24 września 2011

Gdy muzyka w duszy gra - Rozdział 18

Proszę o szczere komentarze i dziękuję za te, które zostawiłyście/zostawiliście (nie wiem, czy jakaś płeć męska odwiedza tego bloga), pod poprzednim rozdziałem. :*

Kolejny ukaże się za tydzień dopiero w poniedziałek, a to z powodu mojego wyjazdu, chyba, że zostanie odwołany. I od przyszłego tygodnia rozdziały będą zawsze w poniedziałek.

Rozdział sprawdzała Ay. :*




***


Piękny, słoneczny dzień chłopcy wykorzystali na odpoczynek na dworze czynnie lub biernie. Seiki szalał z Isao na korcie, pragnąc chociaż zremisować, podczas gdy jego brat wdał się w interesującą rozmowę z Noriko, która została u nich na noc. Nie wiedział, że mają ze sobą tyle wspólnego. Jednym z marzeń ich obojga są podróże na inne kontynenty. Mimo że była szalona, jak jego brat, to nie przeszkadzało mu to. O rodzicach wolał na razie nie myśleć. Nic mu nie zepsuje takiego cudownego dnia.
Tomiji leżał na leżaku, czując pieszczotę słonecznych promieni na swojej skórze. Cieszył się, że lekarz zmienił mu leki, po których nie słabł na słońcu. Powstrzymywał się przed wysłaniem smsa do Akiego. Chłopak był w szkole i nie chciał zawracać mu głowy, chociaż wiedział, że nastolatek bardzo by się ucieszył, a wakacje zbliżały się wielkimi krokami i w szkole panował większy luz. Sam ciągle miał w pamięci filmy i wstępował w niego strach, że jeżeli nie będzie w stanie tego zrobić, kiedy on i Aki... a naprawdę brał to pod uwagę, zawiedzie go. Owszem sceny, na które patrzył, podnieciły go, ale nie do tego stopnia, by nie mógł zasnąć bez zaspokajania swoich potrzeb. Niestety, przejmował się na wyrost, przez co obawy, że zawiedzie piwnookiego intymnie, nie pozwalały mu na spokojnie przystosować się do tego, aby w przyszłości odważyć się go pocałować.
- I jak? - szept przy uchu sprawił, że prawie podskoczył wyrwany ze swych myśli.
- Keizo, nie strasz mnie, człowieku.
- Za bardzo jesteś strachliwy. Ciekawe, o czym to tak intensywne myślałeś – przysiadł na jego leżaku, przez co zielonowłosy musiał podkulić swoje długie nogi.
- Nie twoja sprawa.
- Uuuu, podobały ci się – Kei wyglądał na uradowanego.
- Mogą być – bez pytania wiedział, o co przyjacielowi chodzi.
- Ha, mogą, mogą. Teraz już nie powiesz, że nic nie wiesz na temat kontaktów męsko-męskich. Jak się spało?
- Spadaj.
- Nie jesteś dziś rozmowny. Wiesz może, gdzie jest Haruki?
- W kuchni. Zasłaniasz mi słońce.
- Opalaj się, aby pewna osoba miała na co patrzeć – klepnął go w łydkę.
- Patrzeć, też mi coś.
- Zadzwoń do niego.
- Jest w szkole. Skąd wiesz, że chcę...
Keizo sugestywnie popatrzył na komórkę w ręce przyjaciela.
- Och, Tomi, wpadłeś – roześmiał się i wstał. – Idę zwiedzić kuchnię.
Wszedł do domu, gdzie było przyjemnie chłodno w porównaniu do upału panującego na dworze.

