajesz, Yavi. – Położył głowę na jego ramieniu. Wiedział, że tej
nocy nie zaśnie, a będzie czuwał nad spokojnym snem ukochanego. On, na co dzień
wydający się zimnym człowiekiem, we własnych komnatach, przy swoim partnerze,
mógł pokazać, co czuje.
*~~*~~*
Z najgłębszego mroku, gdzie cienie miały swe królestwo, wyszła wysoka
postać i przemknęła pomiędzy uliczkami oraz domami kryjącymi w sobie śpiących
mieszkańców. Czarny płaszcz i kaptur zarzucony na głowę skutecznie ukrywał
osobę unikającą wszelkiego światła, przed stróżującym patrolem, jaki
przechodził co kilkanaście minut. Postać zatrzymała się przed zamkniętą bramą i
spojrzała na wielki pałac. Zadanie, jakie miała do wykonania, nie powinno być
trudne. Poczeka tylko na odpowiedni czas. Chowając się w gęstej ciemności,
postać zniknęła, zanim ktoś wyglądający przez okno ze stróżówki mógł ją
dojrzeć.
*~~*~~*
Z dachów domów zaczęła znikać ciemność i wszelka szarość nocy, uciekając
przed ścigającym ją światłem pochodzącym z wielkiej tarczy ukazującej się na
horyzoncie, widocznym z najwyższej wschodniej wieży. Ulice zaczęły zapełniać
się ludźmi spieszącymi w różne miejsca, a także straganami, na których kupcy
zaczęli układać swój towar. Ich nawoływania, że to u nich są najlepsze
produkty, poczynając od owoców, a kończąc na sukniach materiału, roznosiły się
po okolicy. Życie po nocy zaczęło tętnić w całym Antiri, a także pałacu. Wielu
mieszkańców i gości jeszcze spało po wieczerzy, gdy cała służba uwijała się
przy przygotowywaniu śniadania i sprzątając salę jadalną.
Osoba o rudych włosach stała w szlafroku i patrzyła na swego przyjaciela,
który o świcie pojawił się w jego komnatach. Otwierał i zamykał usta, nie
wiedząc, jak zareagować na prośbę swego gościa.
– Chyba się przesłyszałem. Przychodzisz tutaj, wydzierasz mnie z łoża i
prosisz o takie rzeczy?
– Terrik, to bardzo ważne.
– Do niedawna nie chciałeś o tym słyszeć.
– Do niedawna nie byłem mężem mężczyzny – oburzył się Riven i opadł na
szezlong. Był wykończony. Nic nie robił, a czuł się tak, jakby pracował bardzo
ciężko. – Całą noc nie spałem, rozmyślając o tym. Kto by powiedział, że takie
coś będzie odganiało sen z powiek.
– Mógłbyś przyjść później. – Mocniej zawiązał pas na nocnym płaszczu. Pod
nim był nagi. Chwilę przed przyjściem Rivena pożegnał się z kochankiem i nawet
nie zdążył zmyć z siebie ich miłosnych znaków, jakimi obdarowali się o poranku.
Wiedział, że zachowywał się jak kotka w rui, ale przy Yavetilu nie umiał się
stopować. – Czuję się skrępowany.
– Widziałem, jak wychodził. Umyjesz się później po tym, co robiliście. –
Wyprostował nogi i wyczekująco patrzył na Melisiego.
– Nie masz w ogóle taktu. Co znaczy, że nie spałeś całą noc? – Zajął
miejsce naprzeciw niego. Poprawił jeszcze potargane włosy. – A Aranel? – Czy to
znaczy, że to zrobili?
– Spał. Zasnął, zanim opuściłem łaźnię. Jak wychodziłem, też spał. Całą noc
nie robił nic innego, tylko spał, a ja się męczyłem. I nie, nie dlatego, że
byłem podniecony – dodał od razu, jakby wiedział, co przyjaciel powie. –
Rozmyślałem.
– O tym, o co mnie poprosiłeś?
– Tak. Jak mam coś zrobić, jak nie wiem, jak się do tego zabrać i jak...
– Stop. – Podniósł dłoń do góry. – Za dużo tych „jak”. Że też mnie wybrałeś
sobie na nauczyciela – mruknął.
