Jedwabny szal - Prolog

To zaczynamy dzisiaj króciutkim prologiem, a za tydzień już lecę z opowiadaniem.
Postacie są tutaj.

 

– Ty głupi gówniarzu! – W całym domu rozbrzmiał krzyk mężczyzny o potężnym barytonie. – Jesteś beznadziejnym przypadkiem!

– Ale tato... – Chłopak uderzony przez ojca, jak tylko wszedł do pomieszczenia, podniósł się z podłogi. Bolało go ramię, ale już niejedno od niego znosił.

– Nie przerywaj mi jak mówię, bo jeszcze gorzej oberwiesz! Nie tak cię wychowałem! Do tego masz odczepić się od tych Brightów, nie twoja klasa!

– W życiu! To moi przyjaciele! – Chłopak skulił się po tym jak to powiedział. Nigdy ich nie zo­stawi, tylko na nich może liczyć będąc tak naprawdę sam na tym świecie.

– Dolewasz oliwy do ognia! Wypierdalaj na górę i masz siedzieć w swoim pokoju do jutra! Już ja znajdę sposób, żebyś na zawsze zapamiętał, że jesteś nikim – mruknął do siebie. – Poza tym nie zrobisz mnie dziadkiem w tym wieku. – Mężczyzna wskazał na drzwi.

Chłopak wybiegł szybko z gabinetu ojca. Nie mógł tego znosić, ale musiał. Miał dwadzieścia lat i czekało go męczenie się w tym domu jeszcze rok. Potem osiągnie pełnoletność zdobędzie prawo do swego konta, jakie założyła mu mama i zniknie. Obecnie bez tych pieniędzy wyląduje na ulicy, a nie zniósłby tego. Wtedy już wolałby, aby ojciec go zabił.

W swoim pokoju opadł na łóżko i zaczął uderzać pięściami w pościel chcąc pozbyć się nerwów. Dlaczego musi to się mu przydarzać? Zawsze chciał zdobyć miłość ojca i nie udało mu się to. Tym bardziej teraz, kiedy... Dlaczego nie może być normalny? Wtulił twarz w poduszkę i rozpłakał się.

Ranek powitał go szokiem, kiedy woda chlusnęła na niego. Poderwał się do siadu oddychając panicznie. Spojrzał w górę. Ojciec stał nad nim niczym kat. Wiedział, że to jest niebezpieczny czło­wiek, ale teraz wyglądał niczym diabeł.

– Całą noc rozmawiałem ze wspólnikami. Już wiem co z tobą zrobię. Znajomy prowadzi dom publiczny ma tam nie tylko kobiety, ale i chłopców. Świetnie nadasz się na jedną z dziwek, jak lu­bisz dawać dupy facetom! Od dawna chciał cię mieć. Trzeba będzie tylko coś zrobić z twoją skazą. Po cholerę poślubiłem... – szeptał pod nosem ojciec, ale zaraz przerwał.

Chłopak przeraził się i wycofał pod ścianę. Znów w jego oczach zatańczyły łzy.

– Tato...

– Ryczysz jak baba. Nic dziwnego, że nią jesteś. Te twoje rzeczy są babskie, chodzisz jak baba i lubisz kutasy jak baba! W dodatku... Od jutra będziesz miał wszystkiego pod dostatkiem. Zobaczy­my czy dasz radę przyjąć dziesięciu facetów na dzień!

– O czym ty mówisz? – Był przerażony tym co słyszał.

– Sprzedałem cię za niezłą sumkę. Stone nie raz mi mówił, że wziąłby cię do siebie. Zarobi i ja też. Nie bądź taki przerażony, będziesz się świetnie bawił, synu. Ten facet ma w stosunku do ciebie jakieś wielkie plany. Musimy tylko zrobić cię niepłodnym. Stół operacyjny będzie na ciebie czekał, nie można ryzykować, że na świecie pojawi się twój potomek.

Strach go sparaliżował na tyle, że nawet kiedy ojciec wyszedł, on siedział długo, taki cały mo­kry w wilgotnej pościeli, nie ruszając się. Co miał zrobić? Nie mógł pozwolić, by go sprzedano jak rzecz. Musiał stąd uciec. W takim wypadku wolał ulicę niż pracę dziwki i to u Stonea. Słyszał jak tam traktuje się innych. I jeszcze jego dar po rasie matki... Nie mógł im pozwolić na operację.

Jego komórka zadzwoniła i drgnął zanim pochylił się do szafeczki nocnej i drżącą ręką odebrał telefon włączając głośnik.

– Gdzie ty jesteś? – Głos przyjaciela był ukojeniem. – Czekamy na ciebie.

– Nie mogę, Luis.

– Dlaczego?

Wtedy ponownie się rozpłakał.

– Christian, co się dzieje?

W głośniku powstał jakiś szum i po chwili odezwał się kobiecy głos.

– Chris, co jest? Co on ci znów zrobił?

– Sprzedał mnie. Sprzedał mnie – powtarzał przez łzy. Dopiero po chwili był w stanie wszystko im opowiedzieć.

– Pakuj się. Musisz uciekać. Natychmiast. – Nalegała przyjaciółka po wysłuchaniu opowieści.

– Nie mogę. On jest w domu. Do tego służba jest po jego stronie. Zamknął mnie na klucz.

– Czekaj, ten Stone ma po ciebie przyjechać dopiero jutro. Przygotuj się na noc. Zabierzemy cię z tego domu.

Upragniona noc nadeszła, ale czekanie na nią dla chłopaka było wiecznością. Z mocno bijącym sercem spakował kilka rzeczy do plecaka. Musiał wszystko zostawić, ale jego życie i zdrowie było ważniejsze. Odczytał smsa na komórce. Rodzeństwo Bright czekało na niego na ulicy. Nie mogli się tu przedostać, przez wielki mur, ale on umiał się wspinać i nie będzie mu trudno go przesko­czyć. Zasunął zamek w plecaku i podszedł do okna, ponieważ było to jedyne wyjście. Otworzył je i zamarł. Zapomniałby o bardzo ważnej rzeczy. Jedynej jaką ma po matce. Zawrócił i z dolnej szafki wyjął niewielki pakunek. Schował go w małym bagażu i niedługo przekroczył okno, aby zsunąć się w dół po drabinkach na kwiaty, te nawet nie zatrzeszczały, gdyż był lekki jak piórko. Jego stopy do­tknęły idealnego trawnika, wszystko w tym wielkim domu było na pokaz. Zarzucił plecak na ramię i ruszył w nieznane, bo tak naprawdę nie wiedział co się z nim stanie.