***
Haruki rozwałkował jeden kawałek ciasta na cienki placek. Miał zamiar zrobić te same ciastka, które upiekł dla lidera, aby mu podziękować. Teraz postanowił je zrobić, by sprawić chłopakowi przyjemność, a i inni na tym skorzystają. Wpadł na to z samego rana, kiedy się obudził. Wtedy Keizo już nie było w łóżku, a on mógł mile powspominać te ciepłe chwile nocą.
- Co robisz? - od razu zapytał Ueda, gdy wszedł do kuchni.
Miał na sobie tylko krótkie szorty i japonki. Haruki zapatrzył się na niego.
- Ekhem. Ciastka.
- Czyżby te ciasteczka? - aż mu ślinka pociekła.
- Aha.
- Upiekłeś już jakieś? - Kei przesunął swymi szarymi oczami wokół.
- Nie. Dopiero zacząłem je robić.
- A mogę ci pomóc? – może dzięki temu Haruki pozwoli mu pierwszemu skubnąć choćby mały okruszek już upieczonego wypieku? A poza tym spędzi z nim więcej czasu. I pomyśleć, że na początku ich znajomości nie chciał na niego patrzeć. Nie, patrzeć chciał, ponieważ co by nie mówić, jak był nastawiony do nowego wokalisty, to chłopak przedstawiał dość smakowity kąsek.
Hamada na jego propozycję uśmiechnął się pod nosem. To będzie ciekawe doświadczenie.
- Wykroisz ciastka, a ja skończę wyrabiać drugie ciasto – nim się obejrzał, Keizo już stał obok.
- Pokażesz, jak mam je wykrawać?
Zielonooki popatrzył na niego ze zdziwieniem.
- Żartujesz sobie?
- Nie. No, Haru, wierz mi, że ja nigdy tego nie robiłem.
Chłopak nadal wyglądał, jakby był nieprzekonany, co do prawdziwości jego słów, ale podał mu jedną z foremek.
- To jest foremka. Kładziesz ją na cieście, dociskasz i wykroisz serce lub kółko. Zależy, którą weźmiesz.
- A drzewka też mogę wykroić? - Ueda zapytał jak mały chłopiec.
- Ty sobie żarty stroisz – Haruki zajął się drugim ciastem.
Keizo odwrócił go przodem do siebie.
- Nie wyśmiewam się z ciebie. Z tym drzewkiem to był zwykły, głupi żarcik – pocałował go lekko. - Są tylko foremki okrągłe i w serduszka?
- No... nie mamy innych kształtów.
- To wytnę same serca – stwierdził lider.
Hamada tylko kiwnął głową, ale zauważył, że Kei nic nie robił. Nie wierzył, chłopak znał się na wielu rzeczach, ale na tym nie? Westchnął i wziął jedną z foremek.
- Robisz to tak. Kładziesz na przykład tutaj... – przerwał, gdy Ueda położył swą dłoń na jego dłoni, która trzymała foremkę - ... i wykrawasz. O tak.
Razem wykroili serce, po czym spojrzeli sobie w oczy.
- To serce zamawiam dla siebie – rzekł szeptem białowłosy.
- Wiesz... że... no... Wykrawaj – wysunął dłoń spod jego i powrócił do wyrabiana ciasta. – Moje serce też do ciebie należy – pomyślał o tym, czego nie umiał mu powiedzieć. Podrapał się wierzchem dłoni po nosie. Kiedy sięgnął po kawałki czekolady, Keizo zaczął się śmiać.
- Co znów? - spytał Hamada.
- Masz piękny nosek.
Haruki zmarszczył brwi i podszedł do małego lustra zawieszonego tuż pod dużym prostokątnym zegarem. Mąka na jego nosie wyglądała... dość ciekawie. Wytarł ją i powracając do ciasta, wziął się za rozwałkowanie.
Lider przerwał swoje zajęcie i postanowił się zabawić. A co? Jak Seikiemu wolno, to jemu tym bardziej. Nabrał na palce trochę białego proszku i narysował dwie smugi w stylu indiańskim na policzku chłopaka.
- Teraz wyglądasz jak wojownik. Pozwól, że poprawię drugi policzek.
- Tak się chcesz bawić? - był naprawdę rozluźniony, więc nabrał trochę śmiałości przy tym chłopaku. Zrobił podobne ślady na twarzy lidera z tym, że dołożył je na nosie i czole.
To zaskoczyło białowłosego, nie spodziewał się tego po tym nieśmiałku i aż mu serce mocniej zabiło na myśl, że chłopak przy nim pozwala sobie na coraz więcej rzeczy. Nie omieszkał nie oddać malunku i już chwilę później obaj mieli twarze, szyje, a nawet włosy upaćkane w mące. Keizo dodatkowo miał brudny tors, a Haruki koszulkę.
- Te ciastka... - próbował mówić zielonooki, usiłując odepchnąć rękę, która koniecznie chciała zostawić na nim kolejną porcję mąki - ... nie zostaną zrobione do wieczora. Aj.
Keizo chwycił go mocno, przytrzymując w talii i przyciągając do siebie.
- Zaraz je zrobimy, tylko trzeba je troszkę posłodzić.
- A... ale do... dodałem cukru.
- Nie o taki cukier mi chodziło – sięgnął jego ust. Nie obawiał się zapalenia gardła, gdyż na takie choroby dziwnym trafem był odporny. Czuł, jak chłopakowi uginają się nogi, kiedy trącił językiem jego język, zapraszając go na wspólny taniec. Oba narządy splotły się ze sobą wręcz w idealnej zgodzie. Ueda musiał przyznać sobie nagrodę, bo to on nauczył Harukiego całowania. Chłopak był pojętnym uczniem.
Kochał te usta, ręce błądzące po plecach i całego chłopaka. Włącznie z jego wadami i zaletami. Gdyby tylko Kei pokochał jego...
- Nie wiedziałem, że robienie ciastek na tym polega.
Odskoczyli od siebie, jakby zrobili coś zakazanego, kiedy w ich intymną chwilę wdarł się głos perkusisty.
– Co się tak odsuwacie? Przecież wiem, co i jak. Nie przeszkadzajcie sobie. Kontynuujcie, panowie. Ja tylko wezmę coś do picia i już mnie nie ma. Mam tylko prośbę, nie dodawajcie specjalnego składnika do ciasta – puścił im oczko.
Haruki przez chwilę myślał, o czym mówi Seiki. Gdy w końcu dotarło do niego, co za składnik miał chłopak na myśli, zarumienił się, co i tak było niewidoczne pod białą maską. Poszedł umyć pod kranem ręce.
Kei tylko przetarł twarz dłonią, brudząc ją dotkliwiej. Udawał, że nic nie słyszał.
Seiki wyjął z lodówki dwie litrowe butelki wody cytrynowej niegazowanej i odwrócił się do nich ze swoim firmowym zadziornym uśmieszkiem.
- Mam powiedzieć wszystkim, by przez następną godzinę nikt tu nie wchodził? A może potrzebujecie więcej czasu?
- Zmykaj, zanim coś złego ci zrobię – lider rzucił ostrym spojrzeniem, w którym i tak nie umiał ukryć nuty rozbawienia.
- Kei, ty się dobrze bawisz – stwierdził Seiki. – I do tego potrafisz przebywać w takim bałaganie. Nasz pedancik się zmienia.
Ueda wziął łyżkę do przewracania naleśników i rzucił nią w chłopaka. Niestety, ku jego niezadowoleniu, trafiła w ścianę.
- Za nic nie masz cela – rzekł perkusista. – Mam nadzieję, że kiedy jest potrzeba, to potrafisz wycelować dobrze. Wiesz, co mam na myśli – zmył się od razu po wypowiedzeniu tych słów.
Keizo zawarczał, a Haruki prawie spalił się z zażenowania. Doskonale wiedział, co chłopak miał na myśli. Czy to aż tak było widać, że on był „na dole”?
- Co za chłopak – mruknął Keizo. – Stało się coś? – zapytał, widząc dziwną minę Haru.
- Nie. Seiki jest fajny – zabrał się za wykrawanie ciastek. – Proszę, umyj ręce i pomóż mi.
- Jesteś zdenerwowany. O co chodzi?
- No... bo Seiki mówi takie rzeczy... um... no, jakby to było widoczne, że ja... nieważne. Po prostu się wstydzę, jak on otwarcie mówi o pewnych sprawach. Jak chcesz, to pomóż mi, ale nie słodź więcej ciastek.
- Na ten raz wystarczy – nie pytał, o co chodziło chłopakowi, widząc, że to go krępuje. – Posłodzę kiedy indziej.
Tym razem w spokoju dokończyli ciastka i pół godziny później kończyły się piec. Piekarnik był duży, więc z powodzeniem mieściła się w nim blacha mieszcząca sto ciastek, dzięki czemu szybko się z tym uporali. Kiedy dopiekała się ostatnia porcja, zabrali się za sprzątanie całego bałaganu.
Do kuchni wszedł Tomiji.
- Dlaczego Seiki zabronił nam tu wchodzić?
- Powiedział wam coś takiego? - zapytał Ueda.
- To było coś takiego: „Kuchnia zamknięta, ciastka się robią i niech nikt nie waży się im przeszkadzać, bo inaczej nie przeżyjecie, jak im przeszkodzicie”. Nie wiem tylko, czy miał na myśli wypiek czy was. Jego słowa były dość chaotyczne.
- Sądził, że będziemy tu robić nie tylko ciastka – Ueda przejechał mopem po kafelkach.
- Aaaaa. Szukałeś Harukiego, by zrobić ten bałagan?
- Hm? - Kei podniósł głowę.
- Szukałeś go.
- Mnie? - wtrącił Hamada. – Po co?
- Po co... Czekaj... A, lekarz dziś po południu wpadnie cię zbadać. Dzwonił do mnie.
- Aha.
- Wystygły już te upieczone? - zapytał lider, nie określając do końca, co miał na myśli.
- Ostudzą się, a potem chcę jeszcze zrobić polewę lub lukier – odpowiedział Haruki.
- Wolę lukier – uśmiechnął się... słodko.
Tomi z niedowierzaniem pochylił głowę. Nie poznawał swego przyjaciela.
- Pomóż nam posprzątać, to dostaniesz ciastko – zaproponował Ikedzie białowłosy.
- Nie tykam mopa, a ciastko i tak dostanę. Coście w ogóle robili, że tak narozwalaliście... dobra, nie chcę wiedzieć – podniósł ostrzegawczo dłoń.
- Nic nie robiliśmy. Na pewno nie to, co sobie wyobraziłeś – powiedział lider.
Haruki uśmiechnął się, zerkając na Keizo. Te chwile, które dla niego były takie zwyczajne i miłe, zapamięta na zawsze.