– Tylko ciebie znam o tej naturze.
– Czyli wy nic... – Terrik zrobił nieokreślony gest ręką.
– Nic.
– A pytałeś go, czy on lubi mężczyzn?
– Powiedział, że nie mógł się o tym jeszcze przekonać. Sam nie wie, co woli.
– Mężczyzn.
– Słucham? – Riven postawił stopy na dywanie i pochylił się ku niemu. –
Skąd wiesz?
– Też tak mówiłem. – Terrik założył nogę na nogę, co spowodowało, że
materiał ubioru opadł i odsłonił jego kolano.
– Całkiem zgrabne. – Uśmiechnął się Saeros.
– Możesz sobie oglądać nogi męża. – Zasłonił się szczelnie.
– Nie wiem, jakie ma i gdyby był kobietą, już bym je oglądał.
– Jak będziesz mu raz za razem przypominał, że wolisz kobiety, to się
będzie źle czuł – warknął hrabia.
– Och, jakiś drażliwy jesteś. Nadal wspominasz swą nastoletnią miłość?
Miałeś wtedy piętnaście lat.
– A on dwadzieścia. Mniejsza z tym. Chcesz wiedzieć, jak kochają się
mężczyźni. Ale chyba wiesz co nieco?
– Wiem, gdzie co się wkłada, ale reszty nie wiem. Mówiłeś, że mam go
doprowadzić do rozkoszy, ale jak?
– Wszystkim. – Jego przyjaciel był kretynem. – Kobiecie jest przyjemnie,
jak ją pieścisz, liżesz i jesteś w niej. Jemu też będzie, kiedy się o to
postarasz. – O czym on z nim rozmawia? Zaraz spali się ze wstydu.
– Ale kobieta ma inną budowę. Wiem, co się robi, ale i tak nie wiem. –
Zmarszczył brwi, czując, że plączą mu się słowa. Liczył, że Terrik zrozumie, o
co mu chodzi.
– Po prostu panikujesz. Dam ci coś. – Wstał i podszedł do regału.
Przeszukał jedną z półek, wyjmując po chwili cienką księgę.
– Co to jest? – zapytał, kiedy Terrik podsunął mu tom.
– Romans opisujący miłość dwóch mężczyzn. Nie będę ci o tym opowiadał. Sam
nie wiesz, co chcesz wiedzieć. I mówiłeś, jak bardzo cię to brzydzi, a teraz
wypytujesz o takie rzeczy.
– Nadal mnie to brzydzi. Nie, że inni, tylko, że ja... Zwłaszcza, jakby on
wytrysnął na mnie. Ale nie chcę się zbłaźnić przed nim. Nic nie wiem o
pozycjach. I tak się boję, że mi nie stanie. – Zaczął przeglądać stronice
książki. Nie widział, że Terrik jest cały czerwony na twarzy. Riven mówił o
tym, jakby kupował na straganie owoce i zastanawiał się, jakie będą słodsze.
– Stanie, stanie. Dotyk to dotyk. A teraz wynoś się. – Wskazał mu drzwi. – Mam dziś ważne
spotkania. Muszę się doprowadzić do porządku.
– No, już, już. Idź się umyć. Czuć od ciebie seksem. – Stanął obok niego i
powąchał.
– Ależ ty masz dobry humor. Małżeństwo ci służy – odgryzł się.
– Nie małżeństwo, po prostu mam dobrą zabawę, widząc, jak się rumienisz. –
Oddalił się od niego i po kilku krokach był już na korytarzu. Nie chciał wracać
do komnaty. Schował tomik za pazuchę i postanowił udać się na przejażdżkę. Tym
samym zrezygnował z pierwszego śniadania z małżonkiem.
*~~*~~*
Powinien czekać, lecz zasnął, tak bardzo był wszystkim zmęczony. Miał tylko
nadzieję, że mąż nie jest za to zły. Nie żałował jednak tego. Musiał się
przyzwyczaić do tego mężczyzny, zanim cokolwiek się stanie. Teraz stał przy
oknie, już ubrany, i słuchał odgłosów z ogrodu. Bardzo chciałby tam pójść. W
ogóle pragnął poruszać się po tym pałacu, jak po tym w Risran. Tam nie miał
przeszkód. Znał wszystkie przejścia, zakamarki, korytarze. Uczył ich się od
dziecka. Natomiast tutaj nawet głupie schody, które nie bardzo wie, gdzie są,
stają się czymś nie do pokonania samemu. Przez to robił się zły. Nie lubił
prosić o pomoc. I tak w ciągu ostatnich dni musiał polegać na innych. W Risran
jedyną osobą, którą mógł o coś poprosić, była Karena.
Słyszał, jak po sypialni krzątają się służący, ścieląc łoże i zapewne
sprawdzając, czy małżeństwo zostało skonsumowane. Co za zawstydzająca sytuacja.
Powinni to robić, kiedy go tu nie ma! Wiedział, że wśród nich jest Agathe, ale
to jakoś nie umniejszało jego wstydu.
– Agathe – zawołał.
– Tak, panie? – Dziewczyna natychmiast stanęła przy nim, jakby cały czas
czuwała obok.
– Chciałbym zobaczyć, co z moim koniem.
– Ale teraz, panie? Zaraz podadzą śniadanie. Ty i twój mąż powinniście
przywitać się z gośćmi.
– Masz rację. Tego wymaga etykieta.
– Jest tylko problem – zaczęła po cichu.
– Jaki?
– Księcia Rivena nie ma. Z tego, co się dowiedziałam, to z samego rana
wyjechał konno. Będziesz, panie, musiał sam z teściami podjąć gości. Dziś po
śniadaniu wszyscy wyjeżdżają.
Nie odezwał się już. Mąż zostawił go z tym wszystkim, nie patrząc na to,
jakie ma obowiązki. Obaj mają wobec siebie i innych. Pojechał sobie konno.
Aranel nie wiedział, czy jest zły na niego dlatego, że musi być sam, czy też
dlatego, że chętnie sam wsiadłby na konia, podczas gdy jest tu uwięziony. Tak
nie może zostać. Nie może tak tu siedzieć. Zrobi to. Musi poznać pałac. Do tego
będzie mu potrzebna ta młoda służka. W sumie po to ona jest.
Dziewczyna pomogła mu dojść do sali jadalnej i została przy nim. Król z
królową powitali go ciepło, ale wyczuł, że są zdenerwowani nieobecnością syna.
Nawet goście szeptali coś do siebie, zdziwieni takim zlekceważeniem małżonka i
ich.
– Drodzy zebrani. Mój syn – król zabrał głos – dostał ważną wiadomość i
pilnie musiał opuścić pałac. Niestety, może nie zdążyć się z wami pożegnać, ale
życzył wyśmienitego śniadania i udanej podróży do swoich krain.
Aranel zastanowił się, jak często król musiał kłamać, żeby uchronić honor
syna. I jak często jego mąż zachowywał się tak nieodpowiedzialnie?
Nie zjadł wiele, mimo że jedzenie było znakomite. Chciał jak najszybciej
pożegnać się z tymi obcymi mu ludźmi i pójść do Zariona, a potem wziąć się za
siebie i zapoznać z budową pałacu.
– Chciałabym wziąć cię dzisiaj na spacer po ogrodach. – Po jego lewej
stronie siedziała Naela i mówiła do niego nieustannie.
– Bardzo chętnie. Uwielbiam przyrodę. Chciałbym nauczyć się sam wychodzić.
– Nauczę cię tego. To rola mego brata, ale są dni, gdy bywa dziecinny. Dziś
pewnie jest taki czas. – Obserwowała, jak jeden ze służących nalewa im wody do
kryształowych kielichów. – Król ojciec jest zły na niego. Lepiej, żeby Riven na
oczy mu się dziś nie pokazywał.
– Głos króla wtedy ma dziwne drgania. Jest całkiem inny niż wczoraj.
– Wczoraj to był szczęśliwy.
– Stajnie są daleko od pałacu? – zapytał nagle.
– Nie. Trzeba tylko przejść przez zawsze zatłoczony dziedziniec. Bramy są
zamykane tylko na noc. Dlaczego pytasz?
– Chciałbym zobaczyć, co z moim koniem. Może „zobaczyć” to złe słowo, ale
dowiedzieć się, jak on się ma. Nic nie wiem o nim, odkąd tu przybyliśmy.