***
Po południu lekarz zbadał Harukiego i był zdziwiony, że chłopak jest prawie zdrowy.
- Moi pacjenci zazwyczaj chorują na anginę przez dwa, a nawet trzy tygodnie, więc albo ten nowy antybiotyk jest taki dobry, albo opieka.
- Pewnie jedno i drugie – ubrał koszulkę.
- Przepiszę ci jeszcze jeden lek i witaminy.
- A co ze śpiewaniem? Muszę uczestniczyć w próbach.
- Nie mam zastrzeżeń, co do tego, ale rób sobie długie przerwy i nawilżaj gardło – doktor uśmiechnął się i podał mu receptę.
- Odprowadzę pana.
- Dziękuję.
Zeszli na dół, po czym Hamada pożegnał się z lekarzem. Wyszedł do ogrodu, gdzie cały zespół siedział wokół stolika i omawiał z menedżerem jutrzejszy program. Zajadali się ciastkami, popijając je kawą. Usiadł obok Uedy i wsłuchał się w rozmowę.
- Mam nadzieję, że nie wystrzelisz ze swoimi nerwami – Natsuo popatrzył na lidera. – W programie będzie potrzebne opanowanie i spokój.
- Jedyne, co chcę, to wyjaśnić wszystkim pewne sprawy, ale jeżeli ten reporter mnie wnerwi i zacznie jakieś gierki, to nie ręczę za siebie.
- Przyłożysz mu? - zapytał Seiki.
- Pewnie, że nie – zaprzeczył.
- Wy, chłopaki, również musicie powiedzieć, jaki macie stosunek do Keizo i Harukiego, a także do tego, co jest między nimi.
- Pewnie, menedżerze, pokażemy im, co znaczy przyjaźń – powiedział perkusista.
Haruki obawiał się tego programu. Nie wiedział, czy będzie w stanie cokolwiek powiedzieć. Wiedział, że głównie chodziło o przyznanie się oficjalnie do swego homoseksualizmu i wyjaśnienie osobom piszącym oszczerstwa paru rzeczy, ale dla niego nie było to łatwe.
- To omówimy teraz wasz grafik po urlopie – Natsuo wziął spis. - Kończycie pracę nad płytą i macie spotkanie w fanami. Autografy, rozmowy... zresztą, wiecie, o co chodzi. W przyszłym miesiącu czeka was kilka koncertów, w tym jeden charytatywny na rzecz niepełnosprawnych dzieci jednego z ośrodków opieki specjalnej. Planujemy, żebyście przed koncertem odwiedzili dzieciaki, które bardzo chcą was spotkać. Z tym, że dyrekcja ośrodka nie chce się na to zgodzić.
- Oczywiście, do zdobycia pieniędzy jesteśmy dobrzy, ale do takich spotkań się nie nadajemy, gdyż wyobrażają sobie nas jako złych i okrutnych – powiedział Seiji. – Według nich skrzywdzimy dzieciaki?
- Nie wiem, co tam sobie wyobrażają, ale na pewno nie chcą im sprawić przyjemności. Tylko kasa ma znaczenie. Przejdźmy dalej...
- Ja muszę spadać, to mnie nie dotyczy – Tomiji wstał. – Mam spotkanie.
Unikał oczu białowłosego, gdyż i tak wiedział, że zobaczy w nich nieograniczoną radość.
Haruki odprowadził wzrokiem zielonowłosego. Miał nadzieję, że pierwsza randka kuzyna będzie udana.