– Pójdę z tobą. Masz pięknego ogiera. Mój brat ma także swego ulubieńca. To
wspaniały koń. Riven ocalił mu życie, gdy ten był źrebakiem i od tamtego czasu
są nierozłączni. Riven kocha konie. Są jego miłością.
Słuchając tego, Aranel jakoś cieplej pomyślał o mężu. Czy człowiek, który
kocha konie, może mieć serce z lodu? Przestał się nad tym zastanawiać tak
szybko, jak szybko ta myśl nawiedziła jego głowę. Już nie mógł się odczekać, aż
znajdzie się w stajni.
*~~*~~*
Postać w gospodzie zamówiła duży kufel piwa i usiadła w samym kącie dużej
sali przy długim drewnianym stole, który zachwiał się, jakby miał jedną nogę
krótszą. Tyle się nasłuchał o ślubie, pięknej parze, że miał wrażenie, jakby
był wczoraj na zaślubinach. Ludzie byli podekscytowani niezwykłym pięknem
młodzieńca z Elros. Nikomu nie przeszkadzała jego ułomność. Już powstawały
opowieści o pięknej miłości. Prychnął. Ciekawe, jak długo będziecie się
cieszyć. Napił się gorzkiego napoju, mocząc spierzchnięte usta. Zaśmiał się
w duchu. Musi wykonać zadanie, inaczej na niego czeka stryczek.
....bosko! *.* Lu na rozdział czekałam już od 9.00 ^^ naprawdę pięknie idzie ta historia... nawet nie wiem co napisać w komentarzu! xD w każdym razie przeczytałam, zachwyciłam się i zakochałam! ^^
OdpowiedzUsuńWitaj. Podoba mi się to opowiadanie i to bardzo. Ledwo przeczytałam ten rozdział, a już kolejnego się doczekać nie mogę. I jeszcze jedno. Luano muszę Ci podziękować. Zmotywowałaś mnie do reaktywacji własnego bloga. Życzę Ci dużo weny i więcej fanów. Możesz być pewna, że jestem jednym z nich ;)
OdpowiedzUsuńMiło mi, że moje twory Cię zmotywowały do dalszego pisania. To dla autora wiele znaczy. ^^
UsuńNo i doczekaliśmy się... Wielkie dzięki za kolejny rozdział. Wena życzę i pozdrawiam
OdpowiedzUsuńTaajemniczo sie zrobilo ( nawiazuje do postaci w barze). Moje przeczucia byly sluszne i jednak nici z nocy poslubnej. Riven to straszny duren... czy on kiedykolwiek mysli o kims innym poza soba ? Ehh, Aranel nie ma lekko.
OdpowiedzUsuńMam nadzieje ze wypoczelas ;3 pozdrawiam i weny zycze.
Nareszcie nowy rozdział! Jest świetny, to opowiadanie coraz bardziej mi się podoba.
OdpowiedzUsuńCiesze się że na razie noc poślubna się nie odbyła, Aranel nie był jeszcze na to gotowy.
Riven powinien bardziej się tym przejąć, jest nieodpowiedzialny.
Nie mogę się już doczekać nowego rożdziału.
Weny.
H.M
Ciekawi mnie ta tajemnicza postać.
OdpowiedzUsuńCieszę się, że Aranel poszedł spać xD Nie był gotowy jeszcze na tą noc poślubną.
Riven powinien go do tego jakoś przygotować.
Sądzę, że przez następne dni Aranel będzie miał dość ciężko.
Ale na pewno wszystko się ułoży ^..^
Rozdział był wspaniały i długaśny <(*o*)> (jak każdy)
Jestem ciekawa co wydarzy się w następnym @.@
(przez swoją nadmierną ciekawość piekło mnie pochłonie xD)
Zaczęłam lubić Terrika. Jest słodziutki ^^
Pozdrawiam~!
Życzę weny~!
no i pojawiło się czyyyyyste złłłłłłooooooooooo które zburzy ład i porządek tego stadła :P
OdpowiedzUsuńLalalulu;)
Witaj kochana;)
OdpowiedzUsuńTęskniłam za nowym rozdziałem i jak dobrze że mam Cię w Obserwowanych.
Inaczej bym nie widziała.
Aj już miałam nadzieję że wyślesz ich do łóżka.
Kochana ale przedłużasz ten moment nie powiem zaskakujesz mnie pod tym względem.
I kim jest ten tajemniczy mężczyzna?
Mam nadzieję,że nie zaszkodzi on naszym książętom.
I zgadzam się z powyższymi opiniami.
Terrick jest przeuroczy a jego rozmowa z Ravenem była wręcz genialna.
W ogóle sam rozdział niesamowicie mi się spodobał i pozostaje mi czekać na ciąg dalszy.
pozdrawiam serdecznie.
Nie ma to jak coś wspaniałego do poczytania po męczącym dniu w pracy :) No to zaczynam...
OdpowiedzUsuń1. "...a jego mąż był niezwykłym okazem..." - Co to, kurczę, Riven uważa Aranela za... konia? ;P (Nie mam nic złego na myśli, tak mi się po prostu skojarzyło). Mam nadzieję, że wkrótce się przekona, jaki to okaz mu się trafił :)
2. No, Riven ma szczęście, że nie zostawił męża gdzieś na środku korytarza. Jeden plusik dla niego.
3. Ale to nie zmienia faktu, że nadal mam ochotę go kopnąć. Oby zmienił się szybko, bo jak tak będę miała ochotę go kopać, to okrąży kulę ziemską.
4. "...– Ale, jak ja mam to zrobić? – Niby wiedział, jak łączą się sobą mężczyźni, ale nie znał techniki. Przecież to całkiem inne ciało. Jak on miał... Co jak się nie sprawdzi? (...) Skompromituje się (...) On wielki Riven Saeros pierwszy raz w życiu nie wiedział, co ma robić w łóżku z drugą osobą..." - No i dobrze mu tak ;P (Jestem dzisiaj w "bojowym" nastroju, więc Rivenowi może się dostać więcej niż zasłużył).
5. "...– Bo cię kocham głupku..." - Terrik jest fantastyczny. I Yavetil też. Koniec, kropka.
6. "...Terrik założył nogę na nogę, co spowodowało, że materiał ubioru opadł i odsłonił jego kolano.
– Całkiem zgrabne. – Uśmiechnął się Saeros.
– Możesz sobie oglądać nogi męża. – Zasłonił się szczelnie...." - Normalnie kocham Twoje teksty. Nie będę przytaczać wszystkich, bo musiałabym chyba skopiować pół rozdziału :)
7. Nie podoba mi się ta postać z gospody. Bardzo. Czuję kłopoty. Duże. No ale to dopiero 5 rozdział, więc coś musi się dziać.
Kurczę, ależ się rozpisałam... Jak rzadko. No to szybciusio kończę... Czekam z niecierpliwością na następny rozdział.
Pozdrawiam
Oj coś się szykuje, ciekawe tylko co takiego :D
OdpowiedzUsuńPozdrawiam!
I nie było nocy poślubnej... Mam nadzieję, że jak już będzie, to Riven będzie wiedział, co zrobić. I że będzie delikatny.
OdpowiedzUsuńKurcze, zżera mnie ciekawość co to za postać w gospodzie.
Rozdział świetny, cała historia wspaniała i wybacz, że tak krótko, ale padam. Nie mam ostatnio zbyt wiele wolnego czasu ;/
Pozdrawiam i weny :*
Kochana Luano, jesteś wielka!
OdpowiedzUsuńPo prostu Twoje blogi wymiatają !
Uwielbiam je.
(ale konstruktywnie :))
Dziękuję że udało ci się dość wcześnie wstawić rozdział, ale wieczorem miałam taką malutką nadzieję, że nas uraczysz dodatkowym rozdziałem w nagrodę :)
Ale to tylko tak, nie nalegam :)
Pozdrawiam
pseudopisarka
Witam, witam,
OdpowiedzUsuńcudowny rozdział, Raven nie wie jak się do tego wszystkiego zabrać, jeszcze wyciągał rano z łóżka Terrika ;] Cóż za nieodpowiedzialność pozostawić męża samego, aby on sam pożegnał wszystkich gości... ach... Czyżby w powietrzu wisiał jakiś spisek?
Dużo weny życzę Tobie...