***
Tomiji dokładnie zaplanował cały wieczór. Kolacja, kino, spacer po jednej z najpiękniejszych ulic i obejrzenie laserowej iluminacji, która zostanie wykonana na przygotowanym do tego miejscu. Potem odwiezie chłopaka do domu i... no właśnie, i tu jest pies pogrzebany. Co dalej? Pocałuje go? Tego będzie oczekiwał Aki, ale to chłopak i równie dobrze może sam pocałować jego. Z tym, że randka nie zawsze musi kończyć się pocałunkiem. A może musi... W każdym razie powinna. Pocałować czy nie pocałować, oto jest pytanie. A jak Aki za dużo będzie chciał, a on faktycznie nie będzie w stanie mu tego dać? W kółko o tym myślał. Z drugiej strony, Kaima obiecał dać mu czas. Zaczynał się denerwować, przez co narastała w nim panika. Uspokojenie się było pierwszą rzeczą, którą musiał wykonać, kiedy parkował przed domem nastolatka. Nie mógł zepsuć mu wieczoru. Poza tym, po co zamartwiać się na zapas? Podobno dobrze jest wszystko zostawić naturze.

***
Aki spojrzał ostatni raz w lustro. Oczy mu błyszczały z ekscytacji. Ma randkę ze swoim idolem. Idolem, którego kocha. Ręce pociły mu się z nerwów, a żołądek zawiązał w mały supełek, który zacisnął się na głos podjeżdżającego samochodu. Wziął głęboki oddech i podskoczył na odgłos melodii wygrywanej przez dzwonek. Otworzył drzwi.
- Cześć, Tomi.
- Hej. Gotowy?
- O, panie Ikeda – za plecami piwnookiego ukazała się głowa matki. – Dobry wieczór.
- Dobry wieczór – ukłonił się. – Ja... my...
- Wiem, wiem – machnęła ręką. – Oczy matki wiele widzą. Bawcie się dobrze – wypchnęła syna za drzwi i je zamknęła.
Aki omal nie wpadł na wokalistę, ale utrzymał równowagę.
- Wybacz, ale ona wie. Domyśliła się. Nic jej nie powiedziałem. Nie gniewaj się. Jeżeli nie chcesz już się ze mną spotkać, to zrozumiem – Aki był tak niepewny tego, co łączy go z Tomijim, że w jego wyobraźni każda sytuacja była powodem do zerwania.
- Ej, Akiś, spokojnie. Nie przeszkadza mi, że twoja mama wie. Jedziemy?
- Na pewno?
- Widzę, że nie ma nic przeciw, więc... No chodź.

Tomiji zawiózł go pod luksusowy budynek restauracyjny. Kiedy do niego weszli, zostali zaprowadzeni do prywatnej sali. Pośrodku pokoju stał kwadratowy stół. Został nakryty białym obrusem, na którym leżała beżowa serweta, której rogi zostały wykończone szydełkiem i przypominały bukiet kwiatów. Porcelanowe talerze i srebrne sztućce czekały na podanie dań, a kieliszki zarówno do wina, jak i wody, stały obok nich.
- Prywatna sala? - zapytał Aki, kiedy zostali sami. Czyżby Tomi się go wstydził?
- Tutaj będziemy mieli spokój. Wybacz, ale dawanie autografów w czasie randki nie wygląda dobrze. Proszę, usiądź – wskazał ręką krzesło.
- Wszystko wygląda przepięknie.
Kelner przyszedł minutę po tym, jak zajęli swoje miejsca i podał im menu.
- Zamawiaj, co chcesz, Aki.
- Podać wino?
- Poprosimy wodę – powiedział Tomi. Nie zamierzał rozpijać nastolatka, a sam prowadził. – A ty bierz menu i zastanów się, na co masz ochotę – popatrzył roześmianym wzrokiem na piwnookiego.

Pół godziny później w czasie posiłku rozmawiali o wszystkim i niczym. Aki był szczęśliwy, że za tydzień ma już wakacje.
- Tamtego roku wyjechałem na obóz przetrwania, ale teraz nie zamierzam się nigdzie ruszać. Wolę ten czas spędzić z tobą, o ile jeszcze będziemy razem. To znaczy... - zawiesił głos. – Bo, Tomi, ja cię przepraszam, że tak nagle wtargnąłem w twoje życie z buciorami – kontynuował, nie patrząc na niego, inaczej nie będzie w stanie nic wyznać. – Zburzyłem twój spokój, mówiąc, że cię kocham.
- Aki, jaki spokój? - odłożył sztućce. - Mówiłem ci, że od pewnego czasu nie byłem spokojny. Chyba od czasu pierwszego meczu. Patrzyłem tylko na ciebie. To się chyba wtedy zaczęło. Chyba... za dużo tych chyba – po raz pierwszy poczuł się niezręcznie. – Powiedziałem, że zależy mi na tobie. Inaczej bym nie proponował, żebyśmy byli razem. Dlaczego o tym mówimy? Przeciez wyjaśniliśmy sobie wszystko.
- Ale gdyby nie ja... to nadal żyłbyś normalnie – przesunął widelcem kawałek szparagi. Po co w ogóle to mówi, zamiast cieszyć się z takiego obrotu spraw?
- Nie wiem, czy do tej pory było „normalnie” - mruknął Tomiji.
- Dlaczego nie wiesz?
- A jeżeli się oszukiwałem? Przecież nie zależało mi na żadnej dziewczynie, one były tylko do... no wiesz... a z tobą jest inaczej.
- Pewnie, bo mnie bardzo lubisz, ale nie pragniesz, to nic dziwnego, że jest inaczej – pomyślał piwnooki. – Tomi, ja chciałbym, żebyś nie robił tego, bo...
- Aki, nie robiłbym czegoś, czego nie chcę. Powiedz mi raczej, co będziesz robił w wakacje – chciał zmienić temat, bo nastolatek robił się coraz bardziej smutny i czerwony jak burak.
- Proszę? - podniósł głowę. – Aaaa, wakacje. Jeszcze nie wiem. Chciałbym, by były wyjątkowe – odwrócił wzrok.
- Dobrze wykorzystamy te wakacje – wokalista wyciągnął rękę i dotknął jego dłoni.
Piwnooki zadrżał.
- Ppp... po zakończeniu roku mam mmmecz, przyjdziesz? - zaczął się jąkać. - Jjeżeli nie chcesz, tto powiedz.
- Aki, lubię patrzeć, jak grasz. Wtedy w aucie powiedziałem te rzeczy, aby cię odtrącić. Chcę być na każdym meczu, w którym ty grasz – zabrał rękę i napił się wody. Wykonał ten gest nieświadomie, ale był zadowolony, że to zrobił.
- Fajnie – ucieszył się nastolatek. - Uch, najadłem się. Smaczne jedzenie tu mają.
- Najlepsze. Nie tak dobre, jak robi Isao, ale wystarczające, by być zadowolonym z posiłku. To co, zbieramy się i jedziemy do kina? Za godzinę mamy horror.
- Co? - pisnął. Tylko nie to.
Tomiji roześmiał się, wstając.
- Nabrałem cię. Widzę, że boisz się horrorów, więc spokojnie, to komedia. A potem zabieram cię w jeszcze jedno miejsce.
- A gdzie? - odłożył serwetkę i podniósł się z wygodnego krzesła.
- Spodoba ci się.
- A rachunek?
- Mam tu otwarte konto – otworzył drzwi i przepuścił chłopaka przodem.
- Jak dżentelmen – wymsknęło się piwnookiemu. – Nie jestem dziewczyną.
- Wiem, że nie jesteś – uśmiechnął się do niego. - Tak zostałem wychowany.
- A, to spoko – Aki poczuł, jak policzki pieką go żywym ogniem. Mimo że nie był dziewczyną i po zapewnieniu tego przez zielonowłosego, pochlebiło mu takie zachowanie jego chłopaka. Och, jego chłopaka. Nadal nie mógł w to uwierzyć.