Pozdrawiam serdecznie i gorąco Basia
jestem zachwycona rozdziałem :D i szczerze mówiąc nawet się cieszę że tej nocy do niczego nie doszło. Obaj muszą się do tego przygotować psychicznie, a Riven musi się jeszcze dokształcić :D. Ciesze się że sam na to wpadł bo widać że nie chce skrzywdzić męża. Ale nie powiem strasznie nie mogę się doczekać ich pierwszego razu :D. Na pewno będzie ciekawy XD
OdpowiedzUsuńBiedny Yavetil niech on o siebie dba, nie chce żeby go bolało bo bardzo go polubiłam od pierwszej chwili. Terrika również, i tak czytając odnoszę wrażenie że tylko on potrafi jakoś "zapanować" nad Rivenem. Może dzięki temu ze po 1 nie może mu rozkazywać, a z drugiej strony może mu nawrzucać jako przyjaciel :)
No i ostatnie.... pojawił się czarny charakter. Ciekawi mnie kto jest jego celem. Pierwsza myśl to że to będzie Aranel, ale już się nauczyłam żeby w twoich blogach nie zakładać nic z góry. Strasznie jestem ciekawa co się będzie działo... też poza sypialnią XD
Weny, weny i jeszcze więcej weny ^^
Nie myliłaś się, Luano pisząc poprzedni, że będę miała co czytać. Wróciłam z wyjazdu i muszę przyznać, że jestem bardzo mile zaskoczona.
OdpowiedzUsuńSzczerze mówiąc myślałam, że w tym odcinku dojdzie do cielesnego zbliżenia, ale Ty jak to masz w zwyczaju zaskakujesz i jednak nie doszło do tego. Nawet się z tego cieszę, bo jakby tak szybko się wszystko toczyło to nie byłoby się czym rozkoszować. Ty jednak umiejętnie rozkładasz wydarzenia w czasie i dzięki temu możemy się cieszyć świetną lekturą.
Niepokoi mnie ten tajemniczy, jak mniemam , czarny bohater. Martwi mnie, że może chciać zniszczyć małżeństwo Rivena i Aranela.
Terrik i Yav są obłędni. Uwielbiam ich. Uważam, że są dla siebie stworzeni.
Pozdrawiam gorąco
Desire
Czułostki są fajne :) Ja też się ich nie mogę doczekać :P Z jednej strony to dobrze, że Riven i Aranel nie spali ze sobą, tak dosłownie to spali w jednym łożu, ale wiesz o co mi chodzi :P Po za tym dobrze, że Riven chce zatroszczyć się o kochanka, tylko coś mnie w nim nie pokoi. "ciemna postać" jak to zawsze mówię... lubię antypatycznych bohaterów:P Więc się nie mogę doczekać. Mam nadzieję, że Aranel na spokojnie zagości w domu króla, bez żadnych problemów :) Wiesz, że Araliel powstał dzięki Aranelowi? :P
OdpowiedzUsuńNie mogę się zdecydować, czy Riven jest bardziej słodki, czy denerwujący. Trochę szkoda, że się ze sobą nie przespali, ale mam nadzieję, że wymyślisz coś mega:).
OdpowiedzUsuńLubię bardzo Aranela. Mimo kalectwa i tego, że jest w zupełnie nieznanym sobie miejscu z daleka od domu,trzyma się naprawdę dobrze. Jasne, boi się, ale radzi sobie ja prawdziwy mężczyzna. I jest dojrzały. Riven za to zachowuje się jak dzieciak, któremu ktoś nie dał lizaka. Cenię go jednak za to, że w związku z Aranelem postawił na szczerość.
Z niecierpliwością czekam na newsa!
Pozdrawiam!
już jutro nowa notka ^^
OdpowiedzUsuńBoże, ale chciałabym, żeby to już było dziś! czekamy :)
czekam i czekam a tu nic :/ jest szansa na rozdział przed 13:15? Bo jadę na maturę z geografii i się przez Ciebie skupić nie będę umiała :P
OdpowiedzUsuńTrzymasz w napięciu dziewczyno O_o
OdpowiedzUsuńTa zakapturzona postać zaczyna mi się podobać, w prowadza do opowiadania ciekawości a zarazem napięcia.
Czy ta postać w kapturze chce zabić Aranela ??? To by była w tedy zaje***** Akcja :D
Pozdrawiam
Misiaczek