W kinie czas zleciał im szybko. Obaj doskonale odpoczęli przy filmie. Następnym punktem, który był na liście planów wokalisty, była iluminacja. Auto zostawili na strzeżonym parkingu i spacerem podążali w wyznaczone na pokaz miejsce. Aki gadał jak najęty, zacierając tym swoją nerwowość. Miał tylko nadzieję, że nie zanudza zielonowłosego, ale po jego reakcjach i pytaniach, które zadawał, widział, że ciekawiło go to, o czym mówił nastolatek. Piwnooki najchętniej chwyciłby za rękę swojego chłopaka, ale powstrzymywał się przed tym. Obawiał się, że Tomi by się wściekł, a chciał na razie ukrywać ich związek.
Tomi zapłacił za wejście na olbrzymi kilkuhektarowy plac. Przysiedli blisko siebie na wysokiej skarpie, czekając na rozpoczęcie świetlnego przedstawienia. Światła wielkich halogenów pogasły. Wokół zapadła ciemność, a szmer rozmów ucichł, kiedy rozbrzmiały pierwsze akordy instrumentalnej muzyki. Wtedy w górę wzbił się pierwszy snop laserowego błysku i rozszczepił się na kilka innych, a za nim podążyły drugi i trzeci. Promienie zaczęły się ścigać i oplatać wokół siebie jak kochankowie, po czym zniknęły. Na ich miejscu pojawił się olbrzymi smok i przesuwał się po niebie niczym wielki potwór mający połknąć widzów.
Aki, urzeczony widowiskiem, patrzył w niebo. Nigdy nie był na takim pokazie. Podobało mu się, a najbardziej to, z kim je oglądał. Gdyby jeszcze Tomi go objął, to poczułby się jak w bajce. Za dużo by chciał na raz. Ważne, że chłopak siedział obok i że stykali się ramionami.
- Jest pięknie.
- Prawda? - popatrzył na nastolatka.
Chłopak kiwnął głową i odwrócił twarz do Tomijiego. Wpatrzył się w jego oczy. Ikeda prawie zachłysnął się powietrzem, kiedy ich twarze znalazły się blisko siebie. Jego serce przyspieszyło swój bieg, w ustach zaschło. Oczy nastolatka błyszczały niczym dwie iskierki i patrzyły tak... wyczekująco? Delikatny wietrzyk poruszył włosami nastolatka.
To jest idealny moment na pocałunek.”
Odezwał się cichy od wczoraj głos w jego umyśle. Idealny moment?

28 komentarzy:

  1. Yay..
    Ekstra..
    I ogólnie mrau..:D
    Tylko trochę krótkie.

    DoDo^.^

    OdpowiedzUsuń
  2. Pieczenie ciasteczek......... aż zachciało mi się jednego spróbować :) Seiki i jego komentarze rozbawiły mnie do łez. Biedny Haruki się zawstydził. Jestem ciekawa czy przyzna się liderowi do tego o czym pomyślał po komentarzy Seikiego i czy wtedy lider pozwoli mu......... marzenia ściętej głowy ?? :) No i zaczęła się randka Akiego. Jestem ciekawa czy zakończy się tym pocałunkiem czy może czymś więcej :)
    Renata

    OdpowiedzUsuń
  3. Sprawdzany czy nie, jest po prostu cudowny... Uwielbiam to opowiadanie... Tylko ile razy mogę to powtarzać, hi-hi??

    OdpowiedzUsuń
  4. Urwało mi rozdział podczas w stawiania na "Podać wino", więc poprawiłam i zapraszam na końcówkę notki.

    OdpowiedzUsuń
  5. Czy ja mam Ci teraz zrobić jakąś krzywdę????????? :) Czekam na kontynuację
    Renata

    OdpowiedzUsuń
  6. Renatko, krzywdy mi nie rób, bo nie będziesz miała dalszego ciągu. :D

    OdpowiedzUsuń
  7. Wczytuję się w to od ponad godziny. Bardzo powoli. Taki kochany ten rozdział. Ciekawe czy Tomi go pocałuje. Mam nadzieję, że tak. No chociaż tak delikatnie.. ;( Aki jest przeuroczy.
    Uwielbiam wzajemne relacje Keizo i Harukiego. Pieczenie ciasteczek było doskonałe. Nieśmiałość Harusia jest słodka, choć nie obraziłabym się gdyby jeszcze bardziej ją przełamał.
    Naprawdę miło się czytało, z niecierpliwością czekam na następny rozdział.

    OdpowiedzUsuń
  8. Uh. Jest tak jakby do "podać wino?" i dalej tekst jest od początku D: I nie wiem D:
    Czemu skończyłaś w takim momencie? Chyba będziemy się szlachtowały nawzajem xD Nie lubię cię za to o.o ale i tak cię uwielbiam n.n
    Chłopaki słodzą, och słodzą. I niech będzie jeszcze więcej TAKICH słodzeń : B

    OdpowiedzUsuń
  9. Dziś nie czytam, bo już późno jest... zostawię sobie na sutro (widziałam ciaastka ;3)
    Na razie informuję o nowym rozdziale u mnie xP

    OdpowiedzUsuń
  10. Nieeeee.. jak możesz w takim momencie xD
    Nareszcie doczekałam się ich randki i tak brutalnie przerywasz? Złaaa
    no to czekam na pocałunek? ciekawe czy będzie.. hyym, nie mogę się doczekać...
    oj no to największy minus - czekanie na kolejną notkę, a czas się dłuży
    no to czekam, bo tylko to mi pozostaje

    Rii-chan

    OdpowiedzUsuń
  11. ja dzisiaj tak szybciutko i króciutko, bo padam ze zmęczenie, a jutro rano wstaje. Wiesz , że Cię nie znoszę za takie zakończenie, w takim momencie ! ; p Ale cieszy mnie to , że chłopcy poszli na randkę i to że Kei i Haru ponownie zaczynaj sie do siebie zbliżać. Czekam na kolejną notkę z jeszcze wieszym zniecierpliwieniem, w końcu to chodzi o mojego Akiego ! xD

    OdpowiedzUsuń
  12. Super już nie moge się doczekac kolejnego rozdziału;)Normalnie brak mi słów aby wyrazic moją radośc

    OdpowiedzUsuń
  13. o kurcze, no jak moglas skonczyc na takim momencie...
    ale i tak bardzo ale to bardzo mi sie podobalo...
    pozdrawiam i zycze mnostwa weny:**


    katrin

    OdpowiedzUsuń
  14. Hehe akcja w kuchni była po prostu cudowna :)Keizo naprawdę bardzo się zmienił, na lepsze oczywiście.
    Co do randki Akiego i Tomiego... Sama chciałabym zobaczyć taki pokaz ^^ A ten moment na samym końcu jest bardziej niż idealny do pocałunku :D

    OdpowiedzUsuń
  15. Pieczenie ciastek było uroczę :D Po proszę więcej takich scen ^^
    Mam takie pytanko xD Czy opierałaś się na czymś pisząc swoje opowiadanie? Bo jakoś początek i ogólnie , że zespół, że nowy wokalista, że lider jest pedantem to strasznie mi się kojarzy z jednym serialem azjatyckim xD Wiadomo, że jest masa tematycznie podobnych rzeczy ale tutaj dość mocno rzucają mi się podobieństwa xD

    Kohaku

    OdpowiedzUsuń
  16. Niech on go pocałuje! Moment idealny, lepszego nie będzie! Nie cierpię takich zakończeń! Pff.. Teraz będę cały tydzień się zastanawiać, czy go pocałował czy stchórzył.
    A w kuchni słodziutko xD Ja też chce ciasteczka. Kei się stara odzyskać Harusia (:
    Weny!

    OdpowiedzUsuń
  17. scena w kuchni była słodka :3
    a randka Akiego i Tomiego.. no, fajna była, ale brakuje mi tam pocałunku albo "kocham cię" z ust Tomiego xdd. i w ogóle Aki jaki ostrożny.. nie powinien się tak martwić tym, czy Tomi zaraz z nim zerwie czy nie, tylko cieszyć się tym, że są razem :).

    Ay

    OdpowiedzUsuń
  18. Okrutny, ciasteczkowy potwór z Ciebie! xD
    Zabawiłam się trochę w betę ;P
    "Jak się spało?" - hahaha xD Kei, złośliwcze xD Ma, zwierzak satysfakcję, że pomógł przyjacielowi i jak mu jeszcze docina xD Poza tym moment z trzymanym telefonem przed Tomijiego i spostrzegawczością Uedy był kapitalny xD
    "Miał zamiar zrobić te same ciastka, które upiekł dla lidera, aby mu podziękować." - taaak, moje ciacha, moje ;3
    "Miał na sobie tylko krótkie szorty i buty japonki." w tym momencie wyobraziłam sobie, co by było, gdybyś nie dodała "butów"... Kei miałby na sobie japonki! Dwie zgrabne, przyczepione... xDDDD
    "Haru wierz mi, że ja nigdy tego nie robiłem." - wyrwane z kontekstu, ale chodzi o wykrawanie ciastek. No mistrzem kuchni to Ueda nie jest, ale żeby tego nie umieć? Zrozumiałabym sprawę z pączkami, bo z nich może uciec marmolada, ale ciasto? xD
    "pocałował go lekko" - uwielbiam, gdy się całują. Zawsze jest w tym (no, od ostatniego razu) coś tak czułego! A gdy Ueda położył swoją dłoń na Harusia... mmm ;3
    "-To serce zamawiam dla siebie" - aż mnie ciarki przeszły. Włoski na karku Harusia musiały się zjeżyć... xD
    "Chłopak był pojętnym uczniem." - w końcu uczył się od mistrza xD
    "Kontynuujcie panowie.(...) Mam tylko prośbę nie dodawajcie specjalnego składnika do ciasta" - Panowie xDDD Specjalny składnik chyba bym posolił/skwasił.../bo ja wiem, co?, ciastka, a wtedy trzeba by strasznie dużo cukru, aby wyrównać smak... ;3
    "Nasz pedancik się zmienia." - to się chwali xD Nie samym porządkiem człowiek żyje! *krzyczy spod sterty karteluszków, ubrań i szklanek* xD
    "Mam nadzieję, że kiedy jest potrzeba to potrafisz wycelować dobrze." - ha, Seiki nie musi się o to martwić. Już cela, to Ueda ma dobrego xD Trafia dokładniej i pewniej, niż w totka xDDD
    "-Wolę lukier – uśmiechną się... słodko." - uśmiechnął.
    "-Nie tykam mopa, a ciastko i tak dostanę." - mój tekst! xD Tomiś, przybij piątkę xD
    "albo ten nowy antybiotyk jest taki dobry, albo opieka." - stawiałabym na obydwa, choć opieka zdaje się wyczyniać cuda... Aaa, to ja teraz wiem, dlaczego Hamada tak szybko zdrowieje - po pierwsze, choroby omijają Uedę, więc on jest pobiera i neutralizuje, a dwa, że je wyciąga jak bańki - tyle, że fajniejsza droga, bo za pomocą pocałunków xD
    "-Nie mam zastrzeżeń co do tego, ale rób sobie długie przerwy i nawilżaj gardło" - padłam śmiechem xDDD A jak ma sobie nawilżać gardło? Wiem, zboczona jestem, wieeem xD
    "wtem jeden charytatywny" - w tym.
    s"potkać z tymże dyrekcja ośrodka" - spotkać, z tym, że dyrekcja ośrodka.

    OdpowiedzUsuń
  19. "Potem odwiezie chłopaka do domu i... no właśnie i tu jest pies pogrzebany." - hulali po polu i pili kakao xD Po co do domu? Wzgórze, czy też polana... miejsce, na którym przebywają, może mieć lepszą funkcję... siedzi się na niej wygodnie, a w czasie chłodu zawsze można się objąć i po prostu cieszyć własną bliskością ;3
    "Z tymże randka" - tym, że
    "-Ej, Akiś spokojnie." Ej, Akiś. Spokojnie.
    "Został nakryty białym obrusem na którym" - obrusem, na którym
    "-Wykorzystamy te wakacje dobrze" - Lepiej brzmiałoby "Dobrze wykorzystamy te wakacje"
    "-Ppp... po zakończeniu roku mam mmmecz, przyjdziesz?" - jak uroczo się jąka xD Haha, ma większego "stresa", niż przed meczem ;P
    "-Fajnie – ucieszył się nastolatek. Uch, najadłem się. Smaczne jedzenie tu mają." - nie ma myslnika między opisem, a tekstem. Potem "Mają tu strasznie smaczne jedzenie", choć Twoja wersja pasuje do Akiego xD
    "To co zbieramy się i jedziemy do kina? Za godzinę mamy horror." - To co? Zbieramy się... Hah, horror xD Tomiś, no wiesz co? Żeby tak chłopaka straszyć? Hmm, w przyszłości możesz to wykorzystać. Nikt nie umarł od przytulania się w czasie filmu, a tak zawsze jest romantyczniej ;3
    "Widzę, że boisz się horrorów, spokojnie to komedia" po tych horrorach mogłaby być kropka i "spokojnie, to komedia.
    "które zadawał widział, że ciekawiło go to o czym mówił nastolatek." - interpunkcja. Obok siebie nie mogą być dwa czasowniki. zadawał, widział, że ciekawiło go to, o czym mówił nastolatek.
    "Chłopak kiwnął głową i odwrócił twarz do Tomijiego, wpatrzył w jego oczy." - o odwróciwszy się do Tomijiego... i dalej masz.
    Boję się tego, co zrobi Tomi... bo jeżeli Aki ma płakać, to coś mi się wydaje, że teraz... że ktoś ich rozpozna i Tomi spanikuje, albo coś...
    A tu trzeba czekać aż tydzień... kurcze, daj mi melisę, żebym to wytrzymała! xD Poza tym... nowy rozdział będzie już w moim nowym roku szkolnym O_O To się zapowiada... jeżeli będzie tak, jak myślę, czyli smutno, no to tematycznie podpasuje mi to pod pójście do szkoły xD
    Kochana, uwielbiam, no ;3

    OdpowiedzUsuń
  20. Widzisz, pisałam, że dodam w sobotę i jakoś się udało xD

    Oj tak xDD Ori to takie niedomyślne stworzenie. Ale! Nie, żeby Kriponowi chodziło jedynie o... no wiesz... unga bunga xDD On nie mógłby okazać mu tyle uczuć, czułości, ile by chciał, bo sam Ori w głębi duszy nie akceptował siebie, jako archanioła, więc nadal pozostawał na niższym szczeblu xD
    Daniel to ostry brat xD Staram się jakoś wykreować jego charakter. Staram się xDDD Dobre xDD On ma być... trochę śmieszny, ale przede wszystkim opanowany. W sumie to taki... dorosły no... jak... hmm... Syriusz Black xDDD
    Daniel zaskakuje, haha xD Mam dla niego zajęcie... przecież chłopak doskonale opiekuje się dziećmi, a nie ma ich kto wychowywać.. poświęcać im czas... medycznie opatrywać drobne ranki... ;>

    Tak ;P Gabi wpadłby w ogień, byleby zostać z Asem... w rzeczy samej i dosłownie xD

    O to mi chodziło - aby nieco ułaskawić tych, którzy stoją nade mną z widłami/nożami i czym tam bądź, oczekując nowin o Kio xD O nich będzie.. co najmniej rozdział lub dwa, zależy, jak to rozłożę. Ale najpewniej dwa, bo zastosuję "uwielbiany" sposób przerywania rozdziału xD

    Ciasteczka górą! A zabawa przy nich... mmm ;3 Jeżeli coś zostało, to ja poproszę na wynos xD

    OdpowiedzUsuń
  21. W poniedziałki będę w domu przed 17... mam plan zajęć. Mogłabym go skwitować ciągkiem znaczków, bo jak inaczej zrobić, gdy kończy się tak: pon.w domu o 16.30. wt-20, śr. ? nawet nie wiem, czy mam autobus przed 18.30, a zajęcia kończę o 16.45. czw. tak samo jak środa. piątek - no uff, do 11.15, w domu o 12.22. Za jakie grzechy, za jakie, się pytam!

    Aaa, czyli Kei kłamał.. po prostu wiarygodnie go obszedł, aby móc się pomiziać! A to cwaniak! xD
    "Kei, dokładnie wie, jak co i gdzie wkładać ;D" aż się kawa oplułam xDDD
    Dokładnie xD Przecież rodzice nie odmówią Ci ciacha xD
    Perwersie, Ty! xD Myślałam, że tylko mnie to nawilżanie gardła TAK się kojarzy xD
    Ahaha, niech no powie o tym Uedzie xDDD
    Hahah, póki co, miej brudne myśli do Oriona, bo chłopak napsuje nerw Miśkowi ;P Masz wiadomość z pierwszej ręki - w środę będzie druga przemiana Oriego ;P Mam już połowę rozdziału... co prawda też o postaci na "O", ale Orifielu xD

    Bo ja straszna osoba jestem xDD Uhh, jeszcze dwie notki i Ziemia... niebo co prawda będzie bardzo mało opisane... ale mnie bliżej do jacuzzi w kotle xD

    OdpowiedzUsuń
  22. Też zapomniałam.... xD To ja poproszę dwa ciacha - jedno na pamiątkę, a drugie do jedzenia.. mm serduszka od Keia i Harusia ;3

    OdpowiedzUsuń
  23. I bardzo dobrze! Skoro i Tobie tak to się kojarzy, to może i chłopaki wpadną na nasze tory myślowe xD

    Powiedz Uedzie, że ma ode mnie... buziaka (tylko zabierz Harusia, żeby mi nie przywalił) Mmm, więcej ciastek, niż sobie wyobrażałam! A jakie ładne ;3

    OdpowiedzUsuń
  24. Głowy se odciąć nie dam, ale zastanawiam się, czy zamiast "chłopak przedstawiał dość smakowity kąsek" nie powinno być "chłopak przedstawiał SOBĄ dość smakowity kąsek", bo opisujesz tutaj, że to on był tym kąskiem, nie? Ale nie jestem pewna, więc nie będę się upierać ;]
    "Pochlebiło mu takie zachowanie jego chłopaka. Och, jego chłopaka". Och, a jak mnie to zdanie się bardzo, bardzo podobało!
    Rozdział raczej spokojny. Urocza scenka przy pieczeniu ciasteczek, oraz całkiem sympatyczna randka. Jestem ciekawa czy Tomi się przełamie i czy wykorzysta ten "idealny moment na pocałunek" :D
    Pozdrawiam,
    Ara

    OdpowiedzUsuń
  25. Ara - Co do smakowitego kąska to miało być, że to Haruki jest tym kąskiem i nie wie jak powinno lepiej brzmieć to zdanie, ale już jest jakie jest. :D

    OdpowiedzUsuń
  26. Luanko, u mnie nowa notka (rozszalałam się xD)

    OdpowiedzUsuń
  27. Rozpuszczę wszystkich, to będziecie chcieli rozdziałów codziennie xD

    Dokładnie! Obecny strój Orifiela jest bardzo prosto skonstruowany, a za czym idzie - szybki do ściągnięcia xD Ale na to chłopaki będą musieli poczekać. Poza tym Kri i Orif będą epizodycznie występować w następnej notce, a potem już się nie pojawią. Bynajmniej ja ich nie planuje xD
    Kri to ja. XD Takie zboczone to to - raczej ja sprzed 10 lat. Bo może trudno w to uwierzyć, ale byłam małomówna, a Kri powoli się rozkręca. Jednak ma nutę skrytości xD
    Moja droga! Ty wiesz, co się działo na lekcji historii w liceum? Jak zwiałam ze swojego miejsca i usiadłam na tyłach z koleżanka i kolegą, to wychowawca mógł się pożegnać z prowadzeniem zajęć xD Co chwila mieliśmy jakieś skojarzenia xD Na studiach ludzie są mniej śmieszni, więc mój skojarzenio-radar zaczyna się tępić xP

    Hmmm... wiesz... Chcę Miśka, a raczej Ori chce Miśka wystawić na próbę. Zobaczyć, może nie to, na ile może sobie pozwolić, co -czy w chwili wybryku ma także miłość ojcowską. On strasznie będzie za Miśkiem. Lucek się zmieni. Później zmądrzeje, ale... usłyszy kilka ostrzejszych słów od Daniela, który jednocześnie zrani i jego właśnie i Oriona. Chłopak... odetnie sobie różki...

    Powiem Ci tak - Misiek dla rodziny jest skłonny poświęcić utratę anielskości. To raz, a dwa... Bóg bardzo go kocha, jednak ten jeden raz się pomyli. Kiedy? Sam się przyzna... a raczej Sefer przyzna. Chyba on... albo piernikowa gwiazdka przekaże wiadomość xD

    Czyli przed Muzyką jeszcze 6 tygodni... Hahaha, ostatni rozdział wypadnie w urodziny moich dwóch przyjaciółek - 7 listopada xD Super. Jak dla mnie mogłoby ich być więcej ;3 U mnie... podejrzewam, że na 6 rozdziałach się skończy (jak ja się cieszę xD) No... to mniej więcej w tym samym czasie skończymy xD

    Musisz kandydować na prezydenta, albo premiera - w końcu Giertych zatrząsnął Ministerstwem (chciałam napisać "Magii" xDD) Szkolnictwa, więc czemu Tobie miałoby się nie udać? xD

    OdpowiedzUsuń
  28. Kochana, przewróciłybyśmy arenę polityki i naprowadziłybyśmy na lepszą drogę XDD

    Ja też ;) Choćbym miała nie spać po nocach, to wyobrażałabym sobie kolejne sceny opowiadania, byleby je następnego dnia przenieść na papier ;P Jak już się coś zaczęło, to powinno skończyć. A ja mam znowu jakieś dzikie pomysły, co do tego, aby Kio był kotny O_o

    O widzisz! Będziesz miała sposobność do pogadania z nią xD Weselicho, hmmm ;3 W takim razie życzę udanej zabawy xD I złapania welonu, haahha XDD
    Szkoda, że nie będzie rozdziału w niedzielę.. naładowałabym się pozytywnie na poniedziałek... xP

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuję za każdy komentarz. :)